10.10.2024

Kilka uwag w przedmiocie art. 230 § 1 Kodeksu karnego

Tomasz Łodziana
 
Wprowadzenie

Mocą ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw
[1] prawodawca dokonał szeregu zmian m. in. w przepisach tego kodeksu. Jedną z tych zmian było nadanie nowego brzmienia art. 230 § 1 Kodeksu karnego[2] (dalej: „k.k.”). Przepis ten penalizuje jedną z postaci czynu korupcyjnego.
 

[1] Dz. U. z 2022 r. poz. 2600; dalej także: „Ustawa nowelizująca”.
[2] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1138).

E-doręczenia po zmianach – praktyczne ujęcie

Martyna Wilbrandt-Gotowicz
 
1. Wprowadzenie
Nowy system doręczeń elektronicznych ustanowiony ustawą z dnia 18 listopada 2020 r.
[1] nie był dotychczas stosowany, a termin rozpoczęcia korzystania z publicznej usługi rejestrowanego doręczenia elektronicznego i publicznej usługi hybrydowej przez pierwsze podmioty publiczne był kilkukrotnie przekładany.
 

[1] Ustawa z dnia 18 listopada 2020 r. o doręczeniach elektronicznych (Dz. U. z 2023 r. poz. 285, ze zm.), dalej: „u.d.e.”.

Trzynaście argumentacji prawniczych według typologii G. Tarello na przykładzie Filipik Cycerona

Filip Wyszyński
 
Wprowadzenie

Dokonując analizy sztuki retoryki w kontekście jej prawniczej użyteczności, należy zwrócić się w kierunku znamienitego belgijskiego filozofa prawa i logika – Chaïma Perelmana
[1]. C. Perelman uchodzi za jednego z najwybitniejszych teoretyków prawniczych technik argumentacyjnych. Jego najbardziej znanym dziełem pozostała „Logika prawnicza. Nowa retoryka” z 1984 roku[2]. Druga część tej książki jest zbiorem wielu wskazówek retorycznych, ważnych w dyskursie i zawodzie prawniczym.
 

[1] K. Zeidler, Nowa retoryka [w:] J. Zajadło, K. Zeidler (red.), Filozofia prawa w pytaniach i odpowiedziach, Warszawa 2013, s. 187.
[2] Jak wskazuje J. Wróblewski, w tej pozycji wydawniczej analiza dyskursu prawniczego według C. Perelmana została wyłożona po razy pierwszy w sposób całościowy, przez co zajmuje ona szczególne miejsce w jego dorobku. Zob. J. Wróblewski, Logika prawnicza a teoria argumentacji Ch. Perelmana [w:] C. Perelman, Logika Prawnicza. Nowa Retoryka, tłum. T. Pajor, Warszawa 1984, s. 17.

Zastosowanie art. 31za ustawy COVID-19 w kontekście weryfikacji biegu terminu przedawnienia do nałożenia administracyjnej kary pieniężnej

Kacper Tybuszewski

Wstęp

Przedmiotem opracowania jest próba odpowiedzi na pytanie, czy art. 31za ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych COVID-19
[1] (dalej: „ustawa COVID-19”) znajduje zastosowanie w kontekście weryfikacji biegu terminu przedawnienia nałożenia administracyjnej kary pieniężnej nakładanej przez Komisję Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF” albo „Komisja”), o której mowa w art. 96 ust. 6a pkt 2 ustawy o ofercie[2]. Chodzi o ustalenie, czy ten przepis można i należy stosować w sytuacji sankcjonowania działalności podmiotu nadzorowanego przez KNF w przypadku postępowania w sprawie nałożenia wskazanej kary pieniężnej. Bezsporne jest, że art. 31za ustawy COVID-19 przewiduje odrębne od Kodeksu postępowania administracyjnego[3] (dalej: „k.p.a.”) terminy przedawnienia, które mają charakter materialnoprawny i uchylają możliwość ukarania określonych w tych przepisach podmiotów po upływie tych terminów.
 

[1] Dz. U. z 2020 r. poz. 374, ze zm.
[2] Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 2080, ze zm.), dalej: „ustawa o ofercie”.
[3] Dz. U. z 2023 r. poz. 775.

Nowelizacja Kodeksu postępowania cywilnego z 9 marca 2023 r.

