strona główna » Orzeczenia

Orzeczenie z dnia 23 grudnia 2019 r. Sygn. akt: D 76/17

opublikowano: 2021-02-15 przez: Więckowska Milena

Orzeczenie z dnia 23 grudnia 2019 r. Sygn. akt: D 76/17
Orzeczenie jest nieprawomocne.

PRZEWODNICZĄCY:     r. pr. Robert Karpiński
CZŁONKOWIE:           r. pr. Marzena Okła - Anuszewska
                                               r. pr. Andrzej Szmigiel
PROTOKOLANT:         Wioletta Kopka

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach w dniach […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., [….] r., […] r., […] r. i […] r. w W. sprawy przeciwko:

Radcy prawnemu Z. ([…]) obwinionemu o to, że:

W okresie od […] roku do […] roku działając wspólnie i w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym G., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta S sp. z o. o. poprzez zatajenie przed klientem czynności podjętych w imieniu klienta przez wspólnika na podstawie udzielonej wspólnikowi przez klienta prokury oraz podjęcie przez radcę prawnego w imieniu kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez zawarcie w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej w kwocie […] złotych z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie dnia […] roku w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższej kwoty […] złotych, złożenie wniosku o nadanie aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] r. umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem umowy o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty i w jego następstwie wyegzekwowanie z majątku klienta kwoty […] zł zatajając wszystkie wyżej wymienione okoliczności przed klientem,
tj. o naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
W okresie od […] roku będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. wystąpił przeciwko byłemu klientowi S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy z dnia […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez wiedzy i zgody klienta oraz wbrew interesowi i woli klienta w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […],
tj. o naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
W okresie od […] roku do […] roku radca prawny Z. działając w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym G., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta D. sp. z o. o. poprzez zatajenie przed klientem czynności podjętych w imieniu klienta przez wspólnika na podstawie udzielonej wspólnikowi prokury oraz podjęcie przez radcę prawnego w imieniu kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez: zawarcie w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższego wynagrodzenia, złożenie wniosku o nadaniu aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] roku umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia do kwoty […] złotych na podstawie umowy z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty, zatajając przed klientem wszystkie wyżej wymienione okoliczności,
tj. o naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233 z późn. zm) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
W okresie od […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j., wystąpił przeciwko byłemu klientowi D. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę kwoty tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy w dniu […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez jego wiedzy i zgody oraz wbrew interesowi i woli klienta toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […]
tj. o naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
W okresie od […] do […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. udzielał klientom S. sp. z o. o. oraz D. sp. z o. o. i jego pełnomocnikowi fałszywych zapewnień, co do kompletności przekazywanej dokumentacji w sprawach dotyczących klientów, pomimo iż radca prawny rozeznawał, że w przekazywanej dokumentacji brak jest dokumentów, na podstawie których kancelaria dochodzi od klienta wynagrodzenia
tj. o naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.).

orzeka:

Uznaje radcę prawnego Z. ([…]) winnym zarzucanego w punkcie 1 i 2 wniosku o ukaranie czynu, przyjmując, że stanowią one jeden czyn ciągły polegający na tym, że Obwiniony w okresie od […] roku do […] roku działając wspólnie i w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym G., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta S. sp. z o. o. poprzez zatajenie przed klientem czynności podjętych w imieniu klienta przez wspólnika na podstawie udzielonej wspólnikowi przez klienta prokury oraz podjęcie przez radcę prawnego w imieniu kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez zawarcie w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej w kwocie […] złotych z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie dnia […] roku w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższej kwoty […] złotych, złożenie wniosku o nadanie aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] r. umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem umowy o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia z dnia […] roku, a następnie najpóźniej we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty i w jego następstwie wyegzekwowanie z majątku klienta kwoty […] zł zatajając wszystkie wyżej wymienione okoliczności przed klientem, a następnie w okresie od […] roku będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. wystąpił przeciwko byłemu klientowi S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy z dnia […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez wiedzy i zgody klienta oraz wbrew interesowi i woli klienta w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […],
który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 5) ustawy o radcach prawnych wymierza karę pozbawienia prawa do wykonywania zawodu;
Uznaje radcę prawnego Z. ([…]) winnym zarzucanego w punkcie 3 i 4 wniosku o ukaranie czynu, przyjmując, że stanowią one jeden czyn ciągły polegający na tym, że Obwiniony w okresie od […] roku do […] roku radca prawny Z. działając w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym G., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta D. sp. z o. o. poprzez zatajenie przed klientem czynności podjętych w imieniu klienta przez wspólnika na podstawie udzielonej wspólnikowi prokury oraz podjęcie przez radcę prawnego w imieniu kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez: zawarcie w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższego wynagrodzenia, złożenie wniosku o nadaniu aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] roku umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia do kwoty […] złotych na podstawie umowy z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty, zatajając przed klientem wszystkie wyżej wymienione okoliczności, a następnie w okresie co najmniej od […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j., wystąpił przeciwko byłemu klientowi D. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę kwoty tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy w dniu […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez jego wiedzy i zgody oraz wbrew interesowi i woli klienta toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […],
który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 4) ustawy o radcach prawnych wymierza karę zawieszenia prawa do wykonywania zawodu na czas […] lat oraz dodatkowo, na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 2b ustawy o radcach prawnych, orzeka zakaz wykonywania patronatu na czas lat […];
Uniewinnia radcę prawnego Z. ([…]) od czynu zarzucanego w punkcie 5 wniosku o ukaranie;
Na podstawie art. 65¹ ust. 1 i 2 pkt 5) ustawy o radcach prawnych kary orzeczone w pkt 2 i 3 łączy w ten sposób, że orzeka jako karę łączną karę pozbawienia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego;
Na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych zasądza od obwinionego radcy prawnego Z., […], na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę […] ([…]) złotych.

Uzasadnienie

W dniu […] r. wpłynął do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., wniosek o ukaranie: r.pr. G. (dalej: „Obwiniony G.”), wpisanego na listę radców prawnych pod numerem […].

W dniu […] r. wpłynął do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., wniosek o ukaranie: r.pr. Z. (dalej: „Obwiniony Z.”), wpisanego na listę radców prawnych pod numerem […].

Rzecznik Dyscyplinarny tutejszej Izby (dalej „Rzecznik”) zarzucił Obwinionemu G., że:

w okresie od […] roku do […] roku działając wspólnie i w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym Z., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta S. sp. z o. o. poprzez podjęcie w imieniu klienta czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez: zawarcie w imieniu klienta z kancelarią, w której radca prawny jest wspólnikiem w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej w kwocie […] złotych, złożone dnia […] roku w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższej kwoty […] złotych, złożenie wniosku o nadanie aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w imieniu klienta, z kancelarią, w której radca prawny jest wspólnikiem w dniu […] umowy o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty i w jego następstwie wyegzekwowanie z majątku klienta kwoty […] zł oraz zatajenie wszystkich wyżej wymienionych okoliczności przed klientem,
tj. naruszenie art. 8, 10, 11 ust. 1 i 2, 12, ust. 1, 25 ust. 1, 30 ust. 1 i 2, 36 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w związku z art. 64 ust. 1 ustawy radców prawnych z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] roku będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. wystąpił przeciwko byłemu klientowi S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy z dnia […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego i bez wiedzy i zgody klienta oraz wbrew interesowi i woli klienta w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […],
tj. naruszenie art. 8, 10, 11 ust. 1 i 2, 12 ust. 1, 25 ust. 1, 30 ust. 1 i 2, 36 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] roku do […] roku działając w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym Z., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnych, nielojalnych względem klienta D. sp. z o. o. poprzez podjęcie przez radcę prawnego w imieniu klienta czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez: zawarcie w imieniu klienta z kancelarią, w której radca prawny jest wspólnikiem w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższego wynagrodzenia, złożenie wniosku o nadaniu aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] roku umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia do kwoty […] złotych na podstawie umowy z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty, oraz zatajenie przed klientem wszystkich wyżej wymienionych okoliczności,
tj. naruszenie art. 8, 10, 11 ust. 1 i 2, 12 ust. 1, 25 ust. 1, 30 ust. 1 i 2, 36 ust. 1 i 2, art. 44 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233 z późń. zm) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j., w której jest wspólnikiem wystąpił przeciwko byłemu klientowi D. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę kwoty tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy z dnia […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez jego wiedzy i zgody oraz wbrew interesowi i woli klienta toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […],
tj. naruszenie art. 6, 8, 10, 11 ust. 1 i 2, 12 ust. 1, 25 ust. 1, 30 ust. 1 i 2, 36 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] do […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. udzielał klientom S. sp. z o. o. oraz D. sp. z o. o. i jego pełnomocnikowi fałszywych zapewnień, co do kompletności przekazywanej dokumentacji w sprawach dotyczących klientów, pomimo iż radca prawny rozeznawał, że w przekazywanej dokumentacji brak jest dokumentów, na podstawie których kancelaria dochodzi od klienta wynagrodzenia,
tj. naruszenie art. 8, 10, 11 ust. 1 i 2, 12 ust. 1, 25 ust. 1, 46 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn.zm.).

Rzecznik zarzucił Obwinionemu Z., że:

w okresie od […] roku do […] roku działając wspólnie i w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym G., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta S. sp. z o. o. poprzez zatajenie przed klientem czynności podjętych w imieniu klienta przez wspólnika na podstawie udzielonej wspólnikowi przez klienta prokury oraz podjęcie przez radcę prawnego w imieniu kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez zawarcie w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej w kwocie […] złotych z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie dnia […] roku w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższej kwoty […] złotych, złożenie wniosku o nadanie aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] r. umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem umowy o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty i w jego następstwie wyegzekwowanie z majątku klienta kwoty […] zł zatajając wszystkie wyżej wymienione okoliczności przed klientem,
tj. naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] roku będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. wystąpił przeciwko byłemu klientowi S. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy z dnia […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez wiedzy i zgody klienta oraz wbrew interesowi i woli klienta w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […],
tj. naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] roku do […] roku radca prawny Z. działając w porozumieniu ze wspólnikiem radcą prawnym G., z którym wspólnie prowadził Kancelarię G. sp. j. dopuścił się zachowań niegodnych radcy prawnego, nielojalnych względem klienta D. sp. z o. o. poprzez zatajenie przed klientem czynności podjętych w imieniu klienta przez wspólnika na podstawie udzielonej wspólnikowi prokury oraz podjęcie przez radcę prawnego w imieniu kancelarii, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w której radca prawny jest wspólnikiem, czynności bez wiedzy i zgody klienta, sprzecznych z interesem oraz wolą klienta, w celu uzyskania od klienta na rzecz kancelarii nienależnych korzyści finansowych, w realizacji z góry powziętego zamiaru poprzez: zawarcie w dniu […] roku umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem, złożenie w formie aktu notarialnego przed notariuszem oświadczenia o dobrowolnym poddaniu reprezentowanego klienta egzekucji co do powyższego wynagrodzenia, złożenie wniosku o nadaniu aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności, zawarcie w dniu […] roku umowy z kancelarią, w której radca prawny był wspólnikiem o uznaniu należności głównej wynikającej z umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia do kwoty […] złotych na podstawie umowy z dnia […] roku, a następnie we […] roku złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ww. kwoty, zatajając przed klientem wszystkie wyżej wymienione okoliczności,
tj. naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233 z późn. zm) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j., wystąpił przeciwko byłemu klientowi D. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z pozwem i popierał powództwo o zapłatę kwoty tytułem zaległego podatku VAT oraz odsetek od zaległego podatku VAT od wynagrodzenia dodatkowego na podstawie umowy w dniu […] roku, zawartej w imieniu klienta przez wspólnika radcy prawnego bez jego wiedzy i zgody oraz wbrew interesowi i woli klienta toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Gospodarczy sygn. akt […]
tj. naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.),
w okresie od […] do […] roku radca prawny, będąc wspólnikiem kancelarii G. sp. j. udzielał klientom S. sp. z o. o. oraz D. sp. z o. o. i jego pełnomocnikowi fałszywych zapewnień, co do kompletności przekazywanej dokumentacji w sprawach dotyczących klientów, pomimo iż radca prawny rozeznawał, że w przekazywanej dokumentacji brak jest dokumentów, na podstawie których kancelaria dochodzi od klienta wynagrodzenia,
tj. o naruszenie art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.) oraz w zw. z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 2 oraz z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233 z późn. zm.).

Obwiniony Z. nie wniósł odpowiedzi na wniosek o ukaranie.

Połączenie spraw do wspólnego rozpoznania.

Wniesienie określonych wyżej wniosków o ukaranie spowodowało wszczęcie postępowań przed tutejszym Sądem za sygn. akt odpowiednio: […] oraz […].

Sąd doszedł do wniosku, że pomiędzy powyższymi sprawami zachodzi łączność podmiotowo-przedmiotowa. Obwinieni stanęli pod zarzutem popełnienia czynów pozostających w ścisłym związku ze sobą.

Dyspozycja art. 34 § 2 k.p.k. nakazuje połączyć do wspólnego prowadzenia, a w konsekwencji łącznego rozpoznania, sprawy m.in. sprawcy, pomocnika i „innej osoby” (współsprawcy, poplecznika).

W związku z powyższym, Sąd postanowił, działając na podstawie art. 34 § 1 i § 2 k.p.k. w związku z art. 74¹ pkt 1 ustawy o radcach prawnych, połączyć postępowania o sygn. […] oraz […] do wspólnego rozpoznania w ten sposób, że do sprawy o sygn. […] przeciwko Obwinionemu G. dołączyć sprawę o sygn. […] przeciwko Obwinionemu Z. i prowadzić postępowanie w dalszym ciągu za sygn. […] (k. […]-[…]).

Wyłączenie sprawy przeciwko Obwinionemu G. do odrębnego rozpoznania.

W toku sprawy, Obwiniony Z. stawiał się na terminach wyznaczanych przez Sąd, złożył wyjaśnienia.

Natomiast, Obwiniony G. stawił się wyłącznie na dwóch z pośród kilkunastu terminów wyznaczonych na rozprawę, tj. w dniu […] r. (k. […]-[…]) oraz […] r. (k. […]-[…]). Dla usprawiedliwienia swojej nieobecności, Obwiniony G. powoływał się wielokrotnie na chorobę swoją bądź osób najbliższych. Obrońca Obwinionego G. wniósł w dniu […] r. o odroczenie rozprawy z uwagi na stan zdrowia uniemożliwiający Obwinionemu uczestnictwo w rozprawie wywołany przewlekłą chorobą.

Powyższe okoliczności przemawiały, w ocenie Sądu, za dużym prawdopodobieństwem, że w dalszym toku sprawy, Obwiniony G. nie będzie się stawiać na wszystkie, wyznaczane w sprawie terminy rozprawy. W związku z tym bardzo prawdopodobne było, że szybkie rozpoznanie sprawy będzie utrudnione przez dalsze niestawiennictwo Obwinionego G. W tym stanie rzeczy, wyłączenie i odrębne rozpoznanie sprawy Obwinionego G. okazało się konieczne ze względu na długotrwałość postępowania prowadzonego przeciwko obydwu Obwinionym z przytoczonych wyżej okoliczności.

Sąd postanowił w dniu […] r. wyłączyć do odrębnego rozpoznania sprawę przeciwko Obwinionemu G., na zasadzie art. 34 § 3 kpk w zw. z art. 741 ustawy o racach prawnych (k. […]). Od wydania tego postanowienia, Sąd prowadził w dalszym ciągu sprawę za sygn. akt […] wyłącznie przeciwko Obwinionemu Z.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego, ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu […] r., Obwiniony G. zawarł umowę o pracę ze spółką G.(1) sp. z o.o. w W., na stanowisku prawnika z wynagrodzeniem, począwszy od […] r., w wysokości […] zł (k. […] Tom […]).

W dniu […] r. spółka E. sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana m.in. przez M., udzieliła prokury samoistnej Obwinionemu G. (k. […] Tom […]).

Kancelaria D.(1) sp. k. w W. wystawiła faktury za świadczenie usług doradztwa prawnego, których nabywcą była spółka S. sp. z o.o., w dniach: […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r. oraz […] r. W okresie od […] r. do […] r., kancelaria D.(1) sp. k. wystawiła faktury na łączną kwotę […] zł (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., spółka S. sp. z o.o. (reprezentowana przez G.(2)) udzieliła pełnomocnictwa Obwinionemu G. do reprezentowania spółki we wszystkich sprawach i postępowaniach związanych z ustalaniem wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. S. […], w szczególności we wszystkich sprawach i postępowaniach związanych z wypowiedzeniem przez Prezydenta […] W. wysokości dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego z jednoczesną ofertą jej nowej wysokości, z dnia […] r. (k. […] Tom […]).

W dniu […] r. spółka F. sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowana G.(2), udzieliła prokury samoistnej Obwinionemu G. (k. […] Tom […]).

W dniu […] r. został zawarty aneks do umowy o pracę z dnia […] r. pomiędzy Obwinionym G. oraz spółką G.(1) sp. z o.o. Zgodnie z treścią powyższego aneksu zmieniona została wysokość wynagrodzenia Obwinionego przez ustalenie, że będzie ono wynosić […] zł netto miesięcznie począwszy od dnia […] r. (k. […] Tom […]).

W wiadomości z […] r., Obwiniony wskazał, że nie podpisze dokumentów dotyczących rachunków bankowych spółki F. bez uprzedniego otrzymania zgody G.(2) (dalej: „G.(2)”) (k. […] Tom […]).

W okresie od […] r. do […] r. Obwiniony G. prowadził wymianę korespondencji e-mail z M., G.(2), A., G.(3) oraz W. w sprawach dotyczących spółek, m. in. S. sp. z o.o. oraz D. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […] i […]). W ramach powyższej korespondencji, Obwiniony G. wielokrotnie prosił G.(2) o wyrażenie zgody na dokonanie określonych czynności, w tym m.in. zawarcia umów najmu, umowy z agencją nieruchomości, umowy na wyposażenie biura w meble, umowy sprzedaży nieruchomości, umowy o prace budowlane, umowy o wywóz nieczystości oraz umowy o montaż instalacji teletechnicznych w budynku.

W korespondencji e-mail z […] r. pomiędzy Obwinionym G., M. i W., Obwiniony zgodził się na podpisanie umowy z Operatorem R. bez otrzymania zgody G.(2), który przebywał w tym czasie na wakacjach. Jednocześnie Obwiniony wskazał, że zgadza się podpisać umowę w drodze wyjątku od zasady, zgodnie z którą otrzymywał zgodę G.(2) na dokonanie czynności. W związku z powyższym, Obwiniony postulował powołanie drugiego członka zarządu w celu uniknięcia podobnych sytuacji w przyszłości na wypadek zaistnienia pilnych i nieprzewidywanych spraw (k. […]-[…] Tom […]).

Powyższa praktyka uzyskiwania zgody na dokonywanie czynności została utrzymana przez Obwinionego także po odwołaniu prokury samoistnej i udzieleniu prokury łącznej w dniu […] r. (k. […]-[…], […]-[…] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]).

Obwiniony otrzymywał zgodę na dokonywanie wskazanych czynności w formie elektronicznej, od pana M. i G.(2) (k. […], […], […], […] Tom […] i […]). Część spośród umów, na których zawarcie Obwiniony G. wnioskował o wyrażenie zgody, wiązała się z zaciągnięciem zobowiązania do zapłaty wynagrodzenia w stosunkowo niskiej wysokości – przykładowo: w wiadomości z dnia […] r. (godz. […]) Obwiniony G. poprosił o akceptację zawarcia umowy na wywóz nieczystości za kwotę […] zł netto tygodniowo (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., S.(1) w W., po rozpoznaniu wniosku spółki S. sp. z o.o. w W. przeciwko Prezydentowi […] W., wydało orzeczenie w sprawie prowadzonej za sygn. akt: […]. Powyższym orzeczeniem, Kolegium uznało za nieskuteczne wypowiedzenie wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej działkę położoną W. przy ul. S. […], której użytkownikiem była spółka S. sp. z o.o. (poprzednia nazwa: E.(1) sp. z o.o.), ustalając jednocześnie, że strony obowiązuje wysokość opłaty rocznej od […] r. taka, jak w roku […] (tj. […] zł – vide: k. […] Tom […]). Prezydent […] W. dokonując zaskarżonego wypowiedzenia zaproponował nową wysokość opłaty rocznej w kwocie […] zł (k. […]-[…] Tom […]).

W toku powyższego postępowania, Obwiniony G. został przesłuchany w charakterze świadka. W dniu […] r., Obwiniony zeznał w szczególności, że nie był pracownikiem spółki S. sp. z o.o., jednakże był umocowany do odbioru korespondencji tej spółki na podstawie posiadanych pełnomocnictw (k. […] oraz […]-[…] Tom […]). Spółka S. sp. z o.o. była reprezentowana przez radców prawnych z kancelarii D.(1) sp. k. w W. (k. […], […]-[…], […]-[…] oraz […] Tom […]).

W dniu […] r., Zarząd spółki S. sp. z o.o. oraz spółki D. sp. z o.o., w osobie pana G.(2), udzielił prokury samoistnej Obwinionemu G. z prawem do udzielania dalszych pełnomocnictw (k. […] i […] Tom […] oraz k. […] i […] Tom […]).

W dniu […] r. L. wysłał wiadomość e-mail na adres Obwinionego G., w której poinformował o akceptacji złożonej wcześniej propozycji dotyczącej świadczenia usług przez wskazanego Obwinionego oraz sformułował prośbę o przygotowanie projektu umowy. Usługi, których świadczenie zaoferował Obwiniony G., obejmowały świadczenie pomocy prawnej (usług prawnych, jak określił to Obwiniony G.) oraz innych usług, tj. takich, jakie nie mogą być wykonywane przez radcę prawnego w ramach wykonywania zawodu (Sąd przyjął, że prawidłowe tłumaczenie z języka angielskiego na język polski słów: „the attoreny-at-law” z dokumentu na k. […] powinno oznaczać radcę prawnego, a nie adwokata, jak błędnie wskazano w tłumaczeniu na k. […]; Obwiniony świadomie posłużył się odmiennym słowem niż powszechnie używane w języku angielskim na określenie zawodu adwokata (ang. advocate albo barrister), na powyższe wskazuje także fakt wykonywania przez Obwinionego G. zawodu radcy prawnego, a nie adwokata). Inne usługi, wykraczające poza świadczenie pomocy prawnej, miały być świadczone przez Obwinionego nieodpłatnie, jednakże nie w ramach wykonywania zawodu radcy prawnego (k. […]-[…] Tom […]).

Kontynuując powyższą korespondencję, Obwiniony G. wysłał wiadomość e-mail na adres L. w dniu […] r. W wiadomości tej Obwiniony przedstawił umowę o świadczenie usług prawnych, którą chciał zawrzeć ze spółkami: D.(2), F., S. oraz D. Obwiniony oświadczył również, że będzie pracować także na rzecz spółki A.1, co do której wyraził wolę zawarcia drugiej umowy, gdy spółka ta będzie gotowa do współpracy. W przedmiotowej wiadomości została wskazana kwota wynagrodzenia […] zł, która mogła zostać podzielona na pięć spółek. Do przedmiotowej wiadomości został załączony projekt umowy o świadczenie usług prawnych. Z treści powyższego projektu wynika, że umowa miała obejmować zastępstwo procesowe oraz reprezentowanie przed organami administracji. Wynagrodzenie za świadczoną usługę miało mieć charakter zryczałtowany, niepowiązany z rzeczywistym czasem poświęconym na wykonanie zlecenia. Projekt umowy nie przewidywał wynagrodzenia dodatkowego za sukces. Ponadto, w treści powołanej wyżej wiadomości e-mail z […] r., Obwiniony zobowiązał się do nieodpłatnego świadczenia usług nieujętych w umowie, wykraczających poza zakres świadczenia pomocy prawnej. (k. […]-[…] Tom […]).

W okresie od […] r. do […] r. następowały regularne zapłaty przez S. sp. z o.o. i D. sp. z o.o. za usługi świadczone przez kancelarię Obwinionego G. oraz Kancelarię (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G., działając w imieniu o na rzecz spółki D.(2) sp. z o.o. w W., złożył oświadczenie o poddaniu tejże spółki egzekucji na rzecz „F.(1)” sp. z o.o. odnośnie obowiązku zapłaty należności umownych do kwoty […] euro (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., L. wysłał wiadomość do Obwinionego G., w której wyraził wolę utrzymania wynagrodzenia w wysokości […] zł netto miesięcznie. Ponadto, poinformował, że Obwiniony powinien otrzymać premię w wysokości […] euro za optymalne rozwiązanie operacji sprzedaży D.(2) (k. […]-[…] Tom […]).

Pismem z dnia […] r., skierowanym do prokurenta spółek: A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o., F. sp. z o.o. i S. sp. z o.o., w osobie Obwinionego G., Obwiniony Z. poinformował, że w miejsce Kancelarii Radcy Prawnego G. powołana została spółka G. sp. j. W związku z powyższym, autor pisma wskazał na potrzebę przeniesienia praw i obowiązków wynikających z ustnie zawartych umów przez Kancelarię Prawniczą Radcy Prawnego G. na G. sp. j. (k. […] Tom […]).
W tym samym dniu […] r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy Obwinionym G. a Kancelarią, którego przedmiotem była cesja wierzytelności oraz przejęcie długów Obwinionego G., wynikających z umów zawartych ze spółkami A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o., F. sp. z o.o. i S. sp. z o.o., przez Kancelarię. W tym samym dokumencie została wyrażona zgoda na przejęcie długów i wierzytelności, przez prokurenta wymienionych wyżej spółek, tj. przez Obwinionego G. (k. […] Tom […]).

W okresie od […] r. do […] r. były wystawiane faktury z tytułu świadczenia usług związanych z pomocą prawną na rzecz spółek: A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o., F. sp. z o.o. i S. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r. została zawarta umowa o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej, pomiędzy S. sp. z o.o., reprezentowaną jednoosobowo przez prokurenta – Obwinionego G. i Kancelarią, reprezentowaną jednoosobowo przez Obwinionego Z. Przedmiot umowy stanowiło ustalenie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu Kancelarii za osiągnięcie pożądanego przez S. sp. z o.o. skutku w postaci prawomocnego wyroku sądu w sprawie z powództwa powołanej spółki przeciwko […] W. w sprawie o sygn. akt […] (Sąd […] instancji) oraz […] (Sąd […] instancji) ustalającego od dnia […] r. (ewentualnie również za lata następne) roczną opłatę za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej przy ul. S. […] w W. w wysokości obowiązującej w […] r., tj. […] zł. Kancelaria była uprawniona do dodatkowego wynagrodzenia jedynie w przypadku ziszczenia się określonego wyżej warunku. Natomiast, zasady świadczenia obsługi prawnej oraz uiszczania wynagrodzenia ryczałtowego stanowiły przedmiot odrębnej umowy ustnej o świadczenie stałej pomocy prawnej. Dodatkowe wynagrodzenie Kancelarii od sukcesu miało wynieść […] zł, w tym podatek VAT. Powyższa kwota została ustalona jako dwadzieścia procent różnicy w wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste z okres lat […] – […] pomiędzy kwotą wynikającą z wypowiedzenia dokonanego przez […] W. a kwotą obliczoną według opłaty w wysokości objętej treścią pozwu. Dodatkowe wynagrodzenie było płatne w terminie […] r., jeżeli korzystny wyrok zapadł przed tym terminem. W przeciwnym wypadku, wynagrodzenie miało zostać zapłacone w terminie […] miesięcy od uzyskania prawomocnego, korzystnego wyroku. W przypadku rozwiązania umowy lub cofnięcia pełnomocnictwa w toku sprawy sądowej, spółka S. sp. z o.o. miała zapłacić Kancelarii odstępne w wysokości […] zł. Umowa miała zastąpić wszelkie wcześniejsze porozumienia ustne między stronami w zakresie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu Kancelarii w związku z przedmiotową sprawą sądową (k. […]-[…] Tom […]).

Pomiędzy spółką S. sp. z o.o. i G.(1) istniało powiązanie, co najmniej w wymiarze personalnym, związanym z osobą G.(2), A. oraz L. Na powyższe wskazuje treść wiadomości e-mail Obwinionego G. z […] r. do wyżej wymienionych osób (k. […] Tom […]).

W dniu […] r., Sąd Apelacyjny w W. wyrokiem wydanym w sprawie prowadzonej za sygn. akt […], na skutek apelacji spółki S. sp. z o.o., zmienił wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia […] r. (sygn. akt […]), wydany wskutek sprzeciwu od orzeczenia S.(1) w W. z dnia […] r. (sygn. akt […]), w ten sposób, że ustalił wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości położonej w W. przy ul. S. […] na kwotę […] zł od dnia […] r. (k. […]-[…] oraz […] Tom […]).

Apelację w powyższej sprawie wniosła, w zastępstwie skarżącej spółki S. sp. z o.o., radca prawny J. (k. […]-[…] Tom […]).

Na rozprawie przed Sądem Apelacyjnym (sygn. akt […]), w dniu […] r., stawił się, w imieniu powodowej spółki S. sp. z o.o., Obwiniony G. jako prokurent oraz Obwiniony Z. jako pełnomocnik (k. […] Tom […]).

Obwiniony G. posiadał umocowanie do wglądu do akt postępowania przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydział Cywilny (lista osób czytających akta na k. […] Tom […).

Pismem z dnia […] r., Obwiniony Z. wniósł o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Sądu Apelacyjnego z […] r. (sygn. akt […]) (k. […] Tom […]).

W dniu […] r. pozwane […] W. dokonało zapłaty kwoty […] zł na rzecz G. tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego zgodnie z wyrokiem sądowym z dnia […] r., sygn. akt […]) (k. […] Tom […]). O taki sposób rozliczenia kosztów sądowych wystąpił Obwiniony G. w wiadomości e-mail skierowanej do M.(1) (Kierownika […]) w dniu […] r. (k. […] oraz […] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G., działając w imieniu i na rzecz S. sp. z o.o. jako prokurent samoistny, złożył oświadczenie w formie aktu notarialnego, o poddaniu powyższej spółki rygorowi egzekucji, co do obowiązku zapłaty na rzecz Kancelarii kwoty […] zł stanowiącej wynagrodzenie określone w Umowie o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu Kancelarii w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej, zawartej w dniu […] r. pomiędzy S. sp. z o.o. a Kancelarią (k. […]-[…] Tom […]).

W nieokreślonej dacie, nie wcześniej jednak niż w dniu […] r., Obwiniony G., działając jako prokurent spółki S. sp. z o.o., wystąpił do Sądu Okręgowego w W. […] Wydział Cywilny o doręczenie dwóch odpisów wyroku tego Sądu z dnia […] r. (sygn. akt […]) ze stwierdzeniem prawomocności (k. […] Tom […]).

Obwiniony G., działając jako prokurent spółki D. sp. z o.o., zawarł w dniu […] r. umowę najmu z W. S.A. z siedzibą w W. (k. […]-[…] Tom […]).

Postanowieniem z dnia […] r. (sygn. akt […]), Sąd Rejonowy dla […] w W. Wydział […] Cywilny nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu z dnia […] r., zawierającemu oświadczenie o poddaniu egzekucji spółki S. sp. z o.o., co do obowiązku zapłaty na rzecz Kancelarii kwoty […] zł (k. […] Tom […]).

W dniu […] r., Kancelaria wystawiła faktury VAT obejmujące wynagrodzenie za świadczenie pomocy prawnej dla spółek: A.(1) sp. z o.o. (kwota: […] zł brutto), D. sp. z o.o. (kwota: […] zł brutto) oraz S. sp. z o.o. (kwota: […] zł brutto) (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r. Obwiniony G., działając w imieniu i na rzecz S. sp. z o.o., zawarł umowę w przedmiocie uznania roszczeń z Kancelarią reprezentowaną przez Obwinionego Z. Przedmiot umowy stanowiło uznanie przez spółkę S. sp. z o.o. roszczenia o niezapłacone, do dnia zawarcia tejże umowy, i należne odsetki ustawowe od wynagrodzenia od sukcesu powiększonego o podatek od towarów i usług, tj. od kwoty […] zł. Kwota wynagrodzenia w wysokości […] zł została określona w umowie o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej, zawartej w dniu […] r. pomiędzy spółką S. sp. z o.o. a Kancelarią. Powyższe wynagrodzenie zostało wskazane w treści umowy z […] r. jako należne Kancelarii i uznane. Ostatecznie, S. sp. z o.o. uznała roszczenie Kancelarii o zapłatę odsetek ustawowych w kwocie […] zł, naliczonych za okres od […] r. do […] r. Ponadto, S. sp. z o.o. zobowiązała się do poddania egzekucji w zakresie uznanego roszczenia obejmującego kwotę […] zł, w terminie […] dni od dnia zawarcia powoływanej wyżej umowy z […] r., w akcie notarialnym, co do którego Kancelaria mogła wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności do dnia […] r. (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G. skierował wiadomość e-mail do G.(2), w którego temacie wskazano sygnatury akt […] oraz […] w sprawie W. versus D. W przedmiotowej wiadomości, Obwiniony G., nawiązując do rozmowy w Hotelu E. w sprawie dodatkowego wynagrodzenia za sukces Kancelarii, pyta G.(2) o możliwość określenia dokładnego procentu wynagrodzenia za sukces przed rozprawą sądową (k. […] i […] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]). G.(2) stwierdził w dniu […] r., że nigdy nie odpowiedział na tę wiadomość (k. […] Tom […]). Brak odpowiedzi został potwierdzony przez Obwinionego Z. (wyjaśnienia Obwinionego na k. […]).

W dniu […] r. została zawarta umowa o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu pomiędzy D. sp. z o.o., reprezentowaną jednoosobowo przez prokurenta – Obwinionego G., a Kancelarią, reprezentowaną jednoosobowo przez Obwinionego Z. Przedmiot umowy stanowiło ustalenie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu Kancelarii za osiągnięcie pożądanego przez D. sp. z o.o. skutku w postaci prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. oddalającego apelację i rozszerzone powództwo […] W. w sprawie przeciwko D. sp. o.o., sygn. akt […] (Sąd […] instancji) oraz […] (Sąd Apelacyjny w W.). Spór dotyczył opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej przy ul. D. […]. Kancelaria była uprawniona do dodatkowego wynagrodzenia jedynie w przypadku ziszczenia się określonego wyżej warunku. Natomiast, zasady świadczenia obsługi prawnej oraz uiszczania wynagrodzenia ryczałtowego stanowiły przedmiot umowy ustnej o świadczeniu stałej pomocy prawnej. Dodatkowe wynagrodzenie Kancelarii od sukcesu miało wynieść […] zł. Powyższa kwota została ustalona jako równowartość […]% łącznej wartości dochodzonych przez powoda roszczeń pieniężnych wraz z kosztami procesu i odsetkami na dzień zawarcia przedmiotowej umowy, powiększonej o podatek od towarów i usług. Dodatkowe wynagrodzenie było płatne w terminie […] dni od dnia wydania przez Sąd Apelacyjny w W. wyroku w sprawie o sygn. akt […]. W przypadku opóźnienia w zapłacie, Kancelarii przysługiwały odsetki w wysokości odsetek maksymalnych w rozumieniu art. 359 kodeksu cywilnego. Umowa miała zastąpić wszelkie wcześniejsze porozumienia ustne między stronami w zakresie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu Kancelarii w związku z przedmiotową sprawą sądową (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Zarząd spółki S. sp. o.o. w osobie pana G.(2), odwołał prokurę samoistną, udzieloną Obwinionemu G. w dniu […] r. (k. […] Tom […]) oraz udzielił prokury łącznej Obwinionemu G. i K. do reprezentowania powołanej spółki łącznie z drugim prokurentem lub z członkiem zarządu. Powyższe prokury dotyczyły spółki S. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]).

Również w dniu […] r., G.(2) działając jako członek Zarządu spółki D. sp. o.o. udzielił prokury łącznej K.(1) do reprezentowania powołanej spółki łącznie z drugim prokurentem lub z członkiem zarządu (k. […] Tom […]).

Obwiniony G., powołując się na wiadomość e-mail L. z dnia […] r., wystąpił w dniu […] r. do G.(2) z prośbą o możliwość wystawienia faktury na kwotę co najmniej […] euro za lata […] – […] w związku ze znaczącym przyrostem pracy (k. […]-[…] Tom […]).

Wyrokiem z dnia […] r. (sygn. akt […]) Sąd Apelacyjny w W. oddalił apelację […] W. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia […] r. (sygn. akt […]) w sprawie z powództwa […] W. przeciwko spółce D. sp. z o.o. w W. (k. […] Tom […]).

Od […] do […] r., Obwiniony G. prowadził wymianę korespondencji z G.(2) w przedmiocie wynagrodzenia za świadczoną pomoc prawną (k. […]-[…]). W wiadomości e-mail z dnia […] r., G.(2) wyraził zgodę Obwinionemu G. na podniesienie miesięcznego wynagrodzenia o […]% od […] r. (k. […]). W związku z powyższą wiadomością, w tym samym dniu, Obwiniony G. wystąpił o podwyższenie wynagrodzenia o […]% (k. […]-[…]). G., w wiadomości z dnia […] r., wyraził zgodę na podwyższenie wynagrodzenia w sposób zaproponowany przez Obwinionego G. (k. […] i […] Tom […]).

Kancelaria wystawiła fakturę za świadczenie pomocy prawnej na rzecz D. sp. z o.o., w dniu […] r., na kwotę […] zł, która to faktura została opłacona (k. […]-[…] Tom […]).

Następnie, […] r., G.(2) wysłał do Obwinionego G. dwie wiadomości e-mail, w których poprosił o wystawienie faktury na spółkę D. na kwotę […] zł netto jako część premii za sprawę D. Ponadto, G.(2) poinformował Obwinionego G., że w ciągu kolejnych […] miesięcy będzie prosił o więcej faktur dotyczących premii. W odpowiedzi na powyższe, Obwiniony G. podziękował wyrażając jednocześnie nadzieję na wzmocnienie więzi między G.(2) i Kancelarią (k. […] Tom […]).

W wiadomości e-mail z dnia […] r., Obwiniony G. zwrócił się do G.(2), powołując się na rozmowę z M., o potwierdzenie wynagrodzenia w łącznej wysokości […] zł netto z tytułu świadczenia usług na rzecz spółek A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o. oraz S. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r. Obwiniony G., reprezentując spółkę S. sp. z o.o. jako prokurent, zawarł umowę o generalne wykonawstwo z B. S.A. w W. (k. […]-[…] Tom […]).

W wiadomości e-mail z dnia […] r., G.(2) wyraził Obwinionemu G. swoje rozczarowanie dotyczącą współpracy. Jednocześnie, G.(2) zagroził Obwinionemu, że zmieni prawnika, jeżeli Obwiniony nie zajmie się określoną sprawą (k. […]-[…] Tom […]).

W odpowiedzi na powyższą wiadomość, Obwiniony G. skierował wiadomość e-mail do G.(2) w dniu […] r., w której to wiadomości wskazuje, że Kancelaria otrzymuje również wynagrodzenie od spółki A.(2). Obwiniony G. wskazuje, że wynagrodzenie Kancelarii wzrosło o […]%. Wzrost wynagrodzenia nie koresponduje ze wzrostem nakładu pracy i odpowiedzialności. Ponadto, Obwiniony G. podniósł, że pomógł G.(2) zaoszczędzić co najmniej […] zł w przypadku spółki S. sp. z o.o. oraz […] zł w przypadku spółki D. sp. z o.o. (k. […] i […] Tom […]).

Również w dniu […] r. Obwiniony G., działając w imieniu i na rzecz D. sp. z o.o., zawarł umowę w przedmiocie uznania roszczeń z Kancelarią reprezentowaną przez Obwinionego Z. Przedmiot umowy stanowiło uznanie przez spółkę D. sp. z o.o. roszczenia o wynagrodzenie od sukcesu, tj. […] zł oraz roszczenia o należne, skapitalizowane odsetki za opóźnienie w zapłacie wynagrodzenia od sukcesu w wysokości […]% od kwot wymienionych w § 1 przedmiotowej umowy, tj. […] zł. Strony umowy wskazały, że wynagrodzenie od sukcesu dotyczyło osiągnięcia przez D. sp. z o.o. skutku w postaci korzystnego wyroku Sądu Apelacyjnego w W. oddalającego powództwo […] W. w sprawie o sygn. akt […] (sygn. akt Sądu […] instancji […]) dotyczącej sporu o wysokość opłat za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej przy ul. D. […] w W. D. sp. z o.o. uznała roszczenie Kancelarii o zapłatę wynagrodzenia od sukcesu w wysokości […] zł powiększonego o należne odsetki ustawowe w kwocie […] zł, tj. łącznie roszczenie o zapłatę kwoty […] zł. Z tytułu opóźnienia w zapłacie świadczenia pieniężnego w kwocie […] zł Kancelarii przysługiwały, zgodnie z umową, odsetki w wysokości ustawowej, w rozumieniu art. 359 kodeksu cywilnego, liczone od dnia zawarcia przedmiotowej umowy do dnia zapłaty. Ponadto, D. sp. z o.o. zobowiązała się do poddania egzekucji w zakresie uznanego roszczenia obejmującego kwotę […] zł, w terminie […] dni od dnia zawarcia powoływanej wyżej umowy z […] r. Przedmiotowa umowa miała zastąpić wszystkie wcześniejsze porozumienia pisemne i ustne między stronami w zakresie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu kancelarii w związku z prowadzeniem sprawy z powództwa […] W. przeciwko D. sp. z o.o. (sygn. akt Sądu […] instancji […]; sygn. akt Sądu […] instancji sygn. akt […])(k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G., działając jednoosobowo jako prokurent spółki D. sp. z o.o., złożył oświadczenie, w formie aktu notarialnego, o poddaniu egzekucji reprezentowanej przez siebie spółki co do obowiązku zapłaty kwoty […] zł na rzecz Kancelarii (k. […]-[…] Tom [...]).

W wiadomości e-mail z dnia […] r., Obwiniony G. zapytał G.(2), kiedy ostatni ze wskazanych chciałby przyjść do biura Obwinionego G. (k. […]-[…] Tom […]).

Postanowieniem z dnia […] r. (sygn. akt […]), Sąd Rejonowy dla […] W. w W. nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu z dnia […] r., zawierającemu oświadczenie o poddaniu egzekucji spółki D. sp. z o.o., co do obowiązku zapłaty na rzecz Kancelarii kwoty […] zł (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G., działając jednoosobowo jako prokurent spółki D. sp. z o.o., złożył oświadczenie, w formie aktu notarialnego, o poddaniu egzekucji reprezentowanej przez siebie spółki co do obowiązku zapłaty uznanych odsetek z tytułu opóźnienia w ich zapłacie na dzień […] r. w kwocie […] zł na rzecz Kancelarii. Wskazane wyżej odsetki zostały naliczone od kwoty wynagrodzenia od sukcesu w wysokości […] zł, wynikającego z umowy zawartej w dniu […] r. pomiędzy D. sp. z o.o. a Kancelarią, za okres od dnia […] r. do dnia […] r. (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r. G.(2) działając jako członek Zarządu spółki D. sp. o.o. odwołał prokurę samoistną, udzieloną Obwinionemu G. w dniu […] r. (k. […] Tom […]).

W okresie od […] r. do […], Obwiniony G. prowadził korespondencję e-mailową z A., L. oraz K. w sprawie faktur wystawionych dla spółki S. sp. z o.o. oraz przekazania faktur to E.(2) (k. […]-[…] Tom […]).

W wiadomości z dnia […] r., M. wskazał Obwinionemu G. na niezadowolenie ze świadczonych usług z powodu długiego czasu oczekiwania na odpowiedź. Klient zatrudnił dodatkowo kancelarię K.(2) od […] r., z której usług klient regularnie korzystał. W przypadku korzystania z pomocy Obwinionego G. w przyszłości, preferowanym sposobem rozliczenia wynagrodzenia miała być tzw. forma godzinowa (k. […]-[…] Tom […]).

Postanowieniem z dnia […] r. (sygn. akt […]), Sąd Rejonowy dla […] W. w W. nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu z dnia […] r., zawierającemu oświadczenie o poddaniu egzekucji spółki D. sp. z o.o., co do obowiązku zapłaty na rzecz Kancelarii kwoty […] zł (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G. zwrócił się do G.(2) z propozycją przedstawienia nowej oferty współpracy (k. […]-[…] Tom […]).

W związku z wiadomością e-mail M. z dnia […] r., Obwiniony G. został poproszony o przedstawienie oferty (k. […]-[…]). Odpowiadając na powyższą wiadomość, Obwiniony G. przedstawił propozycję świadczenia usług prawnych w wiadomości e-mail z dnia […] r. W swojej propozycji, Obwiniony G. przedstawił różne warianty kalkulacji wynagrodzenia, tj. formę zryczałtowaną za określoną liczbę godzin pracy oraz obliczanie należnego wynagrodzenia przy zastosowaniu stawki za godzinę pracy. Ponadto, Obwiniony wskazał, że stawka za godzinę pracy może być niższa w przypadku postępowania sądowego, jeżeli będzie ona powiązana z wynagrodzeniem od sukcesu (k. […]-[…] Tom […]).

W okresie od […] r. do […] r., Obwiniony G. prowadził wymianę korespondencji elektronicznej z G.(2), S.(2) oraz K.(3) w przedmiocie przekazania dokumentacji dotyczącej spółek S. sp. z o.o. oraz D. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]).

Kancelaria sporządziła protokoły przekazania następujących dokumentów:

w dniu […] r., adresowany do A.(2) sp. z o.o. w W. protokół dotyczący dokumentów nieoznaczonej spółki (k. […] Tom […]),
w dniu […] r., adresowany do A.(2) sp. z o.o. w W. protokół dotyczący dokumentów spółek D. sp. z o.o. oraz S. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]),
w dniu […] r., adresowany do A.(2) sp. z o.o. w W. protokół dotyczący dokumentów spółki D. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]),
w dniu […] r., adresowany do A.(2) sp. z o.o. w W., trzy protokoły dotyczące dokumentów spółki S. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]; k. […]-[…] i […]-[…] Tom […]),
w dniu […] r., protokół dotyczący dokumentów spółki A. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]) podpisany przez r. pr. K.(3) oraz Obwinionego G.,
w dniu […] r., protokół dotyczący dokumentów spółki F. sp. z o.o. (k. […]-[…] Tom […]) podpisany przez r. pr. K.(3) oraz Obwinionego G.

Postanowieniem z dnia […] r., referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla W. w W. postanowił wydać wierzycielowi, tj. Kancelarii dalszy tytuł wykonawczy w postaci aktu notarialnego, sporządzonego w dniu […] r. i zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem referendarza sądowego z dnia […] r. (sygn. akt […]) w celu dokonania wpisu hipoteki przymusowej na przysługującym dłużnikowi prawie wieczystego użytkowania gruntu stanowiącego działkę położoną w W. przy ul. S. […] (k. […] Tom […]).

W dniu […] r. wykonał zajęcie rachunku spółki S. sp. z o.o. na kwotę […] zł w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego z wniosku Kancelarii przeciwko wymienionej spółce (k. […] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G. dokonał zapłaty następujących kwot na rzecz Urzędu Skarbowego w W.:

kwoty […] zł tytułem należności głównej oraz […] zł tytułem odsetek (k. […] Tom […]),
kwoty […] zł tytułem należności głównej oraz […] zł tytułem odsetek (k. […] Tom […]).

Również w dniu […] r., Kancelaria dokonała zapłaty następujących kwot na rzecz Urzędu Skarbowego w W.:

kwoty […] zł tytułem należności głównej oraz […] zł tytułem odsetek (k. […] Tom […]),
kwoty […] zł tytułem należności głównej oraz […] zł tytułem odsetek (k. […] Tom […]).

Tego samego dnia, […] r., Obwiniony Z. dokonał zapłaty kwoty […] zł oraz […] zł na rzecz Urzędu Skarbowego W. (k. […] Tom […]).

Ponadto, […] r. rachunek bankowy Obwinionego Z. został uznany kwotami […] zł oraz […] zł wpłaconymi przelewem przez Kancelarię tytułem „udziału wspólnika” (k. […] Tom […]).

Pozwem z dnia […] r., Kancelaria wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzeczenie nim, że pozwana spółka S. sp. z o.o. ma zapłacić na rzecz Kancelarii kwotę […] zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu Kancelaria wskazała na zawarcie między stronami umowy o uznaniu roszczenia w dniu […] r., która to umowa zawiera oświadczenie S. sp. z o.o. o uznaniu roszczenia o niezapłacone i należne Kancelarii odsetki ustawowe w wysokości […] zł za okres od […] r. do […] r. (k. […] Tom […]).

W dwóch odrębnych pismach z dnia […] r., G.(2) reprezentując odpowiednio spółkę S. sp. z o.o. oraz D. sp. z o.o. dokonał wypowiedzenia wszystkich pełnomocnictw udzielonych Obwinionemu G., Obwinionemu Z. oraz Kancelarii. Ponadto, w przedmiotowych pismach, Obwiniony G. i Obwiniony Z. zostali wezwani do wydania dokumentów wypowiedzianych pełnomocnictw oraz wszelkich innych dokumentów dotyczących powyższych spółek w terminie […] dni od dnia otrzymania wezwania. Przedmiotowe pisma zostały doręczone do Kancelarii w dniu […] r. (k. […]-[…] Tom […]).

W piśmie z dnia […] r., r.pr. K.(3) działając w imieniu spółki D.(3) sp. z o.o. w W. sformułował wypowiedzenie umowy o świadczenie usług prawnych przez Kancelarię wnosząc jednocześnie o zwrot dokumentów należących do powołanej wyżej spółki wraz z informacjami o toczących się sprawach. Do pisma załączono kopię pełnomocnictwa udzielonego r.pr. K.(3), poświadczoną za zgodność z okazanym oryginałem przez pełnomocnika w dniu […] r. Przedmiotowe pismo to zostało doręczone Kancelarii w dniu […] r. (k. […]-[…]).

W dniu […] r., Sąd Okręgowy w W. wydał nakaz zapłaty (sygn. akt […]), w którym zasądził od spółki S. sp. z o.o. na rzecz Kancelarii kwotę […] zł wraz z kosztami procesu (k. […] Tom […]).

Pismem z dnia […] r., Obwiniony G. wezwał spółkę S. sp. z o.o. do zapłaty:

kwoty […] zł wynagrodzenia z tytułu dokonywania czynności wchodzących w zakres prokury,
kwoty […] zł tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu (k. […]-[…] Tom [...]).

W wskazanej wyżej dacie, Obwiniony G. wezwał A.(1) sp. z o.o. do zapłaty:

[…] zł wynagrodzenia z tytułu dokonywania czynności wchodzących w zakres prokury,
[…] zł tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu (k. […]-[…] Tom […]).

Podobnie, pismem z dnia […] r., Obwiniony G. wezwał spółkę F. sp. z o.o. do zapłaty:

kwoty […] zł wynagrodzenia z tytułu dokonywania czynności wchodzących w zakres prokury,
kwoty […] zł tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu (k. […]-[…] Tom […]).

W kolejnym piśmie z dnia […] r., Obwiniony G. wezwał spółkę D. sp. z o.o. do zapłaty:

kwoty […] zł wynagrodzenia z tytułu dokonywania czynności wchodzących w zakres prokury,
kwoty […] zł tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G. wezwał do zapłaty również spółkę F. sp. z o.o. następujących kwot:

kwoty […] zł wynagrodzenia z tytułu dokonywania czynności wchodzących w zakres prokury,
kwoty […] zł tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu (k. […]-[…] Tom […]).

Wymienione wyżej wezwania do zapłaty zostały podpisane przez adw. S.(3) w imieniu Obwinionego G.

W dniu […] r., Sąd Rejonowy dla […] W. w W. postanowił (sygn. akt […]) wydać Kancelarii dalszy tytuł wykonawczy stanowiący akt notarialny sporządzony w dniu […] r., któremu to aktowi została nadana klauzula wykonalności wskazanym powyżej postanowieniem z dnia […] r. (sygn. akt […]) (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Kancelaria wystawiła fakturę VAT nr […] obejmującą wynagrodzenie w wysokości […] zł z VAT, z tytułu wynagrodzenia od sukcesu w związku z prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. (sygn. akt […] z dnia […] r.). Odbiorcą faktury była spółka S. sp. z o.o. (k. […] Tom […]).

W dniu […] r., Kancelaria wystawiła fakturę VAT nr […] obejmującą wynagrodzenie w wysokości […] zł z VAT, z tytułu wynagrodzenia od sukcesu w związku z prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. (sygn. akt […] z dnia […] r.). Odbiorcą faktury była spółka D. sp. z o.o. (k. […] Tom […]).

Pismem z dnia […] r., Kancelaria reprezentowana przez adw. S.(3) wezwała spółkę S. sp. z o.o. do zapłaty:

kwoty […] zł wskazanej na fakturze z dnia […] r. nr […],
kwoty […] zł stanowiącej uznane odsetki ustawowe liczone od kwoty […] zł za okres od dnia […] r. do dnia zapłaty,
odsetek ustawowych od uznanej kwoty […] zł za okres od dnia […] r. do dnia zapłaty,
kwoty […] tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu,
kwoty odszkodowania za niewykonanie umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej z dnia […] r. stanowiącej równowartość odsetek od zaległości podatkowej od podatków od towarów i usług w kwocie […] zł, którą Kancelaria obowiązana była uiścić za okres od dnia […] r. do dnia zapłaty wynagrodzenia od sukcesu (k. […]-[…] Tom [..]).

Następnie, kolejnym pismem z dnia […] r., Kancelaria reprezentowana przez adw. S.(3) wezwała spółkę D. sp. z o.o. do zapłaty:

kwoty […] zł, na którą składa się kwota […] zł wskazana na fakturze z dnia […] r. nr […] wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w kwocie […] zł za okres od dnia […] r. do dnia […] r.,
kwoty […] zł stanowiącej odsetki ustawowe liczone od uznanej kwoty […] zł za okres od dnia […] r. do dnia […] r.,
kwoty odsetek ustawowych liczonych od uznanej kwoty […] zł za okres od dnia […] r. do dnia zapłaty,
kwoty […] zł tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy o świadczenie usług bez ważnego powodu,
kwoty odszkodowania za niewykonanie umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej z dnia […] r. stanowiącej równowartość odsetek od zaległości podatkowej od podatków od towarów i usług w kwocie […] zł, którą Kancelaria obowiązana była uiścić za okres od dnia […] r. do dnia zapłaty wynagrodzenia od sukcesu (k. […]-[…] Tom […]).

Również w dniu […] r. został sporządzony protokół przekazania dokumentów dotyczących spółek i osób fizycznych, w stosunku do których Obwiniony G. był prokurentem lub pełnomocnikiem. Protokół został zaadresowany do G.(2). W przedmiotowym protokole została wymieniona umowa o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu zawarta ze spółką S. sp. z o.o. w dniu […] r., umowa o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu zawarta ze spółką D. sp. z o.o. w dniu […] r. oraz umowy z przedmiocie uznania roszczeń zawarte z powyższymi spółkami w dniach […] r., […] r. i […] r. Pod protokołem widnieje podpis złożony najprawdopodobniej przez r. pr. K.(3) (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G. wysłał wiadomość e-mail do K.(3), w której to wiadomości poinformował, jakich spraw dotyczą dokumenty, które miały zostać przekazane w umówionym terminie, w tym drugie egzemplarze umów ze spółkami, na rzecz których Kancelaria świadczyła pomoc prawną. Ponadto, Obwiniony G. wskazał, że do chwili wysłania przedmiotowej wiadomości e-mail nie zostały przekazane dokumenty dotyczące spraw windykacyjnych spółki D.(3) sp. z o.o., na rzecz której Kancelaria świadczyła stałą pomoc prawną (k. […] Tom […]).

Na podstawie tytułu wykonawczego, stanowiącego akt notarialny z dnia […] r., zawierającego oświadczenie tejże spółki o poddaniu się egzekucji, zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla W. w W. z dnia […] r. (sygn. akt […]), została wszczęta egzekucja z wniosku Kancelarii przeciwko spółce S. sp. z o.o. najpóźniej w dniu […] r. Postępowanie egzekucyjne obejmowało w szczególności należność główną w kwocie […] zł. W toku przedmiotowego postępowania dokonano m.in. zajęcia rachunków bankowych oraz wierzytelności spółki należnej od […] Urzędu Skarbowego (k. […]-[…] Tom […]).

Najpóźniej w dniu […] r. zostało również wszczęte postępowanie egzekucyjne z wniosku Kancelarii przeciwko spółce D. sp. z o.o. na podstawie aktu notarialnego z dnia […] r., zawierającemu oświadczenie tejże spółki o poddaniu się egzekucji, zaopatrzonemu w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla […] W. w W. z dnia […] r. (sygn. akt […]). Postępowanie egzekucyjne obejmowało w szczególności należność główną w kwocie […] zł. Egzekucja była prowadzona z prawa wieczystego użytkowania gruntu i budynku stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w W. przy ul. D. […] (k. […]-[…] Tom […]).

Również najpóźniej w dniu […] r. zostało również wszczęte postępowanie egzekucyjne z wniosku Kancelarii przeciwko spółce D. sp. z o.o. na podstawie aktu notarialnego z dnia […] r., zawierającemu oświadczenie tejże spółki o poddaniu się egzekucji, zaopatrzonemu w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla […] W. w W. z dnia […] r. (sygn. akt […]). Postępowanie egzekucyjne obejmowało w szczególności należność główną w kwocie […] zł. W toku przedmiotowego postępowania dokonano zajęcia rachunku bankowego D. sp. z o.o. (k. […]-[…] i […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Obwiniony G. udzielił pełnomocnictwa adw. M.(3) do reprezentowania w sprawach o zapłatę przeciwko A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o., S. sp. z o.o. oraz F. sp. o.o. (k. […] Tom […]).

W dniach […] r., […] r. oraz […] r., Kancelaria sporządziła protokoły przekazania dokumentów, skierowane do G.(2). Protokoły z […] oraz […] r. zostały podpisane przez Obwinionego G. (k. […]-[…] Tom […] oraz k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Sąd Okręgowy w W. postanowił (sygn. akt […]) zabezpieczyć roszczenie spółki D. sp. z o.o. przeciwko Kancelarii o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci aktu notarialnego z sygn. Akt […] […] r., któremu Sąd Rejonowy dla […] W. w W. nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia […] r. (sygn. akt […]), poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego (k. […]-[…] Tom […]).

Sąd Apelacyjny w W. oddalił zażalenie Kancelarii na powyższe postanowienie Sądu Okręgowego z dnia […] r., postanowieniem z dnia […] r. (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r., Sąd Rejonowy L. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt […]), którym kazała spółce D.(3) sp. z o.o. w W. zapłacić Kancelarii kwotę […] zł wraz z kosztami procesu (k. […] Tom […]).

W okresie od […] r. do […] r., spółka S. sp. z o.o. posiadała na rachunku bankowym kwotę […] zł (k. […] Tom […]).

Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z dnia […] r. (sygn. akt […]) oddalił powództwa Kancelarii przeciwko S. sp. z o.o. o zapłatę kwot […] zł oraz […] zł zasądzając jednocześnie koszty procesu od Kancelarii na rzecz powołanej wyżej spółki.

Kwota […] zł objęta pretensją główną postępowania wynikała z przedstawionego przez Kancelarię roszczenia wynikającego z zapłaty przez Kancelarię odsetek w wysokości […] zł od zaległości podatkowej w kwocie […] zł stanowiącej zaległy podatek od towarów i usług, do którego zapłacenia była zobowiązana Kancelaria. Powyższa należność podatkowa wynikała z zobowiązania do zapłaty podatku od towarów i usług naliczonego od dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w wysokości […] zł należnego Kancelarii na podstawie umowy zawartej ze spółką S. sp. z o.o. w dniu […] r. Wskazane wyżej wynagrodzenie zostało wyegzekwowane, a następnie wypłacone kancelarii przez komornika sądowego w dniu […] r. Z tego powodu, Kancelaria nie dysponowała środkami pieniężnymi na zapłacenie należności podatkowej w wymaganym terminie, tj. do dnia […] r. W konsekwencji, Kancelaria była zmuszona zapłacić kwotę […] zł tytułem odsetek od zaległości podatkowej.

Pozwana spółka broniąc się zarzuciła m. in., że Obwiniony G. działając jako prokurent spółki zawarł umowę z Kancelarią o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w dniu […] r. bez wiedzy i woli zarządu lub wspólników pozwanej. Podobnie, Obwiniony G. złożył w dniu […] r. oświadczenie o dobrowolnym poddaniu pozwanej egzekucji do kwoty […] zł zatajając ten fakt przez prezesem zarządu pozwanej. Obwiniony G. zataił również złożenie w imieniu Kancelarii przez Obwinionego Z. dwóch wniosków o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu z dnia […] r. zawierającemu oświadczenie o dobrowolnym poddaniu pozwanej egzekucji. Powyższe postępowanie Obwinionego G. było sprzeczne z interesem reprezentowanej przez niego spółki.

Natomiast kwota […] zł, również objęta pretensją główną jednego z połączonych postępowań, stanowiła odsetki naliczone od wynagrodzenia od sukcesu w wysokości […] zł od dnia […] r. do […] r. Pełnomocnik powoda doprecyzował roszczenie w zakresie odsetek.

Sąd Okręgowy w W. ustalił m. in., że Obwiniony G. zawarł w dniu […] r. umowę o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu bez uprzedniej konsultacji i zgody pozwanej spółki, prezes zarządu pozwanej nie otrzymał żadnej wiadomości o sporządzeniu i zawarciu umowy. Prezes zarządu S. sp. z o.o. nigdy nie wyrażał zgody na poddanie spółki egzekucji ani na podpisanie umowy o uznaniu długu. Obwiniony G. nigdy nie informował prezesa zarządu S. sp. z o.o. o dokonaniu zabezpieczania, nigdy nie wskazał również sposobu zastosowanego zabezpieczenia. Ponadto, Obwiniony G. nigdy nie sporządzał aktów notarialnych, stanowiących oświadczenie o poddaniu się egzekucji przez reprezentowaną spółkę, oprócz przypadku zabezpieczenia umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia. Również w przypadku umowy o uznanie należności głównej, zawartej w dniu […] r., prezes zarządu S. sp. z o.o. nie został zawiadomiony o uznaniu roszczenia.

Ostatecznie, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że umowa o dodatkowe wynagrodzenie za sukces z dnia […] r. jest nieważna. Do takiego wniosku doprowadziły Sąd następujące powody. Umowa została stworzona i podpisana bez zgody prezesa zarządu. Podobnie, oświadczenie z dnia […] r. o dobrowolnym poddaniu spółki egzekucji. Działania prokurenta – Obwinionego G. były co najmniej nieuczciwe i nielojalne wobec klienta, miały na celu osiągnięcie korzyści przez powodową Kancelarię. Zabezpieczenie roszczenia o zapłatę dodatkowego wynagrodzenia nie było uzasadnione wobec dobrej sytuacji finansowej spółki, która pozwalała na zapłatę wynagrodzenia Kancelarii. Powodowa Kancelaria zwlekała z wezwaniem spółki do zapłaty aż do […] r., podczas gdy wierzytelność była wymagalna już w roku […]. Dokumenty umów zostały sporządzone w języku polskim, nieznanym dla prezesa zarządu spółki. Sąd Okręgowy wskazał również na nieadekwatność wysokości dodatkowego wynagrodzenia w stosunku do świadczenia Kancelarii, w związku z którym to wynagrodzenie zostało ustalone. Ostatecznie, Sąd Okręgowy uznał umowę z […] r. o dodatkowe wynagrodzenie za sukces za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego, takimi jak lojalność, zaufanie, uczciwość oraz sprzeczne z rzeczywistą wolą reprezentowanej spółki (k. […]-[…] Tom […]).

W dniu […] r. został wygenerowany raport (ważny do dnia […] r., tj. przez […] dni) o spółce S. sp. z o.o., sporządzony przez I. Z tego raportu wynika, że spółka S. sp. z o.o. ponosiła stratę netto w okresie od […] r. do […] r. Spółka utrzymywała dodatni wskaźnik wypłacalności, który we wskazanym wyżej okresie rósł (k. […]-[…] Tom […]).

Wyrokiem z dnia […] r. (sygn. akt […]), Sąd Okręgowy w W. uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany w dniu […] r. przez Sąd Okręgowy w W. (sygn. akt […]) i oddalił powództwo Kancelarii przeciwko S. sp. z o.o. w całości. W uzasadnieniu powyższego orzeczenia, Sąd Okręgowy przedstawił obszerny wywód wskazujący na naruszenie zasad współżycia społecznego oraz nadużycia prokury przez Obwinionego G. przy dokonywaniu czynności w postaci zawarcia umów o dodatkowe wynagrodzenie od sukcesu na rzecz Kancelarii od S. sp. z o.o., umowy w przedmiocie uznania roszczeń oraz złożenia oświadczenia o poddaniu egzekucji wyżej wymienionej spółki. Ponadto, Sąd wskazał na naruszenie zasad etycznych, wzmocnionych w kontekście zasad etyki radcy prawnego, przez Obwinionego G. (k. […] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]).

W tym samym dniu, powołany wyżej Sąd postanowił (sygn. akt […]) uchylić nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany w dniu […] r. przez Sąd Okręgowy w W. (sygn. akt […]) jako tytuł zabezpieczenia w sprawie z powództwa Kancelarii przeciwko S. sp. z o.o. (k. […] Tom […]).

Przed Sądem Okręgowym w W. zawisł spór w wyniku wytoczenia powództwa przez D. sp. z o.o. przeciwko Kancelarii o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (sygn. akt […]) (k. […]-[…] Tom […]).

Postanowieniem z dnia […] r. o przedstawieniu zarzutów ([…]), zmienionym postanowieniem z dnia […] r. ([…]) o zmianie powołanego wyżej postanowienia o przedstawieniu zarzutów, Prokurator przedstawił Obwinionemu G. zarzut tego, że:

w okresie od […] r. do […] r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przekroczył uprawnienia przysługujące mu z racji pełnienia funkcji prokurenta samoistnego podmiotu S. sp. z o.o., poprzez podpisanie, wbrew woli prezesa i jedynego członka zarządu w/w spółki, umowy z dnia […] r. o dodatkowe wynagrodzenie od sukcesu w wysokości […] zł dla spółki G. sp. j. odniesionego w postępowaniu o ustalenie wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości przy ul. S. […] w W., podpisanie aktu z dnia […] r., w którym poddano S. sp. z o.o. dobrowolnej egzekucji roszczeń wynikających z w/w umowy, podpisanie umowy z dnia […] r. o uznaniu odsetek od kwoty […] zł stanowiącej w/w wynagrodzenie od sukcesu za okres od […] r. do […] r. w kwocie […] zł i wyrządził w ten sposób S. sp. z o.o. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie […] zł, tj. czyn z art. 296 § 1, 2 i 3 kk w zw. z art. 12 kk,
w okresie od […] r. do […] r. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przekroczył uprawnienia przysługujące mu z racji pełnienia funkcji prokurenta samoistnego podmiotu D. sp. z o.o., poprzez podpisanie, wbrew woli prezesa i jedynego członka zarządu w/w spółki, umowy z dnia […] r. o dodatkowe wynagrodzenie od sukcesu w wysokości […] zł dla spółki G. sp. j. odniesionego w postępowaniu o ustalenie wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości przy ul. D. […] w W., umowy z dnia […] r. o uznaniu roszczeń wynikających z w/w umowy, w tym roszczenia głównego oraz odsetek od tej kwoty w wysokości […] zł za okres od […] r. do […] r., podpisanie aktu notarialnego z dnia […] r., w którym poddano D. sp. z o.o. dobrowolnej egzekucji roszczeń wynikających z w/w umowy uznania roszczeń, podpisanie umowy z dnia […] r. o uznaniu odsetek od kwoty […] zł w wysokości […] zł za okres od […] r. do […] r. oraz podpisanie aktu notarialnego z dnia […] r., w którym poddano D. sp. z o.o. dobrowolnej egzekucji kwoty roszczenia o odsetki uznanego umową z dnia […] r. i wyrządził w ten sposób D. sp. z o.o. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie […] zł, tj. czyn z art. 296 § 1, 2 i 3 kk w zw. z art. 12 kk (k. […]-[…] Tom […]).

Wyrokiem z dnia […] r., Sąd Okręgowy w W. uznał Obwinionego G. winnym popełnienia czynów z art. 296 § 1, 2 i 3 kk w zw. z art. 12 kk popełnionych w krótkich odstępach czasu i przy wykorzystaniu tej samej sposobności, polegających na tym, że:

w okresie od […] r. do […] r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc obowiązanym na podstawie przepisu ustawy do zajmowania się sprawami majątkowymi S. sp. z o.o. nadużył uprawnień przysługujących mu z racji pełnienia funkcji prokurenta samoistnego S. sp. z o.o. poprzez podpisanie, wbrew woli prezesa i jedynego członka zarządu w/w spółki, umowy z dnia […] r. o dodatkowe wynagrodzenie od sukcesu w wysokości […] zł dla spółki G. sp. j. odniesionego w postępowaniu o ustalenie wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości przy ul. S. […] w W., podpisanie aktu notarialnego z dnia […] r., w którym poddano S. sp. o.o. dobrowolnej egzekucji roszczeń wynikających z w/w umowy, podpisanie umowy z dnia […] r. o uznaniu odsetek od kwoty […] zł stanowiącej w/w wynagrodzenie od sukcesu za okres od […] r. do […] r. w kwocie […] zł i wyrządził w ten sposób S. sp. z o.o. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie […] zł,
w okresie od […] r. do […] r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc obowiązanym na podstawie przepisu ustawy do zajmowania się sprawami majątkowymi D. sp. z o.o. nadużył uprawnień przysługujących mu z racji pełnienia funkcji prokurenta samoistnego podmiotu D. sp. z o.o. poprzez podpisanie, wbrew woli prezesa i jedynego członka zarządu w/w spółki, umowy z dnia […] r. o dodatkowe wynagrodzenie od sukcesu w wysokości […] zł dla spółki G. sp. j. odniesionego w sprawie o ustalenie opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości przy ul. D. […] w W., umowy z dnia […] r. o uznaniu roszczeń wynikających z w/w umowy, w tym roszczenia głównego oraz odsetek od tej kwoty w wysokości […] zł za okres od […] r. do […] r., podpisanie aktu notarialnego z dnia […] r., w którym poddano D. sp. o.o. dobrowolnej egzekucji roszczeń wynikających z w/w umowy uznania roszczeń, podpisanie umowy z dnia […] r. o uznaniu odsetek od kwoty […] zł w wysokości […] zł za okres od […] r. do […] r. oraz podpisanie aktu notarialnego z dnia […] r., w którym poddano D. sp. z o.o. dobrowolnej egzekucji kwoty roszczenia o odsetki uznanego umową z […] r. i wyrządził w ten sposób D. sp. z o.o. szkodę majątkową w wielkich rozmiarach w kwocie […] zł.

Za popełnienie powyższych czynów, Sąd Okręgowy w W. wymierzył Obwinionemu G.:

karę pozbawienia wolności na okres […] roku i […] miesięcy oraz […] stawek dziennych grzywny w wysokości […] zł za jedną stawkę dzienną,
zakaz wykonywania zawodu radcy prawnego oraz zajmowania stanowiska prokurenta w ramach jakiejkolwiek działalności prowadzonej przez przedsiębiorcę na okres […] lat,
obowiązek naprawienia szkody w części na rzecz S. sp. z o.o. w kwocie […] zł oraz na rzecz D. sp. z o.o. w kwocie […] zł (k. […]-[…]).

W dniu […] r. adw. Z.(1) wysłał wiadomość e-mail do adw. G.(4) zawierającą zaproszenie dla Obwinionego Z. od G.(2) oraz M. na spotkanie mające na celu omówienie warunków ugody. Spotkanie miało się odbyć w W. w dniu […] r. o godzinie […] bez udziału pełnomocników (k. […] Tom […]).

Z wydruku z Internetowego Monitora Sądowego i Gospodarczego (k. […]-[…] Tom […]) wynika, że Obwiniony G. był prokurentem kilkunastu spółek.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach wymienionych szczegółowo powyżej. Sąd dał wiarę wszystkim tym dokumentom, ponieważ nie znalazł podstaw by kwestionować ich wiarygodność. Strony nie podważały wiarygodności dokumentów.

Pozostałe dowody z dokumentu dopuszczone w sprawie potwierdzają powyższe okoliczności bądź pozbawione są znaczenia dla sprawy.

Obwiniony Z. nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, złożył wyjaśnienia. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom Obwinionego w zakresie, w którym wskazywał na brak wiedzy dotyczącej ustaleń między Obwinionym G. a G.(2) w zakresie wynagrodzenia za sukces oraz dalszych czynności związanych z tym wynagrodzeniem. Ponadto, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom w zakresie, w jakim Obwiniony Z. przedstawiał które spośród usług świadczonych przez Kancelarię objęte były wynagrodzeniem ryczałtowym, a które zaś wynagrodzeniem dodatkowym od sukcesu. Przyczyny, dla których odmówił częściowo wiary wyjaśnieniom Obwinionego zostaną przedstawione w dalszej części wywodów.

Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez G.(2). Zeznania zostały złożone w sposób spontaniczny, były logiczne, spójne zarówno wewnętrznie, jak i z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z dowodami z dokumentów. Jedynie zeznania świadka w części dotyczącej podpisania dokumentu umowy z Kancelarią nie znalazły potwierdzenia w dowodach z dokumentów. Również zeznania świadka M. nie potwierdzały ponad wszelką wątpliwość, że doszło do zawarcia wspomnianej wyżej umowy w formie pisemnej W trakcie składania zeznań, świadek przejawiał bardzo emocjonalny stosunek do sprawy. Mimo to, odpowiadał na pytania szybko i precyzyjnie. Powyższe utwierdziło Sąd w przekonaniu o prawdziwości zeznań złożonych przez świadka. Świadek został przesłuchany przy udziale tłumacza języka angielskiego. Sposób tłumaczenia nie budził jakichkolwiek wątpliwości Sądu. Tłumacz wykonywał swoje zadanie szybko, spontanicznie, reagując na bieżąco na słowa i zdania padające w kierunku oraz od świadka G.(2). Nie miały miejsca sytuacje, w których Sąd lub świadek mieliby wątpliwości co do treści wypowiedzi tłumacza.

Sąd dał wiarę zeznaniom K.(3) w całości. Świadek składał zeznania w sposób spontaniczny, zastanawiając się dłuższą chwilę nad udzielaną odpowiedzią na pytania mu zadawane jedynie w przypadku pytań dotyczących kwestii bardzo szczegółowych. Zeznania złożone przez świadka były zgodne z dowodami z dokumentów oraz z zeznaniami świadka G.(2). Świadek nie miał osobistych motywów, które mogłyby skłaniać go do składania nieprawdziwych zeznań.

Sąd dał wiarę zeznaniom M. w całości. Świadek składał zeznania w sposób spontaniczny, przywołując wiele dat oraz innych szczegółów sprawy w sposób zgodny z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności z dowodami z dokumentów. Świadek został przesłuchany przy udziale tłumacza języka angielskiego. Sposób tłumaczenia nie budził jakichkolwiek wątpliwości Sądu. Tłumacz wykonywał swoje zadanie szybko, spontanicznie, reagując na bieżąco na słowa i zdania padające w kierunku oraz od świadka G.(2). Nie miały miejsca sytuacje, w których Sąd lub świadek mieliby wątpliwości co do treści wypowiedzi tłumacza.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:

Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że w ustalonym stanie faktycznym Obwiniony Z. dopuścił się czynów sprzecznych z zasadami wykonywania zawodu radcy prawnego.

U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legło, co następuje:

Ustalenia co do przedstawionego wyżej stanu faktycznego w sprawie nie budziły wątpliwości na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego. Jak wskazano, Sąd oparł się w tym zakresie przede wszystkim na dokumentach dopuszczonych jako dowód. Co istotne, okoliczności, na które wskazują dowody z dokumentów, nie były kwestionowane przez strony postępowania, w szczególności przez Obwinionego Z. Z treścią dokumentów były zgodne zeznania wszystkich osób, które zostały przesłuchane w charakterze świadka.

W tej sytuacji, zasadnicze znaczenie dla rozpoznania sprawy miała ocena ustalonych zdarzeń z punktu widzenia zgodności czynów Obwinionego Z. z zasadami wykonywania zawodu radcy prawnego oraz stwierdzenie winy Obwinionego jako przesłanki odpowiedzialności dyscyplinarnej.

W świetle powyższego, doniosłe znaczenie miało ustalenie przyjęte przez Sąd, zgodnie z którym czynności objęte wnioskiem o ukaranie, tj. zawarcie przez Kancelarię z Pokrzywdzonymi umów o zapłatę wynagrodzenia za sukces w związku ze świadczeniem bieżącej obsługi prawnej, złożenie oświadczeń o dobrowolnym poddaniu Pokrzywdzonych egzekucji, złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności aktom notarialnym zawierającym oświadczenia o dobrowolnym poddaniu Pokrzywdzonych egzekucji, zawarcie z Pokrzywdzonymi umów o uznaniu należności głównej wynikającej z umów o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia za sukces oraz złożenie wniosków o wszczęcie egzekucji przeciwko Pokrzywdzonym były czynnościami dokonanymi potajemnie, wbrew woli i wiedzy pokrzywdzonych spółek, a także osoby nimi zarządzającej – G.(2).

Na powyższe wskazuje, przede wszystkim, przebieg relacji między, z jednej strony, Kancelarią i jej wspólnikami w osobach obydwu Obwinionych a Pokrzywdzonymi oraz osobami ściśle z nimi związanymi, tj. G.(2) i L.

Zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że od początku relacji, której stroną był najpierw jedynie Obwiniony G., a następnie Kancelaria z udziałem obydwu Obwinionych, wynagrodzenie za usługi świadczone na rzecz spółek związanych z G.(2) i L. miało wymiar zryczałtowany (vide: zeznania G.(2) oraz M.). Także wynagrodzenie dodatkowe, które G.(2) zdecydował się zapłacić na rzecz Kancelarii zostało ustalone w określonej kwocie (k. […]-[…] Tom […] oraz k. […] Tom […]). Co więcej, taki sposób wynagradzania został przyjęty również przy współpracy z kancelarią D. Sp. k. (k. […]-[…] Tom […]), mimo, iż kancelaria ta również była zaangażowana w sprawę spółki S. sp. z o.o. dotyczącą opłaty za wieczyste użytkowanie, która to sprawa dała asumpt do zawarcia jednej z kwestionowanych umów o wynagrodzenie dodatkowe dla Kancelarii.

Świadek G.(2) zaprzeczył jednoznacznie przyznaniu dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu w formie prowizyjnej. Również treść zeznań złożonych przez M. wskazuje, że do przyznania takiego wynagrodzenia nie doszło.

Reasumując powyższe należało dojść do wniosku, że Pokrzywdzeni jako klienci Obwinionych stosowali wyłącznie ryczałtowy sposób ustalania wynagrodzenia za pomoc prawną. Brak było przekonywującego powodu dla przyjęcia, że w przypadku dodatkowego wynagrodzenia za sukces został uczyniony wyjątek od powyższej zasady.

Następnie zważyć należało na przebieg współpracy między stronami. W okresie świadczenia pomocy prawnej na rzecz Pokrzywdzonych, Obwiniony G. wielokrotnie występował o wyrażenie mu zgody na podjęcie określonych działań. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Obwiniony G. występował o uzyskanie akceptacji przez G.(2) również w sprawach, które nie jawią się jako wysoce istotne bacząc na wysokość zobowiązania pieniężnego z nimi związanego. Na konsekwentność działania Obwinionego G. w uzyskiwaniu aprobaty G.(2) wskazuje dobitnie treść korespondencji e-mail z […] r. pomiędzy Obwinionym G., M. i W., w której Obwiniony zgodził się na podpisanie umowy bez otrzymania zgody G.(2) na zasadzie wyjątku od przyjętej reguły. Z treści powołanej korespondencji wynika jednoznacznie niezadowolenie Obwinionego z takiego obrotu spraw, w którym nie ma możliwości uzyskania aprobaty G.(2) dla zamierzonej czynności (k. […]-[…] Tom […]).

W świetle utrwalonego sposobu postępowania Obwinionego G., który to sposób został opisany w akapicie poprzedzającym, nie sposób przyjąć, że w przypadku wynagrodzenia objętego umowami o wynagrodzenie za sukces, Obwiniony G. zgodził się na dokonanie ustaleń w zakresie tego wynagrodzenia bez utrwalenia tychże ustaleń chociażby w formie korespondencji elektronicznej. Innymi słowy, Sąd uznał za niewiarygodną wersję wydarzeń, w której Obwiniony G. uzyskał od G.(2) zgodę na przyznanie dodatkowego wynagrodzenia za świadczone usługi na rzecz spółek, z którymi G.(2) był związany, w szczególności na rzecz Pokrzywdzonych, w kwocie przenoszącej […] złotych nie zapewniając jakiegokolwiek dowodu na uzyskanie takiej zgody, chociaż w postaci wymiany korespondencji e-mail. W ocenie Sądu, gdyby G.(2) wyraził wolę zapłacenia przez pokrzywdzone spółki dodatkowego wynagrodzenia za sukces, Obwiniony G. wystąpiłby do G.(2) o akceptację projektów umów dotyczących tego wynagrodzenia przed ich zawarciem w imieniu Pokrzywdzonych z Kancelarią. Do takiego wystąpienia nie doszło.

Powyższe odnosi się konsekwentnie do dalszych czynności podjętych w sprawie, tj. do oświadczeń o uznaniu długu oraz o poddaniu egzekucji, co do których ani Obwiniony G. ani Obwiniony Z. również nie wystąpili z prośbą o akceptację ze strony Pokrzywdzonych, G.(2).

Wprawdzie, Obwiniony G. skierował wiadomość e-mail do G.(2) w dniu […] r. w sprawie dodatkowego wynagrodzenia za sukces Kancelarii (k. […] i […] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]). Przede wszystkim jednakże, powyższa wiadomość nie zawierała wskazania konkretnej kwoty wynagrodzenia. Ponadto, adresat nie udzielił odpowiedzi Obwinionemu. Żaden z obwinionych nie podjął w związku z tym dalszych działań mających na celu jednoznaczne ustalenie relacji w zakresie przedmiotowego wynagrodzenia. Obwiniony Z. wyjaśnił, że uznał brak odpowiedzi ze strony G.(2) za milczące wyrażenie zgody na zapłatę dodatkowego wynagrodzenia. Z powodów przedstawionych w dalszych wywodach Sąd uznał, że brak odpowiedzi na wiadomość Obwinionego G. był okolicznością niewystarczającą dla przyjęcia takiego założenia, co skutkowało brakiem podstawy dla uwolnienia Obwinionego Z. od odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Dalej, ze zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań złożonych przez G.(2) oraz M., wynika, że zarówno w relacjach z Obwinionym G., jak i z Kancelarią nie było przyjęte kształtowanie wynagrodzenia w formie prowizji za osiągnięcie sukcesu związanego ze świadczoną pomocą prawną. Także Obwiniony Z. wskazał w swoich wyjaśnieniach, że między Kancelarią i jej klientami związanymi z osobą G.(2) istniało porozumienie o wynagrodzeniu ryczałtowym. G.(2), decydując się na zapłacenie dodatkowego wynagrodzenia w postaci premii, za sprawę dotyczącą spółki D. sp. z o.o. określił wysokość tego wynagrodzenia poprzez wskazanie konkretnej kwoty. Co więcej, wystąpienie G.(2) w tym zakresie wskazywało na jego wolę wypłacenia kolejnych kwot tytułem premii poprzez wystosowanie prośby o wystawienie kolejnych faktur (k. […] Tom […]). Powyższe zachowanie potwierdza, że w relacjach z Kancelarią realizowanych również w formie bezpośredniego kontaktu z Obwinionym G., G.(2) stosował rozwiązanie oparte na określeniu kwoty należnego wynagrodzenia, a nie sposobu jego ustalenia w formie procentu od wartości powierzonej sprawy.

Ustalenie o potajemnym dokonaniu czynności związanych z dodatkowym wynagrodzeniem za sukces wspiera także fakt sporządzenia dokumentów obejmujących powyższe czynności w języku polskim. G.(2), jako osoba podejmująca decyzje zarządcze w pokrzywdzonych spółkach, nie posługuje się językiem polskim w stopniu pozwalającym na pracę z dokumentami formalnymi, rodzącymi skutki prawne. Obwiniony G. prowadził całą korespondencję z G.(2) w języku angielskim. W tym też języku zostało przeprowadzone przesłuchanie G.(2) w charakterze świadka przez tutejszy Sąd. Zatem, fakt sporządzenia przedmiotowych dokumentów w języku polskim utrudnił G.(2) możliwość zapoznania się z ich treścią. Gdyby Obwiniony G. chciał dokonać ustaleń z G.(2) w zakresie czynności związanych z dodatkowym wynagrodzeniem za sukces od Pokrzywdzonych, z całą pewnością sporządziłby dokumenty w języku angielskim albo sporządził ich tłumaczenie i przedstawił swojemu klientowi. Odmienne postępowanie Obwinionego świadczy niezbicie o chęci ukrycia podejmowanych czynności.

Ukryciu czynności związanych z dodatkowym wynagrodzeniem za sukces służyło również poniesienie kosztów sporządzenia aktów notarialnych przez Obwinionego (vide: zeznania świadka G.(2)). Dzięki temu zabiegowi, Pokrzywdzone były pozbawione bieżącej informacji o dokonaniu czynności objętych aktami.

Linia obrony przyjęta przez pokrzywdzone spółki przed podwyższeniem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów opierała się na wadliwości doręczenia wypowiedzenia. Taka strategia nie może zostać określona jako wyjątkowa, efekt szczególnej kreatywności prawników Kancelarii, który to efekt zasługuje na wyjątkowo wysokie honorarium ze strony klienta.

Reasumując powyższe należało dojść do wniosku, że nie doszło do ustaleń między Pokrzywdzonymi i Kancelarią w zakresie ani zobowiązania do zapłaty dodatkowego wynagrodzenia za sukces, ani jakiejkolwiek czynności dotyczącej tego wynagrodzenia. Z tej przyczyny, fakt podjęcia windykacji wynagrodzenia przez Kancelarię był okolicznością zaskakującą dla Pokrzywdzonych, a wszelkie czynności egzekucyjne wyrządzały bądź narażały Pokrzywdzonych na wyrządzenie szkody.

Przechodząc do dalszych, podmiotowych rozważań należy wskazać, że w ustalonym stanie faktycznym sprawy, Obwiniony G. był kluczową postacią zdarzeń. Spośród wspólników Kancelarii to właśnie Obwiniony G. jako pierwszy nawiązał relacje z partnerami biznesowymi G.(2), a następnie z G.(2) oraz ze spółkami z nim związanymi. Zauważyć należy, że na początku, tj. w roku […] znajomość między wyżej wymienionymi miała charakter stricte formalny, oparty na umowie o pracę zawartej ze spółką G.(1) sp. z o.o. (k. […] Tom […]). Następnie, relacje te stawały się coraz bliższe. Dowodem tego jest bezpośredni sposób formułowania korespondencji dopuszczonej jako dowód w sprawie, a nade wszystko udzielenie Obwinionemu G. prokury samoistnej przez każdą z Pokrzywdzonych. Z chwilą udzielenia tychże prokur, Obwiniony stał się alter ego G.(2) oraz Pokrzywdzonych w zakresie spraw prowadzonych przez pokrzywdzone spółki na terenie Polski. Obwiniony G. był osobą, która zaskarbiła sobie daleko idące zaufanie ze strony G.(2) oraz osób blisko z nim współpracujących. Okres, w którym Obwiniony G. cieszył się największym zaufaniem skończył się w dniu […] r., tj. w dniu, w którym ostatnia prokura samoistna została „zamieniona” na prokurę łączną (k. […]). Znamiennym jest przy tym, że Obwiniony G. dokonywał ostatnich czynności dotyczących wynagrodzenia dodatkowego za sukces w imieniu każdej z Pokrzywdzonych, działając jednoosobowo jako prokurent samoistny, w krótkim czasie przed dniem, w którym prokura samoistna została odwołana.

Obwiniony G. był osobiście zaangażowany w prowadzenie większości spraw powierzonych Kancelarii do prowadzenia. Również Obwiniony G. prowadził rozmowy z G.(2) w sprawie wynagrodzenia za świadczoną pomoc prawną.

Powyższe prowadziło do oczywistego wniosku, że to Obwiniony G. posiadał w ramach Kancelarii najszerszą wiedzę o sprawach Pokrzywdzonych, a także formalne narzędzia niezbędne do zrealizowania zamiaru uzyskania dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu.

Pod pojęciem klientów, o których mowa w ustępie poprzedzającym, Sąd rozumiał zarówno G.(2), jak i pokrzywdzone spółki. Powyższe przyjęcie wynikało, w przypadku G.(2), z okoliczności powierzania przez niego prowadzenia spraw związanych nie tylko z Pokrzywdzonymi, lecz także innymi przedsięwzięciami, w które był zaangażowany G.(2). Sąd dał wiarę w tym kontekście wyjaśnieniom Obwinionego Z., w których wskazał, że Kancelaria była zaangażowana w świadczenie usług, których zakres wykraczał poza zakres świadczenia pomocy prawnej, rozumianej zgodnie z przepisami ustawy o radcach prawnych, obejmując również prowadzenie spraw prywatnych G.(2) w postaci zajmowania się np. nieruchomościami należącymi do G.(2) lub członków jego rodziny.

Obwiniony G. wziął udział we wszystkich czynnościach i działaniach związanych z przyznaniem, zabezpieczeniem i dochodzeniem dodatkowego wynagrodzenia za sukces od Pokrzywdzonych. Aktywny udział i zaangażowanie Obwinionego było kluczowe dla zdarzeń w ustalonym stanie faktycznym.

W tle współpracy i relacji między Obwinionym G. a G.(2) i spółkami z nim powiązanymi pojawiła się Kancelaria, która w wymiarze formalnym wstąpiła w powołaną wyżej relację w miejsce Obwinionego G. (porozumienie zawarte w dniu […] r. pomiędzy Obwinionym G. a Kancelarią w przedmiocie cesji wierzytelności oraz przejęcia długów Obwinionego G., wynikających z umów zawartych ze spółkami A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o., F. sp. z o.o. i S. sp. z o.o., przez Kancelarię na k. […] Tom […]). Powyższe zdarzenie jest doniosłe dla oceny czynów Obwinionego Z. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków, jak również z wyjaśnień złożonych przez samego Obwinionego Z. wynika, że jego zaangażowanie osobiste w pomoc świadczoną na rzez G.(2) i Pokrzywdzonych było znacznie mniejsze, czy też incydentalne w porównaniu z zaangażowaniem Obwinionego G. Obwiniony Z. zajmował się sprawami spółki D.(3) sp. z o.o. z siedzibą w W. Tym niemniej zauważyć należało, że Obwiniony Z. wziął udział w rozprawie przed Sądem Apelacyjnym (sygn. akt […]), w dniu […] r., jako pełnomocnik spółki S. sp. z o.o. (k. […] Tom […]). Niezależnie jednak od tego w jakim stopniu Obwinieni - wspólnicy Kancelarii odpowiadali za realne świadczenie pomocy prawnej Pokrzywdzonym, czy też G.(2), wymienieni byli klientami obydwu Obwinionych. Sam Obwiniony Z., kwestionując w swych wyjaśnieniach możliwość uznania Pokrzywdzonych za swoich klientów, przyznał, że w sensie formalnym Pokrzywdzeni byli jego klientami wskutek powołanego wyżej porozumienia. Z powyższego przesądzenia wynikał obowiązek dochowania wymogów przewidzianych przepisami prawa powszechnego, jak i zasadami etycznymi, dla obydwu Obwinionych wobec ich klientów. Konsekwentnie, Obwiniony Z. był zobowiązany w szczególności do zachowania lojalności względem klientów, dbania o ich dobro i ochronę ich praw.

W powyższym kontekście należało odczytywać udział Obwinionego Z. w zdarzeniach objętych opisem zarzuconych mu czynów. Zatem, Obwiniony Z. reprezentując Kancelarię jako stronę czynności dokonywanych z Pokrzywdzonymi, za które działał Obwiniony G., powinien mieć na uwadze nie tylko interes Kancelarii, lecz również interes Pokrzywdzonych. Powołane wyżej czynności miały na celu wyłącznie realizację lub zabezpieczenie, w zależności od czynności, interesów majątkowych Kancelarii i jej wspólników. W takich okolicznościach, Obwiniony Z. przystępując do czynności powinien działać w świadomości wyrażenia zgody na ich dokonanie przez Pokrzywdzone. Stan świadomości Obwinionego powinien wynikać z okoliczności, które w racjonalny sposób uprawniałyby do wyciągnięcia takiego wniosku.

W toku sprawy, Obwiniony Z. wskazywał na informacje uzyskane od swojego wspólnika oraz na zaufanie, jakim go obdarzał, jako podstawę dla swojego przekonania o tym, że czynności związane z przyznaniem dodatkowego wynagrodzenia były dokonywane za wiedzą i zgodą G.(2) działającego w imieniu Pokrzywdzonych. Powyższe nie zostało uznane prze Sąd jako okoliczność ekskulpująca Obwinionego. Podniesione okoliczności należało bowiem odczytywać przez pryzmat całokształtu uwarunkowań w sprawie. Obwiniony ten bowiem, został postawiony przez Obwinionego G. wobec konieczności podjęcia decyzji, czy będąc uprawnionym do reprezentowania Kancelarii zdecyduje się na dokonanie czynności dotyczących przyznania dodatkowego wynagrodzenia za sukces z Pokrzywdzonymi reprezentowanymi przez Obwinionego G. Obwiniony Z. zdecydował się przystąpić do rzeczonych czynności. W ocenie Sądu, nie sposób przyjąć, a nawet racjonalnie rozważać, że Obwiniony Z. będąc poinformowanym przez swojego wspólnika - Obwinionego G. o możliwości zawarcia umowy przewidującej zapłatę dodatkowego wynagrodzenia na rzecz Kancelarii, a następnie czynności mających na celu zabezpieczenie roszczenia o zapłatę tego wynagrodzenia, nie powziął wątpliwości, co do poprawności takich czynności, zwłaszcza że, jak sam wyjaśnił, nigdy wcześniej nie miał do czynienia z zaspokajaniem roszczenia od klienta w oparciu o tytuł egzekucyjny w formie aktu notarialnego (art. 777 kpc). Obwiniony Z. dostrzegał z pewnością, że czynności te zostały dokonane przez wspólników Kancelarii, którzy reprezentowali odmienne strony. Co więcej, czynności dotyczyły bardzo wysokiego wynagrodzenia. Obwiniony G. nie dysponował jakimkolwiek dokumentem czy też oświadczeniem G.(2) o wyrażeniu zgody na zawarcie którejkolwiek z tych czynności. W tej sytuacji, Obwiniony Z. nie miał racjonalnych podstaw aby poprzestać jedynie na zapewnieniach Obwinionego G. Również regularność Pokrzywdzonych w regulowaniu należności ryczałtowej za świadczone usług nie mogła stanowić podstawy dla jakiegokolwiek wnioskowania w zakresie dodatkowego wynagrodzenia pozostającego w rażącej dysproporcji z wynagrodzeniem ryczałtowym, otrzymywanym przez Kancelarię.

Podejmując obronę, Obwiniony podniósł, że z jego inicjatywy Obwiniony G. skierował wiadomość e-mail do G.(2) w dniu […] r. w sprawie dodatkowego wynagrodzenia za sukces Kancelarii (k. […] i […] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]). Brak odpowiedzi został uznany przez Obwinionego za milczące wyrażenie zgody. Do takiego wniosku doprowadziło Obwinionego rozumowanie oparte na założeniu, że treść wiadomości powinna skłonić odbiorcę, pozostającego w stałych stosunkach z nadawcą, do natychmiastowej reakcji w przypadku braku zgody na dodatkowe wynagrodzenie. Powyższe nie mogło uwolnić Obwinionego od postawionego mu zarzutu. Przede wszystkim wskazać należy, że doprowadzenie do wysłania przedmiotowej wiadomości e-mail przez Obwinionego G. do klienta musiała wynikać, w ocenie Sądu, z wątpliwości Obwinionego Z. co do tego, czy klient zgodził się na przyznanie dodatkowego wynagrodzenia. Brak wątpliwości po stronie Obwinionego Z. przy pozytywnych zapewnieniach Obwinionego G. czyniłby wystąpienie do G.(2) w sprawie dodatkowego wynagrodzenia pozbawionym sensu, bezcelowym. Skoro jednak Obwiniony Z. powziął wątpliwości, a następnie podjął działanie w celu rozwiania tychże wątpliwości poprzez dokonanie jednoznacznych ustaleń w drodze wymiany korespondencji elektronicznej, istotnym było przesądzenie, czy brak odpowiedzi ze strony G.(2) był okolicznością wystarczają, aby usprawiedliwić dalsze czyny Obwinionego. W tym zakresie, Sąd doszedł do ustaleń negatywnych. Przede wszystkim bowiem, treść powoływanej wyżej wiadomości e-mail nie określa precyzyjnie wysokości wynagrodzenia dodatkowego, na zapłatę którego miałby się zgodzić G.(2). Wobec tego, nawet wyrażenie takiej zgody, co nie miało miejsca z dalej przedstawionych powodów, miałoby charakter blankietowy. W takiej sytuacji, Obwiniony Z., chcąc wyjaśnić sprawę, powinien podjąć dalsze działanie w celu doprecyzowania wysokości wynagrodzenia dodatkowego. Takich działań Obwiniony Z. nie podjął. Obwiniony nie wskazał na podjęcie takich działań w złożonych przez siebie wyjaśnieniach. Wreszcie, milczenie ze strony klienta nie powinno być odczytywane jako zgoda na dodatkowe wynagrodzenie. Brak odpowiedzi ze strony G.(2) mógł wynikać z różnych powodów. Doświadczenie życiowe wskazuje, że osoby prowadzące działalność o charakterze biznesowym otrzymują liczną korespondencję elektroniczną. Możliwym jest, że G.(2) nie przeczytał wiadomości z powodu jej przeoczenia. Możliwym jest również, że G.(2) nie odpowiadał z tego powodu, że chciał tę sprawę przedyskutować osobiście, bądź nawet zignorować wobec natarczywości Obwinionego G. (vise: zeznania M.). Bez względu na powód milczenia, fakt ten nie powinien być odczytywany jako wyrażenie zgody przez G.(2) na cokolwiek. Powyższe wynika zarówno z przedstawionych wyżej okoliczności, jak i z powszechnie przyjętej i stosowanej zasady, o istnieniu której radca prawny powinien być świadomy. Co więcej, G.(2) miał powody dla pozostawania w przekonaniu, że jego prawnicy, rozumiani jako obydwaj Obwinieni, nie wykorzystają milczenia jako pretekstu dla zapewnienia sobie dodatkowego wynagrodzenia w sposób potajemny.

Broniąc się w przedmiotowym postępowaniu, Obwiniony Z. wskazując na to, że według jego wiedzy, Obwiniony G., jako wspólnik pozostający w stałej relacji z G.(2), uzyskał zgodę na przyznanie dodatkowego wynagrodzenia za sukces oraz na dokonanie kolejnych czynności związanych z zabezpieczeniem płatności tego wynagrodzenia, podkreślał odmienność relacji, w jakiej pozostawał Obwinionych G. z G.(2), w porównaniu do relacji między nim samym i G.(2). Obwiniony Z. podniósł daleko idące różnice zachodzące między nim a Obwinionym G. w kontekście sposobu prowadzenia relacji biznesowych, relacji z klientami, doświadczeń związanych ze świadczeniem pomocy prawnej, uwarunkowań rodzinnych i towarzyskich. Wszystkie te okoliczności nie przemawiały jednak na korzyść Obwinionego Z. Posiadając skłonność do bardziej formalnego sposobu prowadzenia spraw kancelaryjnych, Obwiniony Z. powinien dokonać analizy stanu spraw, która to analiza powinna doprowadzić go do podjęcia działań w celu uzyskania potwierdzenia dla akceptacji dla ze strony Pokrzywdzonych zamierzonych działań dotyczących wynagrodzenia dodatkowego. Wystąpienie do klientów, bezpośrednio w imieniu Kancelarii bądź za pośrednictwem Obwinionego G. byłoby aktem staranności, jakiego należało oczekiwać od Obwinionego Z. w sytuacji, w której nie znał lub nie rozumiał relacji między Obwinionym G. a Pokrzywdzonymi i G.(2). W powyższym kontekście należało mieć na uwadze, że Obwiniony Z. otrzymał w dniu […] r. kwoty […] zł oraz […] zł wpłacone przelewem przez Kancelarię tytułem „udziału wspólnika” (k. […] Tom […]). Obwiniony Z. nie kwestionował, że partycypował w przychodzie uzyskanym przez Kancelarię z wyegzekwowanej części wynagrodzenia dodatkowego za sukces. Skoro zatem wynagrodzenie, o którym wyżej mowa, stanowiło wynagrodzenie Kancelarii, której był wspólnikiem, stanowiło ono również wynagrodzenie związane z jego uczestnictwem w Kancelarii będącej spółką. Nie do pogodzenia z zasadami logicznego myślenia oraz doświadczenia życiowego byłoby przyjęcie, że w takim stanie rzeczy, Obwiniony Z. mógł bezrefleksyjnie akceptować sytuację, w której zabezpieczał, egzekwował, aż wreszcie czerpał realną korzyść z roszczenia o wynagrodzenie z nieznanej do końca relacji, na bardzo wysoką kwotę.

Reasumując powyższe wywody wskazać należy na niekonsekwencję w postępowaniu Obwinionego Z., który miał spowodować, jak wyjaśnił, wystąpienie do klienta w celu jednoznacznego wyjaśnienia kwestii dodatkowego wynagrodzenia, a następnie nie podjął dalszych działań pomimo braku odpowiedzi ze strony klienta.

Dalej, niekonsekwencję w stanowisku Obwinionego dostrzec należało również w kontekście przedstawionej przez niego argumentacji odnoszącej się do finansowego aspektu relacji między Kancelarią a Pokrzywdzonymi i G.(2). Z wyjaśnień Obwinionego Z. wynika, że postrzegał dodatkowe wynagrodzenie jako ekwiwalent za wykonane usługi ponad ryczał, za wykonane usługi wykraczające poza pojęcie pomocy prawnej, za prowadzenie spraw sądowych. W ocenie Obwinionego, dodatkowe wynagrodzenie miało stanowić swego rodzaju partycypację w sukcesie osiągniętym przez klienta. Zakończenie relacji z Kancelarią, Obwiniony odebrał jako próbę ucieczki klienta przed zobowiązaniem do zapłaty wynagrodzenia dodatkowego. Co istotne, zgodnie z wyjaśnieniami Obwinionego Z., obydwaj Obwinieni posiadali równe udziały w zysku spółki - Kancelarii. Zatem przychód w postaci dodatkowego wynagrodzenia za sukces stanowił dla Obwinionego, w połowie, o wymiarze ekonomicznym i finansowym wspólnego przedsięwzięcia jakim była Kancelaria. W tym kontekście oceniać należy stanowisko Obwinionego, który w chwili obecnej deklaruje wolę zawarcia ugody z Pokrzywdzonymi oraz zwrotu części kwot od nich wyegzekwowanych z uwagi na zasady słuszności, z drugiej zaś strony procesowo kwestionuje żądanie objęte powództwem wytoczonym przez Pokrzywdzone, chociaż zdaje się być przekonanym o braku podstaw do żądania zapłaty wynagrodzenia dodatkowego na rzecz Kancelarii. Obwiniony wskazuje zatem, że dodatkowe wynagrodzenie stanowiło o sensie świadczenia pomocy prawnej, czy też wszelkich usług na rzecz Pokrzywdzonych oraz innych podmiotów powiązanych z osobą G.(2). Z drugiej strony dostrzega aksjologiczne uzasadnienie dla zwrotu uzyskanej części wynagrodzenia.

W tym kontekście zważyć należało na czynności podejmowane przez Obwinionego w toku postępowania prowadzonego przed tutejszym Sądem. W piśmie z dnia […] r. (k. […]-[…]), Obwiniony wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów m.in. z zeznań świadków objętych uprzednim wnioskiem Obwinionego G. zawartym w odpowiedzi na wniosek o ukaranie (k. […]-[…]). Powołane wnioski zawierały tezy dowodowe zmierzające do udowodnienia, że dodatkowe wynagrodzenie zostało zakontraktowane za zgodą klienta, było należne Kancelarii. Tak sformułowane wnioski zgłoszone ponownie przez Obwinionego Z. po wyłączeniu sprawy przeciwko Obwinionemu G. należało odczytywać m.in. w kontekście treści wyjaśnień złożonych przez Obwinionego Z., który wyraźnie wskazał, że po zapadnięciu wyroków sądów cywilnych w roku […] zmienił sposób postrzegania sprawy związanej z wynagrodzeniem dodatkowym. Pod wpływem nowych informacji, które miały podważać zaufanie, jakim Obwiniony Z. obdarzał swojego wspólnika Obwinionego G., Obwiniony Z. miał wymusić podjęcie uchwały o zwrocie całości kwoty wynagrodzenia dodatkowego i wycofaniu się z wszelkich konfliktów prawnych ze spółkami G.(2) (vide: wyjaśnienia Obwinionego Z. w protokole rozprawy z dnia […] r.). Obwiniony Z. miał również dokonać czynności zmierzających do cofnięcia apelacji w sprawach cywilnych z Pokrzywdzonymi. W świetle powyższego należało dojść do przekonania, że Obwiniony Z. w roku […] bądź w okresie późniejszym uznał, że wynagrodzenie dodatkowe nie było należne Kancelarii. W związku z tym, prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczność przeciwną mogło zmierzać jedynie do przedłużenia postępowania. Powyższa ocena stanowiła podstawę dla oddalenia powołanego wniosku dowodowego Obwinionego Z.

Sąd zwrócił również uwagę na obecną postawę Obwinionego wobec Pokrzywdzonych oraz żądań przez nich wysuwanych. Obwiniony deklaruje w sposób jednoznaczny wolę zakończenia sporu, chęć zwrócenia części kwot wyegzekwowanych od Pokrzywdzonych. Zasłaniając się swoim interesem w postępowaniu cywilnym z powództwa Pokrzywdzonych, Obwiniony odmówił wskazania konkretnej kwoty, jaką gotów jest zwrócić klientom. Jednakże, gotowość zwrotu jest obwarowywana przez Obwinionego warunkiem w postaci uprzedniego zawarcia porozumienia bądź ugody sądowej. W tej sytuacji należy zauważyć powiązanie zwrotu wyegzekwowanej części wynagrodzenia z formalnym zakończeniem sporu. Doprowadzenie do zwrotów podatkowych, podniesione w wyjaśnieniach przez Obwinionego Z., wskazywać może na wolę zwrotu środków. Jednakże warunek w postaci dokonania czynności oczekiwanej przez Obwinionego może nigdy się nie ziścić. W przypadku zapadnięcia prawomocnego wyroku zasądzającego od Obwinionego na rzecz Pokrzywdzonych, deklaracja gotowości zwrotu stanie się bez znaczenia dla Pokrzywdzonych. W przeciwnym wypadku, gdyby zapadł wyrok oddalający powództwo Pokrzywdzonych, kwestia zwrotu wyegzekwowanego wynagrodzenia pozostanie zależna wyłącznie od woli samego Obwinionego.

W obecnej sytuacji Obwiniony pozostaje wzbogacony kosztem Pokrzywdzonych, przy czym, Obwiniony nie poniósł części bądź całości obciążeń podatkowych związanych z tym wzbogaceniem.

W tej sytuacji należało przyjąć, że Obwiniony uzależnia zwrot wynagrodzenia od zabezpieczenia swojego interesu majątkowego w kontekście możliwej odpowiedzialności solidarnej z Obwinionym G. względem Pokrzywdzonych. Takie stanowisko jest racjonalne z cywilistycznego punktu widzenia, logiczne z perspektywy pozwanego, przeciwko któremu może zapaść wyrok zasądzający należność o niebagatelnej wysokości. Jednakże, takie stanowisko nie może sprostać wzorcowi zachowania budowanemu w oparciu o zasady deontologiczne zawodu radcy prawnego. Kwestie szeroko pojętych relacji finansowych radcy prawnego z klientem stały się przedmiotem licznych przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Celem tych regulacji jest ustalenie jasnych zasad prowadzenia rozliczeń z klientem. Jedną z podstawowych zasad jest nakaz ustalania jasnego sposobu wynagradzania radcy prawnego, które nie może przybrać formy środków klienta pobranych jednostronnie przez radcę prawnego. Ratio legis takiej regulacji kodeksowej znajduje woje źródło w istocie zawodu radcy prawnego, powołanego do współtworzenia wymiaru sprawiedliwości jako zawód zaufania publicznego.

Przywołane zasady rządzące relacją między radcą prawnym i jego klientem w zakresie wynagrodzenia pozostają w konflikcie ze wskazanymi wyżej racjonalnymi nakazami działania w konkretnej sytuacji, w jakiej znalazł się Obwiniony Z. W takim stanie rzeczy należało przyznać pierwszeństwo zasadom deontologii nakazującym, w ocenie Sądu, niezwłoczny zwrot klientowi (Pokrzywdzonym) środków nienależnie wyegzekwowanych tytułem wynagrodzenia dodatkowego od sukcesu. U podstaw tego przyjęcia leży przede wszystkim fakt bezpodstawności żądania zapłaty wynagrodzenia dodatkowego przez Pokrzywdzonych. Fakt ten został uświadomiony przez Obwinionego Z. najpóźniej w roku […] w oparciu o okoliczności ujawnione mu w toku postępowań cywilnych z powództw skierowanych przeciwko Pokrzywdzonym. Sąd przyjął, że od tej pory Obwiniony Z. działa w świadomości formalnej bezpodstawności przedmiotowego żądania.

Zasady wykonywania zawodu radcy prawnego nie ograniczają prawa do przedstawienia sporu z klientem o zapłatę wynagrodzenia niezależnemu sądowi. Nawet niekorzystny wyrok w takiej sprawie nie świadczy per se o popełnieniu czynu niegodnego radcy prawnego. Radca prawny dochodzący zapłaty wynagrodzenia od klienta może popełnić błąd w ocenie istnienia lub wymagalności roszczenia kierowanego wobec klienta. Aktualność powyższych stwierdzeń jest jednak warunkowana racjonalnością postawy radcy ocenianą ad casum w konkretnych okolicznościach sprawy.

Przechodząc zatem na grunt stanu faktycznego dostrzec należało, że Obwiniony Z. dokonywał czynności w imieniu Kancelarii z klientem reprezentowanym przez Obwinionego G. w stanie niepewności co do rzeczywistej woli i wiedzy klienta o wynagrodzeniu dodatkowym. Jak wyżej wskazano, Obwiniony Z. powziął wątpliwości, których ostatecznie nie rozwiał w sposób należyty. Co więcej, od roku […], w którym dotarł do dodatkowych informacji dotyczących okoliczności sprawy dodatkowego wynagrodzenia z akt postępowań cywilnych, a następnie po przeprowadzeniu procedury zwrotu podatków uiszczonych w związku z tym wynagrodzeniem, Obwiniony działał w świadomości braku podstaw dla zatrzymania części wynagrodzenia. Obwiniony wyraża wolę zwrotu, jednakże powstrzymuje go przed tym ryzyko związane z odpowiedzialnością cywilną wobec Pokrzywdzonych. W tej sytuacji, postępowanie Obwinionego Z. jest nieprawidłowe, niezgodne z zasadami wykonywania zawodu.

Dla swojej obrony, Obwiniony Z. podniósł również, że do sprawy dodatkowego wynagrodzenia, w tym do jego egzekucji, zaangażował zawodowych pełnomocników. Mając świadomość obciążenia emocjonalnego związanego z prowadzeniem sprawy dotyczącej wynagrodzenia z tytułu świadczenia pomocy prawnej w ramach Kancelarii, której był wspólnikiem, Obwiniony Z. sięgnął po pomoc prawną innych, wykwalifikowanych prawników. Obwiniony nie wskazał wprost, że opinia jego pełnomocników powinna ekskulpować w zakresie zarzucanych czynów, jednakże należy to wnioskować z treści wyjaśnień złożonych przez Obwinionego.

W tym kontekście wskazać należy, że niezależnie od treści opinii uzyskanych przez Obwinionego od swoich pełnomocników, akty dyspozycji materialnej objęte były i są wyłącznie wolą Obwinionego. Do kompetencji Obwinionego należało podjęcie decyzji o dochodzeniu wynagrodzenia dodatkowego, a także o zakresie dochodzonej należności, terminie oraz formie windykacji.

Ponadto, radca prawny nie może zasłaniać się uzyskaniem pomocy prawnej od zawodowego pełnomocnika w kontekście odpowiedzialności dyscyplinarnej w związku z wykonywaniem zawodu, a także aktywnością w życiu prywatnym. Powyższe wynika z zasady osobistej odpowiedzialności radcy prawnego za wszelkie jego działania bądź zaniechania, która to zasada posiada fundamentalny wymiar z punktu widzenia istoty zawodu radcy. Zasadniczym przejawem stosowania tej zasady przez ustawodawcę jest katalog dopuszczalnych form wykonywania zawodu zawarty w art. 8 ustawy o radcach prawnych, który nie przewiduje wykonywania zawodu w formie spółki kapitałowej. Zakaz ten uniemożliwia radcom sięgnięcia po rozwiązania, które mogłyby ograniczyć bądź całkowicie wyłączyć odpowiedzialność osobistą w sferze aktywności zawodowej. W konsekwencji, radca prawny pozostaje zawsze osobiście odpowiedzialny wobec klienta za udzieloną mu pomoc prawną, a wobec osoby postronnej za swoją postawę w życiu prywatnym bądź publicznym. W ten sposób klient uzyskuje gwarancję, że jego radca, posiadający z definicji większą orientację w prawie, nie sięgnie wobec klienta po rozwiązanie, które w przypadku sporu mogłoby udaremnić możliwość dochodzenia roszczeń bezpośrednio względem radcy prawnego. Natomiast, osoby niekorzystające z pomocy radcy powinny oczekiwać od radcy prawnego wysokiego standardu zachowania.

Powyższe należy tym bardziej odnosić do odpowiedzialności dyscyplinarnej radców, która to odpowiedzialność odpowiada w swej istocie odpowiedzialności o charakterze represyjnym, nie znającej kontratypu w postaci popełnienia czynu przy pomocy innej osoby bądź po uzyskaniu opinii osoby trzeciej, biegłej w dziedzinie, której czyn dotyczy.

Dla przedstawionych wyżej powodów, okoliczność występowania pełnomocników w sprawie mogła być rozpatrywana jedynie w wymiarze winy Obwinionego, a w szczególności w zakresie błędu co do bezprawności czynów zarzuconych Obwinionemu. Rozpatrując ten argument obrony należy ponownie odwołać się do ustaleń podjętych w zakresie stanu faktycznego począwszy od okresu poprzedzającego zawarcie umów o wynagrodzenie dodatkowe od sukcesu. Sąd przyjął, że Obwiniony Z. miał wątpliwości, czy klient zgodził się na przyznanie tego wynagrodzenia. Z tego powodu przyczynił się do wysłania wiadomości e-mail do G.(2) w dniu […] r. Wbrew twierdzeniom Obwinionego, nie ma w sprawie okoliczności, które pozwalałyby racjonalnie uznać, że wątpliwości Obwinionego zostały rozwiane. Okolicznością taką nie było z pewnością milczenie klienta. Przystępując do zawarcia umów o dodatkowe wynagrodzenie, Obwiniony działał nadal w stanie niepewności, odwołując się jedynie do zaufania do swojego wspólnika popartego dotychczasowym, poprawnym przebiegiem współpracy z klientem. Taki stan rzeczy trwał do roku […], kiedy Obwiniony Z. poznał nieznane mu wcześniej fakty. Od tej pory, Obwiniony miał świadomość, że klient nie zgadza się na zapłatę dodatkowego wynagrodzenia, Sądy powszechne nie uznają roszczeń zgłoszonych wobec klienta, okoliczności ujawnione w toku spraw cywilnych rzucają nowe światło na sprawę w porównaniu z obrazem budowanym wcześniej na podstawie relacji wspólnika – Obwinionego G. Obwiniony Z. doprowadził, jak wyjaśnił, do podjęcia uchwały w sprawie zwrotu wyegzekwowanego wynagrodzenia. Najpóźniej od tej pory, Obwiniony Z. działał w pełnej świadomości nieprawidłowości stanu rzeczy, w którym zatrzymywał środki pieniężne, do których pretensje zgłaszał klient.

Wobec powyższego, Sąd uznał, że Obwiniony Z. mógłby pozostawać w błędzie co do okoliczności przyznania dodatkowego wynagrodzenia za sukces jedynie do dnia, w którym powziął wiedzę i świadomość o konieczności zwrotu wyegzekwowanego wynagrodzenia. Jednakże, błąd ten byłby błędem nieusprawiedliwionym w okolicznościach sprawy zarówno w wymiarze ocen subiektywnych, jak i obiektywnych. Obwiniony nie podjął bowiem należycie czynności w celu dokonania jednoznacznych ustaleń w zakresie dodatkowego wynagrodzenia, chociaż takich ustaleń powinien dokonać, także wobec przejawionych przez siebie wątpliwości. Następnie, co najmniej od roku […], Obwiniony działał w pełnej świadomości okoliczności sprawy, co wyłącza możliwość pozostawania w błędzie.

Niezależnie od powyższego, Obwiniony Z. jako osoba posiadająca uprawnienia do wykonywania zawodu radcy prawnego oraz doświadczenie płynące z wykonywania tego zawodu, mógłby powoływać się na błąd co do okoliczności zakontraktowania wynagrodzenia jedynie w sytuacji wyjątkowej, która nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

Ujawnione czyny, określone w pkt. 1-4 wniosku o ukaranie, godzą w zasady wykonywania zawodu radcy prawnego, określone w art. 6, 8, 10, 11, 12, 25, 30, 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r.

Na wstępie rozważań dotyczących kwalifikacji prawnej wskazać należy, że ujawnione czyny obejmują sferę czynności stricte zawodowych, do której niewątpliwie należy ustalenie wysokości wynagrodzenia z klientem, zgodnie z art. 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Ponadto, czynności polegające na dochodzeniu zapłaty wynagrodzenia od klienta oraz na prowadzeniu z nim sporu w zakresie tego wynagrodzenia, zwłaszcza w wymiarze istnienia ustaleń dotyczących takiego wynagrodzenia, pozostają na pograniczu sfery działalności zawodowej i prywatnej radcy prawnego.

Jak wyżej przyjęto, w sprawie nie doszło do podjęcia pozytywnych ustaleń między Obwinionymi a Pokrzywdzonymi w zakresie wynagrodzenia dodatkowego od sukcesu. Wiadomość e-mail Obwinionego G. skierowana do G.(2) w sprawie dodatkowego wynagrodzenia za sukces Kancelarii (k. […] i […] Tom […] oraz […]-[…] Tom […]) stanowiła wprawdzie próbę dokonania takich ustaleń, jednakże była to próba bezskuteczna. Ponadto, zważyć należało, że Obwiniony Z. podjął próbę wyjaśnienia kwestii wynagrodzenia dodatkowego po rozpoczęciu świadczenia pomocy prawnej. Powyższe godzi w zasadę wynikającą z art. 36 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, nakazującą bezwzględnie dokonanie ustalenia wysokości wynagrodzenia bądź sposobu ustalenia jego wysokości z klientem, jeszcze przed rozpoczęciem świadczenia pomocy.

Postępowanie radcy prawnego polegające na wykorzystaniu sposobności do zawarcia z klientem porozumienia dotyczącego zapłaty dodatkowego wynagrodzenia oraz dokonania czynności służących zabezpieczeniu otrzymania zapłaty, a następnie podjęcie windykacji takiego wynagrodzenia, wbrew woli i wiedzy klienta, godzi w sposób oczywisty i wyjątkowo rażący w interes klienta. Tym bardziej, gdy kwota wynagrodzenia objętego czynem jest kwotą dużych rozmiarów. Czyn taki, będąc przejawem skrajnej nielojalności i nieuczciwości, zrywa całkowicie zaufanie klienta do radcy prawnego. Stąd wynika naruszenie podstawowych zasad wykonywania zawodu określonych w art. 8 i 10 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.

Ponadto, przedmiotowe czyny będąc oczywistym przejawem nieuczciwości, nielojalności i chciwości pozostają w konflikcie z dobrymi obyczajami i zasadami współżycia społecznego. Takie postępowanie nie zasługuje na ochronę prawa powszechnego, stanowiąc o jego naruszeniu. Powyższe prowadzi do wniosku o niedochowaniu zasad wynikających z art. 6 i 12 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że Obwiniony Z. dokonywał dwustronnych czynności dotyczących wynagrodzenia dodatkowego w imieniu i na rzecz Kancelarii z prokurentem Pokrzywdzonych, który był zarazem jego wspólnikiem (Obwiniony G.). Zatem, wszystkie czynności dwustronne obejmujące wynagrodzenie dodatkowe, zostały dokonane przez Obwinionego Z. przy udziale radcy prawnego, który z jednej strony miał obowiązek działać zgodnie z interesami Pokrzywdzonych, a z drugiej zaś strony posiadał własny interes majątkowy w dokonaniu czynności korzystnych dla Kancelarii. Interes Obwinionego G. w dokonaniu korzystnych dla Kancelarii czynności mających za przedmiot wynagrodzenie dodatkowe wyrażał się w tym, że wynagrodzenie Kancelarii stanowiło w połowie o zysku z działalności prowadzonej w formie Kancelarii dla każdego z Obwinionych. Zatem, w zakresie czynności obejmujących wynagrodzenie dodatkowe, Obwiniony G. pozostawał w konflikcie interesów, który to konflikt należało rozciągnąć także na Obwinionego Z. Powyższe przesądzenie wynika z faktu, że w ustalonym stanie rzeczy Pokrzywdzone były klientami również Obwinionego Z.

Do powyższego przesądzenia prowadzi nie tylko wskazywany wcześniej fakt, że Obwiniony Z. był osobiście zaangażowany w świadczenie pomocy prawnej Pokrzywdzonym (vide: k. […] Tom […]; porozumienie z dnia […] r. pomiędzy Obwinionym G. a Kancelarią, którego przedmiotem była cesja wierzytelności oraz przejęcie długów Obwinionego G., wynikających z umów zawartych ze spółkami A.(1) sp. z o.o., D. sp. z o.o., F. sp. z o.o. i S. sp. z o.o. przez Kancelarię). Zważyć bowiem również należało na wykładnię przepisów Kodeksu Etyki Radcy Prawnego wprowadzających zakaz działania w warunkach konfliktu interesów w kontekście pomocy świadczonej przez wielu prawników tej samej kancelarii prawniczej (Rozdział 2 Kodeksu). W ocenie Sądu, właściwa wykładnia powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku kancelarii, zakaz świadczenia pomocy prawnej klientowi z powodu konfliktu interesów obejmuje wszystkich radców prawnych kancelarii, a nie tylko tego radcę, który bezpośrednio obsługiwał określonego klienta. Parafrazując, należy stwierdzić, że świadczenie pomocy, choćby incydentalnie, przez prawnika wykonującego zawód w kancelarii powoduje związanie pozostałych prawników wykonujących zawód w tej samej kancelarii nakazem powstrzymania się od świadczenia pomocy prawnej z uwagi na konflikt interesów. Przeciwne podejście pozbawiałoby rozważane przepisy, waloru realnej ochrony klienta. W praktyce mogłoby dojść bowiem do sytuacji, w której jeden ze wspólników kancelarii „przyprowadziłby” klienta, który byłby obsługiwany przez innego radcę prawnego kancelarii, po czym kancelaria oferowałaby udzielenie pomocy prawnej klientowi w warunkach konfliktu interesów, przy czym pomoc prawną w takiej sprawie świadczyłby niezaangażowany dotychczas radca prawny. Aprobowanie takiego postępowania godziłoby w sposób oczywisty w ratio legis powołanej regulacji. Wykonywanie zawodu radcy prawnego polega bowiem na oferowaniu klientom pomocy prawnej, świadczonej w sytuacji, w której klient ma wszelkie podstawy do obdarzenia swojego prawnika zaufaniem. Niedopuszczalne, na gruncie obowiązujących zasad wykonywania zawodu, byłoby oferowanie pomocy świadczonej w oparciu o wiedzę uzyskaną od klienta przez innego prawnika tej samej kancelarii. Takie postępowanie podważałoby bezwzględny fundament wykonywania zawodu jakim jest zaufanie między radcą prawnym i jego klientem. Ponadto, pozwalałoby na obchodzenie nakazu dochowania tajemnicy zawodowej.

Zasadnym jest także twierdzenie, że wspólnicy kancelarii, których aktywność wobec części klientów kancelarii ogranicza się do organizacji pracy kancelarii, świadczą pomoc prawną w sposób pośredni. Również w tym aspekcie aktywności Obwinionego Z. należało dojść do wniosku o świadczeniu pomocy prawnej w warunkach konfliktu interesów.

Z uwagi na zachodzący konflikt, ewentualne czynności obejmujące zapłatę przez Pokrzywdzone wynagrodzenia dodatkowego, powinny zostać zawarte w imieniu i na rzecz Pokrzywdzonych przez osoby, które nie pozostawałyby w relacji z Kancelarią. Natomiast, dokonanie czynności w sposób, jaki miał miejsce w ustalonym stanie faktycznym, godziło w zasady wynikające z art. 10 i 30 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego z powodu zachodzącego konfliktu interesów ograniczającego niezależność Obwinionego Z.

Wreszcie wskazać należy, że czyn polegający na udziale w wyegzekwowaniu od klienta nienależnego wynagrodzenia w okolicznościach niniejszej sprawy rzuca cień na pozostałych członków samorządu radców prawnych dyskredytując w oczach zarówno samego klienta, jak i osób postronnych, które powzięły wiedzę o zdarzeniach mających miejsce w sprawie. Działanie z pobudek czysto majątkowych na szkodę klienta przez przedstawiciela zawodu zaufania społecznego godzi bezpośrednio w cel powołania takiego zawodu jako instytucji wymiaru sprawiedliwości, uwłacza godności zawodu. Konsekwencją takich zdarzeń jest utrata zaufania do zawodu, co w przypadku zawodu prawniczego jest jednym z zasadniczych fundamentów, na których oparty jest sens jego istnienia w obrocie społecznym. Utrata zaufania do profesji opartej na zaufaniu beneficjentów jej usług prowadzi wprost do publicznej dyskredytacji zarówno samego zawodu, jak i jego przedstawicieli. Powyższe doprowadziło Sąd do przekonania o naruszeniu art. 11 i 25 Kodeksu Etyki Radcy prawnego. Konsekwentnie, czyny Obwinionego godziły także w zasady wynikające z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r.

Przechodząc do przesłanki winy, Sąd uznał, że Obwiniony Z. dopuścił się przewinień w sposób umyślny, w zamiarze bezpośrednim bądź ewentualnym.

Za umyślnością postępowania Obwinionego Z. świadczył fakt pozostawania w bliskich relacjach zawodowych z Obwinionym G., który, wbrew wyjaśnieniom Obwinionego Z., powinien przedstawić Obwinionemu Z. prawdziwy obraz relacji z Pokrzywdzonymi od samego początku. W ocenie Obwinionego Z., wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości ponad […] złotych miesięcznie, powiększone następnie o kwotę […] złotych za […] godzin świadczenia pomocy prawnej był niewystarczający, nieuzasadniający relacji z Pokrzywdzonymi w wymiarze ekonomicznym. Uzyskanie wynagrodzenia dodatkowego stanowiło dla Obwinionego Z. spełnienie oczekiwanego ekwiwalentu za usługi świadczone w każdym wymiarze przez Kancelarię. Obwiniony przewidywał, że klient nie wiedział bądź nie zgodził się na zapłatę dodatkowego wynagrodzenia, jednakże godził się na działanie wbrew wiedzy lub woli klienta ignorując brak odpowiedzi na zapytanie w sprawie przedmiotowego wynagrodzenia. Ponadto wskazać należy, że w toku sporu prowadzonego z Pokrzywdzonymi doszło do sformułowania i zgłoszenia w imieniu Kancelarii roszczeń o zapłatę łącznie kwoty […] zł, która zgodnie z wyjaśnieniami Obwinionego nie obejmowała kwoty wynagrodzenia dodatkowego za sukces (vide: wyjaśnienia Obwinionego Z. zawarte w protokole rozprawy Sądu z dnia […] r.). Celem zgłoszenia tych roszczeń miało być doprowadzenie do ugody. Zatem, Obwiniony próbował dojść do rozwiązania kompromisowego ze swoimi klientami w zakresie wynagrodzenia dodatkowego poprzez podniesienie roszczeń wykraczających poza wynagrodzenie ryczałtowe oraz wynagrodzenie od sukcesu, które to wynagrodzenia miały łącznie stanowić ekwiwalent finansowy z tytułu świadczenia usług przez Kancelarię na rzecz Pokrzywdzonych. Wreszcie, pomimo zapadnięcia niekorzystnych rozstrzygnięć sądowych, Obwiniony pozostaje w posiadaniu środków pieniężnych Pokrzywdzonych warunkując rozliczenie zabezpieczeniem własnego interesu. Powyższe również świadczyło za umyślnością działania Obwinionego.

Sąd rozważał, czy Obwiniony Z. mógł popełnić przewinienia z rażącego niedbalstwa. Zdaniem Sądu, w sytuacji poprzedzającej zawarcie umów o wynagrodzenie dodatkowe Obwiniony Z. powinien podjąć działania w celu ustalenia, czy klient na zapłatę tak wysokiego wynagrodzenia się zgodził. Obwiniony wyjaśnił wprawdzie, że działanie takie podjął, jednakże działania te były niewystarczające. Obwiniony Z. nie otrzymał od klienta potwierdzenia w jakiejkolwiek formie, że zgadza się na zawarcie umowy w sprawie dodatkowego wynagrodzenia bądź na dokonanie kolejnych czynności dotyczących tego wynagrodzenia. Ponownie podkreślić należy, że milczenie klienta wobec wiadomości e-mail zawierającej prośbę o potwierdzenie gotowości zapłaty wynagrodzenia, zwłaszcza bez wskazania dokładnej kwoty bądź podstaw dla jej ustalenia, było dalece niewystarczające. W tej sytuacji, Obwiniony będąc radcą prawnym świadomym wiążących go zasad wykonywania zawodu, nie zachował ostrożności, jakiej należy od niego wymagać w okolicznościach sprawy. Na świadomość istnienia takiej potrzeby w relacjach z klientami wskazuje już treść wyjaśnień złożonych przez Obwinionego, który wskazał m.in. że relacje ze swoimi klientami reguluje odmiennie, w sposób bardziej sformalizowany. Odstąpienie od takiego sposobu postępowania w przypadku Pokrzywdzonych mogło wynikać z obawy przed utratą klienta płacącego regularnie wynagrodzenie ryczałtowe. Jak wyjaśnił Obwiniony Z., jego wystąpienie o formalne uregulowanie jakiejś kwestii spotkało się z nieprzychylną reakcją klienta oraz wspólnika – Obwinionego G. (vide: protokół rozprawy przed Sądem z dnia […] r.). Powyższe ostatecznie również świadczyło za umyślnością działania Obwinionego Z.

Przyjęcie czysto hipotetycznego założenia, że Obwiniony Z. został umyślnie wprowadzony w błąd przez Obwinionego G., co do istnienia przyzwolenia Pokrzywdzonych lub G.(2) na dokonanie czynności dotyczących dodatkowego wynagrodzenia, również nie pozwoliłoby na uwolnienie od zarzutów. Obwiniony Z. wiedział bowiem, jako osoba zarządzająca w znacznym stopniu działalnością Kancelarii, że Pokrzywdzeni byli dobrymi klientami, płacącymi regularnie należne wynagrodzenie. Już w tym kontekście, brak zapłaty chociażby części wynagrodzenia dodatkowego i wyrażenie zgody na dokonanie czynności zabezpieczających Kancelarię powinny wzbudzić wątpliwości po stronie Obwinionego Z. i skłonić go do próby wyjaśnienia sprawy. Natomiast, zdecydowany sprzeciw klienta na etapie podjętej egzekucji wynagrodzenia oraz należności ubocznych był najpóźniejszą okolicznością, wobec której Obwiniony Z. powinien był podjąć działania wyjaśniające sprawę z klientem. W to miejsce Obwiniony podjął działania przygotowujące do rozliczenia z Pokrzywdzonymi (korekty podatkowe) uzależniając jednocześnie takie rozliczenie od wcześniejszego zawarcia ugody sądowej bądź porozumienia w innej formie o niesprecyzowanej treści. Mimo wyrażania woli zakończenia sporu, a nawet pewnego stopnia świadomości nieprawidłowości swojego postępowania, Obwiniony nadal zatrzymuje środki Pokrzywdzonych.

Z tych wszystkich względów Sąd doszedł do przekonania, że Obwiniony Z. dopuścił się przewinień określonych w punkcie 1 i 2 tenoru orzeczenia, co na gruncie art. 64 ustawy o radcach prawnych świadczyło za odpowiedzialnością dyscyplinarną Obwinionego.

Przewinienie określone w pkt. 1 tenoru orzeczenia odpowiada czynom opisanym w pkt. 1 i 2 wniosku o ukaranie, natomiast przewinienie określone w pkt 2 tenoru orzeczenia odpowiada czynom opisanym w pkt. 3 i 4 wniosku o ukaranie. Sąd dokonał połączenia opisu czynów z tego powodu, że uznał zachowania Obwinionego odpowiednio z pkt. 1 i 2 oraz pkt. 3 i 4 wniosku o ukaranie stanowią zachowania stanowiące element tego samego czynu. W ocenie Sądu, czynności począwszy od zawarcia umowy o przyznanie dodatkowego wynagrodzenia od sukcesu, a skończywszy na wystąpieniu z powództwem o zapłatę zaległego podatku VAT oraz odsetek w stosunku do każdej z Pokrzywdzonych stanowiły zachowania podjęte w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru polegającego na wyegzekwowaniu od Pokrzywdzonych wynagrodzenia od sukcesu. Formalną podstawę takiego przyjęcia stanowi art. 12 § 1 kodeksu karnego stosowany na podstawie art. 74¹ pkt 2) ustawy o radcach prawnych.

Powyższe posiada istotną doniosłość dla oceny zarzutu przedawnienia karalności przewinienia dyscyplinarnego. W ocenie Sądu, w sprawie przyjąć należało, że miarodajny dla określenia czasu popełnienia każdego z przewinień jest czas dokonania ostatniego z zachowań Obwinionego składającego się na czyn ciągły. W przypadku obydwu przewinień, czas popełnienia przypada na […] r. Zestawienie powyższej daty z terminem określonym w art. 70 ust. 2 ustawy o radcach prawnych wskazuje, że przedawnienie karalności nie nastąpiło. Stąd, brak było podstaw dla umorzenia postępowania w sprawie.

W zakresie czynu objętego pkt. 5 wniosku o ukaranie, Sąd doszedł do przekonania o braku podstaw dla uznania Obwinionego Z. winnym popełnienia przewinienia dyscyplinarnego. Osobą odpowiedzialną w Kancelarii za proces przekazywania dokumentacji Pokrzywdzonym był Obwiniony G. Przedstawiciele Pokrzywdzonych kontaktowali się w tej sprawie bezpośrednio z Pokrzywdzonym G. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, aby Obwiniony Z. sam przekazywał dokumenty Pokrzywdzonym bądź składał im jakiekolwiek oświadczenia związane z procesem przekazywania dokumentów. Konsekwentnie, nie było podstaw dla formułowania zarzutu nieprawidłowości w przekazywaniu dokumentów po stronie Obwinionego Z.

Powyższe wywody nie stanowią ustaleń w zakresie odpowiedzialności dyscyplinarnej Obwinionego G., przeciwko któremu sprawa została wyłączona do odrębnego rozpoznania, jak wyżej wskazano.

Sąd, bacząc na zasady wymiaru kary, sięgnął po kary najbardziej surowe spośród katalogu przewidzianego w art. 65 ust. 1 ustawy o radcach prawnych.

Wymierzając karę pozbawienia prawa do wykonywania zawodu, Sąd miał na względzie przede wszystkim naruszenie przez Obwinionego Z. podstawowych zasad deontologicznych. Z tej perspektywy podkreślić należy przede wszystkim sprzeniewierzenie się naczelnej zasadzie wykonywania zawodu i świadczenia pomocy prawnej, jaką jest ochrona interesów klientów. Skutek, w postaci naruszenia dalszych zasad stanowi pochodną powyższego.

Ustalenie to znalazło swoje odzwierciedlenie w charakterze dobra naruszonego czynami Obwinionego Z. Dobrem tym jest interes majątkowy Pokrzywdzonej – S. sp. z o.o., który to interes został uszczuplony przez Obwinionego w sposób bezpośredni i w wielkich rozmiarach. Nadto, podnieść należy absolutne zerwanie więzi zaufania między klientem i jego prawnikiem. Pokrzywdzone spółki powziąwszy wiedzę o czynach Obwinionego, a przede wszystkim o podjęciu działań mających na celu zaspokojenie roszczeń o zapłatę wynagrodzenia dodatkowego, stanęły w obliczu otwartego sporu z osobami, które miały dostęp do informacji wewnętrznych spółek. Co więcej, fakt dokonania czynności przeciwko interesom Pokrzywdzonych przez osobę będącą wspólnikiem prokurenta, a więc osoby upoważnionej formalnie do działania w imieniu i na rzecz Pokrzywdzonych musiało wywołać wniosek o trudnej sytuacji, w jakiej pokrzywdzone spółki się znalazły.

Podkreślenia wymaga okoliczność, że czyny Obwinionego pozostawały nie tylko w oczywistej sprzeczności z interesami Pokrzywdzonych, lecz były skierowane przeciwko nim. Przy tym, pobudki jakie doprowadziły Obwinionego do popełnienia przewinień były niskie, stanowiły wyłącznie interes majątkowy samego Obwinionego. W ocenie Sądu, Obwiniony zmierzał do wykorzystania sposobności współpracy z zamożnymi klientami oraz uzyskania od nich uprawnień do reprezentacji w postaci prokury samoistnej, udzielonej Obwinionemu G., dla uzyskania dodatkowego wynagrodzenia w wyjątkowo dużej wysokości.

Pokrzywdzone poniosły szkodę w wielkich rozmiarach, której rozmiar należy odnosić nie tylko do kwot egzekwowanych przez Obwinionych, lecz również do konsekwencji ich przewinień w postaci kosztów obrony Pokrzywdzonych przed roszczeniami, a także negatywnych skutków dla interesów prowadzonych przez D. sp. z o.o. w postaci zatrzymania komercyjnej inwestycji budowlanej wskutek ujawnienia egzekucji w księdze wieczystej nieruchomości gruntowej, należącej do wskazanej spółki.

Rozważając kwestię szkody, Sąd zważył również na to, że czyny Obwinionego Z. godziły także w godność wykonywanego przez niego zawodu. W zamyśle ustawodawcy, zawód radcy prawnego został ustrojowo ukształtowany jako zawód zaufania publicznego. Temu prymatowi zostały podporządkowane zasady etyki wykonywania zawodu. Naruszenie zasad wykonywania zawodu w sposób tak poważny, w jaki uczynił to Obwiniony, kładzie się cieniem na zawodzie radcy prawnego rozumianym jako instytucja życia publicznego oraz wymiaru sprawiedliwości. Negatywny przykład płynący z czynów Obwinionego podważa zaufanie do zawodu w opinii publicznej. W tym kontekście istotnym jest, że przewinienia popełnione przez Obwinionego stanowią o całkowitym sprzeniewierzeniu się wskazanym wyżej, podstawowym zasadom wykonywania zawodu.

Wreszcie, zważyć należało na stopień winy Obwinionego, co było przedmiotem wcześniejszych wywodów.

Wszystkie te okoliczności popełnienia przewinień świadczyły o ich wyjątkowo wysokiej społecznej szkodliwości.

Okolicznością obciążającą wymiar kary była również motywacja Obwinionego, który przybrała postać jedynie chęci wzbogacenia się kosztem Pokrzywdzonych. Wobec uregulowania należności z tytułu wynagrodzenia za świadczoną pomoc prawną przez Kancelarię, z wyłączeniem części wynagrodzenia od sukcesu objętego niniejszym postępowaniem, brak było podstaw do przyjęcia, że Obwiniony był zmuszony do wejścia na drogę przewinienia dyscyplinarnego z powodu braku środków dla utrzymania siebie bądź rodziny.
Dalej, w toku postępowania prowadzonego przez Sąd, Obwiniony Z. nie wykazał należytej, pozytywnej refleksji w zakresie oceny swoich czynów. Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu przewinień, wskazywał na okoliczności, które miały świadczyć o niepopełnieniu przewinień dyscyplinarnych w sprawie, bądź niepopełnieniu ich przez samego Obwinionego Z. Wprawdzie, Obwiniony przejawiał wobec przedstawiciela Pokrzywdzonych, G.(2) wolę polubownego zakończenia sprawy, jednakże Obwiniony wyrażał wolę zwrócenia wyegzekwowanej kwoty wynagrodzenia od sukcesu pod pewnymi warunkami, których nie sprecyzował. Obwiniony nie był zatem gotowy na zwrot wyegzekwowanego wynagrodzenia z powodu dojścia do przekonania o swoim niewłaściwym postępowaniu, bezpodstawności swojego roszczenia w tym zakresie.

W powyższym kontekście podkreślenia wymaga, ze Obwiniony w toku niniejszego postępowania był świadomy zapadnięcia niekorzystnych dla Kancelarii orzeczeń Sądów cywilnych, w tym wyroku uznającego za nieważne czynności prawne, które były wskazywane jako podstawa roszczeń zgłaszanych wobec Pokrzywdzonych. Ponadto, Obwiniony Z. wiedział o tym, że G. został nieprawomocnie uznany winnym popełnienia przestępstw. Powołane orzeczenia były wprawdzie nieprawomocne, jednakże powinny one skłonić Obwinionego do refleksji nad swoimi czynami.

Postawa Obwinionego nie daje podstaw by zasadnie, racjonalnie zakładać, że w przyszłości nie powróci do podobnych przewinień.

W tej sytuacji, cele wychowawcze kary musiały ustąpić celowi zapobiegawczemu względem Obwinionego. Wobec wysokiej wagi popełnionych przewinień, a nade wszystko dostrzeganego ryzyka powielania ustalonych zachowań w przyszłości przez Obwinionego, Sąd zdecydował o wymierzeniu kary o charakterze izolacyjnym. Orzeczona kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu wyłącza możliwość podejmowania przez Obwinionego czynności wymagających posiadanie takiego prawa, np. świadczenie zastępstwa procesowego. Z drugiej strony, wykluczenie możliwości wykonywania zawodu przez Obwinionego będzie chronić jego potencjalnych klientów przed ryzykiem pokrzywdzenia podobnymi czynami.

Ponadto, Sąd zważył na aspekt kształtowania świadomości dyscyplinarnej radców prawnych. Doniosłym jest bowiem, aby radcowie prawni dostrzegali obowiązek oceny podejmowanych czynności w relacjach z klientem nie tylko z punktu widzenia ich czysto formalnej poprawności. Zbiór zasad deontologicznych, w sposób szczególny w wymiarze objętym postanowieniami Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, utożsamia system wartości i zasad korespondujących bądź wprost zaczerpniętych z reguł, na których został oparty system prawa. Z powyższej relacji wynika, że sprzeczność czynności dokonanej przez radcę prawnego z zasadami współżycia społecznego, ze wszystkimi tego konsekwencjami na gruncie art. 58 § 2 Kodeksu cywilnego, będzie oznaczać naruszenie zasad wykonywania zawodu przy dokonywaniu tej czynności. Podobnie, choć w przeciwnym kierunku, przekładać należy deontologiczną wadliwość postępowania radcy prawnego na wadliwość czynności będącej efektem tego postępowania w wymiarze oceny jej zgodności z zasadami współżycia społecznego.

Z tych wszystkich względów, bacząc w sposób szczególny na dyrektywę wychowawczą i prewencyjną wymiaru kary, Sąd wymierzył Obwinionemu karę pozbawienia prawa do wykonywania zawodu.

Sąd wymierzył Obwinionemu karę zawieszenia prawa do wykonywania zawodu za drugi czyn mając na uwadze mniejszy rozmiar szkody poniesionej przez spółkę D. Sp. z o.o. mierzony zakresem skuteczności przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego.

Ponadto, z uwagi na orzeczenie kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego Sąd orzekł również dodatkowo zakaz wykonywania patronatu, zgodnie z dyspozycją art. 65 ust. 2b ustawy o radcach prawnych.

Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 70⁶ ustawy o radcach prawnych oraz § 1 ust. 1 pkt 1) uchwały nr 86/IX/2015 Krajowej Rady Radców prawnych z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę zakres czynności podjętych w postępowaniu. Rozpoznanie sprawy wymagało wyznaczenia kilkunastu terminów, co świadczy o znacznym przekroczeniu najczęściej spotykanej czasochłonności sprawy dyscyplinarnej. Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadków, w tym przy udziale tłumacza, oraz z dużej liczby dokumentów. Wreszcie, sprawę należało uznać za skomplikowaną, o dużym ciężarze gatunkowym. Powyższe świadczyło za orzeczeniem kosztów w maksymalnej, dopuszczalnej wysokości.

(WK)

Prawo i praktyka

Ochrona konsumencka rolnika indywidualnego

Zapisy zwykłe i windykacyjne w testamentach (część I)

Akt o usługach cyfrowych (DSA)

Nowe zasady odpowiedzialności karnej nieletnich

Charakter roszczeń odszkodowawczych za działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne

Orzeczenie z dnia 23 grudnia 2019 r. Sygn. akt: D 76/17

Prawo i praktyka

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy