Orzeczenie z dnia 2 marca 2022 r. Sygn. akt: D 42/21
Orzeczenie nie jest prawomocne
 

PRZEWODNICZĄCY:      r. pr. Igor Bąkowski
CZŁONKOWIE:                 r. pr. Katarzyna Kosicka - Polak
r. pr. Marcin Milewski
PROTOKOLANT:              Karolina Szymala

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach w dniach […] r. i […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu M. ([…]) obwinionej o to, że:
1) będąc pełnomocnikiem pozwanej P. w sprawie o rozwód, toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydziałem Cywilnym (sygn. akt […]), po wydaniu przez Sąd w dniu […] r. postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia na czas postępowania, poprzez zobowiązanie powoda P2 do uiszczania alimentów na rzecz jego syna P3 w kwocie po […] zł miesięcznie płatnych do P. do 10 – go dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami miesięcznie, poczynając od dnia […] r. – mając świadomość uiszczania przez P2, na rachunek wierzycielki, tytułem alimentów na syna P3, kwot po […] zł. miesięcznie - złożyła do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. wniosek egzekucyjny, w którym wniosła o wszczęcie egzekucji zaległego zabezpieczenia alimentów na rzecz P3 w łącznej kwocie […] zł.
tj. za okres od […] do […] r. w kwocie […] zł. a za […], […] i […] r., w kwocie po […] zł. – nie uwzględniając w tym wyliczeniu kwot wpłaconych przez powoda na rzecz syna tytułem alimentów w wysokości po […] zł. miesięcznie, po czym w piśmie z dnia […] r., w odpowiedzi na postanowienie komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. w W. z dnia […] r. – wezwana do ustosunkowania się do tych wpłat, nie uczyniła tego, żądając jednocześnie prowadzenia egzekucji co do kwoty […] zł., pomimo wcześniejszego potwierdzenia zapłaty ww. kwot przez P2,
tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6, art. 7 ust. 3 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego;
2) będąc pełnomocnikiem pozwanej P. w sprawie o rozwód toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydziałem Cywilnym (sygn. akt […]), spełniając oczekiwania klientki, w piśmie procesowym datowanym na dzień […] r., zatytułowanym „Odpowiedź na pozew”, przekroczyła zakreślone rzeczową potrzebą granice wolności pisma a także nie zachowała w nim umiaru i taktu, poprzez formułowanie w przedmiotowym piśmie, nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ocennych sformułowań, odnoszących się do sfery intymności powoda czy też go lekceważących,
t.j. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 7 ust. 3 oraz art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 

 

 
[…] roku do Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. („OIRP”) wpłynęła skarga P2 (zwanego dalej także „Pokrzywdzonym”) na postępowanie radcy prawnego r.pr. M. (numer wpisu […]) (dalej zwanej także „Obwinioną”).
 
W związku z powyższym Rzecznik Dyscyplinarny wszczął dochodzenie w sprawie.
 
Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, […] roku Rzecznik Dyscyplinarny skierował do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego wniosek o ukaranie obwinionej o to, że:
1. będąc pełnomocnikiem pozwanej P. w sprawie o rozwód toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydział Cywilny (sygn. akt […]), po wydaniu przez Sąd w dniu […] r. postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia na czas postępowania, poprzez zobowiązanie powoda Pokrzywdzonego do uiszczania alimentów na rzecz jego syna P3 w kwocie po […] zł miesięcznie płatnych do P. do 10-go dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami miesięcznie, poczynając od dnia […] r. – mając świadomość uiszczania przez Pokrzywdzonego, na rachunek wierzycielki, tytułem alimentów na syna P3, kwot po […] zł miesięcznie – złożyła do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. wniosek egzekucyjny, w którym wniosła o wszczęcie egzekucji zaległego zabezpieczenia alimentów na rzecz P3 w łącznej kwocie […] zł, tj. za okres od […] do […] r. w kwocie […] zł a za […], […] i […] r. w kwocie po […] zł – nie uwzględniając w tym wyliczeniu kwot wpłaconych przez powoda na rzecz syna tytułem alimentów w wysokości po […] zł miesięcznie, po czym w piśmie z dnia […] r., w odpowiedzi na postanowienie komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. w W. z dnia […] r. – wezwana do ustosunkowania się do tych wpłat, nie uczyniła tego, żądając jednocześnie prowadzenia egzekucji co do kwoty […] zł, pomimo wcześniejszego potwierdzenia zapłaty ww. kwot przez Pokrzywdzonego,
tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6, art. 7 ust. 3 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego),
2. będąc pełnomocnikiem pozwanej P. w sprawie o rozwód toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydział Cywilny (sygn. akt […]), spełniając oczekiwania klientki, w piśmie procesowym datowanym na dzień […] r., zatytułowanym „Odpowiedź na pozew”, przekroczyła zakreślone rzeczową potrzebą granice wolności pisma a także nie zachowała w nim umiaru i taktu, poprzez formułowanie w przedmiotowym piśmie, nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ocennych sformułowań, odnoszących się do sfery intymności powoda czy też go lekceważących,
tj. popełniła czyn z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 7 ust. 3 oraz art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego,
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. („Sąd”) rozpatrzył sprawę na dwóch rozprawach.
 
Obwiniona stawiła się na rozprawach i złożyła wyjaśnienia. W sprawie przesłuchano także Pokrzywdzonego oraz przeprowadzono dowody z szeregu dokumentów, w szczególności wskazanych we wniosku o ukaranie.
 
Na podstawie dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił i zważył, co następuje:
Obwiniona była pełnomocnikiem P. - strony pozwanej w sprawie o rozwód, z powództwa Pokrzywdzonego, toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydziałem Cywilnym (sygn. akt […]). W toku przedmiotowego postępowania, w dniu […] r., Sąd wydał postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia na czas postępowania - poprzez zobowiązanie powoda Pokrzywdzonego do uiszczania alimentów na rzecz jego syna P3 w kwocie po […] zł miesięcznie płatnych do P. do 10-go dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami miesięcznie, poczynając od dnia […] r.
Dowód: postanowienie Sądu Okręgowego w W. VII Wydział Cywilny Rodzinny i Rejestrowy z dnia […] r. wraz z uzasadnieniem - k. […]
 
Pokrzywdzony, przed wydaniem przedmiotowego postanowienia, wpłacał na rzecz syna (na rachunek P.) kwoty po […] zł. miesięcznie. Harmonogram wpłat przedstawiał się następująco:

Dowód: potwierdzenia przelewów dokonywanych przez pokrzywdzonego na rzecz syna - k. […].
 
Jak wynika z treści protokołu rozprawy z dnia […] r. kwestia płacenia na rzecz syna po […] zł. miesięcznie nie była przez pełnomocnika pozwanej kwestionowana. Obwiniona wyjaśniła według treści protokołu: „nie kwestionujemy, że powód płaci […]”.
Dowód: protokół rozprawy z dnia […] r. - k. […].
 
[…] r. Obwiniona złożyła do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. w W. wniosek egzekucyjny, w którym wniosła o wszczęcie egzekucji zaległego zabezpieczenia alimentów na rzecz P3 w łącznej kwocie […] zł tj. za okres od […] do […] r. w kwocie […] zł a za […], […] i […] r, w kwocie po […] zł. Zawarte w przedmiotowym wniosku wyliczenie nie uwzględniało kwot wpłaconych przez powoda na rzecz syna tytułem alimentów w wysokości po […] zł. miesięcznie.
Dowód: wniosek egzekucyjny sporządzony przez Obwiniona z dnia […] r. - k. […]-[…].
 
W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek egzekucyjny pełnomocnik Pokrzywdzonego, w pismach z dnia […] r., przedłożył m.in. dowody potwierdzające wpłaty przez powoda na rzecz wierzycieli kwoty po […] zł miesięcznie tytułem utrzymania P3.
Dowód: pisma procesowe pełnomocnika pokrzywdzonego z dnia […] r. - k. […]-[…].
 
Postanowieniem z dnia […] r. komornik sądowy wstrzymał się z dokonaniem czynności względem kwoty […] zł, co do której dłużnik okazał wpłaty na rzecz wierzycieli. Komornik zobligował również wierzyciela do ustosunkowania się do dokonanych na rzecz wierzyciela wpłat.
Dowód: postanowienie komornika z dnia […] r. - k. […].
 
W odpowiedzi na powyższe postanowienie, obwiniona w piśmie z dnia […] r., zażądała prowadzenia egzekucji co do ww. kwoty […] zł., informując jednocześnie komornika, że wierzycielka nie przewiduje ustosunkowania się do materiałów przedstawianych przez dłużnika.
Dowód: pismo Obwinionej z dnia […] r. do komornika sądowego - k. […].
 
Wobec stanowiska wierzyciela, komornik postanowieniem z dnia […] r. kontynuował postępowanie egzekucyjne co do kwoty […] zł.
Dowód: postanowienie komornika z dnia […] r. - na okoliczność kontynuowania postępowania egzekucyjnego co do kwoty […] zł - k. […].
 
Ponadto Obwiniona w piśmie procesowym datowanym na dzień […] r., zatytułowanym „Odpowiedź na pozew” wielokrotnie użyła sformułowań odnoszących się do sfery intymności powoda, np.:

W powyższej odpowiedzi na pozew obwiniona posłużyła się także następującymi zwrotami:

Dowód: odpowiedź na pozew z dnia […] r. - k. […]-[…].
 
Odpowiedź na pozew złożona została w związku z pozwem rozwodowym złożonym przez pokrzywdzonego.
Dowód: pozew z dnia […] r. - k. […]-[…]
 
Sformułowania zawarte w odpowiedzi na pozew były częściowo stanowiskami mocodawczyni obwinionej tj. P., która chciała, aby znalazły się w odpowiedzi na pozew.
Dowód: Wyjaśnienia P. - k. […], wyjaśnienia Obwinionej – k. […]-[…].
 
Powyższe Sąd ustalił na podstawie dowodów przeprowadzonych na rozprawie, w tym w pierwszej kolejności dokumentów wskazanych we wniosku o ukaranie które dały szczegółowy obraz sprawy (karty wskazane powyżej), zeznań Pokrzywdzonego, wyjaśnień obwinionej oraz zeznań P.
 
Zeznania Pokrzywdzonego były szczegółowe, spójne i konsekwentne oraz dawały obraz sytuacji oraz działań i zaniechań Obwinionej, co w połączeniu z analizą pozostałych dowodów pozwoliło Sądowi – w uzupełnieniu dowodów z dokumentów które miały przeważające znaczenie - na ustalenie stanu faktycznego i następnie ocenę czynów Obwinionej.
 
Obwiniona ograniczyła swoje wyjaśnienia w głównej mierze kwestionując zasadność składania przez nią wyjaśnień, argumentując iż sprawa rozwodowa w której złożona była odpowiedź na pozew jest w toku. Wskazała jednocześnie, że okoliczności związane z rozkładem pożycia małżeńskiego i relacji między małżonkami musi wyjaśnić sąd powszechny. Wyjaśniła, że „Postępowanie rozwodowe jest postępowaniem, w którym sfery intymne życia małżonków stanowią jedną z przesłanek pozytywnych rozwodu, Sąd bada te okoliczności, bada pożycie fizyczne, bada więź psychiczną. Oczywiste jest, że żadna ze stron tego postępowania nie czuje się w tym komfortowo, ale taka jest istotna postępowania rozwodowego”. Wyjaśnienia złożone przez Obwinioną w większości odnosiły się do konfliktowego charakteru procesu rozwodowego, konieczności ujawniania okoliczności ze sfery prywatnej. W tym zakresie Sąd uwzględnił wyjaśnienia Obwinionej.
 
Sąd wziął także pod uwagę zeznania P., która podkreślała, że sformułowania z zakresu sfery prywatnej znaleźć się miały w odpowiedzi na pozew na jej życzenie, a także iż po wydaniu przez komornika sądowego postanowienia o wstrzymaniu egzekucji co do kwoty […] zł, Obwiniona wniosła o dalsze prowadzenie egzekucji na jej wyraźne polecenie.
 
Po przeprowadzeniu rozprawy, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny uznał Obwinioną winną zarzucanych jej czynów.
 
Sąd uznał Obwinioną winną popełnienia zarzucanego w punkcie 1 wniosku o ukaranie czynu, tj., tego, że będąc pełnomocnikiem pozwanej P. w sprawie o rozwód toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydział Cywilny (sygn. akt […]), po wydaniu przez Sąd w dniu […] r. postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia na czas postępowania, poprzez zobowiązanie powoda Pokrzywdzonego do uiszczania alimentów na rzecz P3 w kwocie po […] zł miesięcznie płatnych do P. do 10-go dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami miesięcznie, poczynając od dnia […] r. – mając świadomość uiszczania przez Pokrzywdzonego, na rachunek wierzycielki, tytułem alimentów na P3, kwot po […] zł miesięcznie – złożyła do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. wniosek egzekucyjny, w którym wniosła o wszczęcie egzekucji zaległego zabezpieczenia alimentów na rzecz P3 w łącznej kwocie […] zł, tj. za okres od […] do […] r. w kwocie […] zł a za […], […] i […] r. w kwocie po […] zł – nie uwzględniając w tym wyliczeniu kwot wpłaconych przez powoda na rzecz P3 tytułem alimentów w wysokości po […] zł miesięcznie, po czym w piśmie z dnia […] r., w odpowiedzi na postanowienie komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla W. Ż. w W. z dnia […] r. – wezwana do ustosunkowania się do tych wpłat, nie uczyniła tego, żądając jednocześnie prowadzenia egzekucji co do kwoty […] zł, pomimo wcześniejszego potwierdzenia zapłaty ww. kwot przez Pokrzywdzonego.
 
W ustalonym stanie faktycznym kierowanie wniosku egzekucyjnego przez obwinioną bez uwzględnienia wpłacanych dobrowolnie przez powoda kwot na rzecz syna nie miało podstaw faktycznych i prawnych. Wyrażany w toku sprawy dyscyplinarnej przez Obwinioną pogląd, że Sąd ustalił wysokość kwoty zabezpieczenia z uwzględnieniem kwot dobrowolnie wpłacanych przez Pokrzywdzonego (tj. przy braku wpłat dobrowolnych zabezpieczenie na P3) jest całkowicie błędny i nie znajduje uzasadnienia w materiale zebranym w sprawie oraz zasadach prawidłowego rozumowania przez radcę prawnego.
 
Zgodnie z art. 753 k.p.c. w sprawach o alimenty zabezpieczenie może polegać na zobowiązaniu obowiązanego do zapłaty uprawnionemu jednorazowo albo okresowo określonej sumy pieniężnej. Celem przedmiotowej regulacji jest zapewnienie środków utrzymania osobie uprawnionej do alimentów, w związku z czym postępowanie prowadzone w omawianym trybie zmierza do zaspokojenia roszczenia. Oznacza to, że Sąd wskazuje kwotę, która powinna zabezpieczać utrzymanie danej osoby. W zaistniałym stanie faktycznym Sąd tą kwotę ustalił na […] zł. Inaczej mówiąc, w ocenie Sądu kwota zabezpieczenia wynosiła […] zł. Skoro jednak w okresie, od którego Sąd udzielił zabezpieczenia, powód dobrowolnie wpłacał określone sumy - kwoty te powinny być uwzględnione przy dochodzeniu przedmiotowego zabezpieczenia na drodze egzekucyjnej.
 
Postawa radcy prawnego, który wiedząc o dobrowolnych wpłatach, żąda dokonania egzekucji ponad treść orzeczenia — wskazuje na wykonywanie czynności zawodowych bez zachowania dobrych obyczajów i profesjonalizmu, jak również wskazuje na wykonywanie tych czynności w celu spełnienia oczekiwań klienta, co nie powinno mieć miejsca.
 
Sąd uznał, iż działanie to wypełniało dyspozycję popełnienia przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 6, art. 7 ust. 3 i art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych radca prawny podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.
 
W świetle art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, radca prawny, mając na uwadze treść roty ślubowania określonej w ustawie o radcach prawnych, obowiązany jest wykonywać czynności zawodowe rzetelnie i uczciwie, zgodnie z prawem, zasadami etyki zawodowej oraz dobrymi obyczajami. Jednocześnie art. 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego wskazuje, że radca prawny zobowiązany jest wykonywać czynności zawodowe sumiennie oraz z należytą starannością uwzględniającą profesjonalny charakter działania.
 
Okoliczność, iż złożenia pisma do komornika z podtrzymaniem żądania prowadzenia egzekucji co do kwoty […] zł (pomimo wcześniejszego potwierdzenia zapłaty ww. kwot przez Pokrzywdzonego) oczekiwała od niej mocodawczyni P. nie ogranicza odpowiedzialności Obwinionej. Co więcej, złożenie pisma z podtrzymaniem żądania prowadzenia egzekucji stanowiło naruszenie dyspozycji art. 7 ust 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego który wskazuje, że radca prawny nie może naruszać zasad etyki zawodowej i niewłaściwie wywiązywać się z obowiązków zawodowych w celu spełnienia oczekiwań klienta lub osób trzecich.
 
Uznając winę Obwinionej w zakresie tego czynu Sąd, uznał, że adekwatne i konieczne dla osiągnięcia celów będzie orzeczenie wobec Obwinionej na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt. 3 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) kary pieniężnej w wysokości […] ([…]) złotych.
 
Rodzaj kary w ocenie Sądu jest adekwatny do charakteru przewinienia obwinionej a jej wysokość jest uzasadniona okolicznościami sprawy.
 
Wysokość wymierzonej kary jest uzasadniona stopniem winy i wyważona biorąc pod uwagę charakter naruszenia i wysoce naganną postawę Obwinionej.
 
Sąd uznał Obwinioną winną popełnienia zarzucanego w punkcie 2 wniosku o ukaranie czynu, tj., tego, że będąc pełnomocnikiem pozwanej P. w sprawie o rozwód toczącej się przed Sądem Okręgowym w W. VII Wydział Cywilny (sygn. akt […]), spełniając oczekiwania klientki, w piśmie procesowym datowanym na dzień […] r., zatytułowanym „Odpowiedź na pozew”, przekroczyła zakreślone rzeczową potrzebą granice wolności pisma a także nie zachowała w nim umiaru i taktu, poprzez formułowanie w przedmiotowym piśmie, nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, ocennych sformułowań, odnoszących się do sfery intymności powoda czy też go lekceważących.
 
Sąd uznał, iż działanie to wypełniało dyspozycję popełnienia przewinienia dyscyplinarnego określonego w art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych w związku z art. 7 ust. 3 oraz art. 38 ust. 1 i 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych radca prawny podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za postępowanie sprzeczne z prawem, zasadami etyki lub godnością zawodu bądź za naruszenie swych obowiązków zawodowych.
 
Sąd uwzględnił charakter spraw rozwodowych, w których niejednokrotnie powstaje potrzeba wyjaśniania przyczyn ewentualnego rozpadu pożycia czy przyczynienia się danego małżonka do zaistniałej sytuacji – kwestie te muszą być jednakże formułowane w sposób adekwatny do sprawy, pism, twierdzeń i stanowisk drugiej strony, z zachowaniem umiaru i taktu. Art. 38 ust. 5 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego obliguje radcę prawnego do zachowania w swoich wystąpieniach zawodowych umiaru i taktu, przez co należy rozumieć m.in. brak okazywania emocjonalności i swojego stosunku do strony przeciwnej (umiar) a także obowiązek posługiwania się językiem wyważonym, nie noszących cech lekceważenia czy próby ośmieszenia przeciwnika procesowego (takt).
 
Sąd zweryfikował treść pozwu rozwodowego i nie znalazł obiektywnego uzasadnienia dla posłużenia się przez Obwinioną sformułowaniami tak mocno wnikającymi w prywatną sferę Pokrzywdzonego i tak obcesowymi - nie wymagała tego replika na argumenty przedstawione w pozwie. Sformułowania zawarte przez Obwinioną w piśmie procesowym nie tylko odbiegały od istoty sporu, ale nakierowane były na przesadne przedstawianie bardzo intymnych kwestii, w sytuacji, gdy nie było to niezbędne dla dochodzenia praw reprezentowanej przez nią klientki. Powyższe wskazuje na emocjonalny stosunek Obwinionej do prowadzonej przez nią sprawy.
 
Powyższymi działaniami Obwiniona naruszyła także granice wolności słowa w wypowiedzi zawodowej poprzez przekroczenie granic rzeczowej potrzeby, czyli naruszyła obowiązek stypizowany w art. 38 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
 
Okoliczność, iż zawarcia takich sformułowań oczekiwała od Obwinionej jej mocodawczyni P. nie ogranicza odpowiedzialności Obwinionej. Złożenie pisma z w takiej sytuacji stanowiło naruszenie dyspozycji art. 7 ust 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego który wskazuje, że radca prawny nie może naruszać zasad etyki zawodowej i niewłaściwie wywiązywać się z obowiązków zawodowych w celu spełnienia oczekiwań klienta lub osób trzecich.
 
Uznając winę Obwinionej w zakresie tego czynu Sąd, uznał, że adekwatne i konieczne dla osiągnięcia celów będzie orzeczenie wobec Obwinionej na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt. 1 ustawy o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) kary upomnienia.
 
Rodzaj kary w ocenie Sądu jest adekwatny do charakteru przewinienia Obwinionej.
 
O kosztach postępowania OSD orzekł na podstawie art. 70⁶ ustawy o radcach prawnych, biorąc pod uwagę czynności podjęte w postępowaniu.
 
GF