strona główna » Prawo i praktyka»Postępowanie karne

Praktyczne aspekty stosowania art. 296 Kodeksu karnego

Marek Turkiewicz

1. Wstęp

Przestępstwo nadużycia zaufania gospodarczego, opisane w art. 296 Kodeksu karnego (dalej: „k.k.”), stanowi jedno z istotniejszych przestępstw gospodarczych w polskim systemie prawnym. W niniejszym artykule zostanie poruszony istoty wątek zarzutu z art. 296 k.k. w kilku aspektach, z naciskiem na zarówno teoretyczne, jak i praktyczne kwestie związane z jego stosowaniem.

Okazanie osoby w celu rozpoznania

Tomasz Łodziana

1. Wstęp

Okazanie osoby jest standardową czynnością dowodową, podejmowaną w toku postępowania karnego w oparciu, o wyniki której czynione są prawdziwe ustalenia faktyczne. Jak słusznie zauważa J. Skorupka „czynności dowodowe są czynnościami celowymi. Zmierzają bowiem do osiągnięcia ogólnych celów procesu karnego wyrażonych w art. 2 § 1 k.p.k. oraz celów szczególnych wyrażonych często w przepisach określających poszczególne czynności dowodowe”[1]. Oczywiste jest przy tym, że czynności dowodowe zmierzają także do realizacji celów postępowania przygotowawczego określonych w art. 297 § 1 k.p.k.^[2], a zwłaszcza wykrycia sprawcy, co w praktyce nierzadko wymaga pozyskania informacji o cechach go identyfikujących, na podstawie których możliwe będzie jego późniejsze wyeksponowanie w toku realizacji tytułowej czynności.

[1] J. Skorupka, Prawidłowość i proporcjonalność jako kryteria oceny czynności dowodowych, „Palestra” 6/2019, s. 9.

[2] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 37).

Kilka uwag w przedmiocie art. 230 § 1 Kodeksu karnego

Tomasz Łodziana

Wprowadzenie

Mocą ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw [1] prawodawca dokonał szeregu zmian m. in. w przepisach tego kodeksu. Jedną z tych zmian było nadanie nowego brzmienia art. 230 § 1 Kodeksu karnego^[2] (dalej: „k.k.”). Przepis ten penalizuje jedną z postaci czynu korupcyjnego.

[1] Dz. U. z 2022 r. poz. 2600; dalej także: „Ustawa nowelizująca”.

[2] Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1138).

Możliwość podniesienia zarzutu brak pisemnego uzasadnienia wyroku oraz jego skuteczność

Marek Turkiewicz

Wstęp

W niniejszym artykule zostanie poruszony niecodzienny przypadek procesowy, który umknął analizie ustawodawcy, a ma wpływ na zachowanie obrońcy w postępowaniu karnym i może rzutować na prawo oskarżonego do obrony. Omówiona zostanie sytuacja rzadko spotykana w praktyce orzeczniczej sądów powszechnych, w której sąd I instancji orzekając w składzie jednoosobowym, wydał wyrok (który został w konsekwencji zaskarżony przez strony postępowania), lecz sąd ten nie sporządził pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy