29.03.2024

Orzeczenie z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt: D 49/2016

opublikowano: 2017-05-15 przez:

Orzeczenie z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt: D 49/2016
Orzeczenie prawomocne
Przewodniczący: radca prawny Andrzej Szmigiel
Członkowie: radca prawny Tomasz Majorowicz
radca prawny Bogdan Sanowski
Protokolant: Anna Gabrysiak
            Magdalena Wojtasiewicz

WSD orzeczeniem z dnia 13 czerwca 2017r., sygn. WO 55/17
Utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach [...] r. oraz [...] w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu P., [...], obwinionej o to, że:          
  1. radca prawny P. będąc wyznaczoną pełnomocnikiem z urzędu w sprawie o sygn. akt [...] toczącej się przed Sądem Rejonowym dla W., Wydział [...] Cywilny z wniosku S. (1) z udziałem S. (2) i W. o podział majątku między małżonkami, odmówiła w [...] r. Panu S. (2) sporządzenia apelacji od postanowienia ww. Sądu z dnia [...] r., twierdząc, że postanowienie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i ewentualna apelacja byłaby nieuzasadniona i bez szans na powodzenie, które to stanowisko przedstawiła S. (2) przy piśmie z dnia [...] r., oraz jednocześnie na prośbę wystosowaną przez S. (2) dotyczącą sporządzenia przedmiotowej apelacji, stanowczo odmówiła twierdząc: „że jej rola się już skończyła a Skarżący może sobie sam napisać zażalenie", co stanowi naruszenie art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jedn. tekst Dz. U. z 2015 r., poz. 507 j.t. z późn. zm.) w związku z art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do Uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.
  2. radca prawny P. będąc wyznaczoną pełnomocnikiem z urzędu w sprawie o sygn. akt [...] toczącej się przed Sądem Rejonowym dla W., Wydział [...] Cywilny z wniosku S. (1) z udziałem S. (2) i W. o podział majątku między małżonkami, będąc wezwaną przez Sąd Rejonowy dla W. [...] Wydział Cywilny pismem z dnia [...] r. do usunięcia braków formalnych pisma procesowego i uiszczenia kosztów sądowych, przekazując ww. wezwanie Skarżącemu panu S. (2) odmówiła przeczytania sporządzonej osobiście przez Skarżącego apelacji i stwierdziła, że: „zażalenie jest prywatną sprawą Skarżącego, która jej nie interesuje" - tym samym nie wykonała wezwania Sądu, co stanowi naruszenie art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jedn. tekst Dz. U. z 2015 r., poz. 507 j.t. z późn. zm.) w związku z art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do Uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.;
 
orzeka:
 
  1. Uznaje radcę prawnego P., [...], winną czynu zarzucanego w pkt 1 wniosku o ukaranie, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 4 ustawy o radcach prawnych wymierza karę zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego na czas [...] ([...]) miesięcy oraz dodatkowo na podstawie art. 65 ust. 2b. ustawy o radcach prawnych orzeka zakaz wykonywania patronatu na czas [...] ([...]) lat; 
  2. Uznaje radcę prawnego P., [...], winną czynu zarzucanego w pkt 2 wniosku o ukaranie, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza karę pieniężną w kwocie [...] zł ([...] złotych); 
  3. Na podstawie art. 706 ust. 2 ustawy o radcach prawnych zasądza od obwinionego radcy prawnego P., [...], na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę [...] zł ([...] złotych).
 
Uzasadnienie
 
       W dniu [...] r.  Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wniósł do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., wniosek o ukaranie radcy prawnego P., o to że:
 
1.   radca prawny P. będąc wyznaczoną pełnomocnikiem z urzędu w sprawie o sygnaturze akt [...] toczącej się przed Sądem Rejonowym dla W., Wydział [...] Cywilny z wniosku S (1) z udziałem S (2) i W. o podział majątku między małżonkami odmówiła w [...] r. Panu S (2) sporządzenia zażalenia od postanowienia Sądu z dnia [...] r., twierdząc, że postanowienie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i ewentualne zażalenie byłoby nieuzasadnione i bez szans na powodzenie, które to stanowisko przedstawiła S (2) przy piśmie z dnia [...] r., oraz jednocześnie na prośbę wystosowaną przez S (2) dotyczącą sporządzenia przedmiotowego zażalenia, stanowczo odmówiła twierdząc, „że jej rola się już skończyła a Skarżący może sobie sam napisać zażalenie”, co stanowi naruszenie art. 64 ust.1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jedn. tekst Dz. U. Z 2015 r., poz. 507 jt. z późn. zm.) w związku z art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do Uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.
 
