Orzeczenie z dnia 14 września 2022 r. Sygn. akt: D 204/21
Orzeczenie jest prawomocne
 

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie […] r. oraz […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu C. J. ([…]) obwinionemu o to, że:
działając jako radca prawny i obrońca tymczasowo aresztowanego podczas widzenia z nim w Areszcie Śledczym G. w dniu […] r. w sposób nieuprawniony i niezgodny z prawem przekazał tymczasowo aresztowanemu 2 paczki papierosów oraz pieniądze w kwocie 70 zł,
tj. w sprawie czynu naruszającego dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6 KERP.
 

 

 
W dniu […] roku do Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej jako: „Rzecznik”) wpłynęło pismo z Aresztu Śledczego w G. wraz z kserokopią notatki służbowej sporządzonej przez funkcjonariusza z przebiegu widzenia radcy prawnego C. J. (dalej jako: „Obwiniony”) z tymczasowo aresztowanym K. J. (dalej jako „Tymczasowo aresztowany”). Z przedmiotowej notatki wynikało, że po odbyciu widzenia z udziałem Obwinionego dokonano pobieżnej kontroli Tymczasowo aresztowanego, u którego znaleziono 2 paczki papierów oraz pieniądze w kwocie 70 zł (banknot 50 zł i 20 zł). Po dokonanej kontroli Tymczasowo aresztowany przyznał się, że otrzymał je od Obwinionego. Znalezione rzeczy zostały zwrócone Obwinionemu. 
 
W odpowiedzi na wezwanie do złożenia wyjaśnień, Obwiniony pismem datowanym na dzień […] r. zaprzeczył, aby przekazywał jakiekolwiek rzeczy Tymczasowo aresztowanemu. Zdaniem Obwinionego pomawianie go przez funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w G. było związane ze zwróceniem uwagi przez Obwinionego na pozaregulaminowe wymagania kierowane do niego, a dotyczące m.in. potwierdzenia faktu widzenia z Tymczasowo aresztowanym poprzez dokonanie odręcznej adnotacji o treści „Byłem dn. 2021/07/27, podpis” na odwrotnej stronie odpisu zarządzenia Prokuratury Rejonowej w P. z dnia […] r. o wyrażeniu zgody wielokrotne widzenie z Tymczasowo aresztowanym.
 
Następnie Zastępca Rzecznika zwrócił się do Dyrektora Aresztu Śledczego w G. o przekazanie mu poświadczonych za zgodność z oryginałem: wniosku o ukaranie Tymczasowo aresztowanego, opinii wychowawcy oraz decyzji o wymierzeniu kary dyscyplinarnej.
 
W dniu […] r. Zastępca Rzecznika przesłuchał w charakterze świadka S. R., który sporządził notatkę załączoną do akt niniejszego postępowania. Świadek zeznał, że chciał upomnieć Obwinionego, jednakże na zlecenie dowódcy zmiany przygotował notatkę. Świadek podczas kontroli Tymczasowo aresztowanego znalazł u niego pieniądze w łącznej kwocie 70,00 zł oraz 2 paczki papierów, które z oświadczenia Tymczasowo aresztowanego pochodziły od Obwinionego. Na pytanie Zastępcy Rzecznika czy przed widzeniem z Obwinionym Tymczasowo aresztowany był przeszukiwany, świadek zeznał, że tak, bowiem do ich obowiązków należy przeszukiwanie osadzonych zarówno przed wyjściem z oddziału, jak i po powrocie do niego. Świadek, z uwagi na upływ czasu, nie pamiętał kto sporządzał wniosek o ukaranie Tymczasowo aresztowanego. Procedura dopuszczenia obrońców do osadzonych zaczyna się od sprawdzenia uprawnień obrońcy przez dział ewidencji. Jeśli uprawnienia zostaną potwierdzone, to obrońca może spotkać się z osadzonym w pokoju czynności procesowych, w którym przebywa wyłącznie obrońca i osadzony. Pomieszczenie jest monitorowane, jednakże na wniosek obrońcy może zostać ona zasłonięta – tak jak było w przypadku Obwinionego. Rzeczy, które zostały znalezione przy Tymczasowo aresztowanym świadek zwrócił Obwinionemu, który nie kwestionował, że nie są one jego.
 
Dyrektor Aresztu Śledczego w G. pismem z dnia […] r. przekazał Zastępcy Rzecznika wniosek o wymierzenie kary dyscyplinarnej Tymczasowo aresztowanemu w postaci nagany. Decyzją dyrektora odstąpiono od wymierzenia kary.
 
Postanowieniem z dnia […] r, Zastępca Rzecznika wszczął wobec Obwinionego dochodzenie w sprawie naruszenia przepisów powszechnie obowiązujących w zakresie zasad widzenia obrońcy z tymczasowo aresztowanym i przekazania temu ostatniemu w sposób nieuprawniony pieniędzy i papierów, tj. w sprawie czynu naruszającego dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6 KERP.
 
Postanowieniem z dnia […] r. Zastępca Rzecznika przedstawiła Obwinionemu zarzut o to, że działając jako radca prawny i obrońca Tymczasowo aresztowanego podczas widzenia z nim w Areszcie Śledczym w G. w dniu […] r. w sposób nieuprawniony i niezgodny z prawem przekazał mu 2 paczki papierosów i pieniądze w kwocie 70 zł, tj. w sprawie czynu naruszającego dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6 KERP. W uzasadnieniu postanowienia Zastępca Rzecznika przedstawił stan faktyczny sprawy oraz uznał, że zarzut postawiony Obwinionemu znajduje pełne pokrycie w zgromadzonym materiale dowodowym. Zastępca Rzecznika wskazał, że wyjaśnienia Obwinionego nie zasługują na uwzględnienie, bowiem stanowią jedynie przyjętą linię obrony, a jego zachowanie było oczywiście sprzeczne z powszechnie obowiązującym prawem. Uznane za wiarygodne zostały zeznania świadka, tj. funkcjonariusza Aresztu Śledczego w G., w związku z czym przedstawienie zarzutów było w pełni uzasadnione.
 
Podczas przesłuchania Obwinionego w dniu […] r. podtrzymał dotychczasowe swoje stanowisko i podkreślił, że pozostaje on w konflikcie ze Służbą Więzienną z Aresztu Śledczego w G., stąd jego zdaniem areszt ten złożył zawiadomienie. Jednocześnie, zdaniem Obwinionego, w sprawie nie ma żadnego materialnego dowodu potwierdzającego, że funkcjonariusz zabezpieczył pieniądze i papierosy.
 
Postanowieniem z dnia […] r. Zastępca Rzecznika oddalił wniosek dowodowy o pozyskanie dokumentu, tj. zarządzenia organu dysponującego dot. widzenia Obwinionego z Tymczasowo aresztowanym, z uwagi na fakt, iż okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a ponadto przeprowadzenia wskazanego dowodu zmierza do przedłużenia postępowania.
 
W dniu […] r. Zastępca Rzecznika wydał postanowienie o zamknięciu dochodzenia w sprawie oraz sporządził wniosek o ukaranie Obwinionego o to, że działając jako radca prawny i obrońca Tymczasowo aresztowanego podczas widzenia z nim w Areszcie Śledczym w G. w dniu […] r. w sposób nieuprawniony i niezgodny z prawem przekazał mu 2 paczki papierosów i pieniądze w kwocie 70 zł, tj. w sprawie czynu naruszającego dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6 KERP. Zdaniem Zastępcy Rzecznika działanie Obwinionego narusza przepisy kodeksu karnego wykonawczego, bowiem zgodnie z art. 215 § 2 kkw, spotkanie obrońcy z tymczasowo aresztowanym służy porozumiewaniu się między nimi, a nie przekazywaniu rzeczy. Wyjaśnienia Obwinionego nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż stanowiły jedynie przyjętą linię obrony, a w konfrontacji z dokumentami zgromadzonymi w sprawie oraz zeznaniem świadka, nie mogą być ocenione inaczej. Zastępca Rzecznika uznał zeznania świadka, tj. funkcjonariusza Służby Więziennej za wiarygodne, także w zakresie w jakim wskazał on procedurę weryfikowania widzeń, która koresponduje z § 107 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 czerwca 2015 r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności oraz dokumentowania tych czynności. Zdaniem Zastępcy Rzecznika, nawet gdyby przyjąć, że funkcjonariusz Służby Więziennej żądał od Obwinionego potwierdzenia okoliczności spotkania z Tymczasowo aresztowanym, co nie wynika z przepisów prawa powszechnie obowiązującego, to nie była to taka czynność, której Obwiniony nie mógłby wykonać, czy odmówić jej wykonania. W związku z powyższymi okolicznościami wniosek o ukaranie był konieczny.
 
W dniu […] r. przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym OIRP w W. (dalej jako „OSD”) odbyła się rozprawa, na której stawił się Obwiniony wraz z obrońcą, Zastępca Rzecznika oraz świadek S. R. W toku rozprawy Przewodnicząca wydała zarządzenie o uchyleniu pkt 5 zarządzenia Przewodniczącej znajdującego się na karcie nr […], w zakresie przyznania Aresztowi Śledczemu w G. statusu pokrzywdzonego w niniejszym postępowaniu. Obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i oświadczył, że będzie składał wyjaśnienia. Obwiniony wyjaśnił, że w Areszcie Śledczym w G. osadzony jest jego klient, z którym podejmował szereg widzeń. Każdorazowo przy takich widzeniach pracownicy służby więziennej bezzasadnie i bezpodstawnie żądali od Obwinionego, aby składał oświadczenie na zezwoleniu na widzenie, że w danym dniu i o danej godzinie odbyło się widzenie z Tymczasowo aresztowanym. Obwiniony zwracał pracownikom służby więziennej uwagę, że nie ma podstaw w kkw do składania takich oświadczeń oraz że wymaga się od niego składania oświadczenia niezgodnego z prawdą, kiedy miałoby ono zostać podpisane przed odbyciem widzenia. Pracownicy służby więziennej po otrzymaniu zastrzeżeń Obwinionego oznajmili, że w takiej sytuacji Tymczasowo aresztowany nie zostanie doprowadzony i widzenie się nie odbędzie. Zdaniem Obwinionego nie może on, ani potwierdzić ani zaprzeczyć okoliczności związanych z przekazaniem papierosów i pieniędzy, bowiem takie rzeczy nie zostały mu zwrócone. Obwiniony podkreślił, że nie została podjęta próba przekazania mu papierosów i pieniędzy, a niniejsze postępowanie jest wynikiem pomówienia go przez funkcjonariusza Służby Więziennej. Obwiniony wskazał, że jeśli jego klient potwierdził okoliczność przekazania mu przez Obwinionego pieniędzy i papierosów to wedle Obwinionego „… osoba tymczasowo aresztowana jest w stanie przyznać wszystko”. Zastępca Rzecznika po przesłuchaniu Obwinionego złożył wniosek dowodowy o przesłuchanie Tymczasowo aresztowanego. Obrońca Obwinionego wniósł o wystąpienie do Aresztu Śledczego w G. o nadesłanie akt osobowych Tymczasowo aresztowanego celem wykazania istnienia konfliktu pomiędzy Służbą Więzienną w G. a Obwinionym, w związku z wymuszeniem składania oświadczeń przez Obwinionego, co było podstawą do sporządzenia notatki o popełnieniu przez Obwinionego zarzucanego mu czynu.
 
Następnie przesłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz Służby Więziennej S. R., zeznał że notatkę służbową, znajdującą się w aktach sprawy, sporządził na polecenie dowódcy. Podczas dokonywania przez niego kontroli pobieżnej Tymczasowo aresztowanego znalazł on pieniądze oraz papierosy, które zgodnie z oświadczeniem Tymczasowo aresztowanego zostały mu przekazane przez Obwinionego. Świadek wskazał, że w trakcie widzenia może przebywać wyłącznie jeden obrońca i nie ma możliwości aby w tym czasie był to ktoś inny. Tymczasowo aresztowany mógł posiadać przy sobie papierosy, bo jest możliwość ich kupienia w kantynie, jednakże z pewnością nie mógł posiadać pieniędzy. W kantynie nie płaci się gotówką, płaci się przelewem. Świadek zeznał, że przed wejściem Tymczasowo aresztowany nie został przez niego przeszukany, a dokonując przeszukania po wyjściu z widzenia wyraźnie powiedział, że pieniądze i papierosy dostał od radcy prawnego, z którym miał widzenie. Świadek wskazał, że nie kojarzy z twarzy Obwinionego. Według posiadanej przez świadka wiedzy, ani on ani inni pracownicy Aresztu Śledczego w G., nie są w konflikcie z Obwinionym. Świadek nie ma wiedzy na temat wymaganych od obrońców oświadczeń o odbyciu widzenia, bowiem on jedynie otwiera i zamyka drzwi w pokoju czynności. Po przeszukaniu Tymczasowo aresztowanego i znalezieniu papierosów i pieniędzy świadek oddał znalezione papierosy i pieniądze Obwinionemu, które je zabrał ze sobą. Świadkiem tego zdarzenia, tzn. przekazania przez świadka papierosów i pieniędzy Obwinionemu, mogła być W. L., która wpuszcza osoby do jednostki i odbiera od nich stosowne dokumenty. Świadek zeznał ponadto, że powinien był zabezpieczyć znalezione rzeczy i sporządzić protokół zabezpieczonych rzeczy, tak aby przełożeni mogli podjąć dalsze kroki, ale świadek chciał jedynie upomnieć Obwinionego. Świadek rzadko dokonywał przeszukań osadzonych po wyjściu z widzenia, stąd nie chciał też robić z tego tytułu problemów Obwinionemu. Świadek nie pamiętał czy Obwiniony to obrońca, któremu przekazał znalezione rzeczy, ani czy w danym dniu z Tymczasowo aresztowanym widzieli się inni obrońcy. Zastępca Rzecznika wniósł o przesłuchanie W. L. OSD odroczył rozprawę do dnia […] r. i wezwał na termin świadka W. L. oraz Tymczasowo aresztowanego, po uprzednim ustaleniu jego adresu.
 
Przewodnicza składu orzekającego OSD pismem z dnia […] r. zwróciła się do Aresztu Śledczego w G. o wskazanie adresu Tymczasowo aresztowanego oraz przekazanie informacji ile wizyt w dniu […] r. miało miejsce u Tymczasowo aresztowanego, w tym wizyt obrończych i o wskazanie imion i nazwisk osób, którym udzielono widzenie. W odpowiedzi na wezwanie Dyrektor Aresztu Śledczego w G. wskazał adres Tymczasowo aresztowanego oraz poinformował, że w dniu […] r. Tymczasowo aresztowany nie wykorzystywał widzenia. Po zwróceniu się przez Przewodniczącą składu orzekającego OSD o wyjaśnienie rozbieżności, pomiędzy przedmiotowym pismem a notatką służbową z dnia […] r., do OSD wpłynęło pismo z Aresztu Śledczego w G. z informacją, że w dniu […] r. odbyło się jedno widzenie Tymczasowo aresztowanego z Obwinionym w godzinach 11:55 – 13:07.
 
Na rozprawie w dniu […] r. przesłuchana została w charakterze świadka pani W. L. Świadek zeznała, m. in. że, „Na zarządzeniu o zezwoleniu na widzenie osoba odwiedzająca pisze „widzenie otrzymałem” datę i czytelny podpis”. „Widzenie między Obwinionym a tymczasowo aresztowanym K. J., odbyło się. Podczas tego widzenia kamera została zakryta”. „Wypuściłam radcę prawnego już po tym jak on opuścił pokój widzeń i kolega powiedział mi, że radca prawny przekazał pieniądze i papierosy. Kolega oddał radcy prawnemu pieniądze i papierosy i pouczył, że tak nie można”. „Przed wejściem do pokoju widzeń tymczasowo aresztowany jest sprawdzany przez służby więzienne. Każdorazowo po widzeniu tymczasowo aresztowany ma pobieżną kontrolę”.
 
Na rozprawie Sąd postanowił oddalić wniosek dowodowy obrońcy Obwinionego o wystąpienie do Aresztu Śledczego w G. z prośbą o nadesłanie jednego dokumentu z akt osobowych K. J., tj. dokumentu na którym jest pisemne oświadczenie o udzieleniu widzenia, celem wykazania istnienia konfliktu pomiędzy Służbą Więzienną w G. a Obwinionym w związku z wymuszeniem składania oświadczeń przez Obwinionego, co było podstawą do sporządzenia notatki o dokonaniu rzekomego czynu, który jest przedmiotem postępowania. Sąd postanowił oddalić ww. wniosek dowodowy z uwagi na to, iż okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego w toku rozprawy cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania tymczasowo aresztowanego K. J.
 
Na rozprawie w dniu […] r. Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.:
1. uznał Obwinionego winnym zarzucanego mu czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czym sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6 KERP i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach wymierzył mu karę upomnienia;
2. na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych zasądził od Obwinionego na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę 1 500 zł.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. zważył co następuje:
 
Zgodnie art. 64 ust. 1 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych, radca prawny podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za zawinione, nienależyte wykonywanie zawodu radcy prawnego i za czyny sprzeczne ze ślubowaniem radcowskim lub zasadami etyki radcy prawnego.
 
Po analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz zważywszy na całokształt okoliczności ujawnionych w toku przeprowadzonych rozpraw Okręgowy Sąd Dyscyplinarny nabrał przekonania, iż Obwiniony dopuścił się czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie tj. działając jako radca prawny i obrońca Tymczasowo aresztowanego podczas widzenia z nim w Areszcie Śledczym w G. w dniu […] r. w sposób nieuprawniony i niezgodny z prawem przekazał Tymczasowo Aresztowanemu 2 paczki papierosów i pieniądze w kwocie 70 zł; czyn ten stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn naruszający dyspozycję art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w zw. z art. 6 KERP, zaś wina Obwinionego co do stawianego zarzutu nie budzi wątpliwości. Wobec powyższego wniosek o ukaranie należało w całości uznać za uzasadniony.
 
Sąd wziął pod rozwagę przede wszystkim treść dokumentów dopuszczonych jako dowód w sprawie. Sąd dał wiarę wszystkim tym dokumentom, ponieważ nie znalazł podstaw by kwestionować ich wiarygodność. Dokumenty te pochodzą od Służby Więziennej tj. umundurowanej i uzbrojonej formacji apolitycznej podlegającej Ministrowi Sprawiedliwości, posiadającej własną strukturę organizacyjną. Służba Więzienna realizuje na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy zadania w zakresie wykonywania tymczasowego aresztowania oraz kar pozbawienia wolności i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności. Służba Więzienna działa na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej. Powyższy charakter podmiotu, od którego pochodzą dokumenty zebrane w toku niniejszego postępowania dodatkowo je uwiarygadnia. Mowa tu w szczególności o notatce służbowej z dnia […] r. (k. […]), wniosku o wymierzenie Tymczasowo aresztowanemu kary dyscyplinarnej z dnia […] r. (k. […]) oraz piśmie Aresztu Śledczego w G. z dnia […] r. (k. […]). W tym miejscu Sąd wskazuje, iż dał wiarę oświadczeniu złożonemu przez przedstawiciela Aresztu Śledczego w piśmie z dnia […] r., iż rozbieżność w informacjach jakie zostały doręczone do Sądu w piśmie z dnia […] r. wynikały z pomyłki.
 
Zeznania świadka S. R. oraz W. L., zostały uznane przez Sąd za wiarygodne, gdyż są spójne, logiczne, korespondują ze sobą oraz z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W toku zeznań S. R. potwierdził, że to on sporządził notatkę służbową z dnia […] r. znajdującą się na karcie nr […] oraz, że podczas kontroli pobieżnej osadzonego (którego danych w toku zeznań przed Sądem już nie pamiętał) znalazł u niego pieniądze i papierosy. Wedle zeznań ww. świadka, Osadzony powiedział, że otrzymał je od radcy prawnego. Świadek wskazał, że wziął pieniądze i papierosy od osadzonego oraz zeznał, że przekazał przedmioty Obwinionemu. Świadek wskazał, że „… to były tylko papierosy i ileś pieniędzy, dokładnie nie pamiętam, chyba 70 złotych.”
 
Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że Obwiniony w dniu […] r. odbył widzenie obrończe ze swoim klientem K. J., że w tym dniu K. J. nie odbywał innych widzeń obrończych oraz że w trackie odbytego widzenia Obwiniony przekazał klientowi 2 paczki papierosów oraz kwotę 70 zł, które to przedmioty zostały odnalezione przy Tymczasowo aresztowanym przez świadka S. R. po odbytym widzeniu podczas pobieżnej kontroli Tymczasowo aresztowanego. Tymczasowo aresztowany potwierdził, iż ww. przedmioty otrzymał od Obwinionego, nie tylko w toku postępowania dyscyplinarnego jakie toczyło się przeciwko niemu w Areszcie Śledczym w G. (k.[…]), ale także spontanicznie tuż po przeprowadzeniu pobieżnej kontroli po zakończeniu widzenia z Obwinionym (k.[…] – zeznania świadka S. R.). W tych okolicznościach, Sąd nie podziela wniosku Obwinionego, iż „… osoba tymczasowo aresztowana jest w stanie przyznać wszystko”. Co więcej, zarówno z zeznań świadka W. L., jak też z wiedzy posiadanej przez Sąd wynika, iż do obowiązków strażników Służby Więziennej należy przeszukiwanie osadzonych zarówno przed wyjściem z oddziału, jak i po powrocie do niego (k. […]). Z powyższego wynika, iż gdyby w toku przeszukania Tymczasowo aresztowanego przy wyjściu z oddziału zostały znalezione przedmioty niedozwolone takie jak chociażby pieniądze, zostałyby one zarekwirowane przed odbyciem widzenia z Obwinionym.
 
W tym miejscu Sąd wskazuje, iż wyjaśnienia Obwinionego, wskazujące, iż wszczęcie niniejszego postępowania jest wynikiem konfliktu jaki zaistniał pomiędzy nim a funkcjonariuszami Służby Więziennej Aresztu Śledczego w G., w związku z koniecznością składania przez Obwinionego oświadczenia o odbyciu widzenia, jeszcze przed jego odbyciem, pozostaje irrelewantne z punktu widzenia odpowiedzialności dyscyplinarnej w związku z czynem jakiego dopuścił się Obwiniony. Nawet gdyby konflikt taki istniał, nie ma to wpływu na ocenę działań i czynów jakich dopuszcza się radca prawny przy wykonywani czynności zawodowych. Tutejszy Sąd nie jest władny rozstrzygać, czy kwestionowane przez Obwinionego działanie Służby Więziennej było zasadne czy nie bowiem do oceny ww. zdarzeń powołane są inne organy. Sąd wskazuje jednak iż nawet gdyby Obwiniony hipotetycznie miał słuszność co do działań Służby Więziennej to nie powoduje to depenalizacji jego osobistych zachowań jako radcy prawnego, jeśli pozostają w sprzeczności z art. 64 ust 1 ustawy o radcach prawnych. Z tych względów Sąd oddalił wniosek dowodowy obrońcy Obwinionego o pozyskanie części akt osobowych Tymczasowo aresztowanego na okoliczność istniejącego konfliktu.
 
Sąd wskazuje, iż ustalony w toku postępowania dyscyplinarnego czyn Obwinionego stanowił naruszenie przepisów Kodeksu karnego wykonawczego (kkw), w szczególności art. 215 § 2 kkw, zgodnie z którym spotkanie obrońcy z tymczasowo aresztowanym służy porozumiewaniu się między nimi, a nie przekazywaniu rzeczy. Ponadto zachowanie Obwinionego stanowiło naruszenia art. 113a oraz 126 kkw w zw. z art. 209 kkw, które regulują sposób pozyskiwania przez tymczasowo aresztowanych wyrobów tytoniowych i pieniędzy.
 
Zgodnie z art. 6 KERP radca prawny, mając na uwadze treść roty ślubowania określonej w ustawie o radcach prawnych, obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami. Niewątpliwie zaś czyn Obwinionego pozostaje w sprzeczności z ww. normami. Obwiniony dokonał zarzucanego mu czynu w ramach wykonywania czynności zawodowych. Czyn ten nie był zgodny z przepisami powszechnie obowiązującymi tj. ustawą kodeks karny wykonawczy. Obwiniony dopuścił się więc naruszenia przepisów prawa, jakich obowiązany jest przestrzegać w związku z wykonywanym zawodem i wykonywaniem czynności zawodowych. Przywołane wyżej przepisy kkw, z pewnością kwalifikują się do tej kategorii. Wymaga podkreślenia, że w odniesieniu do wykonywania prawniczych zawodów zaufania publicznego do istotnych wartości należy pełne i integralne respektowanie prawa. Czyn Obwinionego naruszał także zasadę uczciwości przy wykonywaniu czynności zawodowych, rozumianą jako sumienność w postępowaniu, niezdolność do oszustwa oraz prawość. Zasada uczciwości radcy prawnego może być ujmowana w wielkoraki sposób, ale najdonioślejsze jest jej rozpatrywanie w stosunku do wykonywanego zawodu, do wymiaru sprawiedliwości, klienta i innych uczestników szeroko rozumianego obrotu prawnego.
 
Należy także wskazać, iż Sąd dopatrzył się w działaniu Obwinionego nienależytego wykonywania zawodu, w związku z naruszeniem obowiązków zawodowych, naruszeniem wymogów profesjonalizmu oraz dopuszczeniem się przez Obwinionego działania, które doprowadziło do negatywnych konsekwencji dla jego mocodawcy w postaci wszczęcia przeciwko mocodawcy postępowania dyscyplinarnego. Sąd zważył przy tym, iż finalnie na klient Obwinionego nie nałożona żadnej kary.
 
W ocenie Sądu, przewinienie radcy prawnego było zawinione. Obwiniony działając jako obrońca, mając pełną wiedzą, iż przekazywanie Tymczasowo aresztowanemu jakichkolwiek przedmiotów podczas widzenia jest niedozwolone, przedmioty takie przekazał.
 
Oceniając ten czyn i okoliczności jego popełnienia Sąd uznał, że Obwiniony dopuścił się w sposób świadomy i zawiniony naruszenia zarzucanych mu przez Zastępcę Rzecznika zasad określonych w art. 6 KERP, co oznacza, że na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną.
 
Uznając winę Obwinionego w zakresie objętym zarzutem wniosku o ukaranie Sąd uznał, że adekwatne będzie orzeczenie za ten czyn kary upomnienia. Wymierzona kara jest uzasadniona stopniem winy i charakterem dokonanego naruszenia. Sąd ustalając jej wysokość miał na uwadze jej celowość, tj. okoliczność, iż stanowić będzie dla Obwinionego represję, która powinna w przyszłości skutkować wykonywaniem przez Obwinionego obowiązków wynikających z ustawy o radcach prawnych, jak i przestrzegania zasad KERP. Dodatkowo Sąd uznał, iż czyn zarzucony Obwinionemu miał stosunkowo niską społeczną szkodliwość zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i dla reputacji Obwinionego oraz innych radców prawnych. Okręgowy Sąd Dyscyplinarny nie znalazł przesłanek mogących wpłynąć na zaostrzenie wymiaru kary.
 
W sprawie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 70(6) ust. 2 ustawy o radcach prawnych, zgodnie z którymi zryczałtowane koszty postępowania ponosi Obwiniony, jeżeli został skazany. Ustalając wysokość tych kosztów Sąd uwzględnił charakter sprawy i związany z tym nakład czasu pracy organów dyscyplinarnych, tj. rozpoznanie sprawy na dwóch rozprawach oraz koniecznością przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków i ustalił koszty na poziomie wyższym niż ich minimalny wymiar w proporcji do zakresu tego zaangażowania.
 
Z tych względów orzeczono jak we wstępie.
 
JR