Marcin Dziurda

I. Uwagi wprowadzające

1. Nowelizacje Kodeksu postępowania cywilnego
[1] są w ostatnich latach tak częste, że ten fundamentalny akt prawny przestał w zasadzie spełniać funkcję kodeksu, który z założenia powinien cechować się trwałością. Niektórzy prześmiewczo zaczęli określać k.p.c. mianem dwutygodnika – nawiązując do częstotliwości dokonywanych w nim zmian. W obrazowym zaś ujęciu J. Gudowskiego kodeks dzisiaj to już nie dostojny, niemal monumentalny akt normatywny, którym zawsze był, lecz swoisty program komputerowy o otwartym kodzie źródłowym, darmowy system operacyjny przeznaczony do załatwiania spraw cywilnych, który ktoś stale „modyfikuje”, „ulepsza”, dodaje „poprawki”, „updatuje” i wprowadza nowe wersje[2].

Trudno nawet marzyć o dawnych standardach, kiedy poddawano stanowczej krytyce próbę pierwszej nowelizacji kodeksu ledwo po 15 latach od jego wejścia w życie[3]. Przedwojenny Kodeks postępowania cywilnego przez okres blisko 8 lat do wybuchu II wojny światowej był nowelizowany tylko czterokrotnie, czyli średnio co dwa lata. Obecny Kodeks postępowania cywilnego tylko w 2022 roku został znowelizowany 22 razy.

 
[1] Ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805, ze zm.), dalej: „k.p.c.” albo „kodeks”.
[2] J. Gudowski, Kodeks postępowania cywilnego A.D. 2022. Esej o postmodernizmie, obskurantyzmie prawnym i niekompetencji, „Przegląd Sądowy” 2/2023, s. 28-29.
[3] E. Zwisłocki, Zespolenie roszczeń w postępowaniu drobiazgowem, „Przegląd Prawa i Administracji” 1913, s. 910.

Ograniczenia pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego

 

[1] Por. np. W. Wołodkiewicz, Uwagi na temat lichwy [w:] A. Pikulska-Robaszkiewicz (red.), Profesorowi Janowi Kodrębskiemu in memoriam, Łódź 2000.

Wyrok TSUE z 12 stycznia 2023 r. (C?356/21, J.K. przeciwko TP S.A.)
(warunki zatrudnienia i pracy, zakaz dyskryminacji ze względu na orientację seks

Tomasz Jaroszyński

1. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczył wykładni art. 3 ust. 1 lit. a i c oraz art. 17 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy
[1] (dalej: „dyrektywa 2000/78/WE”). Wniosek przedstawiono w ramach postępowania toczącego się pomiędzy J.K. (dalej: „powód”) a Telewizją Polska S.A. (dalej: „TVP”) w przedmiocie żądania naprawienia szkody wynikającej z odmowy, motywowanej zdaniem powoda jego orientacją seksualną, przedłużenia przez tę spółkę umowy o dzieło, którą zawarła z powodem.
 

[1] Dz. Urz. WE L 303 z 2.12.2000, s. 16.

Cywilna czy administracyjna droga sądowa w sprawach o zapłatę dotacji oświatowej w trybie ustawy o systemie oświaty w okresie sprzed i po nowelizacji?

Kacper Tybuszewski
 
Wstęp

Przedmiotem opracowania jest odpowiedź na pytanie, która droga sądowa – cywilna czy administracyjna – przysługuje w sprawach o zapłatę dotacji oświatowej, o której stanowi art. 90 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
[1] (dalej: „u.s.o.”). Powyższa kwestia powstała po znowelizowaniu przywołanego przepisu w drodze ustawy z dnia 23 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw (dalej: „nowelizacja”)[2].
 

[1] Dz. U. 2022 r. poz. 2230, ze zm. Przepis art. 90 został uchylony przez art. 80 pkt 16 ustawy z dnia 27 października 2017 r. (Dz. U. poz. 2203) zmieniającej m.in. ustawę z dniem 1 stycznia 2018 r. Opracowanie dotyczy stanu prawnego sprzed wskazanej nowelizacji, gdy sporne było zagadnienie dopuszczalności cywilnej lub administracyjnej drogi sądowej w sprawach o zapłatę dotacji.
[2] Dz. U. z 2016 r. poz. 1010.

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy