Orzeczenie z dnia 12 czerwca 2018 r. Sygn. akt: D 27/18
Orzeczenie prawomocne
 
 

PRZEWODNICZĄCY:   r. pr. Paulina Sibilska
CZŁONKOWIE:    r. pr. Gerard Dźwigała
r. pr. Bogdan Sanowski
PROTOKOLANT:    Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach w dniach […] r. i […] r. w W. sprawy przeciwko radcy  prawnemu F., […], obwinionemu o to, że:

1) w dniu […] r. w W. na rozprawie przed Sądem Rejonowym dla W. w W. […] Wydziałem Cywilnym (sygn. akt […]) w sprawie z powództwa reprezentowanego przez niego P.(1) przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwo.(1) i Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Generalnemu Ministerstwa.(1) o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania – zachowywał się w sposób niewłaściwy wobec pełnomocnika strony przeciwnej (przerywając jej wypowiedzi, machając ręką w jej kierunku, sugerując niewłaściwe przygotowanie do zawodu radcy prawnego) oraz zeznającego świadka (komentując jego wypowiedzi, machając ręką w jego kierunku, sugerując jego uprzednie przygotowanie do rozprawy), czym naruszył obowiązek wykonywania czynności zawodowych zgodnie z dobrymi obyczajami a także obowiązek zachowania umiaru i taktu w swoich wypowiedziach oraz powściągliwości w okazywaniu osobistego stosunku do stron i uczestników postępowania,
tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233) w związku z art. 6, art. 12 ust. 3 oraz art. 38 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;  

2) w dniu […] r. wprowadził w błąd P.(2) co do godziny rozpoczęcia rozprawy dotyczącej sprawy z powództwa ww. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu.(2) (sygn. akt […]), toczącej się przed Sądem Okręgowym w W., informując go, że rozprawa została wyznaczona na dzień […] r. na godzinę […] – gdy w rzeczywistości ww. rozprawa była wyznaczona na godz. […], co spowodowało, że P.(2) nie stawił się na rozprawie, na której był przesłuchiwany biegły sądowy, przez co nie mógł bronić swoich spraw,
tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6
i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;

3) po wypowiedzeniu P.(2) w dniu […] r. pełnomocnictwa procesowego udzielonego w dniu […] r. i wszystkich innych pełnomocnictw udzielonych po tym dniu, mając obowiązek działania za ww. jeszcze przez okres […] dni – nie stawił się na rozprawie w dniu […] r. przed Sądem Rejonowym w K. […] Wydziałem Gospodarczym w sprawie z powództwa S. sp. z o. o. w S. przeciwko reprezentowanemu przez niego P.(2) (sygn. akt […]),
tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 94 § 2 k.p.c. oraz w związku z art. 6 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 

 

 
W dniu […] r. do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej: „OSD”), wpłynął wniosek o ukaranie r. pr. F. (dalej: „Obwiniony”) wpisanego na listę radców prawnych pod numerem […]. Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. zarzucił Obwinionemu, że:

1) w dniu […] r. w W. na rozprawie przed Sądem Rejonowym dla W. w W. […] Wydziałem Cywilnym (sygn. akt […]) w sprawie z powództwa reprezentowanego przez niego P.(1) przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu.(1) i Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Generalnemu Ministerstwa.(1) o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania – zachowywał się w sposób niewłaściwy wobec pełnomocnika strony przeciwnej (przerywając jej wypowiedzi, machając ręką w jej kierunku, sugerując niewłaściwe przygotowanie do zawodu radcy prawnego) oraz zeznającego świadka (komentując jego wypowiedzi, machając ręką w jego kierunku, sugerując jego uprzednie przygotowanie do rozprawy), czym naruszył obowiązek wykonywania czynności zawodowych zgodnie z dobrymi obyczajami a także obowiązek zachowania umiaru i taktu w swoich wypowiedziach oraz powściągliwości w okazywaniu osobistego stosunku do stron i uczestników postępowania,
tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 233) w związku z art. 6, art. 12 ust. 3 oraz art. 38 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego; 

2) w dniu […] r. wprowadził w błąd P.(2) co do godziny rozpoczęcia rozprawy dotyczącej sprawy z powództwa ww. przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu.(2) (sygn. akt […]), toczącej się przed Sądem Okręgowym w W., informując go, że rozprawa została wyznaczona na dzień […] r. na godzinę […] – gdy w rzeczywistości ww. rozprawa była wyznaczona na godz. […], co spowodowało, że P.(2) nie stawił się na rozprawie, na której był przesłuchiwany biegły sądowy, przez co nie mógł bronić swoich praw, tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6  i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;

3) po wypowiedzeniu P.(2) w dniu […] r. pełnomocnictwa procesowego udzielonego w dniu […] r. i wszystkich innych pełnomocnictw udzielonych po tym dniu, mając obowiązek działania za ww. jeszcze przez okres […] dni – nie stawił się na rozprawie w dniu […] r. przed Sądem Rejonowym w K. […] Wydziałem Gospodarczym w sprawie  z powództwa S. sp. z o. o. w S. przeciwko reprezentowanemu przez niego P.(2) (sygn. akt […]),
tj. popełnienia czynu z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 94 § 2 k.p.c. oraz w związku z art. 6 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
Obwiniony nie wniósł odpowiedzi na wniosek o ukaranie.

OSD rozpoznał wniosek o ukaranie na rozprawach w dniach […] i […] r. 

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania OSD ustalił następujący stan faktyczny sprawy.
 
Pismem z dnia […] r. S.(1) - Sędzia Sądu Rejonowego dla W. w W. - zawiadomiła Okręgową Izbę Radców Prawnych w W. (dalej „OIRP”) o naruszeniu przez Obwinionego zasad etyki zawodowej na rozprawie w dniu […] r. w sprawie o sygnaturze akt […], w której Obwiniony brał udział jako pełnomocnik powoda P.(1), toczącej się przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu.(1) i Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Generalnemu Ministerstwa.(1) (k. […]). Sprawa ta została zarejestrowana przez Rzecznika Dyscyplinarnego pod sygnaturą […].

Pismem z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych zwrócił się do zawiadamiającej o sprecyzowanie na czym polegało naruszenie zasad etyki zawodowej przez Obwinionego (k. […]).

S.(1) w piśmie z dnia […] r. sprecyzowała, że naruszenie zasad etyki zawodowej przez Obwinionego polegało na niewłaściwym zachowaniu podczas rozprawy wobec pełnomocnika strony przeciwnej (przypis OSD - radcy prawnego S.(2)) oraz wobec zeznającego świadka (przypis OSD – K.), w tym na komentowaniu zeznań świadka (k. […]). Do pisma została załączona płyta (audio) z zarejestrowanym przebiegiem rozprawy z dnia […] r. oraz kopia protokołu z rozprawy (k. […]-[…]). Pismem z dnia […] r. do akt sprawy dodatkowo została złożona płyta z zapisem video ww. rozprawy.
[…] r. do OIRP wpłynęła skarga P.(2) (dalej „Pokrzywdzony”) dotycząca również postępowania Obwinionego. Sprawa ta została zarejestrowana przez Rzecznika Dyscyplinarnego pod sygnaturą […] (k. […]-[…]).

Obwiniony przez kilka lat świadczył pomoc prawną na rzecz Pokrzywdzonego. Współpraca stron odbywała się w oparciu o ustne ustalenia. Strony nigdy nie zawarły na piśmie  umowy o świadczenie pomocy prawnej (k. […], k. […]-[…]).

Obwiniony prowadził w imieniu Pokrzywdzonego m.in. sprawę przeciwko Zakładowi Gospodarowania Nieruchomościami W. P-P. Pokrzywdzony wygrał sprawę w I i II instancji. Pokrzywdzony zapłacił Obwinionemu za świadczoną pomoc prawną.  Strony umówiły się, że po korzystnym dla Pokrzywdzonego wyroku ten zapłaci Obwinionemu dodatkową premię za sprawę. Obwiniony niezwłocznie poinformował  Pokrzywdzonego o wyroku sądu II instancji i poprosił o zapłatę  premii w wysokości […] zł. (k. […], k. […], k. […]). Rozmowa telefoniczna na temat zapłaty premii miała burzliwy przebieg i zakończyła się przerwaniem połączenia przez Pokrzywdzonego. Ponadto […] r. Obwiniony wysłał w sprawie premii mail do Pokrzywdzonego (k. […]). Rozmowa telefoniczna z Pokrzywdzonym miała wpływ na decyzję Obwinionego o zakończeniu kilkuletniej współpracy. Pismem z dnia […] r. Obwiniony wypowiedział Pokrzywdzonemu pełnomocnictwo procesowe udzielone w dniu […] r. oraz wszystkie inne pełnomocnictwa udzielone po tym dniu (k. […]). Pokrzywdzony nie zapłacił Obwinionemu żądanej premii.

Dwa dni po wypowiedzeniu pełnomocnictw, tj. […] r. przed Sądem Rejonowym w K., […] Wydziałem Gospodarczym w sprawie […] odbyła się rozprawa z powództwa z siedzibą w S. przeciwko Pokrzywdzonemu. Obwiniony został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy (k. […]). Pomimo obowiązku wynikającego z art. 94 § 2 k.p.c. tj. działaniu za stronę jeszcze przez dwa tygodnie po wypowiedzeniu pełnomocnictwa, Obwiniony nie poinformował Pokrzywdzonego, że nie będzie obecny na rozprawie.  

W dniu […] r. Obwiniony wysłał do Pokrzywdzonego mail wskazując błędną godzinę rozpoczęcia rozprawy w sprawie o sygnaturze akt […] toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. […] Wydziałem Cywilnym z powództwa Pokrzywdzonego przeciwko Skarbowi Państwa – Ministerstwu.(2) (k. […]). Obwiniony poinformował Pokrzywdzonego, że rozprawa została wyznaczona na dzień […] r. na godzinę […], gdy w rzeczywistości rozprawa była wyznaczona tego dnia, ale na godzinę […], co spowodowało że Pokrzywdzony nie stawił się na rozprawie, na której był przesłuchiwany biegły sądowy, przez co nie mógł bronić swych praw.  

Postanowieniem z dnia […] r. Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. połączył sprawy […] i […] do wspólnego rozpoznania ze względu na łączność podmiotową (k. […]-[…]). 

Obwiniony podczas przesłuchania przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym w dniu […] r. przyznał się częściowo co do faktów, nie przyznając się do winy umyślnej (k. […]-[…]).

OSD ustalił powyższy stan faktyczny w sprawie na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy na kartach wymienionych szczegółowo powyżej i spójnych z nimi zeznań Pokrzywdzonego (k. […]-[…]) i Obwinionego (k. […]-[…]). Ponadto OSD na rozprawie w dniu […] r. przeprowadził dowód z nagrania audio-video rozprawy z dnia […] r. przed Sądem Rejonowym dla W. w W. […] Wydziałem Cywilnym w sprawie o sygn. akt […], na okoliczność zachowania Obwinionego opisanego w pkt […] wniosku o ukaranie. Sąd dał wiarę wszystkim tym dowodom, ponieważ nie znalazł podstaw by kwestionować ich wiarygodność. Ponadto Strony nie kwestionowały wiarygodności dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. OSD ocenił zeznania Pokrzywdzonego P.(2) za wiarygodne źródło ustaleń faktycznych. OSD za przekonujące i wiarygodne uznał również zeznania Obwinionego. Oboje zeznawali w sposób spójny, a ich wypowiedzi korespondowały co do treści z dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy. Pozostałe dowody z dokumentów dopuszczone w sprawie potwierdzają powyższe okoliczności.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
 
W zakresie czynu określonego w punkcie 1 orzeczenia.

Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, radca prawny odpowiada m.in. za naruszenie przepisów prawa oraz zachowanie sprzeczne z zasadami etyki. Zachowaniem sprzecznym z zasadami etyki jest m.in. niezachowanie w wypowiedziach umiaru oraz niedochowanie powściągliwości w okazywaniu osobistego stosunku m.in. do sądu, stron, świadków (art. 12 ust. 3 Kodeksu Etyki Radców Prawnych, stanowiącego załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowej Zjazdu  Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r., – dalej „KERP”). Ponadto w wypowiedziach zawodowych nie należy m.in. przekraczać granic rzeczowej potrzeby (art. 38 ust. 1 KERP) oraz należy zachować umiar i takt (art. 38 ust. 5 KERP).

KERP swoimi regulacjami z jednej strony opisuje szczególny charakter i funkcje radcy prawnego oraz istotę (cele) pomocy prawnej świadczonej przez radców prawnych, a z drugiej –  stanowi gwarancję prawidłowego wykonywania tej profesji i realizacji celów pomocy prawnej. Oceniając w konkretnej sprawie, czy doszło do naruszenia ww. obowiązków, konieczne jest uwzględnienie: charakteru zawodu radcy prawnego jako zawodu zaufania publicznego, a także celów pomocy prawnej – „Pomoc prawna świadczona przez radcę prawnego ma na celu ochronę prawną interesów podmiotów, na których rzecz jest wykonywana” – art. 2 ustawy o radcach prawnych, obowiązku wykonywania  czynności zawodowych „zgodnie z prawem, uczciwie, rzeczowo i z należytą starannością” - art. 6 ust. 1 KERP.

Zawody zaufania publicznego charakteryzuje podejmowanie ważnych - w wymiarze publicznym - czynności zawodowych, wymagających profesjonalnego przygotowania, doświadczenia, dyskrecji oraz taktu i kultury (wyrok TK z […] r. w sprawie […]). Zachowanie umiaru i taktu nie oznacza jednak, że radca prawny jest ograniczony w przywoływaniu okoliczności, które w złym świetle przedstawiają stronę przeciwną lub świadka, jednak w miarę możliwości powinien to czynić taktownie, bez używania zwrotów poniżających daną osobę. Radca prawny powinien być dla społeczeństwa wzorem godnego zachowania, w tym okazywania szacunku dla sądu, stron przeciwnych i świadków. Jego wypowiedzi powinny być  wyważone i proporcjonalne do okoliczności, przy uwzględnieniu wolności wypowiedzi.

W ocenie OSD zachowanie i wypowiedzi Obwinionego podczas rozprawy w dniu […] r., choć bez wątpienia nacechowane emocjami, nie przekroczyły granic taktu i rzeczowej potrzeby, a były wyłącznie adekwatną odpowiedzią na zachowanie pełnomocnika strony przeciwnej, jak i świadka, których wypowiedzi również nie były pozbawione emocji.  Z przeprowadzonego dowodu w postaci zapisu audio-video rozprawy wynika, że sędzia prowadząca sprawę zwracała uwagę nie tylko Obwinionemu, ale także pełnomocnikowi strony przeciwnej.  OSD doszedł do przekonania, że Obwiniony podejmował działania, które miały na celu ochronę interesów jego klienta, które w odczuciu Obwinionego były naruszane podczas  rozprawy zarówno przez pełnomocnika strony przeciwnej, jak i świadka.

Wobec powyższego w zakresie niniejszego zarzutu nie sposób przypisać Obwinionemu winy i w konsekwencji odpowiedzialności za czyn zarzucany mu w punkcie 1 wniosku o ukaranie. Zgromadzone w toku niniejszego postępowania dowody, w tym nagranie audio-video nie przesądzają o odpowiedzialności Obwinionego za ten czyn. Z tego też powodu OSD uniewinnił Obwinionego od stawianego mu zarzutu w punkcie 1 wniosku o ukaranie.

Na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego, OSD doszedł do przekonania, że w ustalonym stanie faktycznym Obwiniony dopuścił się czynów zarzucanych mu w punktach 2 i 3 wniosku o ukaranie. Niewątpliwym w sprawie jest fakt świadczenia pomocy prawnej przez Obwinionego na rzecz Pokrzywdzonego. Zarzuty sformułowane przez Pokrzywdzonego w skardze, jak i przez Rzecznika Dyscyplinarnego we wniosku o ukaranie zostały oparte na postępowaniu Obwinionego mieszczącym się w świadczeniu pomocy prawnej na rzecz Pokrzywdzonego.
 
W zakresie czynu określonego w punkcie 2 orzeczenia.

W art. 12 ust. 1 KERP wskazano, że radca prawny jest zobowiązany wykonywać czynności zawodowe z należytą starannością uwzględniając profesjonalny charakter działania.

Obwiniony przyznał, że […] r. wysłał do Pokrzywdzonego mail z błędnie wskazaną godziną rozpoczęcia rozprawy w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. o sygnaturze akt […].

Staranność zawodowa wymaga od radcy prawnego, aby informacje przekazywane klientowi, w tym co do daty i godziny rozprawy, zawierały prawidłowe dane. Radca prawny powinien zatem liczyć się z tym, że wskazując klientowi błędną godzinę rozpoczęcia rozprawy, na której przeprowadzany jest dowód z przesłuchania biegłego, pozbawia klienta możliwości obrony swych praw. Można zatem mówić w okolicznościach przedmiotowej sprawy o zaniechaniu stanowiącym naruszenie etyki zawodowej, które w ocenie OSD wynikało jednakże z pomyłki, co Obwiniony przyznał, niż z jego złej woli.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego OSD doszedł do przekonania, że zarzut stawiany Obwinionemu w zakresie popełnienia czynu opisanego w punkcie […] wniosku o ukaranie jest zasadny i znajduje oparcie w materiale dowodowym w postaci maila z dnia […] r., dopuszczonego jako dowód w sprawie.
 
W zakresie czynu określonego w punkcie 3 orzeczenia.

Zgodnie z art. 94 § 2 k.p.c. adwokat lub radca prawny, który wypowiedział pełnomocnictwo, obowiązany jest działać za stronę jeszcze przez dwa tygodnie, chyba że mocodawca zwolni go od tego obowiązku. Każdy inny pełnomocnik powinien, mimo wypowiedzenia, działać za mocodawcę przez ten sam czas, jeżeli jest to konieczne do uchronienia mocodawcy od niekorzystnych skutków prawnych.

Pomoc świadczona przez Obwinionego w sprawie z powództwa S. sp. z o.o. w S. przeciwko Pokrzywdzonemu (sygn. akt […]), obejmowała, zgodnie z przeprowadzonymi dowodami, zastępstwo procesowe w sprawie, w tym na rozprawie w dniu […] r. Sąd Rejonowy w K. w protokole rozprawy z dnia […] r. zamieścił adnotację, że Obwiniony został prawidłowo zawiadomiony o terminie sprawy.

Obwiniony podjął decyzję o niestawiennictwie na rozprawie po rozmowie telefonicznej z Pokrzywdzonym. Ponadto, jak zeznał Obwiniony otrzymał informację od Pokrzywdzonego, że ten udzielił pełnomocnictwa nowemu pełnomocnikowi, a w związku z tym Obwiniony uznał, że jego stawiennictwo na rozprawie nie jest konieczne. Obwiniony nie otrzymał jednak informacji od Pokrzywdzonego, że ten zwalnia go z obowiązku działania w jego imieniu przez dwa tygodnie po wypowiedzeniu pełnomocnictwa. Pomimo tego Obwiniony nie poinformował Pokrzywdzonego o swojej nieobecności, ani nie zapewnił zastępstwa.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzecznictwa, obowiązek działania za stronę po wypowiedzeniu pełnomocnictwa istnieje także wówczas, gdy w tym terminie ustanowiony został nowy pełnomocnik (tak SN w postanowieniu z dnia […] r., […], LEX nr […], oraz NSA w W. w wyroku z dnia […] r., […], LEX nr […]). Oznacza to, że w tym czasie w imieniu strony działa dwóch równorzędnych pełnomocników.

Telefoniczna rozmowa z Pokrzywdzonym, po której Obwiniony podjął decyzję o wypowiedzeniu wszystkich udzielonych mu pełnomocnictw, w żaden sposób nie wpływała na obowiązek działania w imieniu klienta przez okres 2 tygodni po wypowiedzeniu pełnomocnictwa. Radca prawny powinien liczyć się z tym, że nie stawiając się na rozprawie pozbawia klienta odpowiedniej i niezwłocznej reakcji na działania przeciwnika procesowego. W ocenie Obwinionego, jego zachowanie było naturalną konsekwencją i odpowiedzią na zachowanie Pokrzywdzonego. W ocenie OSD Obwiniony nie przeanalizował możliwych konsekwencji swojego działania. Można zatem mówić w okolicznościach przedmiotowej sprawy o zaniechaniu stanowiącym naruszenie przepisów kodeksu postępowania cywilnego i KERP, które wynikało z niewłaściwej oceny obowiązków zawodowych przez Obwinionego. Zawarte w KERP normy etyczne muszą być przestrzegane przez radcę prawnego w życiu zawodowym. Każde uchybienie tym normom i zasadom będzie uchybieniem godności zawodu i jako takie musi podlegać adekwatnej represji dyscyplinarnej. Z tych powodów postawa Obwinionego nie może zasługiwać na wyrozumiałość OSD. Była ona sprzeczna z prawem, a zarazem naruszała obowiązek dbania o godność  zawodu radcy prawnego.

Obwiniony nie kwestionował ustaleń stanu faktycznego, co więcej potwierdzał, że zarzucanych mu przez Rzecznika czynów się dopuścił. Postawa Obwinionego, jego działania nie tylko ujemnie oddziałują na jego reputację jako radcy prawnego, ale uchybiają godności zawodu radcy prawnego, ponieważ wystawiają na szwank zaufanie do członków samorządu radcowskiego. OSD wziął pod uwagę postawę Obwinionego w trakcie postępowania oraz w trakcie rozprawy, gdzie Obwiniony nie kwestionował co do zasady dopuszczenia się czynów opisanych w pkt 2 i 3 wniosku o ukaranie. Obwiniony co do zarzutu 3 próbował natomiast wykazać, że wobec zachowania Pokrzywdzonego, nie mógł postąpić inaczej. Nie można takiego zachowania tolerować, co też musiało przełożyć się na orzeczenie wydane w niniejszej sprawie.

Wymiar kary.

Uznając winę Obwinionego w zakresie objętym zarzutem z pkt 2 wniosku o ukaranie OSD uznał, że adekwatne będzie orzeczenie wobec Obwinionego kary upomnienia. Natomiast w zakresie zarzutu z pkt 3 wniosku o ukaranie OSD wymierzył karę nagany. Obie kary na podstawie art. 65¹ ust. 2 pkt 1 połączył, wymierzając łącznie karę nagany. Wymierzona kara jest uzasadniona stopniem winy i charakterem dokonanych naruszeń. OSD ustalając jej wysokość miał na uwadze zarówno jej celowość, tj. okoliczność, iż stanowić będzie dla Obwinionego represję, która powinna w przyszłości skutkować wykonywaniem przez Obwinionego obowiązków wynikających z ustawy o radcach prawnych, KERP z należytą starannością, z drugiej zaś strony OSD miał też na uwadze okoliczność, że Obwiniony był już karany dyscyplinarnie. 
 
Koszty postępowania.
O kosztach postępowania dyscyplinarnego OSD rozstrzygnął na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
  
(WK)