28.11.2023
strona główna » Rozmaitości

Z notatnika Jerzego Bralczyka: Sędzia

Słowo sędzia to najczęściej występujący rzeczownik w „Panu Tadeuszu” – o jego właściwie głównym bohaterze tak się właśnie mówi, z racji funkcji, godności, urzędu.

Czarna plama na Białej Damie

Biała Dama to specyficzny rodzaj ducha. Jest to wysmukła postać odziana w powłóczystą białą suknię, dostojnym krokiem przemierzająca korytarze, zaułki i podziemia zamków, ratuszów i innych budynków, które czasy świetności nadal przeżywają lub mają już dawno za sobą.

Życie na serio

Wywiad z radcą prawnym Zbigniewem Dąbkiem cz. 1

Jezus i jawnogrzesznica

Uwiecznione przez Jana Ewangelistę słowa Jezusa: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień” stały się przysłowiowe. W naszych sumieniach często to właśnie one pozwalają powstrzymać się przed zbyt pochopnym osądzaniem bliźnich. To zaskakujące, gdyż Zbawiciel, wypowiadając słynną frazę, udzielił w ten sposób grupie natrętów… porady prawnej.

Kieliszek - jak jego kształt wpływa na degustację wina...

Pijąc wino, przeważnie nie zwracamy uwagi na rodzaj kieliszka, jeśli już to na jego wygląd, czy nam się podoba i czy jest odpowiednich rozmiarów. Georg Riedel zwykł mawiać, że kupując ubranie lub buty zwykle je przymierzamy, ale kupując kieliszek nie wypróbowujemy, czy pasuje on do naszego ulubionego wina.
Kieliszki zwężające się ku górze koncentrują zapach wina, ale to nie jest najważniejsza ich cecha. Kształt czaszy kieliszka determinuje, w jaki sposób wino wlewa się do naszych ust, co z kolei ma olbrzymi wpływ na to, jak je odbieramy, czy jest dla nas za kwaśne, taniczne lub gorzkie. Ten rewolucyjny koncept szkła użytkowego stworzył Claus Riedel, który jako pierwszy zrozumiał wpływ kształtu kieliszka na wartości degustacyjne napojów alkoholowych.

Przemysł mody odpowiada na problem zmian klimatycznych

Lepsze jest wrogiem dobrego
Pięćdziesiąt lat temu dzięki misji Apollo 11 ludzkość po raz pierwszy mogła ujrzeć naszą zielono-błękitną planetę zawieszoną w bezkresnym kosmosie. Od tamtej pory wiele na naszej planecie się zmieniło – zaludnienie Ziemi wzrosło dwukrotnie, a degradacja środowiska w wyniku działalności człowieka przybrała katastrofalne rozmiary. Zasoby fauny i flory zmniejszyły się w tym czasie aż o 60%.
W raporcie dotyczącym zdrowia i zanieczyszczenia środowiska z 2017 r., opublikowanym przez renomowane czasopismo medyczne „The Lancet”, stwierdzono, że zanieczyszczenie środowiska zabija rocznie 9 mln ludzi. To oznacza, że co szósta śmierć spowodowana jest skażeniem środowiska. Zgodnie z tym raportem w regionach uprzemysłowionych, w tym w Unii Europejskiej, zanieczyszczenie powietrza stanowi najgroźniejszy dla zdrowia rodzaj zanieczyszczeń. Odpowiada ono aż za dwie trzecie wszystkich przedwczesnych zgonów.
Jest rzeczą powszechnie znaną, że największe zanieczyszczenia powietrza powodowane są przez przemysł energetyczny, hutniczy, chemiczny, rafineryjny, transport, składowiska odpadów oraz tzw. niską emisję. Natomiast wielu zaskoczy informacja, że przemysł odzieżowy jest jedną z branż najbardziej zanieczyszczających środowisko.
Rozwój tzw. fast fashion przyczynił się do demokratyzacji mody, a tym samym – jej szybkiego wzrostu.

W Krainie Świdermajerów

Z początkiem wiosny w kwietniu 2019 r. wraz z grupą z Klubu Radcy Prawnego mieliśmy przyjemność zorganizować wycieczkę w podwarszawskie okolice – na teren powiatu otwockiego.
Losy terenów tego powiatu są związane z dziejami prawobrzeżnego Mazowsza, które przez długi czas było rzadko zaludnione, stąd pierwsze tutejsze osady otrzymały prawa miejskie dopiero w XVI wieku. Były to: Kołbiel, Karczew, Glinianka i Osieck. Warto zaznaczyć, że nie ma wśród nich Otwocka, mimo iż obecnie jest największą miejscowością w powiecie i jego stolicą (według GUS jego populacja to 44 873 mieszkańców na koniec 2017 roku).

Wykonywanie zawodów prawniczych w Wenezueli

Wenezuela. Kraj upadły. Kraj obecny w naszych telewizorach, gazetach, kanałach na YouTubie, na naszych Facebookach. Kolejne wiadomości o inflacji, niedoborach prądu, leków, żywności, przestępczości, demonstracjach, problemach gospodarczych, niestabilnej sytuacji politycznej, uchodźcach. Od lat prawie to samo – zdążyliśmy się przyzwyczaić. Tymczasem miliony ludzi w tych niespokojnych warunkach każdego dnia próbują ułożyć sobie życie, zarobić na nie, może już tylko przeżyć. Wśród nich nasi koledzy – sędziowie i adwokaci, którym oddamy głos na łamach „Temidium”.

Rozprawa o wołoskim prawie i bezprawiu

Na tak zwanym „prawie wołoskim” lokowano od XV wieku wsie położone na górzystych terenach Rzeczypospolitej, gdzie prawo niemieckie, skądinąd powszechne na nizinach, nie przyjęło się. Jakie były tego przyczyny? Skąd taka nazwa? Czy to znaczy, że góralskie wsie zakładali Wołosi? Kim oni byli i gdzie się teraz podziali? Co z tych minionych czasów zachowało się w kulturze do dziś? Na te pytania historia potrafi odpowiedzieć tylko częściowo, resztę dopowiadają mity i legendy, których przetrwało mnóstwo. Najciekawsze zaś jest to, że wbrew terminowi „prawo wołoskie” w przekazach tych aż roi się od bezprawia.

Podziemna Temida

„Fenomen” to słowo, które pojawia się zazwyczaj w kontekście Polskiego Państwa Podziemnego. Trudno uniknąć tego zwrotu, oznaczającego niezwykłe i rzadkie zjawisko, kiedy mówi się o tak ogromnej strukturze konspiracyjnej, podlegającej rządowi RP na uchodźstwie i budowanej w warunkach podwójnej okupacji. Podziemne struktury państwowości polskiej obejmowały swoją działalnością większość dziedzin życia mieszkańców okupowanego kraju. Konspiracyjne sądownictwo było jednym z filarów Polskiego Państwa Podziemnego i głównych elementów składających się na ten fenomen.

Racje starszego brata

Jedną z najłatwiej zapadających w pamięć ewangelicznych historii jest przypowieść o synu marnotrawnym. Mogłoby się wydawać, że doskonale znana historia, w której główne role odgrywają: miłosierny ojciec, odzyskany dla rodziny syn oraz jego zazdrosny brat, w narracji niewiele różni się popularnych baśni z morałem. Możemy jej słuchać w nieskończoność, odczuwając wciąż to samo rozgrzewające od środka błogie ciepło. Mieszkańcy śródziemnomorskiego świata w I wieku n.e. reagowali na nią inaczej. Budziła w nich szok, gniew i niedowierzanie. Ich sympatia skupiała się zaś wyłącznie po stronie starszego brata, który ze złością zareagował na ojcowską „dobroć”.

Z notatnika Jerzego Bralczyka: Paragraf

Ktoś, kto lubi kalambury, zobaczyłby w słowie paragraf określenie pseudohrabiego, bo graf to oczywiście ‘hrabia’, a cząstka para- ma wiele znaczeń, wśród których jednym z częstszych jest ‘niby’ czy też ‘prawie’. Paratyfus to ‘tyfus rzekomy’; paramedycyna czy parapsychogia pretendują do nazw dyscyplin, ale jest w tych nazwach coś, co wskazuje na udawanie; oddziały paramilitarne prawdziwym wojskiem też nie są. Ale paragraf niczego nie udaje, on coś stanowi. A graphein to po grecku ‘pisać’ – więc to coś napisanego, tekst, który stanowi o sprawach ważnych i w piśmiennych praworządnych społecznościach o ważnych sprawach decyduje.

Biegłem na ziemi Kimów... wywiad z radcą prawnym Tomaszem Łuczyńskim

Redakcja Temidium: Należy Pan do tych nielicznych radców prawnych, którzy byli w Korei Północnej, i być może jest Pan jedynym, który udał się tam, żeby… pobiegać. Ale zanim o tym, porozmawiajmy o samym bieganiu – sporcie ostatnio bardzo modnym. Czy można powiedzieć, że biegacze stworzyli dziś w pewnym sensie „sportową rodzinę”?
Tomasz Łuczyński: Myślę, że tak. Na podstawie własnych obserwacji i doświadczeń mogę śmiało stwierdzić, że biegacze to grupa ambitnych i pozytywnie zakręconych ludzi różnych profesji, skoncentrowanych na celu oraz wierzących, że regularny wysiłek przyniesie w końcu oczekiwane efekty w postaci poprawy stanu zdrowia, lepszej kondycji i samopoczucia. Cechuje ich otwartość i gotowość na nowe wyzwania, u amatorów dodatkowo dostrzegam chęć oderwania się od monotonii życia zawodowego lub rodzinnego.

Porady sommeliera: Wina musujące

Wina musujące łączy jedna unikalna cecha, jaką są bąbelki, ale w zależności od metody ich uzyskania, stopnia wytrawności i stylu, różnią się one od siebie diametralnie. Skąd się biorą bąbelki? W czasie fermentacji moszczu winogronowego otrzymujemy alkohol i dwutlenek węgla, któremu w procesie produkcji win spokojnych pozwala się ulecieć, podczas gdy w winach musujących zatrzymuje się. Robi się to na różne sposoby. Najbardziej znanym i szlachetnym jest metoda szampańska, kiedy to zwykłe wino umieszcza się w butelce z mieszaniną cukru trzcinowego i drożdży, aby wywołać wtórną fermentację. Dwutlenek węgla, będący efektem pracy drożdży w tej fermentacji, pozostaje uwięziony w butelce. W rezultacie otrzymujemy wino bardzo eleganckie i niezwykle złożone, a jego najbardziej znanym przykładem jest szampan. Można go wytwarzać tylko w ściśle określonych granicach apelacji AOC Champagne ze szczepów chardonnay, pinot noir i pinot meunier. Może on być mieszanką tych odmian, może powstawać tylko z chardonnay (blanc de blancs) lub z jednego z czerwonych (blanc de noirs).

Prawo i honor cz. 3

Ktokolwiek chciałby traktować o pojedynkach w ujęciu historycznym, nadzwyczaj rozległe będzie miał pole do popisu. W czasie i przestrzeni. Na dobry początek wspomnieć by można o pojedynku Parysa z Menelaosem, Achillesa z Hektorem, Dawida z Goliatem. Od niepamiętnych czasów o prestiż, sławę, kobietę, splendory, wreszcie i obronę dobrego imienia, a przecież nie koniec na tym. Bywało, że dla zasady, z nudów, a też, oględnie mówiąc, z nierozwagi. Ale nie zapominajmy o sądach bożych, wszystkich tych mieczach, toporach, kijach, rapierach, szablach, szpadach. Nie pominąłbym i „Trzech muszkieterów” i „zniewagi, co krwi wymaga!”, i „Kończ waść, wstydu oszczędź!”. Wreszcie wynaleziono pistolety…

Z notatnika Jerzego Bralczyka: Sprawa

W łacinie słowo causa odnosi się i do 'sprawy, rzeczy, przedmiotu', i do 'przyczyny'. W licznych paremiach i potocznych przysłowiach pojawia się ta causa, w polszczyźnie zresztą czasem oddawana przez słowo kauza. U nas słowo sprawa czasem też ma wymiar przyczynowy (jak w wyrażeniu za sprawą), ale rzadko – a w ogóle ma znaczenie tak dalece abstrakcyjne, że kiedy powiemy taka sprawa, to możemy mieć na myśli cokolwiek, także ogólną sytuację.

Rokita, miernik i inne demony Temidy

Do nielicznych należą ci, którzy widzieli Miernika na własne oczy. Za to jego opis, choć różniący się w szczegółach w zależności od regionu, jest dość powszechny w dawnych podaniach czy legendach i czyni z tego ducha jednego z najbardziej spektakularnych przedstawicieli słowiańskiej demonologii. Jak on zatem wygląda? Zazwyczaj chodzi na dwóch nogach. Widziany z oddali we mgle trochę przypomina błąkającego się człowieka z latarnią w ręku; rzekłbyś – trzyma ją wysoko, by lepiej oświetlić sobie drogę. Takie istoty lepiej omijać z daleka. Jeśli jednak komuś zdarzy się już stanąć z nią oko w oko, to rychło zauważy, że to, co w swej naiwności wziął za zwyczajną latarnię, to bijąca oślepiającym światłem głowa stwora. Niektórzy świadkowie powiadają, że to nie głowa jaśniała blaskiem, tylko słup graniczny, który wyrwany ze swojego prawowitego miejsca spoczywał na ramieniu potwora. Kim jest ta postać i jaki ma rodowód? Dlaczego wzbudza taki strach, a co ważniejsze, co robi we mgle na bagnistych rubieżach wsi? Odpowiedź może być prosta: to zwykły wytwór ludowej fantazji. Lecz grzechem byłoby na tym poprzestać. Wszak słowiańska fantastyka ludowa przepięknie ukazuje, choć w nieco krzywym zwierciadle, mnóstwo smaczków z codziennego życia ludu i jest nierozerwalną częścią dziedzictwa kulturowego nas wszystkich. Poza tym, a może przede wszystkim warto zauważyć, że poczwarę z iskrzącą głową zrodziła sama Temida.

Wędrujący książę (czyli warszawskie – i nie tylko – losy dzieła pewnego duńskiego artysty)

„Dla ojczyzny wszak uczynił on wszystko, oddał wszystko; do oddania miał już tylko nagie życie. A życie on znał, lubił, umiał go używać. Dobiegł ledwo pięćdziesiątki; mógł długie jeszcze lata pędzić w beztrosce i zbytku. Tam czekały go Łazienki, Blacha, Jabłonna; osoby kochane, przyjaciele… A potem – czekała wizyta na Zamku u prezesa Rady Najwyższej Tymczasowej, generał-gubernatora warszawskiego Łanskoja; u wiceprezesa, Jego Ekscelencji senatora Nowosilcowa. Potem – przyjęcie uroczyste Najjaśniejszego Pana Aleksandra I przy łuku tryumfalnym na Placu Trzech Krzyży. Parada na Placu Saskim pod Wielkim Księciem Konstantym. Asysta przy koronacyi Mikołaja… To wszystko, i wiele więcej, będzie musiał naród. Ale trzeba było, żeby ktoś, i to ktoś bardzo w narodzie wydatny, tego nie chciał; aby niechceniem swojem po wszystkie czasy okazał, że ten naród stary i wielki można podbić, ale poniżyć go, umniejszyć, znieprawić niepodobna. Książę Józef nie chciał. Nie chciał schylić karku. Wspięła się w nim prawość, pańskość, udzielność niepodległej Polski. Rzekł: Rzucił się naprzód i zginął”

Z notatnika Jerzego Bralczyka: Adwokat

Pochodzenie słowa adwokat jest oczywiste: advocatus (niemiecki advokat, francuski avocat) to z łacińskiego 'ktoś przywołany, wezwany' (advocatus) z 'przywołać, wezwać' (ad-vocare). Advocare to było też i 'przyzywać na pomoc bogów', a także 'pocieszać, pomagać, wspierać' – niekoniecznie będąc przyzywanym. Advocatus niósł pomoc.

Prawo w dobrym stylu: Moda w mądrym stylu

Modowa transformacja
Moda dla jednych jest sposobem wyrażania siebie, podkreślenia własnego „ja”, komunikacją niewerbalną czy jednym ze środków budowania marki osobistej. Cytując Marcina Różyca: „moda zdarza się wówczas, gdy ubranie zaczyna opowiadać i znaczyć, a także nawiązuje relacje z estetyką, stylem (…). Strój nabiera cech mody wtedy, gdy przestaje wyłącznie chronić (przed ciepłem, wodą, zimnem), a zaczyna coś wyrażać: bunt, bogactwo, przynależność do jakiejś grupy czy kultury. Moda może też symbolizować władzę, religię i siłę, ale także mądrość”[1].

 
[1] M. Różyc, Nowa moda polska, 40 000 Malarzy, Warszawa 2012, s. 5.

Przygody Radcy Antoniego

image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image image

Odwiedź także

Nasze inicjatywy