Orzeczenie z dnia 14 listopada 2016 r. sygn. akt: D 56/2016
Orzeczenie prawomocne
 

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu A., [...], obwinionemu o to, że:          
wykonywał czynności zawodowe bez dochowania należytej staranności uwzględniającej profesjonalny charakter działania w toku postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w W. [...] Wydział Cywilny Odwoławczy za sygn. akt [...] poprzez składanie w okresie od [...] roku do [...] roku środków zaskarżenia od postanowień, na które nie przysługuje środek zaskarżenia
tj. o dopuszczenie się przewinienia dyscyplinarnego stypizowanego w art. 6 i 12 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507 z późn. zm.)

 

W dniu [...] r. do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. wpłynął wniosek Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W., o ukaranie radcy prawnego A. – numer wpisu [...] (Obwiniony), wobec którego w dniu [...] r. wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów wykonywania czynności zawodowych bez dochowania należytej staranności uwzględniającej profesjonalny charakter działania w toku postępowania toczącego się przed Sądem Okręgowym w W. [...] Wydział Cywilny Odwoławczy za sygn. akt [...] poprzez składanie w okresie od [...] roku do [...] roku środków zaskarżenia od postanowień, na które nie przysługuje środek zaskarżenia tj. o dopuszczenia się przewinienia dyscyplinarnego stypizowanego w art. 6 i art. 12 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z 22 listopada 2014 r. w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych.
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
Obwiniony działając na mocy udzielonego pełnomocnictwa, złożył zażalenia na postanowienia wydane przez Sąd Okręgowy w W. w przedmiocie odrzucania zażaleń: na postanowienie z dnia [...] r., zażalenie datowane na dzień [...] r., na postanowienie z dnia [...] r., zażalenie datowane na dzień [...] r., na postanowienie z dnia [...] r., zażalenie datowane na dzień [...] r., na postanowienie z dnia [...] r., zażalenie datowane na dzień [...] r., na postanowienie z dnia [...] r., zażalenie datowane na dzień [...] r. (k. 2-11). Postanowieniami z dnia [...] r., [...] r., [...] r., [...] r. i [...] r. Sąd Okręgowy w W. [...] Wydział Cywilny Odwoławczy odrzucił ww. zażalenia.
Podczas przesłuchania przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. w dniu [...] r. Obwiniony oświadczył, że zna treść art. 394 k.p.c., oraz że wie, iż od postanowienia o odrzuceniu zażalenia przez sąd pierwszej instancji przysługuje zażalenie, a w sprawie doszło do tego, że sąd pierwszej instancji, który mógł odrzucić zażalenie, nie uczynił tego. Obwiniony wyjaśnił, że dlatego złożył zażalenie na postanowienie o odrzuceniu zażalenia wydane przez sąd II instancji, które w tych warunkach było pierwszym postanowieniem w sprawie. Obwiniony oświadczył również, że składanie ww. zażaleń było jego inicjatywą, nie konsultował tego z mocodawcami, a jedynie informował ich o podejmowanych czynnościach (k. 36-37).
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył co następuje.
Sąd nie znajdując podstaw do kwestionowania, dał wiarę wszystkim dokumentom dopuszczonym jako dowód w sprawie. Sąd przyjął, że w ramach przeprowadzonego w sprawie postępowania zostały zbadane wszystkie okoliczności warunkujące prawidłową ocenę przesłanek odpowiedzialności dyscyplinarnej Obwinionego.
W ocenie Sądu okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy nie budzą żadnych wątpliwości. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności dokumenty potwierdzające złożenie przez Obwinionego ww. zażaleń, potwierdzają fakt, że Obwiniony dopuścił się zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego stypizowanego w art. 6 i art.
12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z 22 listopada 2014 r. Zgodnie z art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, radca prawny mając na uwadze treść roty ślubowania określonej w ustawie o radcach prawnych, obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami, natomiast w świetle art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, radca prawny zobowiązany jest wykonywać czynności zawodowe sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, radcowie prawni i aplikanci radcowscy podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.
Bezsporne jest, że w związku ze świadczoną pomocą prawną Obwiniony składał środki zaskarżenia pomimo braków i wad formalnych, wykazując tym samym brak znajomości przepisów w zakresie dopuszczalności zaskarżania orzeczeń wydanych w postępowaniu zażaleniowym przez sąd II instancji. Wnoszenie przez radcę prawnego środków zaskarżenia od orzeczeń, na które taki środek nie przysługuje, samo w sobie należy uznać za działanie stanowiące podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej. W ocenianym stanie faktycznym dodatkowo na szczególną uwagę zasługuje fakt, że Obwiniony wielokrotnie składał zażalenia o prawie identycznej treści (w kolejnych zażaleniach nie były przywoływane żadne nowe okoliczności), w tej samej sprawie, dotyczące tego samego zagadnienia. Obwiniony składał kolejne zażalenia pomimo wydania przez Sąd Okręgowy w W. [...] Wydział Cywilny Odwoławczy, kolejnych postanowień o ich odrzuceniu. Zwracając uwagę na możliwość uprzedniego zapoznania się przez Obwinionego z postanowieniami wydanymi przez ww. Sąd, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zauważa ten fakt, a przy jego ocenie abstrahuje od motywacji towarzyszącej działaniu Obwinionego.
Zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego działania Obwinionego świadczą o postępowaniu niezgodnym z prawem oraz stanowią przejaw braku dbałości o sumienne wykonywanie czynności zawodowych oraz rzetelności i staranności przy wykonywaniu tych czynności. W konsekwencji, w ocenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, działanie Obwinionego musi być uznane również jako działanie podważające prestiż zawodu radcy prawnego.
W związku z powyższym w ocenianym stanie faktycznym Sąd uznał Obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu tj. naruszenia w art. 6 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Opisane zachowanie, pozostając w sprzeczności z ww. normami, stanowi podstawę odpowiedzialności dyscyplinarnej. Uznając zawiniony charakter popełnionego przewinienia dyscyplinarnego w zakresie objętym zarzutem wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, Sąd wymierzając karę, uznał za konieczne wzięcie pod uwagę, iż Obwiniony nie był dotychczas karany dyscyplinarnie.
Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że adekwatne dla osiągnięcia celów postępowania dyscyplinarnego będzie wymierzenie kary upomnienia za ww. przewinienie, a wymierzona kara powinna zapobiec naruszaniu przez Obwinionego zasad etyki radcy prawnego w przyszłości.