2.   radca prawny P. będąc wyznaczoną pełnomocnikiem z urzędu w sprawie o sygnaturze akt [...] toczącej się przed Sądem Rejonowym dla W., Wydział [...] Cywilny z wniosku S (1) z udziałem S (2) i W. o podział majątku między małżonkami, będąc wezwaną przez Sąd Rejonowy dla W., [...] Wydział Cywilny pismem z dnia [...] r. do usunięcia braków formalnych pisma procesowego i uiszczenia kosztów sądowych, przekazując ww. wezwanie Skarżącemu panu S (2) odmówiła przeczytania sporządzonego osobiście przez Skarżącego zażalenia i stwierdziła, że: „zażalenie jest prywatną sprawą Skarżącego, która jej nie interesuje” – tym samym nie wykonała wezwania Sądu, co stanowi naruszenie art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (jedn. tekst Dz. U. Z 2015 r., poz. 507 jt. z późn. zm.) w związku z art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego stanowiącego załącznik do Uchwały nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.
 
 
W dniu [...] r. radca prawny P. (dalej jako: „Obwiniona”) wniosła do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. odpowiedź na wniosek o ukaranie z dnia [...] r. W swej odpowiedzi Obwiniona wniosła o oddalenie wniosku o ukaranie, jak również o jej uniewinnienie. Obwiniona wskazała, iż wydana przez nią opinia z dnia [...] r. była prawidłowa. Zdaniem Obwinionej, jeśli Skarżący S (2) nie zgadzał się z jej poglądem wskazanym w opinii, winien wskazać jej swoje wytyczne osobiście lub za pośrednictwem poczty. Jak wskazuje Obwiniona, gdyby otrzymała wytyczne S (2) i nie wniosła zażalenia, wówczas zarzuty wskazane we wniosku o ukaranie mogłyby być zasadne. Obwiniona podniosła, iż nie otrzymała od S (2) żadnej informacji, iż nie zgadza się on z postanowieniem Sądu, dlatego też wskazane we wniosku o ukaranie co do odmówienia przez Obwinioną sporządzenia zażalenia są w jej ocenie bezpodstawne i niepoparte żadnymi wiarygodnymi dowodami. Obwiniona wskazała ponadto, iż S (2) sporządził zażalenie samodzielnie, bez jej wiedzy oraz nie doręczył jej odpisu zażalenia, aby mogła się do niego odnieść. Zdaniem Obwinionej, S (2) nie dopełnił obowiązku powiadomienia jej o treści zażalenia, a następnie nie doręczając jej jego odpisu pozbawił Obwinioną możliwości zapoznania się z treścią zażalenia. Obwiniona wskazała również, iż S (2) pozbawił ją także możliwości wykonania zobowiązania Sądu do uzupełnienia braków formalnych pisma. Obwiniona podkreśliła także, iż doręczone jej przez Sąd wezwanie do uzupełnienia braków formalnych pisma procesowego, było dla niej pierwszym sygnałem, iż S (2) wniósł samodzielnie zażalenie. Obwiniona nadmieniła, iż S (2) po odebraniu od Obwinionej wiadomości telefonicznej o doręczonym jej piśmie, przyjechał do Obwinionej i tylko odebrał pismo, szybko odjeżdżając, gdyż bardzo się spieszył.
 
W dniach [...] r. oraz [...] r. na rozprawach, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., rozpoznał sprawę przeciwko Obwinionej.
 
Na rozprawie w dniu [...] r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego sprostował wniosek o ukaranie w ten sposób, że wnosi o zastąpienie słów “zażalenia” słowem “apelacja”, albowiem w tej sprawie chodzi oczywiście o niewniesienie apelacji.
 
W toku postępowania przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., wyjaśnienia złożyła Obwiniona, wskazując co następuje:
 
  • Obwiniona nie przyznała się do zarzucanych jej czynów, wskazując iż niczego nie popełniła.
  • Obwiniona wskazała, iż o fakcie ustanowienia przez S (2) pełnomocnika z wyboru dowiedziała się, gdy powiadomiła S (2) o wezwaniu do uzupełniania braków zażalenia.
  • Obwiniona wyjaśniła, iż S (2) zażalenie wniósł samodzielnie. Obwiniona jak twierdzi, wysłała mu uzasadnienie Sądu wraz ze swoją opinią, co nie oznaczało iż sprawa w jej mniemaniu jest zakończona. Obwiniona wskazała, iż gdyby S (2) w odpowiedzi na jej opinię sformułował jakieś zarzuty, na pewno jako jego pełnomocnik wniosłaby zażalenie.
  • Obwiniona wyjaśniła, iż w tamtym czasie S (2) przebywał na urlopie i stwierdził, aby Obwiniona sama podjęła decyzję co do dalszych działań, więc uznała iż zaakceptował jej stanowisko.
  • Obwiniona podniosła również, iż poinformowała S (2), iż sprawa i tak będzie rozpatrywana w II instancji, bo i tak postanowienie zaskarży druga strona. Informację taką miała od pełnomocnika drugiej strony.
  • Obwiniona wyjaśniła, iż o wniesieniu zażalenie dowiedziała się, gdy otrzymała z Sądu wezwanie do uzupełnienia braków formalnych zażalenia i od razu zadzwoniła do S (2) wyjaśnić zaistniałą sytuację. Wówczas, jak wyjaśniła Obwiniona, została ona poinformowana przez S (2) o ustanowieniu w sprawie pełnomocnika z wyboru.
  • Obwiniona podniosła, iż gdyby S (2) nie chciał jej wykluczać ze sprawy, wówczas przesłałby jej odpis zażalenia, na co miał prawie dwa miesiące. Obwiniona wskazała, iż zarzut że nie chciała przeczytać czegokolwiek jest absurdalny, skoro S (2) nie miał nawet czasu wjechać na posesję, na którą go zaprosiła by odebrał wezwanie z Sądu w przedmiocie braków. Obwiniona wskazała, iż zarzuty wobec niej są bezpodstawne.
 
W toku postępowania przesłuchany został także S (2), który zeznał w szczególności:
 
  • Świadek wskazał, iż o treści postanowienia w sprawie podziałowej dowiedział się w Sądzie i już wówczas nie zgadzał się on z rozstrzygnięciem Sądu, jednakże czekał na doręczenie pisemnego uzasadnienia. Obwiniona nie była obecna na ogłoszeniu postanowienia. Obwiniona poinformowała świadka telefonicznie o doręczeniu uzasadnienia.
  • Świadek zeznał, iż w tym czasie przebywał na M. na [...] i w rozmowie prosił, by Obwiniona przesłała mu uzasadnienie na maila.
  • Świadek zeznał, iż Obwiniona stwierdziła, iż jako radca prawny nie ma obowiązku podawania mu swojego maila i prześle mu na jego adres zamieszkania uzasadnienie pocztą. Świadek wskazał, iż nalegał aby Obwiniona przesłała mu uzasadnienie elektronicznie albowiem termin był siedmiodniowy. O terminie tym wiedział od Obwinionej.
  • Świadek zeznał, iż upoważnił syna do odbioru korespondencji wiedząc, że może otrzymać pisma z Sądu. Postanowienie wraz z uzasadnieniem i opinią Obwinionej odebrał syn świadka. Po zapoznaniu się z treścią dokumentów zadzwonił do Obwinionej i prosił o sporządzenie odwołania.
  • Świadek wskazał, iż Obwiniona powiedziała, że w swej opinii którą załączyła nie widzi podstaw do wniesienia odwołania.
  • Świadek zeznał, iż próbował przekonać Obwinioną do wniesienia odwołania i uwypuklić punkty, z którymi się nie zgadzał, np. w przedmiocie rozstrzygnięcia co do kosztów utrzymania, co do sposobu spłaty ekwiwalentu, który spowodowałby, że byłby bezdomny.
  • Świadek zeznał, iż sprawa znajduje się obecnie w drugiej instancji i jeszcze się nie zakończyła.
  • Świadek wskazał, iż Obwiniona twierdziła że nie chce słuchać jego argumentów, swoją opinię napisała na piśmie i że jak chce to może sam napisać apelację. Rozmowę tę słyszała pani I., która łapa się za głowę, jak adwokat prowadzący sprawę może tak rozmawiać ze swoim klientem.
  • Świadek zeznał, iż Obwiniona nie dawała mu dojść do głosu twierdząc, że jej rola się już skończyła.
  • Świadek zeznał, iż po rozmowie z Obwinioną, udał się na [...] do M. z panią I. i przez dwa dni w bibliotece sporządzał odwołanie, w świetle czego wyjaśnienia Obwinionej są absurdalne.
  • Świadek wskazał, iż odwołanie wysłał z M.
  • Świadek zeznał, iż we wrześniu przyszło wezwanie do uzupełnienia braków formalnych zażalenia. Obwiniona poinformowała go o tym telefonicznie pytając, czy ma mu przesłać pismo na adres zamieszkania, czy odbierze je osobiście. Świadek nadmienił, iż nie miał jeszcze wówczas pełnomocnika z wyboru. Wezwanie odebrał osobiście.
  • Świadek wskazał, iż gdy pojechał do Obwinionej po odbiór wezwania, miał ze sobą odwołanie wysłane z M., ale Obwiniona nie chciała się z nim zapoznać twierdząc, że to odwołanie jest prywatną sprawą świadka.
  • Świadek zeznał, iż pełnomocnika z wyboru ustanowił z [...] roku.
  • Świadek wskazał, iż braki formalne zażalenia uzupełnił sam, gdyż był do tego zmuszony, a do Sądu zwrócił się by wszelkie pisma kierowano na jego adres zamieszkania, jednocześnie mając informację od Obwinionej, iż nie jest ona już jego pełnomocnikiem z urzędu.
  • Świadek zeznał, iż podobnie jak w przypadku zażalenia, Obwiniona nie chciała pomóc świadkowi przy zwolnieniu go od kosztów apelacji.
  • Świadek zeznał, iż nie pamięta dokładnie kiedy i czy informował Obwinioną o wniesieniu zażalenia, ale na pewno odbył z nią co najmniej dwie rozmowy po których zmuszony został do osobistego sporządzenia apelacji, ponieważ Obwiniona twierdziła, iż ta sprawa jej nie dotyczy. W zakresie uzupełnienia braków, jak zeznał świadek, Obwiniona również nie zaproponowała mu pomocy i pytała tylko jak ma mu przekazać wezwanie.
 
 
W toku posiedzenia przesłuchana została także I., która zeznała w szczególności:
 
  • Świadek zeznała, iż była obecna podczas rozmowy S (2) z Obwinioną, który chciał złożenia apelacji, a Obwiniona odmówiła.
  • Świadek zeznała, iż nigdy nie widziała Obwinionej.
  • Świadek wskazała, iż najpierw odbyła się pierwsza rozmowa około [...] roku, kiedy Obwiniona zadzwoniła iż otrzymała orzeczenie w sprawie o podział majątku. Świadek zeznała, iż była wówczas z panem S (2) na M. Rozmowa, jaką odbywał pan S (2) z Obwinioną nie przebiegała w trybie głośnomówiącym.
  • Świadek zeznała, iż S (2) wskazywał Obwinionej, iż jest na wakacjach i nie ma możliwości odebrania uzasadnienia i prosił o jego przesłanie mailem, ale Obwiniona się na to nie zgodziła. Świadek twierdziła, iż prawdopodobnie Obwiniona odmówiła z przyczyn proceduralnych i przesłała uzasadnienie listem poleconym na adres S (2).
  • Świadek zeznała, iż Obwiniona poinformowała S (2) o siedmiodniowym terminie na wniesienie apelacji, jednak świadek nie pamięta, czy Obwiniona mówiła o apelacji czy o zażaleniu.
  • Świadek zeznała, iż nie pamięta, czy podczas pierwszej rozmowy S (2) prosił o sporządzenie apelacji, bo musiał zapoznać się z orzeczeniem, nie wiedział co w nim jest.
  • Świadek zeznała, iż list polecony odebrał syn pana S (2) i przesłał zdjęcia na komórkę.
  • Świadek zeznała, iż później sczytywali z S (2) dokumenty i pisali apelację.
  • Świadek nadmieniła, iż około dwa dni później odbyła się druga rozmowa, już po zapoznaniu się z orzeczeniem, a pan S (2) prosił wówczas Obwinioną o sporządzenie apelacji.
  • Świadek zeznała, iż Obwiniona odmówiła, twierdząc że jej rola się już skończyła, a apelację może sam napisać. Rozmowa ta nie przebiegała w trybie głośnomówiącym. Świadek zeznała, iż słyszała tę rozmowę, gdyż na jeziorem było cicho i był wieczór. Rozmowa ta trwała około 10 minut, może krócej.
  • Świadek stwierdziła, iż byli z S (2) w nietypowym miejscu mając mało czasu na odwołanie. Mieli dwa albo trzy dni aby sporządzić apelację i zmuszeni byli napisać ją samodzielnie w bibliotece w M.
  • Świadek zeznała, iż nie wie z jakiego telefonu pan S (2) dzwonił do Obwinionej, nie zna na pamięć jego telefonów.
  • Świadek zeznała, iż wie że pan S (2) nie zgadzał się z kilkoma punktami w orzeczeniu Sądu i powiedział to Obwinionej żądając wniesienia apelacji. Podczas tych rozmów było na tyle cicho, iż Świadek słyszała, jak Obwiniona odmawiała wniesienia apelacji.
  • Świadek zeznała, iż pan S (2) na pewno raz prosił Obwinioną o wniesienie apelacji i nie pamięta, czy to się powtórzyło. Świadek nadmieniła, iż była zdziwiona postawą Obwinionej.
 
W tym miejscu Obwiniona okazała sms od sieci [...], w którym wskazano iż Orange nie udostępnia wykazu połączeń przychodzących, a połączenia wychodzące sprawdzać można za pomocą portalu internetowego. Obwiniona wskazała Przewodniczącemu, iż nie sprawdzała wykazu połączeń wychodzących. Obwiniona nadmieniła, iż sprawdzi w systemie internetowym [...], czy było wykonane połączenie w godzinach wieczornych na numer wskazany przez pana S (2) i wniosła o dopuszczenie tego dowodu.
 
Sąd postanowił o oddaleniu wniosku dowodowego jako nieprzydatnego dla rozstrzygnięcia sprawy, skoro Obwiniona i Świadek podali datę połączenia jako datę orientacyjną, a zarazem Obwiniona mogła takowy wniosek złożyć wcześniej, a  zarazem wniosek zmierzałby jedynie do przewlekłości postępowania.
 
Ponadto, na posiedzeniu S (2) wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów, w których wnosił o wyznaczenie nowego pełnomocnika z urzędu, celem udowodnienia iż nie był to paszkwil. Sąd oddalił wniosek dowodowy jako nie mający znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
 
Sąd dopuścił dowód z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach [...] oraz złożone do akt sprawy dokumenty pismem z dnia [...] r. Sąd postanowił uznać ww. dowody jako ujawnione bez odczytania w trybie art. 394 § 1 k.p.k., a strony nie wniosły o ich odczytanie.
 
Po rozpoznaniu sprawy na rozprawach w dniu [...] r. oraz [...] r., w dniu [...] r. Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.:
 
1.   uznał radcę prawnego P., [...], winną czynu zarzucanego w punkcie 1 wniosku o ukaranie, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne, jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 pkt 4 ustawy o radcach prawnych wymierza karę zawieszenia prawa do wykonywania zawodu na okres [...] ([...]) miesięcy oraz dodatkowo na podstawie art. 65 ust. 2b ustawy o radcach prawnych orzeka zakaz wykonywania patronatu na czas [...] ([...]) lat;
 
2.   uznał radcę prawnego P., [...], winną czynu zarzucanego jej w punkcie 2 wniosku o ukaranie, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarnego jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonym w art. 28 ust. 6 i 8 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust.  1 i art. 65 ust. 2 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza karę pieniężną w kwocie [...] zł ([...] złotych);
 
3.   na podstawie art. 706 ust. 2 ustawy o radcach prawnych zasądza od obwinionego radcy prawnego P., [...], na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę [...] zł ([...] złotych).
 
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
 
Obwiniona radca prawny P. została ustanowiona pełnomocnikiem z urzędu dla pana S (2).
(okoliczność bezsporna)
 
Postępowanie w przedmiocie podziału majątku zakończyło się w pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...] r., na mocy którego ustalono między innymi, iż:
 
1.   w skład majątku wspólnego małżonków S (1) i S (2) wchodzi prawo najmu lokalu komunalnego nr [...] położonego w W. przy ul. G.,
 
2.   dokonano podziału majątku wspólnego w taki sposób, że prawo najmu wyżej wymienionego lokalu przyznano S (1),
 
3.   zasądzono spłaty od S (2) na rzecz S (1) w wysokości [...] zł płatne w ratach,
 
4.   nakazano S (2) opuszczenie i opróżnienie lokalu nr [...] położonego w W. przy ul. G. bez prawa do lokalu socjalnego.
 
Dowód:      postanowienie z dnia [...] r., k. [...]
 
Pokrzywdzony przekazał Obwinionej informację, iż co do tego czy zamierza skarżyć przedmiotowe postanowienie decyzję zamierza podjąć po dokładnym zapoznaniu się z jego treścią i pisemnym uzasadnieniem.
 
(okoliczność bezsporna, zeznania Pokrzywdzonego)
 
Doręczenie odpisu spornego postanowienia wraz z uzasadnieniem nastąpiło w okresie, kiedy Pokrzywdzony przebywał wraz z panią I. na wakacjach na M. Obwiniona poinformowała o powyższym fakcie Pokrzywdzonego telefonicznie. Na prośbę Pokrzywdzonego o wysłanie skanu przedmiotowego postanowienia za pośrednictwem poczty elektronicznej, Obwiniona odmówiła i poinformowała, że prześle je na adres zamieszkania Pokrzywdzonego przesyłką pocztową. Obwiniona w toku przedmiotowej rozmowy poinformowała także Pokrzywdzonego, iż w przedmiotowej sprawie nie widzi podstaw do wnoszenia zażalenia i taką też opinię prześle na piśmie wraz z odpisem postanowienia i jego pisemnym uzasadnieniem. Świadkiem przedmiotowej rozmowy była I.
 
Dowód:      zeznania Pokrzywdzonego, zeznania świadka I.
 
Przedmiotowa przesyłka zawierająca opinię co do braku podstaw wniesienia zażalenia oraz odpis postanowienia wraz jego pisemnym uzasadnieniem odebrana została przez syna Pokrzywdzonego, któremu Pokrzywdzony udzielił pełnomocnictwa do odbioru korespondencji na  czas swej nieobecności w miejscu zamieszkania. Przedmiotowa przesyłka po jej odbiorze została przesłana Pokrzywdzonemu przez jego syna w formie fotokopii drogą elektroniczną. Opinia zawierała informację, iż w sprawie w ocenie Obwinionej brak jest podstaw do wnoszenia zażalenia, na wniesienie którego Pokrzywdzony ma termin 7 dni. Opinia nie zawierała żadnego merytorycznego uzasadnienia stanowiska Obwinionej.
 
Dowód:      zeznania Pokrzywdzonego, zeznania świadka I, opinia Obwinionej k. [...].
 
Pokrzywdzony po zapoznaniu się z treścią przedmiotowej opinii zadzwonił do Obwinionej i próbował ją przekonać co do tego, aby wniosła w jego imieniu odwołanie od przedmiotowej postanowienia, albowiem nie jest zadowolony z rozstrzygnięcia i narusza ono jego prawa. Świadkiem przedmiotowej rozmowy była I. W toku przedmiotowej rozmowy Obwiniona podtrzymywała swoje stanowisko, iż nie widzi podstaw do wnoszenia zażalenia i pomimo woli Pokrzywdzonego w tym zakresie nie zamierza takiego zażalenia wnosić, jej rola w sprawie się już skończyła, a Pokrzywdzony jak chce, może sam sobie wnieść zażalenie.
 
Dowód:      zeznania Pokrzywdzonego, zeznania świadka I.
 
Wobec jednoznacznego nieustępliwego stanowiska Obwinionej, Pokrzywdzony korzystając z materiałów i sprzętu dostępnego w publicznej bibliotece w M., samodzielnie przygotował odwołanie od postanowienia Sądu I instancji wysłał przesyłką poleconą do Sądu.
 
Dowód:      zeznania Pokrzywdzonego, zeznania świadka I.
 
W wyniku samodzielnie wniesionego przez Pokrzywdzonego zażalenia, Sąd na adres pełnomocnika z urzędu w osobie Obwinionej skierował do Obwinionej wezwanie do uzupełnienia braków formalnych odwołania. Obwiniona o fakcie skierowania do niej przedmiotowego wezwania przez Sąd poinformowała Pokrzywdzonego i zwróciła się o to, aby odebrał je z jej Kancelarii. Pokrzywdzony udał się do Kancelarii Obwinionej po odbiór przedmiotowego wezwania i zwrócił się o pomoc w przygotowaniu pisma uzupełniającego braki formalne. Obwiniona odmówiła sporządzenia takowego pisma i podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, że ze sprawą nie ma już nic wspólnego.
 
Dowód:      zeznania Pokrzywdzonego
 
Sąd zważył, co następuje.
 
W ocenie Sądu Dyscyplinarnego w pełni wiarygodne, spójne, logiczne, konsekwentne i uzupełniające się nawzajem są zeznania Pokrzywdzonego oraz świadka I., co do tego iż Obwiniona odmówiła sporządzenia środka odwoławczego od postanowienia Sądu Rejonowego dla W. z dnia [...] r. w przedmiocie podziału majątku wspólnego.  Przedmiotowe zeznania znajdują w szczególności pokrycie w obiektywnych okolicznościach i dowodach, takich w szczególności jak pisemna opinia Obwinionej co do braku podstaw do wnoszenia zażalenia od wyżej powołanego postanowienia, jak również okoliczność iż takowe odwołanie samodzielnie wniósł Pokrzywdzony oraz fakt, że samodzielnie uzupełniał on braki formalne własnego odwołania. Logicznym i opartym na doświadczeniu życiowym jest wniosek, że gdyby Obwiniona nie odmówiła wniesienia odwołania w imieniu Pokrzywdzonego nie musiałby on czynić powyższego osobiście w trakcie swojego urlopu, korzystając z doraźnych środków i materiałów. Z resztą, takież stanowisko Obwiniona wprost zaprezentowała w swojej „opinii”.
 
Oceniając działania Obwinionej, należy w pierwszym rzędzie wskazać, iż w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, Obwiniona nie miała prawa odmówić sporządzenia apelacji  od spornego postanowienia. Radca prawny wyznaczony do działania z urzędu w sprawie jednej ze stron postępowania ma obowiązek reprezentować swojego klienta w postępowaniu przed sądami obu instancji, chyba że z obowiązku tego zostanie zwolniony. Funkcja pełnomocnika z urzędu w powyższym zakresie umożliwić ma stronie reprezentowanej przez takiego pełnomocnika zrealizowanie jej elementarnego prawa do sądu w konstytucyjnym postępowaniu dwuinstancyjnym. Co szczególnie istotne, charakter postępowania w sprawach o podział majątku wspólnego sprawia, iż to strona takiego postępowania – tutaj Pokrzywdzony – decyduje o tym, czy postanowienie narusza jego prawa i jest zgodne z jego zamierzeniami co do podziału majątku, a bynajmniej nie jest to kwestia stricte prawna. To Pokrzywdzony jako strona postępowania podziałowego był wyłącznie uprawnionym co do tego, ażeby zadecydować czy zgadza się z rozstrzygnięciami spornego postanowienia, takimi jak chociażby nakazanie spłaty w kwocie blisko [...] złotych, czy też nakazanie eksmisji z lokalu kwaterunkowego bez prawa do lokalu socjalnego. Szczególnie w takiej sprawie, pełnomocnik profesjonalny działający z urzędu nie ma żadnego prawa, aby decydować za stronę, czy dane rozstrzygnięcie powinno podlegać zaskarżeniu czy nie. Wyłącznym decydentem w tym zakresie jest uczestnik postępowania podziałowego i o ile zakomunikuje on wolę zaskarżenia tego rodzaju rozstrzygnięcia sądu powszechnego jak zapadło w stanie rzeczy niniejszej sprawy, to pełnomocnik z urzędu jest bezwzględnie zobligowany do zrealizowania takiej woli i wywiedzenia apelacji.
 
Uwypuklenia wymaga także okoliczność, iż w istocie rzeczy w przedmiotowej sprawie do sporządzenia opinii o braku podstaw do wnoszenia apelacji nie doszło. Po pierwsze, opinia taka powinna zawierać szczegółowe uzasadnienie wskazujące dlaczego każde z poszczególnych rozstrzygnięć sądu I instancji jest prawidłowe i brak jest jakichkolwiek podstaw do jego kwestionowania przed sądem II instancji. Wymogów stawianych tego rodzaju opinii  z pewnością nie spełniała „opinia” sporządzona przez Obwinioną, która nie zawierała absolutnie jakiegokolwiek merytorycznego uzasadnienia i w zasadzie ograniczyła się do stanowiska „nie bo nie”. Co więcej, pełnomocnik profesjonalny wykazał się wyjątkowym brakiem elementarnej wiedzy prawniczej w zakresie procedury cywilnej sporządzając opinię co do braku podstaw do wniesienia zażalenia w terminie 7 dni, w sytuacji gdy w przedmiotowej sprawie właściwym środkiem zaskarżenia była apelacja, którą można było wywieść w terminie 14 dni od doręczenia pisemnego uzasadnienia.
 
Należy wreszcie wskazać, iż Obwiniona była bezwzględnie zobowiązana do uzupełnienia braków formalnych środka odwoławczego wywiedzionego przez Pokrzywdzonego osobiście, tak długo jak posiadała status pełnomocnika z urzędu w przedmiotowej sprawie. Należy z całą mocą podkreślić, iż była ona zobowiązana do takiego uzupełnienia braków formalnych, niezależnie od tego  czy Pokrzywdzony ją o to prosił czy nie.
 
Oceniając czyny, których dopuściła się Obwiniona, wskazać należy iż są one szczególnie naganne i karygodne. Absolutnie elementarnym obowiązkiem radcy prawnego ustanowionego pełnomocnikiem z urzędu dla uczestnika postępowania sądowego jest zapewnienie mu pomocy prawnej umożliwiającej zrealizowanie prawa do rzetelnego procesu w dwóch instancjach. Tymczasem, Obwiniona swoim działaniem powyższe elementarne prawa Pokrzywdzonego w sposób bezwzględny, niczym nieuprawniony naruszyła. Takie działanie Obwinionej świadczy o tym, iż nie pojmuje ona należycie całkowicie podstawowych obowiązków spoczywających na radcy prawnym będącym uczestnikiem szeroko pojętego wymiaru sprawiedliwości. Okolicznością dodatkowo obciążającą dla Obwinionej było tutaj wykazanie się nieznajomością elementarnych zasad postępowania nieprocesowego uwidocznionych w sporządzonej przez nią „opinii”.
 
Mając powyższe na względzie, Sąd uznał iż wina Obwinionej nie budzi najmniejszych wątpliwości. W ocenie Sądu, karami adekwatnymi do stopnia zawinienia Obwinionej, nasilenia jej złej woli i adekwatnymi do naruszonych norm są kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu na okres [...] ([...]) miesięcy oraz dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas [...] ([...]) lat za czyn pierwszy oraz kara pieniężna w kwocie [...] zł ([...] złotych) za czyn drugi.
Orzeczenie kary w powyższych rozmiarach spełni zdaniem Sądu należycie funkcję prewencyjną, represyjną, wychowawczą, jak również satysfakcjonującą dla Pokrzywdzonego.
O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.
(MW)

Prawo i praktyka

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy