Orzeczenie z dnia 9 marca 2020 r. Sygn. akt: D 130/19
Orzeczenie jest prawomocne
 

PRZEWODNICZĄCY:    r. pr. Katarzyna Kosicka - Polak
CZŁONKOWIE:           r. pr. Katarzyna Szwed - Kawka
r. pr. Gerard Madejski
PROTOKOLANT:         Karolina Szymala

           
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniu […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu K. ([…]) obwinionej o to, że:
działając jako pełnomocnik z urzędu K.(1) w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w W. o sygn. akt […], nie przedstawiła K.(1) informacji o bezzasadności lub niecelowości wniesienia środka odwoławczego od wyroku wydanego w tej sprawie,
tj. popełnienia czynu naruszającego podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określone w art. 44 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego ogłoszonego Uchwałą Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 r. w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego („KERP”) w zw. z art. 64 ust. 1 urp.
 

 

 

 
Wnioskiem o ukaranie z dnia […] roku Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (zwany dalej „Rzecznikiem”) wniósł o uznanie winnym radcy prawnego K., wpisanej na listę radców prawnych prowadzoną przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w W. pod numerem wpisu […] (zwaną dalej „Obwinioną”), popełnienia czynu naruszającego podstawowe wartości i zasady wykonywania zawodu radcy prawnego określone w art. 44 ust. 3 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego ogłoszonego Uchwałą Nr 3/2014 Nadzwyczajnego Krajowego Zjazdu Radców Prawnych z dnia 22 listopada 2014 roku w sprawie Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (zwanego dalej „KERP”) w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, przez to, że działając jako pełnomocnik z urzędu K.(1) w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w W. o sygn. akt […], nie przedstawiła K.(1) informacji o bezzasadności lub niecelowości wniesienia środka odwoławczego od wyroku wydanego w tej sprawie.
 
Sąd rozpoznał wniosek na rozprawie w dniu […] roku pod nieobecność K. (zwanej dalej „Pokrzywdzoną”), która została prawidłowo powiadomiona o terminie rozprawy i wniosła w mailu z dnia […] roku o zwolnienie jej z obowiązku obecności.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:
 
Radca prawny K. została wyznaczona i działała jako pełnomocnik z urzędu K.(1) w sprawie decyzji nakazującej rozbiórkę budynku gospodarczego uznanego przez organy nadzoru budowlanego za samowolę budowlaną przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w W. Skarga została przygotowana i złożona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. przez Obwinioną. Sprawie została nadana sygnatura akt […]. Następnie w dniu […] roku został wydany w tej sprawie wyrok oddalający wniesioną skargę. Wyrok wraz z uzasadnieniem został doręczony Obwinionej w dniu […] roku. Obwiniona nie złożyła jednak w terminie przysługującego Pokrzywdzonej skargi kasacyjnej, jak też nie sporządziła i nie doręczyła K.(1) opinii o bezzasadności lub niecelowości wniesienia środka odwoławczego od wyroku wydanego w tej sprawie. Obwiniona zarówno w pisemnych wyjaśnieniach złożonych Sekretarzowi Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (k. […]-[…]), jak też w trakcie składnia wyjaśnień przed tutejszym Sądem przyznała się do winy (k. […]-[…]). Jednocześnie Obwiniona wskazała, że wniesienie środka odwoławczego od wyroku wydanego w tej sprawie nie było zasadne ani celowe. Obwiniona wyjaśniła, że informowała telefonicznie Pokrzywdzoną o wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., ale też przyznała, że nie sporządziła, pomimo ciążącego na niej obowiązku opinii o odmowie sporządzenia skargi i powodach niecelowości jej wnoszenia.
 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
 
Zgodnie z art. 44 ust. 3 KERP radca prawny zobowiązany jest przedstawić klientowi informację o bezzasadności lub niecelowości wnoszenia środka odwoławczego od orzeczenia kończącego sprawę w danej instancji. Chociaż nie zostało rozstrzygnięte o jakiej konkretnie zawartości i w jakiej formie taka informacja ma zostać przekazana, to uznaje się, że informacja powinna zawierać stanowisko radcy prawnego o bezzasadności lub niecelowości wnoszenia środka odwoławczego poparte analizą prawną orzeczenia uzasadniającą to stanowisko, i że powinna to być informacja na piśmie, przekazana niezwłocznie po uzyskaniu uzasadnienia orzeczenia kończącego sprawę w danej instancji, najlepiej za potwierdzeniem odbioru lub osobiście, tak aby klient po otrzymaniu tej informacji miał możliwość zapoznania się z nią i jej zrozumienia w takim czasie który pozwoli mu na podjęcie własnej decyzji i ewentualnie skorzystanie z pomocy innego profesjonalisty w celu wniesienia środka odwoławczego. Powyższe nie budzi wątpliwości w praktyce radców prawnych i jest szeroko omawiane od strony prawnej i formalnej zarówno w toku aplikacji radcowskiej, gdyż sporządzenie tego typu informacji/opinii prawnej może być wymagane na egzaminie radcowski, jak też w trakcie szkoleń ustawicznych organizowanych przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w W.
 
W niniejszej sprawie bezsprzecznie nie została sporządzona ww. informacja do czego przyznaje się sama Obwiniona. Nie można też uznać za wystarczającą zwykłej rozmowy telefonicznej przeprowadzonej przez Obwinioną na temat wydanego orzeczenia kończącego sprawę, w szczególności w przypadku, gdy klientem jest osoba starsza, dla której sprawy sądowe nie zawsze są oczywiste i zrozumiałe.
 
W ocenie Sądu argumenty i postawa Obwinionej, że brak działania w tym zakresie jest usprawiedliwiony jej oceną, że nie było szansy na korzystne dla Pokrzywdzonej merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny, nie zasługuje na uwzględnienie.
 
W tym miejscu wskazać należy, że Sąd nie ocenia spraw prowadzonych przez radców prawnych merytorycznie, więc poza zakresem rozważania pozostaje ocena czy było, czy nie było zasadne lub celowe wniesienie danego środka odwoławczego w danej sprawie.
 
Nie bez znaczenia natomiast jest fakt, że opinia wydana przez radcę prawnego co do niecelowości wniesienia środka odwoławczego nie decyduje o tym czy klient ostatecznie wniesie środek odwoławczy czy też nie, a jest jedynie podstawą do podjęcia samodzielnej decyzji przez klienta czy procedować dalej w sprawie, czy też pogodzić się z zapadłym rozstrzygnięciem. Klient musi zostać poinformowany w sposób należyty tj. w odpowiednim czasie oraz w odpowiedniej formie o stanowisku radcy prawnego w sprawie niecelowości wniesienia środka odwoławczego, tak aby później na tej podstawie podejmować decyzje we własnym zakresie.
 
Nie dochowanie przez Obwinioną obowiązku wynikającego z art. 44 ust. 3 KERP, uniemożliwiło podjęcie samodzielnej decyzji Pokrzywdzonej co do dalszych kroków w sprawie, dlatego też taka postawa radcy prawnego podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych.
 
W ocenie Sądu adekwatną karą dyscyplinarną za tego typu naruszenie polegające na braku wypełnienia bez wątpienia absolutnie podstawowego obowiązku radcy prawnego jakim jest przedstawienie klientowi informacji o bezzasadności lub niecelowości wnoszenia środka odwoławczego od orzeczenia kończącego sprawę w danej instancji, jest kara pieniężna w dolnym przedziale przewidzianym przez ustawę o radcach prawnych ustawy o radcach prawnych z dnia 6 lipca 1982 roku, Dz. U. 1982 Nr 19 poz. 145 z póź. zm. Jest to kara o średniej dolegliwości, jednak sprawiedliwa, biorąc pod uwagę postawę Obwinionej. Cechą zawodu radcy prawnego, warunkującego zaufanie do niego jest bowiem profesjonalizm i umiejętności praktyczne, od których zależy odpowiednie, tzn. skuteczne wykonywanie pomocy prawnej. W tym przypadku radca prawny nie zachował się profesjonalnie, nie udzielił Pokrzywdzonej informacji prawnej o bezzasadności lub niecelowości wnoszenia środka odwoławczego od orzeczenia kończącego sprawę w danej instancji czym spowodował szkody po stronie klienta i swojej, ujemnie wpływając na wizerunek zawodu radcy prawnego, co nie powinno mieć miejsca. Brak sporządzenia tego typu informacji prawnej jest elementarnym błędem radcy prawnego.
 
W sprawie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 70 (6) ust. 1 i 2 ustawy o radcach prawnych z dnia 6 lipca 1982 roku, Dz. U. 1982 Nr 19 poz. 145 z póź. zm., zgodnie z którymi zryczałtowane koszty postępowania ponosi Obwiniona, jeżeli została skazana. Ustalając wysokość tych kosztów Sąd uwzględnił stosunkowo prosty charakter sprawy i związany z tym niewielki nakład czasu pracy organów dyscyplinarnych, tj. rozpoznanie sprawy na rozprawie z obowiązkiem uzasadnienia orzeczenia na piśmie i ustalił koszty na poziomie odpowiednio umiarkowanym, w proporcji do zakresu tego zaangażowania.
 
(WK)