strona główna » Orzeczenia

Orzeczenie z dnia 1 marca 2017. r., Sygn. akt: D 60/2016

opublikowano: 2017-05-30 przez:

Orzeczenie z dnia 1 marca 2017. r., Sygn. akt: D 60/2016
Orzeczenie prawomocne

Przewodniczący: radca prawny Gerard Dźwigała
Członkowie: radca prawny Paulina Sibilska
radca prawny Katarzyna Kosicka-Polak
Protokolant: Magdalena Wojtasiewicz
Justyna Karnawalska

WSD orzeczeniem z dnia 21 września 2017r. sygn. WO-75/17:

1) zmienia pkt 1 zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że przed słowami: „art. 6 ust. 1 i 2 oraz 22 ust. 1 lit. a) i c) i ust 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego" dodaje się „ art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw.z." oraz w ten sposób, że przed wyrazami: „art. 65 ust. 1 pkt 4" skreśla się wyrazy „art. 64 ust. 1 oraz".

2) zmienia pkt 2 zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że przed słowami: „art. 22 ust. 1 lit. a) i ust 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego" dodaje się „ art. 64 ust 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw.z." oraz w ten sposób, że przed wyrazami: „art. 65 ust 1 pkt 3" skreśla się wyrazy „art. 64 ust 1 oraz".

3) zmienia pkt 3 zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że przed słowami: „art. 22 ust. 1 lit. a) i ust 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego" dodaje się „ art. 64 ust 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw.z." oraz w ten sposób, że przed wyrazami: „art. 65 ust 1 pkt 3" skreśla się wyrazy „art. 64 ust 1 oraz".

4) zmienia pkt 4 zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że przed słowami: „art. 38 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego" dodaje się „ art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw.z." oraz w ten sposób, że przed wyrazami: „art. 65 ust. 1 pkt 2" skreśla się wyrazy „art. 64 ust 1 oraz".

zmienia pkt 5 zaskarżonego orzeczenia w ten sposób, że przed słowami: „art. 12 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego" dodaje się „ art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych w zw.z." oraz w ten sposób, że przed wyrazami: „art. 65 ust 1 pkt 2" skreśla się wyrazy „art. 64 ust 1 oraz".

6) w pozostałym zakresie orzeczenie utrzymuje w mocy

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawach w dniach […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu K., […], obwinionej o to, że:

w okresie od […] roku do […] roku radca prawny dopuściła się konfliktu interesów, poprzez działania na rzecz kontrahentów Skarżącego, pomimo że interesy tychże osób, jako drugiej strony kontraktu zawartego ze Skarżącym, pozostawały w kolizji z interesami Skarżącego, którego radca prawny reprezentowała, polegające na wprowadzenie do treści umów zapisów postulowanych przez drugą stroną umowy, które były nie do pogodzenia z interesem Skarżącego - drugiej strony kontraktu również reprezentowanej przez radcę prawnego,
w okresie od […] roku radca prawny przyjęła pełnomocnictwa do działania na rzecz nowych klientów, będących stronami umów zawartych z poprzednim mocodawcą - Skarżącym, na podstawie których Skarżący nabył wierzytelności od mocodawców radcy prawnego, tj. w sytuacji w której występowało ryzyko naruszenia zobowiązania do poufności, a posiadana przez radcę prawnego wiedza mogła dać nowym klientom radcy prawnego nieuzasadnioną przewagę oraz na podstawie udzielonych pełnomocnictw podjęła działania prawne przeciwko byłemu mocodawcy, w tym w szczególności wystąpiła z żądaniem zapłaty kar umownych,
w okresie […] do chwili obecnej dopuściła się konfliktu interesów, poprzez działanie na rzecz nowych klientów, w oparciu o udzielone przez nich pełnomocnictwa, będących kontrahentami Skarżącego, którego radca prawny wcześniej reprezentowała, pomimo że interesy tychże osób, jako drugiej strony kontraktu zawartego ze Skarżącym, pozostawały w kolizji z interesami Skarżącego, którego radca prawny reprezentowała,
w dniu […], radca prawny sformułowała negatywne opinie o pracy zawodowej innego radcy prawnego, które zostały przesłane w korespondencji datowanej na ten dzień do znacznego kręgu osób,
w okresie od […] roku […] roku radca prawny podejmowała czynności związane z prowadzeniem sprawy na rzecz Skarżącego pomimo braku zlecenia oraz pomimo złożonego przez Skarżącego oświadczenia co do zaprzestania podejmowania dalszych czynności w sprawie,
naruszyła tajemnicę zawodową radcy prawnego poprzez ujawnienie osobom trzecim w korespondencji elektronicznej z dnia […] roku informacji powziętych w związku ze świadczeniem pomocy prawnej na rzecz Skarżącego lub innych klientów oraz ich wykorzystanie w interesie własnym i osób trzecich,

orzeka:

1. Uznaje obwinioną radcę prawnego K. numer wpisu, […] winną tego, że w bliżej nie ustalonym okresie jednak nie wcześniej niż od […] r. do co najmniej […] r. dopuściła się działania w warunkach konfliktu interesów, polegającego na:

jednoczesnym działaniu z jednej strony na rzecz A. sp. j. oraz z drugiej strony na rzecz osób związanych umowami cesji wierzytelności z A. sp. j., poprzez sporządzenie aneksów i tekstów jednolitych umów cesji zawartych pomiędzy tymi osobami, które były nieuzgodnione z A. sp. j., niepoinformowaniu A. sp. j. o tych zmianach i przedstawieniu tak zmienionych dokumentów do podpisu przedstawicielowi A. sp. j. oraz
przyjęciu od osób związanych umowami cesji wierzytelności z A. sp. j. pełnomocnictw do występowania wobec A. sp. j., na rzecz którego obwiniona świadczyła wcześniej pomoc prawną oraz wystąpienie na ich podstawie w imieniu tych osób z wypowiedzeniem umów cesji i żądaniem zapłaty przez A. sp. j. kar umownych na rzecz tych osób w łącznej kwocie […] zł w celu spowodowania aby A. sp. j. dokonał zmian w umowach cesji dotyczących m.in. świadczenia pomocy prawnej przez obwinioną w odniesieniu do dochodzenia roszczeń scedowanych między tymi osobami a A. sp. j., który to czyn stanowił naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 oraz art. 22 ust. 1 lit. a) i c) i ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/Vlll/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. i za to na podstawie art. 64 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1 pkt 4 ustawy z dn. 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wymierza jej karę zawieszenia prawa do wykonywania zawodu na okres […] oraz dodatkowo, na podstawie art. 65 ust. 2b ustawy o radcach prawnych, orzeka zakaz wykonywania patronatu na […] lat;

2. Uznaje obwinioną radcę prawnego K. numer wpisu, […] winną tego, że dopuściła się działania w warunkach konfliktu interesów przez to, że w dniu […] r. w korespondencji e- mail skierowanej do stron umów cesji z A. sp. j. udzieliła tym osobom porady prawnej w przedmiocie rekomendowanego przez obwinioną postępowania wobec A. sp. j., który to czyn stanowił naruszenie art. 22 ust. 1 lit. a) i ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za to na podstawie art. 64 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy z dn. 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wymierza jej karę pieniężną w kwocie […] ([…]) złotych.

3. Uznaje obwinioną radcę prawnego K. numer wpisu, […] winną tego, że dopuściła się działania w warunkach konfliktu interesów przez to, że w dniu […] r. w korespondencji e-mail skierowanej do stron umów cesji z A. sp. j. udzieliła tym osobom porady prawnej w przedmiocie rekomendowanego przez obwinioną postępowania wobec A. sp. j., który to czyn stanowił naruszenie art. 22 ust. 1 lit. a) i ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za to na podstawie art. 64 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy z dn. 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wymierza jej karę pieniężną w kwocie […] ([…]) złotych.

4. Uznaje obwinioną radcę prawnego K. numer wpisu, […] winną tego, że w dniu […] r. w korespondencji skierowanej do kontrahentów A. sp. j. sformułowała negatywne opinie o pracy zawodowej innego radcy prawnego M., który to czyn stanowił naruszenie art. 38 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, za to na podstawie art. 64 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dn. 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wymierza jej karę nagany,

5. Uznaje obwinioną radcę prawnego K. numer wpisu, […] winną tego, że w dniu […] r. w korespondencji skierowanej do kontrahentów A. sp. j. dopuściła się naruszenia tajemnicy zawodowej radcy prawnego poprzez ujawnienie uzyskanych w związku ze świadczeniem pomocy prawnej informacji o rozliczeniach finansowych A. sp. j., który to czyn stanowił naruszenie art. 12 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, za to na podstawie art. 64 ust. 1 oraz art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wymierza jej karę nagany.

6. W zakresie pozostałych zarzutów obwinioną radcę prawnego K. numer wpisu, […] - uniewinnia.

7. Na podstawie art. 65(1) ust. 1 i ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy o radcach prawnych kary pieniężne orzeczone w pkt 2 i 3 łączy w ten sposób, że orzeka jako karę łączną karę pieniężną w wysokości […] ([…]) złotych.

8. Na podstawie art. 70(6) ust. 2 ustawy o radcach prawnych zasądza od obwinionej radcy prawnego K., […], na rzecz Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę […] ([…]) złotych.

Uzasadnienie

Przebieg postępowania przed Sądem

Wnioskiem z dnia […] r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wniósł o ukaranie r.pr. K. (dalej „Obwiniona”) zarzucając jej, że:

w okresie od […] roku do […] roku radca prawny dopuściła się konfliktu interesów, poprzez działania na rzecz kontrahentów Skarżącego, pomimo że interesy tychże osób, jako drugiej strony kontraktu zawartego ze Skarżącym, pozostawały w kolizji z interesami Skarżącego, którego radca prawny reprezentowała, polegające na wprowadzenie do treści umów zapisów postulowanych przez drugą stronę umowy, które były nie do pogodzenia z interesem skarżącego - drugiej strony kontraktu również reprezentowanej przez radcę prawnego,
w okresie od […] roku radca prawny przyjęła pełnomocnictwa do działania na rzecz nowych klientów, będących stronami umów zawartych z poprzednim mocodawcą - Skarżącym, na podstawie których Skarżący nabył wierzytelności od mocodawców radcy prawnego, tj. w sytuacji w której występowało ryzyko naruszenia zobowiązania do poufności, a posiadana przez radcę prawnego wiedza mogła dać nowym klientom radcy prawnego nieuzasadnioną przewagę oraz na podstawie udzielonych pełnomocnictw podjęła działania prawne przeciwko byłemu mocodawcy, w tym w szczególności wystąpiła z żądaniem zapłaty kar umownych,
w okresie od […] roku do chwili obecnej dopuściła się konfliktu interesów, poprzez działanie na rzecz nowych klientów, w oparciu o udzielone przez nich pełnomocnictwa, będących kontrahentami Skarżącego, którego radca prawny wcześniej reprezentowała, pomimo że interesy tychże osób, jako drugiej strony kontraktu zawartego ze Skarżącym, pozostawały w kolizji z interesami Skarżącego, którego radca prawny reprezentowała,
tj. art. 22 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 233),
w dniu […] roku, radca prawny sformułowała negatywne opinie o pracy zawodowej innego radcy prawnego, które zostały przesłane w korespondencji datowanej na ten dzień do znacznego kręgu osób,
w okresie od […] roku do […] roku radca prawny podejmowała czynności związane z prowadzeniem sprawy na rzecz Skarżącego pomimo braku zlecenia oraz pomimo złożonego przez Skarżącego oświadczenia co do zaprzestania podejmowania dalszych czynności w sprawie,
naruszeniu tajemnicy zawodowej radcy prawnego poprzez ujawnienie osobom trzecim w korespondencji elektronicznej z dnia […] roku informacji powziętych w związku ze świadczeniem pomocy prawnej na rzecz Skarżącego lub innych klientów oraz ich wykorzystanie w interesie własnym i osób trzecich.

Obwiniona złożyła odpowiedź na wniosek o ukaranie, w którym zaprzeczyła stawianym jej zarzutom oraz złożyła wnioski dowodowe. Ponadto wniosła o zwrot sprawy Rzecznikowi Dyscyplinarnemu.
Sąd oddalił w dn. […] r. wniosek o zwrot sprawy Rzecznikowi Dyscyplinarnemu a następnie rozpoznał wniosek o ukaranie na rozprawach w dniach: […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r., […] r. i […] r. w W.
W podsumowaniu wyników postępowania:

Rzecznik Dyscyplinarny podtrzymał wniosek o ukaranie i wymierzenie przez Sąd kar za poszczególne delikty dyscyplinarne według uznania Sądu.
Pokrzywdzony i jego obrońca wniósł o ukaranie Obwinionej.
Obwiniona wniosła o uniewinnienie.

Ustalenia faktyczne Sądu i ocena dowodów.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:

1. W okresie co najmniej od […] r. Obwiniona współpracowała z K.(1) osobiście i spółką jawną z jego udziałem - A. spółka jawna (dalej „Spółka”), w zakresie roszczeń osób pokrzywdzonych przez I. sp. j. oraz N. sp. z o.o. (obie dalej łączne dalej „B.”) oraz ew. innych podmiotów w związku z działalnością B., w szczególności wobec B.(1) z siedzibą w W. (dalej „B.(1)”). W ramach tej współpracy Obwiniona i Spółka nawiązywała relacje z osobami pokrzywdzonymi przez B., zobowiązując się względem tych osób do współdziałania w celu efektywnego dochodzenia roszczeń i naprawienia szkód tych osób. Obwiniona i Spółka ustaliły model współpracy, w którym osoby pokrzywdzone, posiadające roszczenia z tytułu działalności B. i powiązanych z tym podmiotów, w szczególności B.(1) (dalej „Cedenci”) dokonają ich przelewu na Spółkę, a następnie Obwiniona na podstawie pełnomocnictwa będzie reprezentowała Spółkę (a nie Cedentów) w dochodzeniu tych roszczeń. W tym celu Obwiniona wcześniej podejmie czynności przygotowawcze związane z gromadzeniem materiału dowodowego, zawezwaniem do próby ugodowej (jeżeli konieczne lub uzasadnione), przygotuje pozew, złoży go we właściwym sądzie, opłaci i będzie dokonywała dalszych czynność procesowych. Klienci – Cedenci płacili wstępne wynagrodzenie na rachunek bankowy kancelarii Obwinionej w wysokości od […] do […] złotych, z którego pokrywane miały być koszty procesowe, opłaty i koszty wstępnych prac dotyczących przygotowania pozwu. Główne wynagrodzenie w tej sprawie miało być naliczone na zasadzie tzw. success fee (wynagrodzenia zależnego od wyniku sprawy), tzn. z kwot uzyskanych od pozwanych Spółka miała przekazać Cedentom pewną część, zatrzymując ustalony procent uzyskanych kwot jako wynagrodzenie. Z tych zatrzymanych kwot Spółka miała też wypłacić wynagrodzenie Obwinionej za jej pomoc prawną. Obwiniona rekomendowała Cedentom przyjęcie takiej konstrukcji prawnej (dokonanie cesji powierniczych ich roszczeń na rzecz Spółki w celu ich dochodzenia przed sądem) dla dochodzenia roszczenia i wynikającej z tego struktury rozliczeń, a Cedenci akceptowali ją ze względu na zaufanie do Obwinionej, iż jest to rozwiązanie dla nich dobre, ponieważ umożliwia dochodzenie wszystkich roszczeń w jednym pozwie i – co się z tym łączy za jedną opłatą maksymalną.(k. […] -[…], wyjaśnienia Obwinionej na rozprawie w dn. […] r.[1], zeznania: K.(1). k. […] -[…] oraz […] -[…] [2], P. k. […] -[…], S. k. […] -[…], D. k. […] -[…], G. […] -[…], M.(1) k. […] -[…], P.(1) k. […] -[…], G.(2) k. […] -[…], W. k. […] -[…], S.(2) k. […] -[…], R. k. […] -[…], M.(3) k. […] -[…], D.(2) k. […] -[…], S.(3) k. […] -[…], K.(2) k. […] -[…], G.(3) k. […] -[…])[3].

2. W okresie od […] do […] r. Spółka zawarła co najmniej […] umów z Cedentami dotyczących roszczeń wobec B.(1)(dokumenty k. […] -[…])

3. W wykonaniu przyjętych ustaleń dotyczących usług dla Cedentów Obwiniona w okresie od […] do […] r. świadczyła pomoc prawną na rzecz Spółki, a w ten sposób pośrednio na rzecz Cedentów. Pomoc ta polegała co najmniej na: analizie dokumentacji należącej do poszczególnych Cedentów, analizie prawnej roszczeń i udział w opracowywaniu koncepcji ich dochodzenia (wyjaśnienia Obwinionej), wystąpienia w imieniu Spółki albo jej wspólnika z zawezwaniem do próby ugodowej i z wezwaniem do zapłaty. W związku z tym świadczeniem pomocy prawnej dokonano co najmniej następujących czynności:

W dn. […] r. K.( […]). udzielił pełnomocnictwa Obwinionej do czynności sadowych i pozasądowych mających na celu zawarcie ugody z w związku z działalnością B. (k. […])
W dniu […] r. Spółka udzieliła Obwinionej […] pełnomocnictw do zawezwania odpowiednio B.(1), S.(4) do prób ugodowych w sprawie roszczeń do tych podmiotów, związanych z działalnością B. (k. […] i […])
W dniu […] r. Obwiniona w imieniu Spółki wystąpiła do Sądu Rejonowego dla W. z zawezwaniem do próby ugodowej przeciwko B.(1) co do roszczenia w kwocie […] zł związanego z działalnością B. (k. […] -[…]).
W dniu […] r. Obwiniona w imieniu Spółki, w imieniu K.(1). oraz w imieniu […] innych osób fizycznych wystąpiła do Sądu Rejonowego dla W. z zawezwaniem do próby ugodowej przeciwko B.(1) co do roszczeń w łącznej kwocie […] zł związanego z działalnością B. (k. […] -[…]).
W dniu […] r. w posiedzeniu przed Sądem Rejonowym dla W. z wniosku wskazanego w pkt 5 wzięła udział aplikantka radcowska P.(2) z upoważnienia Obwinionej (k. […]).
W dniu […] r. Obwiniona wystosowała w imieniu Spółki do B.(1) pismo informujące o cesji wierzytelności na Spółkę (k. […]).
W dniu […] r. Obwiniona działając w imieniu Spółki poinformowała B.(1) o przelewie wierzytelności i skierowała przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty […] zł, powołując się na załączone do pisma pełnomocnictwo (k. […] -[…]).
W dniu […] r. Spółka udzieliła Obwinionej pełnomocnictwa procesowego w sprawie dochodzenia roszczeń nabytych od Cedentów od B. oraz B.(1) (1)(k. […]).
Obwiniona przygotowała projekt pozwu i uczestniczyła w pracach nad przygotowaniem jego ostatecznej wersji oraz złożyła ostateczną wersję pozwu (zeznania K.(1), wyjaśnienia Obwinionej).

4. W połowie […] r. z rekomendacji mec. M. powstała inicjatywa aneksowania umów cesji, tak aby doprecyzować ich zakres w celu uniknięcia wątpliwości odnośnie do legitymacji Spółki w procesie przeciwko B.(1). Postanowienia w tym zakresie przygotował mec. M. i przekazał Spółce, która przekazała je Obwinionej z prośbą o przygotowanie w firmie aneksów do umów i przeprowadzenia procesu podpisywania z wszystkimi Cedentami. Zlecono to Obwinionej, z racji posiadania kontaktów z Cedentami (zeznania K.(1)., wyjaśnienia Obwinionej).

5. W bliżej nieustalonym okresie między […] r. a […] r. Obwiniona osobiście lub personel jej kancelarii - na jej polecenie - wprowadził zmiany do projektów aneksów do umów cesji otrzymanych od Spółki i przygotował ostateczne wersje tych aneksów oraz teksty jednolite umów cesji uwzględniające te aneksy. Zmiany do aneksów i tekstów jednolitych wprowadzone przez Obwinioną lub na jej polecenie, a stanowiące § […] i […], dotyczyły m.in. zapewnienia przez Spółkę Obwinionej uczestnictwa w prowadzeniu sprawy, zobowiązania Spółki do informowana Obwinionej o wszystkich istotnych działaniach Spółki w sprawie i uzyskiwania jej zgody na takie działania – pod rygorem wypowiedzenia przez Cesjonariusza umowy cesji z prawem do żądania wysokich kar umownych (równowartych roszczeniu) za naruszenie tego postanowienia. Następnie Obwiniona przedstawiła tak przygotowane dokumenty do podpisu Cedentom oraz Spółce. Obwiniona przedstawiając Spółce umowy do podpisu nie poinformowała Spółki o wprowadzonych przez siebie - istotnych z punktu widzenia zobowiązań i ryzyk prawnych Spółki - zmianach (nakładających na nią obowiązki względem Obwinionej, zagrożone poważnymi sankcjami) i przedstawiła je do podpisania Spółce. To w okolicznościach sprawy wywołało u Spółki uzasadnione przekonanie, że podpisuje dokumenty w treści zgodnej z projektem przesłanym przez Spółkę Obwinionej, bez dalszych zmian.

(zeznania K.(1)., k. […], k. […] -[…], k. […] -[…], k. […], k. […] -[…]).
W toku postępowania nie ustalono jednoznacznie czy Obwiniona dokonała wprowadzenia do aneksów nieuzgodnionych ze Spółką zmian z własnej inicjatywy, czy też na sugestie niektórych z Cedentów. Sąd przyjął w tym zakresie (rozstrzygając wątpliwości na korzyść Obwinionej), że ogólna sugestia kierunku rozwiązania prawnego, tzn. zapewnienia w umowie udziału Obwinionej w sprawie jako pełnomocnika i stworzenia zabezpieczeń dla wykonania tego zobowiązana przez Spółkę była skierowana do Obwinionej przez niektórych Cedentów, a następnie przez Obwinioną zaakceptowana i opracowana w formie ostatecznego tekstu w aneksie do umowy cesji.

6. W okresie od […] r. do […] r. doszło do podpisana aneksów do co najmniej […] umów cesji i tekstów jednolitych umów cesji, w których zawarto nieuzgodnione ze Spółką postanowienia § […] i […]. W tym samym okresie Cedenci podpisywali również przygotowane przez Obwinioną pełnomocnictwa dla Obwinionej do reprezentowania ich interesów m.in. wobec A. spółka jawna oraz A., nie wyłączając reprezentowania w związku z umowami cesji, które wówczas były aneksowane przy udziale Obwinionej. W ten sposób Obwiniona doprowadziła do wprowadzenia do umów cesji postanowień dotyczących jej udziału w sprawie i kontroli nad poczynaniami Spółki w tym zakresie, pod rygorem wypowiedzenia umowy cesji przez Cedentów wraz z żądaniem wysokich kar umownych, a jednocześnie uzyskała od Cedentów upoważnienia do egzekwowania takich postanowień, co w istocie dało jej faktyczną możliwość domagania się od Spółki określonych działań w kierunku podporządkowania w sprawie kierownictwu Obwinionej (k. […] -[…], k. […] -[…], k. […], k. […] -[…], k, […], k. […], k. […], k. […], k. […], k. […], k. […] -[…]).

7. W dniu […] r. Spółka zwróciła się do Obwinionej o wydanie całości akt dotyczących pozwu przeciwko B.(1) oraz umów pomiędzy Spółką a Cedentami. W odpowiedzi tego samego dnia Obwiniona przesłała Spółce aneksy do umów cesji i teksty jednolite umów cesji z aneksami z […] r. w liczbie co najmniej […] egzemplarzy (k. […], zeznania K.),

8. W dniu […] r. Obwiniona wystosowała do Spółki na podstawie pełnomocnictw otrzymanych od co najmniej […] Cedentów pismo, w którym w imieniu tych mocodawców:

dokonała wypowiedzenia (ze skutkiem natychmiastowym) umów przelewu wierzytelności, z uwagi na naruszenie postanowień § […] i […] i […] umów przelewu wierzytelności „w szczególności nieudzielenie r.pr. K. pełnomocnictwa i nie podpisania umowy współpracy” oraz
wezwała do zapłaty tytułem kary umownej kwoty […] zł ze wszelkimi należnościami ubocznymi w terminie do […] r. – na rachunek bankowy jej kancelarii. Do pisma tego dołączyła pełnomocnictwa […] Cedentów oraz zestawienie stanowiące listę reprezentowanych przez siebie poszkodowanych, obejmujące także datę zawarcia przez nich umów cesji wierzytelności na rzecz Spółki oraz datę podpisania tekstu jednolitego ze zmianami. (k. […] -[…].

9. W okresie pomiędzy […] r. a […] r. Obwiniona i Pokrzywdzony negocjowali, przy udziale wykonującego funkcję mediatora świadka C. porozumienie, które miało rozwiązać zaistniały spór (zeznania świadka C. k. […] -[…], zeznania K.(1)., wyjaśnienia Obwinionej).

10. W dniu […] r. Spółka oraz Obwiniona zawarły umowę (dalej „Umowa o Współpracy”) gdzie m.in.:

w § […] stwierdzono, że w […] r. Obwiniona podjęła współpracę ze Spółką w celu udzielenia wsparcia i pomocy Cedentom w związku z ich roszczeniami wobec I., N. oraz B.(1) SA i w tym celu Spółka udzieliła Obwinionej pełnomocnictw do występowania wobec tych podmiotów, w szczególności do zawezwania B.(1) do próby ugodowej.
w § […] Obwiniona zobowiązała się do świadczenia pomocy prawnej na rzecz Spółki w zakresie roszczeń przejętych przez Spółkę od Cedentów oraz strony zobowiązały się współdziałać w tym zakresie w szczegółowo opisany sposób,
w § […] ustalono zasady partycypacji Spółki i Obwinionej w zysku związanym z zawartymi lub przyszłymi umowami cesji przez Spółkę z Cedentami w ten sposób, że […] .
w § […] zastrzeżono, że Spółka nie ma prawa wypowiedzenia pełnomocnictw już Obwinionej udzielonych lub które mają być udzielone w przyszłości pod rygorem zapłaty kary umownej w wysokości […] złotych wymagalnej w terminie 7 dni.
w § […] zastrzeżono prawo do świadczenia obsługi prawnej przez Obwinioną na rzecz Cedentów bez zgody Spółki, jednak nie dotyczy to roszczeń wobec B.(1) związanych z tą umową. (k. […] -[…])

11. Tego samego dnia ([…] r.) Obwiniona cofnęła oświadczenia z dnia […] r. o wypowiedzeniu umów przelewu wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty, a Spółka oświadczenie to przyjęła, załączając pełnomocnictwa oraz wykaz […] umów przelewu). Oświadczenie to zostało pokwitowane przez K.(1). (k. […]).

12. Tego samego dnia ([…]) Obwiniona i Spółka podpisali aneks nr […] do Umowy o Współpracy gdzie postanowili, że:

[…]
[…] (k. […] -[…])

13. W dniach […] r., […],[…] oraz […] r. Spółka udzieliła Obwinionej […] pełnomocnictw w sprawach zawezwania B.(1) do próby ugodowej dot. roszczeń nabytych przez Spółkę na podstawie […] umów cesji (k. […] -[…]).

14. Pismem z dnia […] r. Spółka oświadczyła Obwinionej, że odstąpiła od Umowy o Współpracy z powodu niewypełnienia zobowiązania Obwinionej z § […] aneksu do Umowy o Współpracy, wskazując ponadto, że Spółka utraciła do Obwinionej zaufanie z wymienionych w tym piśmie powodów.

(k. […] -[…])
Pismo to stanowiło faktycznie wypowiedzenie pełnomocnictw udzielonych przez Spółkę Obwinionej i cofnięcie jej wszelkich wcześniejszych upoważnień do działania w imieniu lub w interesie Spółki, co Sąd ustalił na podstawie innych ustalonych faktów:

Pismo wypowiadało Umowę o współpracy, stanowiącą jedyną podstawę stosunku prawnego między Obwinioną a Spółką, tym samym Obwiniona traciła podstawę do działania na rzecz Spółki, i udzielonego pełnomocnictwa (oraz autoryzacji pełnomocnictw wcześniejszych,
W piśmie Spółka wyraziła w sposób jednoznaczny i konkretny brak zaufania do Obwinionej (stawiając jej poważne zarzuty),
Spółka zażądała zwrotu wszelkich dokumentów dotyczących sprawy.

Również Obwiniona uznała pismo Spółki z […] r. jako wypowiedzenie jej udzielonych pełnomocnictw.
(wyjaśnienia Obwinionej, pismo k. […])

15. W dniu […] r. Obwiniona w piśmie do bliżej nieokreślonych Cedentów poinformowała ich o wypowiedzeniu jej pełnomocnictw do występowania w sprawie przeciwko B.(1) informując, że powiadomi o tym pozwanego i Bank. Poinformowała również o wyznaczeniu na […] r. rozprawy w tej sprawie (k. […]).

16. W dniu […] r. na rozprawie przeciwko B.(1) z powództwa Spółki w Sądzie Okręgowym w W. Sądzie Gospodarczym Obwiniona występowała w imieniu powódki, co czyniła pomimo wypowiedzianego jej pełnomocnictwa, ale za zgodą i na prośbę K.(1)., który zwrócił się do niej przed rozprawą słowami „pomóż” a następnie – po jej wejściu na salę i zgłoszeniu się w trakcie sprawdzania listy obecności nie sprzeciwił się jej udziałowi jako pełnomocnika i nie poinformował sądu o wypowiedzeniu pełnomocnictwa (k. […], zeznania K.(1)., wyjaśnienia Obwinionej).

17. W dniu […] r. Obwiniona skierowała do bliżej nieokreślonych Cedentów e-mail, w którym rekomendowała aby nie podpisywali oni aneksów do umów cesji w treści zaproponowanej przez K.(1). oraz wskazała na wypowiedzenie jej Umowy o Współpracę. W końcowym fragmencie pisma wskazała, że „[…] […] r. i […] r.” (k. […] -[…], […] -[…]). Sąd ustalił, że w sprawie przeciwko B.(1) sąd wyłączył jawność rozprawy na wniosek pozwanego B.(1), przy opozycji ze strony pełnomocnika Spółki, w związku z czym nie można twierdzić, że pełnomocnik, w tym mec. M. „doprowadził” do wyłączenia jawności, ponieważ była to decyzja sądu zawnioskowana przez pozwanego, a pełnomocnik powódki sprzeciwiał się jej i podawał w tym zakresie argumenty. Podobnie, terminy rozpraw w […] r. sąd wyznaczył z uwagi na potrzebę wymiany pism procesowych (łącznie 3,5 miesiąca plus obrót pocztowy), przy czym na wniosek pełnomocnika ustalił jednocześnie dwa bliskie siebie terminy, co zniwelowało związany z tym upływ czasu (k. […] -[…]).

18. W dniach […] i […] r. Obwiniona skierowała do K.(1). i Spółki pismo, w którym potwierdzała wypowiedzenie jej pełnomocnictwa, ale nadal deklarowała pomoc i udział w przygotowywaniu pisma przygotowawczego w sprawie. Ponadto w dniu […] r. z upoważnienia Obwinionej akta sprawy przeciwko B.(1) w Sądzie Okręgowym w W. przeglądał T. (k. […], k. […] -[…]). Sąd przyjmuje w tym zakresie, że co najmniej do końca […] r. zachodziło swoiste współdziałanie Obwinionej i Spółki oraz świadczenie przez Obwinioną pomocy prawnej pomimo uświadomionego przez nią braku umocowania – szczególnie widoczne na rozprawie w dniu […] r., gdzie Spółka nie protestowała przeciwko udziałowi Obwinionej w charakterze pełnomocnika, pomimo sporu między nimi. Ponadto kwestia tego czy istotne pełnomocnictwo w okresie […] - […] r. zostało wycofane lub czy cofnięcie takie nie zostało również anulowane, nie jest jednoznacznie przesądzona (m.in. ze względu na bierność Spółki w tym okresie i niepowiadomienie sądu o wypowiedzeniu pełnomocnictw Obwinionej). Sąd rozstrzyga w tym wypadku obiektywnie nieusuwalne wątpliwości (związane z subiektywnymi przeciwnymi stanowiskami Spółki i Obwinionej) zgodnie z regułą stosowanego odpowiednio art. 5 § 2 KPK, tzn. w ten sposób, iż co najmniej do końca […] r. Obwiniona posiadała od Spółki upoważnienie do działania w sprawie (zawisłej przed Sądem Okręgowym w W.), w zakresie w jakim faktycznie działała. W ocenie Sądu działanie Obwinionej obejmujące jej pomoc prawną dla Spółki, związane było z jej odpowiedzialnością i obawą o losy sprawy i roszczeń Cedentów, być może związane także z jej nadzieją, że problemy we współpracy ze Spółką okażą się przejściowe lub też, że niezależnie od sporu między Spółką a Obwinioną, sprawa dochodzonych roszczeń (przed Sądem Okręgowym w W.) nie może na nim ucierpieć, bo będzie to ze szkodą także dla Obwinionej.

19. W dniu […] r. Obwiniona skierowała do B.(2) (Cedenta) oraz innych bliżej nieokreślonych Cedentów e-mail odnoszący się do sytuacji w procesie przeciwko B.(1), krytycznie oceniający podejmowane przez Spółkę działania. W piśmie tym poinformowała również o tym, że „[…].” (k. […] -[…]).

20. W dniu […] r. z adresu email: […] wysłano do p. C.(1) (jednej z Cedentów) wiadomość e-mail podpisaną imieniem i nazwiskiem Obwinionej oraz jej tytułem zawodowym, w którym odnosząc się do wypowiedzenia pełnomocnictw przez „T” wobec Spółki – zaprosiła adresatów pisma, którymi jak wynika z treści są niektórzy Cedenci, do wizyty w jej kancelarii w celu omówienia „[…]” B.(1). Poinformowała także o terminach rozpraw w sprawie przeciwko B.(1) w dniach […] i […] r. (k. […]). Sąd przyjmuje, że wiadomość ta została wysłana przez Obwinioną osobiście albo na jej polecenie przez personel kancelarii Obwinionej, co wynika z wyjaśnień Obwinionej oraz użytego w korespondencji adresu nadawcy z domeną kancelarii Obwinionej oraz z treści wiadomości.

21. W dniu […] r. z adresu email: […] wysłano do p. C.(1) wiadomość email podpisaną imieniem i nazwiskiem Obwinionej oraz jej tytułem zawodowym, w którym poinformowano o przebiegu spotkania z Cedentami w kancelarii Obwinionej oraz o przekazaniu w dniu […] r. udzielonych Obwinionej pełnomocnictw do innej kancelarii. Do wiadomości dołączono projekt pisma do Spółki (w dwóch wersjach) dotyczący żądania informacji o przebiegu sprawy z powództwa przeciwko B.(1), a w treści wiadomości e-mail zawarto także wskazówki dotyczące ewentualnego uzupełnienia pisma i jego wysłania (k. […] -[…]).

22. W piśmie z […] r. skierowanym do Obwinionej K.(1)., powołując się na umowę ich łączącą z […] r. oraz udzielone jej pełnomocnictwa zwrócił jej uwagę na konflikt interesów jakiego się dopuszcza w związku z korespondencją email z dnia […] r. Przesłał jej również kopię pisma będącego odpowiedzią na przygotowane przez Obwinioną pismo Cedentów do Spółki i zażądał od Obwinionej popierania tez tego pisma wobec Cedentów (k. […] i […]).

23. W dn. […] r. Obwiniona przesłała Spółce oryginały […] pełnomocnictw udzielonych jej w okresie od […] r. do […] r. (k. […]).

Sąd ustalił powyższe przede wszystkim na podstawie dowodów z dokumentów, które ze względu na utrwalającą formę stanowią najbardziej wartościowe źródło ustaleń dotyczących dat poszczególnych zdarzeń i treści dokumentów oraz składanych oświadczeń woli. W ocenie Sądu są one wiarygodnym źródłem ustaleń w szczególności z tego powodu, że korespondują z zeznaniami świadków dotyczącymi przebiegu poszczególnych zdarzeń i wyjaśnieniami Obwinionej. Dokumenty, ich wiarygodność wartość dowodowa nie były przez strony kwestionowane (z wyjątkiem aneksu k. […] -[…] – o czym niżej). Dotyczy to w szczególności, dokumentów pełnomocnictw udzielonych Obwinionej przez Spółkę, dokumentów dotyczących aneksów do umów cesji przygotowywanych i podpisywanych w […] i […] r., jak również dokumentu wypowiedzenia umów z […] i dokumentów podpisanych po rozmowach Obwinionej i Spółki w dn. […] r. Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dokumenty korespondencji kierowanej z kancelarii Obwinionej do bliżej nieokreślonych Cedentów, a także dokumenty pism procesowych oraz protokołów posiedzeń i rozprawy przed sądami powszechnymi.
W ocenie Sądu nieprzekonujące i niewiarygodne jest wyjaśnienie Obwinionej, iż dokument aneksu do umowy o współpracy (k. […] -[…]) jest niewiarygodny ponieważ Obwiniona podpisała go pod wpływem groźby ze strony K.(1).. W tym zakresie należy wskazać, że niewątpliwie bardzo istotne znaczenie ma w tej sprawie okoliczność, kto wprowadził do aneksów do umów cesji sporne postanowienia § […] i […], które stanowiły później podstawę wypowiedzenia umów cesji i żądania przez Obwinioną (na rzecz Cedentów) szczególnie wysokiej kary umownej. Z treści § […] aneksu (k. […]) wynika, iż postanowienia te wprowadziła Obwiniona, co potwierdza swoim podpisem pod aneksem do umowy współpracy. Jej twierdzenie, że podpis taki złożyła pod wpływem groźby Sąd uznaje jednak jedynie za wyraz przyjętej linii obrony i jednak nie daje mu wiary ponieważ:

w okolicznościach tej sprawy – po wypowiedzeniu umów cesji oraz żądaniu kar umownych w imieniu Cedentów, to Spółka i K.(1). byli zagrożeni działaniami Obwinionej i w swego rodzaju defensywie wywołanej żądaniem bezprecedensowo wysokiej kary umownej (grożącej także osobistym majątkom wspólników Spółki). Korzystając z istniejącej przewagi, wynikającej z podpisanych aneksów do umów cesji, Obwiniona wynegocjowała dla siebie Umowę o Współpracy w sposób zgodny z jej oczekiwaniami i swego rodzaju kompromisowy.
Należy zwrócić uwagę, że istotą aneksu nr […] do umowy o Współpracy jest doprowadzenie do anulowania niekorzystnych dla Spółki postanowień § […] i […] umów cesji. Nie daje on Spółce żadnych nadzwyczajnych korzyści lecz przywraca stan sprzed tych aneksów. Zawarcie tego rodzaju postanowienia jawi się jako normalna i naturalna konsekwencja podpisania przez strony Umowy o Współpracy i uregulowania wzajemnych stosunków między Obwinioną a Spółką, co było celem Obwinionej. Wskazać należy, że w samej Umowie o Współpracy Obwiniona zagwarantowała sobie zakaz wypowiedzenia jej pełnomocnictw lub wypowiedzenia jej umowy pod rygorem zapłaty przez Spółkę także bardzo wysokiej kary umownej – […] zł (vide § […] k. […]), co faktycznie zastąpiło sankcje wprowadzone wcześniej do umów cesji (z tym, że było dla Obwinionej korzystniejsze, ponieważ kara umowna należna była Obwinionej). W istocie zatem po podpisaniu Umowy o Współpracy zgodnie z oczekiwaniami Obwinionej, regulowanie uprawnień Obwinionej w sprawie w umowach cesji, a szczególnie zawarte tam dotkliwe sankcje, których Spółka nie akceptowała, traciły rację bytu. Stąd uzasadnione, logiczne i zbieżne z poczynionymi w Umowie o Współpracy uzgodnieniami było podpisanie aneksu, który sporne elementy umów cesji miał wyeliminować. Aneks ten nie dawał w ocenie Sądu Spółce żadnych nadzwyczajnych uprawnień albo szczególnie dla Obwinionej albo Cedentów niekorzystnych zobowiązań tak, iżby K.(1) musiał w sposób przestępny grozić komukolwiek (w tym Obwinionej lub jej rodzinie), aby wymuszać ich podpisanie.
Twierdzenia o groźbie nie mają potwierdzenia w żadnych innych dowodach i są z nimi w istocie sprzeczne – świadek C. zeznając (k. […] -[…]) stwierdził, że uczestniczył jako mediator w przygotowywaniu porozumienia między Spółką a Obwinioną i strony doszły do porozumienia w tej kwestii. Jest mało prawdopodobne zdaniem Sądu aby bez jego wiedzy doszło do dołączenia do tekstu Umowy o Współpracę nieuzgodnionego tekstu Aneksu do tej umowy i podpisaniu go pod wpływem groźby. Ponadto inni świadkowie zeznali (a także Obwiniona w swoich wyjaśnieniach potwierdziła), że żądanie kar umownych miało cel – jak to określiła Obwiniona – „dyscyplinujący”, zatem po osiągnięciu zakładanego celu, tj. „zdyscyplinowaniu” Spółki i podpisaniu przez nią Umowy o Współpracy, usunięcie kar umownych było uzasadnione i konsekwentne.
Obwiniona dopiero w wyjaśnieniach na rozprawie w dniu […] r. powołała się na rzekome groźby, nie podniosła tej okoliczności ani w zeznaniach w dochodzeniu, ani w pismach procesowych w postępowaniu przed sądem mimo, iż jest to okoliczność niewątpliwie istotna z punktu widzenia jej odpowiedzialności dyscyplinarnej,
Na rzekome groźby wywierane przez K.(1). lub Spółkę na Obwinioną nie wskazują także późniejsze działania:

Obwiniona nie złożyła oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia złożonego pod wpływem groźby po ustaniu presji (Sąd nie uznaje za wiarygodne oświadczenia, że cały czas czuje się ona zagrożona - gdyby taka obawa istniała tak długo i była usprawiedliwiona zachowaniem K.(1)., Obwiniona powinna była złożyć zawiadomienia do odpowiednich organów ścigania),
po podpisaniu Umowy o Współpracy i Aneksu Spółka i Obwiniona współpracowali aż do […] r. tj. do wypowiedzenia umowy przez Spółkę. Nie sposób wyobrazić sobie aby racjonalnie działający człowiek, tym bardziej zaś radca prawny, współpracował jeszcze przez pewien czas ([…]) z klientem lub innym podmiotem albo osobą, który wcześniej groził osobiście jemu i jego rodzinie. Na wniosek ten nie ma wpływu wartość sprawy – osobiście zagrożony człowiek unika zagrożenia, a nie współpracuje z osobą, która mu grozi.

Reasumując Sąd nie uznał za przekonujące, choćby w najmniejszym stopniu, wyjaśnienia Obwinionej, że aneks z k. […] -[…] podpisała ona pod wpływem groźby i z tego powodu nie odzwierciedla on jej faktycznej wiedzy i woli. W ocenie Sądu Obwiniona podpisała go świadomie i celowo. Tym samym Sąd uznaje ten dokument za wiarygodny dowód, a jednocześnie ważną poszlakę dla przyjęcia, że to co w jego treści pomieszczono, gdy chodzi o okoliczności wprowadzenia do umów cesji § […] i […], tj. tego, że dokonała tego Obwiniona – polega na prawdzie.
Zeznania świadków, w tym K.(1). oraz wyjaśnienia Obwinionej zasadniczo służyły do ustaleń uzupełniających w stosunku do ustaleń dotyczących poszczególnych deliktów dyscyplinarnych, jak również do ustaleń dotyczących genezy rozpoczęcia współpracy między Obwinioną, Spółką oraz Cedentami, tj. okresu od […] do […] i współdziałania Spółki z Obwinioną na rzecz Cedentów. W tym zakresie, co do istotnych faktów dotyczących nawiązania współpracy, roli Obwinionej i Spółki zeznana te były w istocie zbieżne od strony faktograficznej, różniąc się jedynie oceną ich znaczenia.
Sąd uznał natomiast za niewiarygodne i nieprzydatne zeznania świadków – Cedentów w zakresie przebiegu zdarzeń w okresie od […] r. do […] r., w kwestii okoliczności sporządzenia, podpisania aneksów do umów cesji, pełnomocnictw oraz porozumienia między Obwinioną a Cedentami w zakresie wypowiedzenia umów cesji i żądania kar umownych. W tym zakresie wskazać należy, że wersja ujawniona przez Obwinioną w wyjaśnieniach oraz przez niektórych świadków, iżby to grupa Cedentów w porozumieniu z wszystkimi pozostałymi przygotowała aneks i dalsze dokumenty jedynie przy technicznym wsparciu Obwinionej, nie jest w najmniejszym stopniu przekonująca. Także z tego względu zeznana świadków – Cedentów sąd uznał za nieprzekonujące. Przeciw wiarygodności tych zeznań świadczą:

zeznania te stoją w sprzeczności z innymi dowodami, w szczególności aneksem do Umowy o Współpracy (k. […] -[…]) oraz zeznaniami świadka G.(1) (k. […]).
jest w ocenie Sądu nieprawdopodobne aby – tak jak to wynika z zeznań świadków – Cedentów – kilka osób tworzyło grupy i uzgodniło między wszystkimi tymi osobami treść aneksu; jak ustalono podpisano […] aneksów, natomiast grupa osób, która miałaby uzgodnić ich treść według zeznań świadków - miała liczyć od kilku do ok. dwudziestu osób. W ocenie Sądu nie wykazano i nieprawdopodobne jest, aby Cedenci porozumiewali się ze sobą (w liczbie […]) bez udziału Obwinionej.
jest nieprawdopodobne aby postanowienia § […] i […] umów cesji dotyczące przede wszystkim roli Obwinionej w sprawie, nie zostały z nią uzgodnione i nie były przez nią akceptowane a tym samym, aby nie uczestniczyła ona w ich przygotowaniu
zeznania świadków nie wspominają o prowadzeniu jakichkolwiek negocjacji ze Spółką i nie dają odpowiedzi na pytanie, jak doszło do tego, że ewidentnie niekorzystne dla Spółki albo co najmniej łączące się z poważnym ryzykiem prawnym i finansowym aneksy nie były przez Spółkę choćby dyskutowane, kwestionowane albo negocjowane, lecz podpisane praktycznie od razu bez żadnych zastrzeżeń. Zdaniem Sądu taka wizja przebiegu zdarzeń jest całkowicie nieprawdopodobna,
zeznania świadków, co do istotnych szczegółów przebiegu zdarzeń są wewnętrznie sprzeczne albo sprzeczne między sobą, np.:

Świadek P. zeznaje, że umawiała terminy spotkań Cedentów dot. aneksu do umowy, ale jednocześnie oświadcza, że nie zna nazwisk osób z którymi się spotykała, nie potrafi wyjaśnić, jak umawiała spotkania z osobami, których nie znała z nazwiska (zeznania k. […]).
Świadek S. zeznał, że „podpisanie aneksu było z inicjatywy pani K.” oraz że nie wie czy aneks był przygotowywany przez pokrzywdzonych (k. […] -[…]), ten sam świadek zeznał, że nie był informowany o żądaniu kar umownych, gdy inni świadkowie twierdzą przeciwne (np. świadek P. k. […], świadek G.(2) k. […]),
Świadek D. twierdzi (k. […]), że nie było spotkań w kancelarii Obwinionej, podczas gdy świadek P. pamięta takie spotkania w kancelarii oraz na mieście (k. […]), na spotkania w kancelarii wskazuje też Obwiniona oraz świadek W. (k. […]),
Świadek M.(1) twierdzi (k. […]), że w grupie Cedentów przygotowujących aneks nie było prawnika, z czym stoją w sprzeczności oświadczenia świadka D. (k. […]) i świadka G.(2) (k. […]). W tym zakresie świadek S. wskazuje, że mógł to przygotować adwokat świadka G.(2) (k. […]) – ten ostatni jednak nie zeznał, że to jego prawnik przygotował aneks,
część zeznających Cedentów oświadczyła, że Obwiniona „w żaden sposób nie uczestniczyła w przygotowaniu aneksu” (świadek P. k. […], świadek R. k. […]), podczas gdy inni nie wykluczali, że mogła nadać mu „ostateczny szlif” (świadek G. k. […]) albo wręcz, że Obwiniona otrzymała tezy do aneksu od Cedentów i przygotowała tekst ostateczny aneksu (św. W. k. […]).

Z uwagi na te sprzeczności i niezupełności oraz ze względu na sprzeczność z innym dowodami i wykazaną wersją Sad uznał za niewiarygodne zeznania Cedentów jeżeli chodzi o to z czyjej inicjatywy powstał i przez kogo został przygotowany aneks do umów cesji podpisany przez nich w […] i […] r., jak również kto przygotował w tym okresie pełnomocnictwo dla Obwinionej do występowania wobec Spółki.
Natomiast zeznania K.(1)., dotyczące tych samych okoliczności są w ocenie Sądu przekonujące, ponieważ znajdują potwierdzenie w innych dowodach (vide aneks k. […] -[…]). Świadek ten twierdzi, że niekorzystne dla Spółki aneksy zostały mu przedstawione przez Obwinioną bez informacji o zmianach, czyli de facto doszło do tego podpisania podstępem. Potwierdzają to także późniejsze fakty: działania przez Spółkę inaczej niż to przewidziano w rzekomo uzgodnionych z nią postanowieniach aneksów, co doprowadziło w bardzo krótkim czasie po podpisaniu aneksów, do wypowiedzenia umów cesji i żądana kar umownych. Trudno przyjmować, że Spółka podpisała świadomie aneksy we […] r., by w ciągu […] albo […] dni je naruszać, narażając się na wypowiedzenie umowy i wysokie kary umowne. Sąd uznał zatem za wiarygodne zeznana św. K.(1) w zakresie istotnych dla sprawy: opisu nawiązania współpracy z Obwinioną, przebiegu współpracy do […] r., powodów zwrócenia się do Obwinionej o aneksowanie umów z Cedentami i podpisania przez Spółkę w wyniku podstępu aneksów zmienionych przy udziale Obwinionej, w nieświadomości dokonanych zmian.
Jakkolwiek jednoznacznie świadek ten pozostaje w osobistym konflikcie z Obwinioną, to jednak jego zeznania korespondują z dowodami w postaci dokumentów, są logiczne i spójne, a sam świadek zeznawał w sposób pewny i kategoryczny oraz bez wahania (chociaż z wyraźnym oburzeniem w stosunku do Obwinionej). Jego osobisty, negatywny stosunek do Obwinionej jest w ocenie Sądu związany właśnie z postępowaniem Obwinionej i naruszeniem przez nią zaufania Spółki oraz świadka K.(1). do niej. W okolicznościach tej sprawy negatywny stosunek K.(1) do Obwinionej jest koherentny z tym co świadek zeznaje (świadek byłby nieprzekonujący gdyby oburzenia na Obwinioną nie wyrażał stawiając jej tak poważne zarzuty) i nie może stanowić sam przez się powodu do uznania jego zeznań za niewiarygodne. Podkreślić jednak należy, że aprobata wiarygodności tych zeznań wynika z tego, że Sąd uznał je za logiczne i potwierdzone w dużej mierze innymi wiarygodnymi dowodami, w szczególności z dokumentów. Ujawniający się w tych zeznaniach i innych dowodach przebieg zdarzeń układa się w logiczną całość zgodną z doświadczeniem i wiedzą o zasadach postępowania z dokumentacją prawną, pracy kancelarii prawnej i świadomości prawnej klientów.
Sąd częściowo uznał za wiarygodne wyjaśnienia Obwinionej – w zakresie okoliczności nawiązania współpracy z Cedentami oraz Spółką oraz w zakresie istnienia upoważnienia dla niej do działania w sprawie przeciwko B.(1), co najmniej do końca […] r. Za niewiarygodne, jako sprzeczne z innymi dowodami, które sąd uznał za wiarygodne (jak wykazano wcześniej) uznaje wyjaśnienia dotyczące okoliczności przygotowania aneksów do umów cesji, pełnomocnictw dla niej od Cedentów oraz okoliczności podpisania aneksu nr […] do umowy o współpracy ze Spółką uznając, że wyjaśnienia te są jedynie wyrazem przyjętej linii obrony.
Pozostałe dowody uwzględnione w postanowieniu dowodowym z dnia […] r., a nie omówione powyżej Sąd ocenił jako potwierdzające wcześniejsze ustalenia albo też ostatecznie nieistotne dla sprawy.

Ocena zarzutów.

Sąd zważył, co następuje:

Odnośnie do czynu określonego w ust. 1 orzeczenia

Wstępnie należy wskazać, że Sąd nie jest związany, ani szczegółowym opisem czynu zarzucanego we wniosku o ukaranie, ani też przyjętą przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego kwalifikacją prawną czynu. Wiążące są natomiast, zgodnie z art. 14 § 1 Kpk ramy wyznaczone przez zdarzenie historyczne wskazane we wniosku, a nie poszczególne elementy opisu tego zdarzenia (por. postanowienie SN z 6.11.2013 r. sygn. akt V KK 322/12, publ. www.sn.pl).
Biorąc to pod uwagę Sąd zmienił opis zdarzenia objętego zarzutami z pkt 1 i 2 wniosku, uznając, że dotyczą one w istocie jednego czynu (ciągłego) - działania w warunkach konfliktu interesów między Cedentami a Spółką. Działanie to Sąd uznał za czyn ciągły składający się z szeregu (intensywnych - biorąc pod uwagę liczbę dokumentów przygotowanych przez Obwinioną) działań (w okresie […] -[…] r.) w ramach jednego z góry powziętego zamiaru. Zamiar ten sprowadzał się do doprowadzenia Spółki do zawarcia z Obwinioną umowy o współpracy przy dochodzeniu roszczeń wobec B.(1), na oczekiwanych przez Obwinioną nią warunkach. W tym celu, korzystając z okazji jaką była prośba Spółki o sporządzenie aneksów do umów cesji, Obwiniona wprowadziła do nich niekorzystne dla Spółki postanowienia – niezgodne z wolą Spółki, a jednocześnie dotyczące osobiście Obwinionej. Jest to w ocenie Sądu działanie w warunkach konfliktu interesów w rozumieniu art. 22 ust. 1 lit. a) i c) oraz ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego (dalej „KERP”), ponieważ przed przygotowaniem dla Cedentów projektów aneksów z niekorzystnymi dla Spółki (nieuzgodnionymi z nią) postanowieniami Obwiniona świadczyła na rzecz Spółki pomoc prawną w sprawie związanej z cesjami, mianowicie w sprawie roszczeń objętych tymi cesjami. Ponadto nie ulega wątpliwości, że aneksy dotyczyły bezpośrednio Obwinionej i była ona osobiście i materialnie zainteresowana wprowadzeniem tych aneksów. Wreszcie zdaniem Sądu posiadana przez Obwinioną wiedza o sprawach Spółki, mianowicie dotycząca potrzeby aneksowania umów cesji dała reprezentowanym przez nią Cedentom i jej osobiście przewagę pozwalającą na wykorzystanie tej potrzeby jako okazji do podstępnego wprowadzenia nieuzgodnionych postanowień.
Obwiniona nie poinformowała Spółki o wprowadzonych przez siebie modyfikacjach i przedstawiła je – w ramach ostatecznej wersji aneksu - do podpisu nieświadomemu zmian przedstawicielowi Spółki. Sąd ocenia to jako działanie podstępne, wykorzystujące zaufanie Spółki do Obwinionej, a tym samym naganne.
Ponadto Obwiniona nie informując Spółki przyjęła pełnomocnictwa od Cedentów obejmujące upoważnienie do reprezentowania ich m.in. wobec Spółki i na ich podstawie wystąpiła następnie w dn. […] r. do Spółki o zapłatę kar umownych w związku z niewykonaniem niedawno podpisanych, w wyniku podstępu, aneksów. W intencji Obwinionej oraz jej mocodawców działanie takie miało na celu wymuszenie na Spółce określonych zachowań, tzn. określonego ułożenia relacji z Obwinioną i podpisania umowy o współpracy w tym zakresie. Wskazać także należy, że w dużej mierze Obwiniona reprezentowała Obwinionych wobec Spółki, jednak przedmiotem rozmów był udział Obwinionej w sprawie i jej osobiste interesy z tym związane i zawarcie przez nią umowy ze Spółką. W istocie zatem Obwiniona posługując się udzielonymi upoważnieniami reprezentowała wobec Spółki nie tylko interes mocodawców ale również własny – posługując się presją grożących Spółce kar umownych uzyskała ostatecznie w dniu […] r. ułożenie własnych relacji prawnych ze Spółką.
W ocenie Sądu jest to oczywisty i rażący przejaw działania w warunkach konfliktu interesów (naruszenie art. 22 ust. 1 lit. c KERP), tj. działania na rzecz mocodawców oraz we własnym interesie, kiedy reprezentowane w ten sposób interesy pozostają w oczywistej sprzeczności z interesami podmiotu, na rzecz którego Obwiniona wcześniej świadczyła pomoc prawną w tej sprawie, i wobec którego miała zobowiązanie do lojalności.
W tym zakresie należy wskazać, że zdaniem Sądu relacje pomiędzy Spółką a Obwinioną nie były typową relacją klient-radca prawny, jednak nie zmienia to faktu, że Obwiniona faktyczne przyjęła wobec Spółki rolę radcy prawnego świadczącego pomoc prawną, co aktualizuje jej obowiązki dotyczące ochrony interesu Spółki i – konkretne – unikania konfliktu podejmowanych działań na rzecz innych osób z interesem Spółki. W ocenie Sądu z ustaleń faktycznych sprawy wynika, że Obwiniona zaprosiła początkowo do współpracy Spółkę w celu usprawnienia procesu dochodzenia roszczeń wielu osób w jednym procesie cywilnym – przez cesję wielu roszczeń na jeden podmiot (Spółkę) powstała możliwość wniesienia przez taki podmiot jednego powództwa, z jedną opłatą sądową. Zgodnie z pierwotnie przyjętymi założeniami pełnomocnictwo do występowania w sprawie miała otrzymać i otrzymała od Spółki Obwiniona. Wykonała na tej podstawie także pewne przygotowawcze czynności przedprocesowe (w szczególności zawezwania do prób ugodowych). W ten sposób pomiędzy Spółką a Obwinioną powstał, choć bez zawarcia w formie pisemnej umowy, węzeł prawny dotyczący świadczenia pomocy prawnej, który tworzył na przyszłość w związku ze sprawą roszczeń wobec B.(1)zobowiązania dotyczące unikania konfliktu interesów. Nie zmienia tego fakt, że Obwiniona niewątpliwie powinna traktować jako klientów także Cedentów, którzy byli i są właścicielami roszczeń w sensie ekonomicznym (cesje mają charakter zwrotny), i którzy mieli być ostatecznymi beneficjentami świadczonej przez Spółkę i Obwinioną pomocy. Podkreślić należy, że dopóki w tej trójstronnej relacji nie dochodziło do konfliktów, pretensji i różnicy zdań, dopóty działanie Obwinionej w sprawie – w kierunku dochodzenia roszczenia, nie było przejawem konfliktu interesów lecz współdziałaniem w obranym kierunku dla dobra Cedentów. Deliktem dyscyplinarnym było natomiast już działanie w imieniu Cedentów przeciwko interesom Spółki, tj. angażowanie się w rozwiązywanie konfliktów na linii Cedenci-Spółka oraz angażowanie Cedentów do konfliktu na linii Obwiniona-Spółka.
Sądu nie w pełni przekonuje stanowisko Obwinionej sprowadzające się do twierdzenia, że rola Spółki była czysto techniczna (dotycząca skupienia w jednym ręku roszczeń i zmniejszenia wpisu), a jej stosunek prawny ze Spółką nie był stosunkiem zlecenia pomocy prawnej. Wskazać bowiem należy, że w okolicznościach tej sprawy faktem jest, że:

wspólnik Spółki – K.(1) miał faktyczny, istotny wpływ na wybór i przebieg podejmowanych działań, w szczególności w okresie przygotowywania powództwa. Projekt powództwa autorstwa Obwinionej i zatrudnionego przez nią radcy prawnego był ze Spółką konsultowany i omawiany przez Obwinioną. Obwiniona zgodziła się także na zatrudnienie przez Spółkę (a nie przez nią) wspierających roszczenia prawników (do przygotowania pozwu i występowania w sprawie, np. mec. M.). Gdyby istotne rola Spółki miała być czysto techniczna, podporządkowana niejako Obwinionej, która miałaby kontrolować i kierować procesem dochodzenia roszczeń, to nie powstałyby spory dotyczące kształtu pozwu, sama Obwiniona zatrudniałaby dodatkowych prawników i nie przedstawiałaby podmiotowi o funkcji wyłącznie „technicznej” projektu pozwu do uwag;
zawierając umowę cesji i przyjmując na siebie zobowiązanie do dochodzenia roszczenia Spółka przyjęła na siebie odpowiedzialność wobec Cedentów za nienależyte wykonanie tego zobowiązania. Odpowiedzialności tej nie ponosiła natomiast (wobec Cedentów) Obwiniona. Obwiniona mogła ponosić odpowiedzialność za błędy przy wykonywaniu pomocy prawnej tylko wobec Spółki, co jest dowodem, że świadczyła na jej właśnie rzecz pomoc prawną i Spółka była jej klientem, który mógłby oczekiwać ewentualnych rekompensat za nienależyte wykonywanie pomocy prawnej. W ocenie Sądu skoro Spółka pełniła de facto także rolę ochronną dla Obwinionej w stosunku do możliwych roszczeń Cedentów, a pełną odpowiedzialność majątkową ponosiła Spółka (a także jej wspólnicy – w tym K.(1) jako osoba fizyczna), to nie można twierdzić, że Spółka miała rolę czysto techniczną – skoro przyjmowała na siebie odpowiedzialność za wynik sprawy, to mogła oczekiwać od swojego pełnomocnika należytej staranności, a tym samym ochrony przed roszczeniami Cedentów.

Geneza powstania tego typu, niewątpliwie atypowej, relacji (czy też jej motywy procesowe albo biznesowe) jest w istocie drugorzędna. Faktem niespornym jest natomiast (co potwierdza i Obwiniona w wyjaśnieniach i Cedenci), że to z rekomendacji Obwinionej doszło do cesji roszczeń na Spółkę, która w ten sposób zyskała kontrolę nad nim i wpływ na prowadzenie sprawy. Cedenci potwierdzali, że bez rekomendacji Obwinionej nie dokonaliby cesji na Spółkę. Jeżeli więc nawet w późniejszym czasie postępowanie Spółki nie odpowiadało oczekiwaniom Obwinionej i doszło do swoistej, niepożądanej przez Obwinioną „emancypacji” Spółki w prowadzeniu sprawy, kosztem roli Obwinionej, to nie zmienia to faktu, że odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponosi Obwiniona. To bowiem Obwiniona zapraszając do współpracy Spółkę nie podpisała w odpowiednim momencie umowy regulującej zasady współpracy (np. takiej jaką uzgodniła i podpisała ostatecznie dnia […] r.), precyzującej kontrolę i merytoryczne kierownictwo w dochodzeniu roszczeń. Zamiast tego przez ponad […] lata poprzestawała na ustnych uzgodnieniach, które okazały się – co nie powinno dziwić – rozumiane rozbieżnie. Zawarcie pisemnej umowy ma to szczególne znaczenie w sprawie o bardzo wysokie roszczenia, gdzie każde działanie, role osób uczestniczących, kwestie rozliczeń i pozostałe powinny być szczegółowo uregulowane w umowie. Nie posiadając – przez własne zaniedbanie - pisemnej umowy ze Spółką Obwiniona doprowadziła jednak do cesji roszczeń na Spółkę, godząc się w praktyce na przekazanie Spółce daleko idącej kontroli nad roszczeniami i przydając jej rolę mocodawcy Obwinionej w procesie przeciwko B.(1). Nie powinno zatem dziwić, że Spółka rolę taką przyjęła i wykonywała, początkowo za zgodą Obwinionej, potem – gdy powstały różnice zdań w kwestach merytorycznych - przy jej sprzeciwie lub oporze.
Wymaga zwrócenia uwagi, że w tego typu układzie relacji i w tej sprawie pokrzywdzonymi stali się w istocie i przede wszystkim Cedenci, którzy działając w zaufaniu do Obwinionej i rekomendowanej przez niej Spółki, wierząc, że między Obwinioną a Spółką istnieją odpowiednio ukształtowane relacje pozwalające na uniknięcie konfliktów, dokonali cesji roszczeń i – tym samym – przekazali Spółce co najmniej część kontroli nad sprawą, stawiając Spółkę w kluczowej dla dochodzenia roszczeń roli quasi reprezentanta. Ich oczekiwania, że zaproponowana przez Obwinioną struktura jest bezpieczna i zapewni sprawne działanie, okazały się nieuzasadnione i to z winy Obwinionej. Osoby te nie są w najmniejszym stopniu winne braku wyobraźni jakim wykazała się Obwiniona doprowadzając do takiej relacji i ostatecznie tworząc warunki do konfliktu wynikłego z braku precyzyjnego określenia praw i obowiązków Obwinionej i Spółki w sprawie dotyczącej bardzo wysokich roszczeń finansowych. Jako radca prawny Obwiniona winna wykazać się wyobraźnią i przewidzieć, że nieuregulowanie stosunków umownych na piśmie w sprawie o dużej wartości z bardzo dużym prawdopodobieństwem wywoła w przyszłości spór ze Spółką. Z ubolewaniem należy więc stwierdzić, że Cedenci są pokrzywdzeni podwójnie – po raz pierwszy przez oszukańczą działalność B., po raz drugi zaś przez spór między Obwinioną a Spółką. Spór, za który odpowiedzialność ponosi Obwiniona, która zaniedbała obowiązku zawarcia pisemnej umowy ze Spółką w odpowiednim czasie.
Sąd wskazuje także, że ustawa o radcach prawnych przewiduje w art. 8 ust. 1 zamknięty katalog form świadczenia pomocy prawnej. Na tle tej sprawy można śmiało stwierdzić, że nie jest li tylko dziełem przypadku, że ustawodawca nie wymienia tam trójstronnego stosunku świadczenia pomocy powiązanego z powierniczym przekazaniem roszczeń. Przewiduje natomiast nawiązanie bezpośredniej relacji umownej między radcą prawnym a klientem, gdzie jasno sprecyzowany jest (powinien być) podział obowiązków i odpowiedzialności za ich prawidłowe wykonanie. Zasadą, której należy się trzymać ściśle jest przyjęcie przez radcę prawnego kontroli nad przyjętą sprawą wymagającą pomocy prawnej i związaną z tym odpowiedzialnością bezpośrednio wobec Klienta. Rekomendując Cedentom formułę cesji Obwiniona pozbawiła się zarówno kontroli nad losami sprawy, w której miała świadczyć pomoc prawną, jak i odpowiedzialności wobec Cedentów za ew. nienależyte wykonanie tej pomocy. Poprzestała natomiast na oczekiwaniu na honorarium za świadczenie pomocy prawnej z uzyskanych w przyszłości kwot. Są to w ocenie Sądu sytuacja i schemat działania nieprawidłowe. Uwaga ta czyniona jest jednak niejako na marginesie aby wskazać, że od samego początku przyjęta formuła świadczenia pomocy prawnej była wadliwa co zaowocowało konfliktem i brakiem odpowiedniego rozeznania u Obwinionej kto jest klientem, a kto nie jest. Ma to znaczenie nie dla zasady odpowiedzialności ale dla wymiaru kary dla Obwinionej.
Ostatecznie Sąd przyjął, że to Obwiniona doprowadziła do zaistnienia nieprawidłowej relacji umownej (a także do braku precyzyjnie określonej relacji ze Spółką), w której konflikt między nią a Spółką spowodował naruszenie interesu w pierwszym rzędzie Cedentów. Wyrażając mniej lub bardziej uzasadnione pretensje wobec Spółki Obwiniona powinna zatem w pierwszej kolejności podjąć refleksję nad tym na ile ona sama jest odpowiedzialna za to, że w ogóle wprowadziła Spółkę do dochodzenia roszczeń w tej sprawie, nie zapewniając przed dokonaniem cesji zawarcia odpowiedniej umowy precyzującej relacje Spółki z Obwinioną, co doprowadziło w późniejszym okresie do konfliktu.
Nieprawidłowości te (dotyczące wadliwego ukształtowania relacji umownej) nie były objęte zarzutami wniosku o ukaranie i Sąd nie przypisuje tu Obwinionej deliktu dyscyplinarnego. Uwagi w tym zakresie są jednak istotne w kontekście linii obrony przyjętej przez Obwinioną, która marginalizuje rolę Spółki w sprawie i próbuje wykazać, że nie świadczyła pomocy prawnej dla Spółki, a przez to, że nie zaistniał konflikt interesów. W ocenie Sądu właśnie z powodu rekomendowanej przez Obwinioną i wprowadzonej przy jej udziale konstrukcji cesji roszczeń na Spółkę, przy jednoczesnym braku umowy ze Spółką, precyzującej relacje z Obwinioną - Spółka zyskała specjalny status w tej sprawie, w ramach którego Obwiniona w rzeczywistości świadczyła na jej rzecz pomoc prawną. Pomoc ta polegała zarówno na czynnościach przedprocesowych w postępowaniach o zawezwanie do prób ugodowych, jak i na przygotowaniu dla Spółki projektu pozwu przeciwko B.(1). W tych warunkach należało uznać, że pomiędzy Spółką a Obwinioną powstała relacja Klient-radca prawny (w tym mocodawca-pełnomocnik), która zobowiązywała na przyszłość Obwinioną do ochrony interesu Spółki, a co najmniej do jego nienaruszania.
Z tej perspektywy jawi się jako oczywiście niedopuszczalne świadczenie pomocy prawnej przy przygotowywaniu aneksu do umów cesji w zakresie nieuzgodnionych ze Spółką postanowień. Naruszeniem zobowiązania do lojalności jest także niepoinformowanie Spółki o wprowadzonych nieuzgodnionych zmianach i doprowadzenie podstępem do odpisania zmian przez Spółkę, tj. przy świadomości, że przedstawiciel Spółki nie zapoznał się z obiektywnie niekorzystnymi dla Spółki postanowieniami i nie wie o nich składając podpis.
Niezależnie od tego takie działanie, będące w istocie wprowadzeniem w błąd i podstępem stanowi nie tylko rażące naruszenie zakazu działania w warunkach konfliktu interesów, ale również stanowi o postępowaniu niegodnym i nieuczciwym w rozumieniu art. 6 ust. 1 i 2 KERP. Nawet bowiem gdy radca prawny nie działa w warunkach konfliktu interesów lecz prowadzi negocjacje z drugą stroną stosunku, to zakazane jest - jako działanie uchybiające zaufaniu do zawodu - postępowanie wprowadzające w błąd i podstępne, nakierowane na uzyskanie oświadczenia woli, którego strona faktycznie złożyć nie chciała i którego przy pełnej wiedzy nie złożyłaby. Przekazanie do popisu dokumentu w sposób sugerujący, że jest on uzgodniony, kiedy w istocie jest inaczej - jest niedopuszczalne w każdych warunkach, nie tylko gdy istnieje konflikt interesów.
Zatem udzielenie pomocy Cedentom we wprowadzeniu niekorzystnych dla Spółki postanowień umownych oraz niepoinformowanie Spółki przed podpisaniem zmienionych dokumentów o wprowadzonych modyfikacjach należy kwalifikować nie tylko jako naruszenie art. 22 ust. 1 pkt a i c i ust. 2 dotyczących konfliktu interesów, ale także jako działanie niegodne, naruszające również art. 6 KERP.
Elementem, kontynuacją i konsekwencją tych działań Obwinionej (jako element pewnego planu) było wreszcie przyjęcie od Cedentów pełnomocnictw do występowania wobec Spółki oraz wystąpienie wobec Spółki – na ich podstawie - z wypowiedzeniem umów cesji oraz żądaniem obiektywnie ogromnej i oczywiście niemożliwej do zapłaty kary umownej.
Wystąpienie to stanowiło ponownie przejaw rażącego naruszenia zakazu działania w warunkach konfliktu interesów. Przejawiało się już jednak nie w doradztwie na rzecz strony przeciwnej ale w bezpośrednim wystąpieniu przeciwko swojemu wcześniejszemu mocodawcy w związku ze sprawą, gdzie Obwiniona świadczyła mu pomoc prawną. Na szczególne potępienie zasługuje przy tym takie działanie Obwinionej, z uwagi na to, że działała w dużej mierze w interesie własnym, tzn. domagała się od Spółki w imieniu Cedentów zawarcia umowy przez Spółkę z kancelarią Obwinionej. Innymi słowy użyła pełnomocnictw i powierzonych jej uprawnień Cedentów (zresztą „stworzonych” przez nią podstępnie) dla osiągnięcia własnej korzyści - w postaci odzyskania kontroli nad sprawą (do utraty której sama doprowadziła) i zawarcia satysfakcjonującej ją umowy ze Spółką. W ocenie Sądu nawet jeżeli Obwiniona działałaby w tym zakresie za zgodą Cedentów, to nie powinna podejmować takiego działania, gdyż była osobiście nim zainteresowana (art. 22 ust. 1 pkt c) KERP).
Ponadto, co jest działaniem całkowicie nieakceptowalnym Obwiniona, używając powierzonych jej praw Cedentów (stworzonych przy podstępnym działaniu Obwinionej), wywarła dla osiągnięcia własnej korzyści bezwzględną, olbrzymią presję finansową na Spółkę. Jest to postępowanie rażąco nieetyczne i naruszające godność zawodu, tzn. godzące i osłabiające zaufanie do zawodu radcy prawnego (art. 6 ust. 2 KERP). Wystąpienie z żądaniem kar umownych miało w tej sprawie charakter i skutek brutalnej groźby o charakterze finansowym, tym bardziej niedopuszczalnej, że do przyjęcia zobowiązania do zapłaty kary umownej doszło – jak wskazano – przez wprowadzenie Spółki przy udziale Obwinionej w błąd. Jest to działanie tym bardziej niedopuszczalne wobec podmiotu, na rzecz którego Obwiniona świadczyła wcześniej pomoc prawną i z którym współpracowała.
W najmniejszym stopniu nie usprawiedliwia tych działań domniemane, nieprawidłowe albo inne niezgodne z ustaleniami postępowanie Spółki lub poczucie zagrożenia utratą wpływu na sprawę o dużej wartości (i możliwych wysokich dochodów), w której Obwiniona zaangażowała (prawdopodobnie) przez kilka lat poważne środki i nakłady pracy. Ponownie bowiem należy wskazać, że odpowiedzialność za to, że Spółka uzyskała kontrolę nad roszczeniami, bez odpowiedniego ukształtowania relacji między Spółką a Obwinioną, ponosi sama Obwiniona. Naprawianie własnych błędów biznesowych, organizacyjnych czy ekonomicznych, przez naruszenia zasad etycznych, jest oczywiście niedopuszczalne.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd przyjął, że w okresie obejmującym przygotowanie aneksów do umów cesji, co miało miejsce nie wczesnej niż od początku […] r. do momentu podpisana wymuszonych przez żądanie kar umownych zmian do umów cesji, tj. do dnia […] r. Obwiniona działała w warunkach konfliktu interesów przejawiającym się:

we wprowadzeniu do projektów zmian w umowach cesji nieuzgodnionych ze Spółką postanowień w interesie Cedentów i własnym oraz niepoinformowanie o tym Spółki i przedstawienie jej przedstawicielowi zmienionych dokumentów do podpisu,
przyjęciu od Cedentów pełnomocnictw i wypowiedzeniu na ich podstawie Spółce umów cesji oraz żądaniu kar umownych,
negocjowaniu i zawarciu przy użyciu powierzonych jej praw Cedentów własnej umowy ze Spółką.

Działanie takie stanowiło naruszenie art. 6 ust. 1 i 2 oraz art. 22 ust. 1 lit. a i b i ust. 2 KERP. W ocenie Sądu postępowanie Obwinionej było w tym zakresie zawinione i podjęte w ramach zamiaru bezpośredniego, tzn. Obwiniona miała pełną świadomość podejmowanych na szkodę Spółki i dla własnego oraz Cedentów interesu działań i ich skutków, a mimo to celowo je podejmowała. Ewentualny brak rozeznania Obwinionej co do kwalifikowania tej sytuacji jako działania w warunkach konfliktu interesów albo zachowania niegodnego nie może stanowić w ocenie Sądu odpowiedniego usprawiedliwienia i nie wyłącza odpowiedzialności. W razie bowiem wątpliwości odnośne do działania w warunkach konfliktu interesów radca prawny ma obowiązek wyłączyć się ze sprawy albo poinformować o możliwym konflikcie obie strony i uzyskać od nich stanowisko, czego w tej sprawie Obwiniona nie przedsięwzięła.

Odnośnie do czynu określonego w pkt 2 orzeczenia

W sprawie niesporne jest, że Obwiniona w korespondencji do Cedentów z dnia […] r. odniosła się do wartości merytorycznej proponowanych przez Spółkę aneksów do umów. Mianowicie rekomendowała ich niepodpisywanie z uwagi na to, że naruszają one interes Cedentów i pozbawiają ich wpływu na toczący się proces oraz kontroli nad środkami pieniężnymi. Tego typu stwierdzenie jest jednoznacznie oceną prawną określonego dokumentu i rekomendowanym sposobem postępowania, co wypełnia – w ocenie Sądu w sposób nie budzący żadnych wątpliwości – znamiona pomocy prawnej. Pomocą prawną jest bowiem m.in. udzielanie porad i konsultacji prawnych (art. 6 ust. 1 ustawy o radcach prawnych). Porada ta dotyczyła jednocześnie umów cesji, które dotyczyły roszczeń przeciwko B.(1), do których to cesji Obwiniona doprowadziła i w wyniku których sama świadczyła pomoc prawną na rzecz Spółki. Wobec tego wyłączona była możliwość udzielania przez nią porad odnośnie do umowy cesji albo aneksów do niej – bez zgody obu stron tej umowy. W tej sprawie do uzgodnienia takiego nie doszło i Obwiniona wypowiedziała pogląd o wartości merytorycznej proponowanego aneksu w sposób dla Spółki niekorzystny. Czyn taki stanowi o naruszeniu art. 22 ust. 1 lit. a i ust. 2 KERP, ponieważ świadcząc wcześniej dla Spółki pomoc prawną w sprawie dochodzenia roszczeń od B.(1), Obwiniona nie mogła udzielać pomocy prawnej na rzecz Cedentów jako drugiej strony zawartej umowy cesji, których przedmiotem były te roszczenia. Sprawa ta jest bowiem niewątpliwe związana ze sprawą, w której wcześniej radca prawny wykonywała pomoc prawną. Zachodzi również ryzyko ujawnienia albo wykorzystania wiedzy, którą posiadła Obwiniona o sprawach i interesach Spółki w toku współpracy pomiędzy Obwinioną a Spółką.
W ocenie Sądu Obwiniona dopuściła się tego czynu w sposób świadomy i powinna była rozumieć, że działanie takie jest wyłączone ze względu na wskazane przepisy. Nie wyłącza jej odpowiedzialności podawana przez nią ocena (vide wyjaśnienia Obwinionej), że Obwiniona z uwagi na to, że Cedenci byli jej Klientami była im „winna” odpowiednie wyjaśnienie w ich sytuacji. Otóż jest przeciwnie: Obwiniona winna była Cedentom wyjaśnienie, że nie może w tej sprawie udzielić porady prawnej i rekomendować skorzystanie z pomocy innego radcy prawnego.

Odnośne do czynu określonego w pkt 3 orzeczenia

Niesporne jest, że w dniu […] r. Obwiniona w korespondencji e-mail do Cedentów udzieliła im ponownie porady prawnej, przesyłając także projekt pisma (w […] wersjach) do Spółki. Celem przygotowanego pisma (do którego także przedstawiono wyjaśnienie dotyczące ew. możliwość uzupełnień i sposobu wysłania) było jak wskazano „[…]”. Sam projekt pisma zawierał natomiast żądanie przesłania projektu pisma procesowego w sprawie przed Sądem Okręgowym w W., udzielenia informacji kto jest pełnomocnikiem Spółki w sprawie oraz przesłania szczegółowych sprawozdań z przebiegu rozpraw wyznaczonych na […] r.
W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że tego typu pomoc na rzecz Cedentów – w dochodzeniu uprawnień wynikających z umowy – przejawiająca się w przygotowaniu pisemnego wystąpienia, z powołaniem obowiązujących dokumentów prawnych (umowy) jest typowym przejawem pomocy prawnej w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o radcach prawnych. Zwrócić przy tym należy uwagę na to, iż wymienione w tym przepisie formy świadczenia pomocy prawnej są jedynie przykładowe (sformułowanie „w szczególności”), a pomocą prawną jest każde działanie zmierzające do ochrony interesów klienta. Takim działaniem było przygotowanie i przekazanie Cedentom projektu pisma w dniu […] r.
Czyn taki stanowi o naruszeniu art. 22 ust. 1 lit. a) i ust. 2 KERP, ponieważ świadcząc wcześniej dla Spółki pomoc prawną w sprawie dochodzenia roszczeń od B.(1), Obwiniona nie mogła udzielać pomocy prawnej na rzecz Cedentów, jako drugiej strony zawartej umowy cesji, których przedmiotem były te roszczenia. Sprawa ta jest bowiem niewątpliwe związana ze sprawą, w której wcześniej radca prawny wykonywała pomoc prawną. Zachodzi również ryzyko ujawnienia albo wykorzystania wiedzy, którą posiadła Obwiniona o sprawach i interesach Spółki w toku ich współpracy.
W ocenie Sądu Obwiniona dopuściła się tego czynu w sposób świadomy i powinna była rozumieć, że działanie takie jest wyłączone ze względu na wskazane przepisy. Jest przy tym prawdopodobne, że Obwiniona rozumiała, że jej pomoc w sprawie jest niedopuszczalna skoro przygotowała projekt pisma do wysłania bezpośrednio przez Cedentów, bez ujawniana jej roli przy jego opracowaniu.

Odnośne do czynu określonego w pkt 4 orzeczenia

Zdaniem Sądu nie budzi żadnych wątpliwości, że w skierowanej do Cedentów (kontrahentów Spółki) korespondencji email w dniu […] r. Obwiniona sformułowała negatywną ocenę dotyczącą czynności zawodowych innego radcy prawnego – M. Postępowanie takie jest niedopuszczalne ze względu na jednoznaczną w swym brzmieniu treść art. 38 ust. 1 KERP (nie zachodziły okoliczności z ust. 2 i 3 tego artykułu). Szczególnie rażące jest, że ocena wyrażona w ten sposób była w istotnej części – jak przyjęto w ustaleniach faktycznych Sądu - nieprawdziwa, tzn. w zakresie stwierdzenia, że tenże radca prawny doprowadził do wyłączenia jawności. Zatem postępowanie Obwinionej było w tym zakresie nie tylko niekoleżeńskie, ale także krzywdzące, nieuczciwe i wprowadzające adresatów oceny w błąd.
Okoliczności podawane w wyjaśnieniach Obwinionej – dotyczące tego, że w momencie wysłania przedmiotowej wiadomości negatywna ocena radcy prawnego była już Cedentom znana (bowiem dokonał jej w przerwie rozprawy K.(1) w dosadnych słowach) – nie wyłącza w najmniejszym stopniu odpowiedzialności, ani jej nie łagodzi. Przepis KERP nie dopuszcza bowiem tego rodzaju wyjątku, w postaci wcześniejszej analogicznej oceny osoby trzeciej. Swoją wypowiedzią, używając tytułu zawodowego radcy prawnego, nie można także autoryzować, ani potwierdzać negatywnych ocen innych osób wobec innego radcy prawnego. Niezależnie od tego godzi się wskazać, że ocena K.(1). nie miała charakteru konkretnego zarzutu i nie sugerowała nieprawdziwie, że do wyłączenia jawności doprowadził mec. M. Wreszcie należy wskazać, że – inaczej niż K.(1) - swoją wypowiedź Obwiniona skierowała do bliżej nieokreślonego kręgu osób, także takich które nie musiały być świadkami wypowiedzi K.(1). w przerwie rozprawy. Posługując się korespondencją e-mail należy mieć na uwadze, że będzie ona utrwalona i może być wielokrotne rozsyłana. Używanie komunikacji elektronicznej nie tylko przyspiesza ale i potencjalnie zasadniczo rozszerza krąg odbiorców wiadomości – w tym wypadku zawierającej niedozwoloną ocenę pracy zawodowej innego radcy prawnego. Mniejszy zasięg miała z całą pewnością (i nie została utrwalona) emocjonalna ocena K.(1). Krzywda i szkodliwość tego rodzaju wypowiedzi jest więc nieporównywalna, bez względu na to, że wypowiedzi innych osób – prawdziwe albo nie – nie upoważniają w najmniejszym stopniu do naruszenia art. 38 ust. 1 KERP.
W ocenie Sądu także w tym zakresie Obwiniona działała w warunkach winy umyślnej, tzn. sformułowała ocenę pracy zawodowej innego radcy prawnego świadomie, mając świadomość (albo przy konieczności jej posiadania, że nie jest to dopuszczalne).

Odnośne do czynu określonego w pkt 5 orzeczenia

W ocenie Sądu naruszeniem przez Obwinioną zakazu z art. 12 ust. 2 KERP, tj. zakazu naruszania tajemnicy zawodowej, było przekazanie w korespondencji e-mail informacji o tym, że niektórzy Cedenci zostali przez Spółkę zwolnieni z opłat. Informacja tego rodzaju dotyczyła wiedzy, którą Obwiniona pozyskała w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki pomocy prawnej. Z okoliczności sprawy wynika natomiast, że nie była to wiedza, którą Spółka dzieliła się z wszystkimi Cedentami, gdyż mogło to wywołać – i wywołało – zastrzeżenia i pretensje odnośnie do równego traktowania Cedentów przez Spółkę. Informacje poufne, stanowiące tajemnicę zawodową stanowi wszystko czego radca prawny dowiedział się w związku ze świadczeniem pomocy prawnej, a nie tylko kwestie czysto prawne. Tajemnica obejmuje zatem także kwestie biznesowe dotyczące klienta, jego sytuacji majątkowej, osobistej i relacji umownych. Tego typu informacją (o stosowanych przez Spółkę rozliczeniach w ramach umów cesji) była informacja o tym, że niektórzy Cedenci nie ponosili kosztów dochodzenia roszczeń.
Zdaniem Sądu nie ma znaczenia dla odpowiedzialności Obwinionej, że niektórzy Cedenci mogli skądinąd wiedzieć o okolicznościach podawanych przez Obwinioną, a stanowiących tajemnicę zawodową. Przekazując swoją informację w mailu z […] r. Obwiniona nie mogła mieć pewności, ze wszyscy Cedenci mają tego typu wiedzę, choć prawdopodobne jest, że niektórzy ją mieli (skoro w wypowiedzi Obwiniona stwierdza, że podaje te informacje „dla przypomnienia”). Tak czy inaczej wypowiedzi tego rodzaju, także potwierdzające obiegowe informacje autorytetem radcy prawnego i popularyzujące informacje stanowiące tajemnicę zawodową są niedopuszczalne. Generalnie rzecz biorąc wszelkie wypowiedzi do osób trzecich, a dotyczące klienta powinny być co do zasady z klientem uzgodnione i powściągliwe, szczególnie zaś w korespondencji elektronicznej, która z natury rzeczy może spowodować szybkie i niekontrolowane rozpowszechnienie informacji.
W ocenie Sądu naruszenie przez Obwinioną art. 12 ust. 2 KERP było zawinione, tzn. Obwiniona powinna była zdawać sobie sprawę, że publikując swoje informacje ujawnia wiedzę stanowiącą tajemnicę zawodową, a mimo to podjęła świadomie i dobrowolnie takie działanie.

Pozostałe zarzuty – uniewinnienie Obwinionej

We wniosku o ukaranie zarzucono Obwinionej także działanie bez upoważnienia (pkt 6 wniosku). Sąd domniemuje, albowiem zarzut sformułowany został bardzo ogólnie, że chodzi tu o działanie w sprawie zawisłej przed Sądem Okręgowym w W. z pozwu Spółki przeciwko B.(1). W tym zakresie jako czynności w tej sprawie można uznać: udział w rozprawie w dnia […] r. oraz przegląd akt połączony z wykonaniem ich fotokopii, zlecony aplikantowi radcowskiemu przez Obwinioną a dokonany w dniu […] r.
W tym zakresie Sąd ustalił jednak (jak uzasadniono wcześniej), że Obwiniona posiadała upoważnienie Spółki do działania (przyjęto to wobec nieusuniętych wątpliwości w tym zakresie - rozstrzygniętych na korzyść Obwinionej). W związku z tym od tego zarzutu – jako ostatniego sąd uniewinnił Obwinioną - używając formuły „w pozostałym zakresie”, także z powodu tego, że dokonał zmiany opisu pozostałych czynów, a wniosek o ukaranie posługiwał się dość ogólnymi opisami. Stąd pełne rozpoznanie wniosku o ukaranie wymagało wskazania czynów, które zakwalifikowano jako delikty oraz uniewinnienia w pozostałym zakresie.
Końcowo w tej części należy wskazać, że ze względu na przypisane Obwinionej naruszenia KERP, podlega ona odpowiedzialności dyscyplinarnej – karom i środkom karnym opisanym w ustawie o radcach prawnych, na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych.

Wymiar kary

Dokonując wymiaru kary za poszczególne czyny Sąd wziął pod uwagę po pierwsze właściwości indywidualne Obwinionej, a mianowicie to, iż nie była ona do tej pory nie karana (co jest okolicznością łagodzącą). Daje to podstawy do przyjęcia, że delikty popełnione na szkodę Spółki, choć jest ich kilka mają w swej istocie charakter incydentalny w jej pracy zawodowej, tzn. dotyczą specyficznego, nieprawidłowego postępowania w ramach jednego konfliktu ze Spółką, a nie są powtarzane w relacjach z innymi klientami.
Przy wymiarze kary wzięto również pod uwagę, jako istotną okoliczność łagodzącą, że zaistniały w sprawie konflikt interesów nie ma charakteru najzupełniej oczywistego. Niewątpliwie relacja między Spółką a Obwinioną nie była typowa dla świadczenia pomocy prawnej i mogła wywołać niejakie wątpliwości czy Obwiniona jest zobowiązana do zachowania lojalności wobec Spółki. Jak wcześniej przyjęto nie były to wątpliwości wyłączające odpowiedzialność, szczególnie, że to Obwiniona sama doprowadziła do powstania nieprawidłowej relacji, która spowodowała u niej trudności w rozeznaniu wzajemnych interesów i ich konfliktu. Jednak jest to okoliczność, która wpływa na ocenę, że Obwiniona mogła nie działać (gdy chodzi o konflikt interesów) w warunkach winy umyślnej w natężeniu złej woli rozeznając z pełnym przekonaniem, iż jest winna Spółce swoją lojalność, tak jak wobec „zwykłego” klienta.
Wreszcie Sąd wziął pod uwagę, jako okoliczność częściowo łagodzącą, że przy jej […] zaangażowaniu w sprawę i niewątpliwy wkład pracy i czasu w pozyskanie klientów (Cedentów), zbudowanie ich zaufania, zebranie materiałów do sprawy i przygotowanie pozwu, mogła ona obiektywnie poczuć zagrożenie utratą mandatu do prowadzenia sprawy, w wyniku czego mogłaby ponieść dużą stratę finansową nie uczestnicząc w wynagrodzeniu od Cedentów. Działania Spółki, która recenzowała jej pracę przy pozwie i krytycznie oceniała jej wyniki, przy jednoczesnym braku pisemnej umowy ze Spółką mogły jej dawać takie poczucie (niezależnie od tego, że to Obwiniona odpowiada za brak umowy ze Spółką od samego początku). Jej roszczenie o sformalizowanie umowy ze Spółką można w ocenie Spółki uznać za usprawiedliwione. Nie bez znaczenia jest również, że to Obwiniona zaprosiła do współpracy Spółkę, a po pewnym czasie mogła się czuć zmarginalizowana w swojej roli i odczuwać utratę znaczenia w sprawie, co z kolei powodować mogło u Obwinionej uzasadnione rozgoryczenie postępowaniem Spółki i przeświadczenie o swoistym wykorzystaniu Obwinionej. Stąd – oceniając ogólnie – można przyjąć, że podejmując działania (zdaniem Sądu drastycznie naruszające zasady etyki zawodowej) nie działała z pobudek zasługujących na potępienie, tzn. zmierzała do uregulowania relacji umownych i swojej obecności w sprawie (zresztą oczekiwanej także przez Cedentów) oraz do uniknięcia subiektywnie pojmowanej przez Obwinioną krzywdy ze strony Spółki. Nie zmienia to negatywnej oceny podjętych działań i nie usprawiedliwia ich w żadnym stopniu, jednak powinno to być uwzględnione przy wymiarze kary.
Na niekorzyść Obwinionej działa natomiast przede wszystkim to, że naruszyła podstawowe zasady etyki godząc w najważniejsze dla zawodu wartości, na których ufundowane jest zaufanie niezbędne dla jego prawidłowego wykonywania. Unikanie konfliktu interesów (a także dochowanie tajemnicy zawodowej – naruszone w tej sprawie w mniejszym stopniu szkodliwości) to kluczowa zasada, której naruszenie zawsze jest poważnym wykroczeniem etycznym i na które reakcja samorządu zawodowego musi być co do zasady poważna. Adekwatne, odpowiednio surowe kary za delikty dyscyplinarne w tym zakresie mają za zadanie nie tylko ukaranie radcy prawnego, a przez to zadośćuczynienie poczuciu sprawiedliwości i krzywdy pokrzywdzonego. Mają także istotną funkcję prewencyjną wobec ukaranego radcy prawnego i innych członków samorządu, którzy muszą mieć świadomość, że naruszanie najważniejszych zasad wykonywania zawodu jest działaniem nie tylko niedopuszczalnym, ale również nieopłacalnym i szkodliwym dla winnego tego deliktu radcy prawnego. Adekwatne kary mają wreszcie istotne znaczenie dla budowania w społeczeństwie (u potencjalnych klientów) przeświadczenia, ze samorząd zawodowy dba konsekwentnie i konkretnymi działaniami o utrzymywanie wysokiego standardu etycznego radców prawnych, a tym samym zawód ten faktyczne jest zawodem godnym przyznanego mu konstytucyjnie zaufania publicznego.
Na niekorzyść Obwinionej Sąd wziął również pod uwagę stosunek Obwinionej do popełnionych czynów, który nacechowany jest brakiem krytycyzmu i refleksji dotyczącej tego, że w dużej mierze przez własne zaniechania i błędy w nawiązywaniu relacji ze Spółką wygenerowała konflikt, w którym jej postępowanie nie było prawidłowe. Obwiniona nie przyjmuje do wiadomości, że jej postępowanie dalece odbiegało od wymaganego standardu, szukając dla siebie nieracjonalnych i mało przekonujących usprawiedliwień. Tym bardziej Obwiniona nie wykazuje skruchy lub innego rodzaju krytycznej oceny własnego postępowania.
W związku z powyższymi dyrektywami Sąd uznał, że w zakresie czynu przypisanego Obwinionej w pkt 1 sentencji orzeczenia adekwatną, pomimo, że surową karą będzie kara zawieszenia prawa do wykonywania zawodu. Biorąc pod uwagę dotychczasowy brak karalności Obwinionej oraz inne wymienione wcześniej okoliczności łagodzące Sąd uznał, że najsurowsza kara, jak również kara zawieszenia prawa do wykonywania zawodu przekraczająca okres […] byłyby niewspółmiernie dolegliwe w stosunku do szkodliwości indywidualnej i ogólnej popełnionego czynu. Z drugiej strony biorąc pod uwagę sposób działania i drastyczne naruszenie norm etycznych, w tym działanie podstępne Sąd uznał, ze oczywiście zbyt łagodna byłaby choćby najwyższa kara pieniężna albo inne kary przewidziane w ustawie. Stąd uznano, że kara zawieszenia prawa do wykonywania zawodu przez okres […] będzie adekwatna. Dodatkowo stosując tę karę Sąd zastosował, co stanowiło konieczność wynikającą z art. 65 ust. 2b ustawy o radcach prawnych, zakaz wykonywania patronatu – uznając, że ze względu na charakter popełnionego deliktu nadzór nad przygotowaniem aplikantów do zawodu należy wyłączyć na dłuższy czas – w tym wypadku […] lat.
Mniej surowo, jako oczywiście mniej szkodliwe (choć nie mało szkodliwe), potraktowano czyny dotyczące naruszenia zakazu działania w warunkach konfliktu interesów, a opisane w pkt 2 i 3 sentencji orzeczenia. Czyny te miały podobny charakter – porad udzielanych jednostkowo za pośrednictwem korespondencji e-mail zostały potraktowane analogicznie, gdy chodzi o wymiar kary. Biorąc pod uwagę wcześniej przedstawione okoliczności łagodzące i zaostrzające odpowiedzialność Sąd uznał, że adekwatne będzie wymierzenie za każdy z tych deliktów kar pieniężnych w wysokości […] złotych.
Jednocześnie, na podstawie art. 65(1) ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o radcach prawnych kary te połączono w karę łączną w wysokości […] złotych, tj. w granicach wyznaczonych tym przepisem.
Wreszcie za naruszenia dotyczące naruszenia norm dotyczących koleżeńskiego postępowania oraz naruszenia tajemnicy zawodowej (wskazane w pkt 4 i 5 sentencji orzeczenia) Sąd wymierzył kary nagany, jako kary mniej surowe, mając na uwadze mniejszą niż w przypadku wcześniej wymienionych deliktów szkodliwość w ujęciu indywidualnym oraz ogólnym (samorządowym i społecznym). Poza wskazanymi wcześniej okolicznościami sprawy i zasadami wymiaru kary, którymi kierował się w tej sprawie Sąd wskazać należy, że zasady etyczne dotyczące postępowania koleżeńskiego nie są zasadami tej samej rangi co zasada unikania konfliktu interesów. Z kolei w przypadku naruszenia tajemnicy zawodowej przez ujawnienie informacji dotyczących rozliczeń Spółki z niektórym Cedentami, wzięto pod uwagę, jako dodatkową okoliczność łagodzącą, że wiedza w tym zakresie miała już charakter obiegowy wśród Cedentów a Obwiniona tę informację raczej potwierdziła niż ujawniła. Zatem szkodliwość tego czynu była odpowiednio mniejsza niż w przypadku potencjalnego ujawnienia publiczności informacji uzyskanej po raz pierwszy od radcy prawnego.

Koszty postępowania.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 70(6) ust. 2, ustalając ich maksymalny wymiar, biorąc pod uwagę szczególnie duży nakład pracy sądu (odbiegający zasadniczo od nakładu pracy w innych sprawach), a przejawiający się: rozpoznaniem sprawy na […] terminach, słuchaniu kilkunastu świadków i analizą akt obejmujących […] tomów (łącznie ponad […] kart).

(BU)

[1] W dalszym ciągu uzasadnienia „wyjaśnienia Obwinionej” oznaczają wyjaśnienia na rozprawie w dn. […] r.

[2] W dalszym ciągu uzasadnienia „zeznania K.(1).” oznaczają jego zeznania na k. […] -[…] oraz na k. […] -[…]

[3] Dowody na podstawie których Sąd przyjął ustalenia są podane w nawiasach po kolejnych ustaleniach.

Prawo i praktyka

Ochrona konsumencka rolnika indywidualnego

Zapisy zwykłe i windykacyjne w testamentach (część I)

Akt o usługach cyfrowych (DSA)

Nowe zasady odpowiedzialności karnej nieletnich

Charakter roszczeń odszkodowawczych za działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne

Orzeczenie z dnia 1 marca 2017. r., Sygn. akt: D 60/2016

Prawo i praktyka

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy