Orzeczenie z dnia 13 listopada 2013 r. Sygn. akt: D 87/2013
Orzeczenie prawomocne
 

Przewodniczący: radca prawny Gerard Dźwigała
Członkowie: radca prawny Artur Załuski,
radca prawny Rafał Ziembiński
Protokolant: Anna Gabrysiak
 

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie w dniu […]w  W. sprawy przeciwko r. pr.  M., obwinionemu o to, że:

 

 

 

 
Pismem z [...]Rzecznik Dyscyplinarny OIRP w Warszawie złożył do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego OIRP w Warszawie wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego przeciwko radcy prawnemu M. („Obwiniony”).
Obwinionemu zarzucono, że:

Rzecznik Dyscyplinarny zakwalifikował takie zachowania, jako delikt dyscyplinarny na podstawie art. 64 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych, tj. o czyn sprzeczny z art. 6 ust. 1 i Kodeksu Etyki Radcy prawnego.

W odpowiedzi na wniosek Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wskazał, że zeznania świadków są próbą jego dezawuowania i są sprzeczne z notatkami tych osób datowanymi na [...] Opierając się na sprzecznościach tych notatek w zakresie daty zamówienia akt Obwiniony podważa ogólnie wiarygodność zeznań autorów notatek.

Sąd przeprowadził postępowanie na rozprawie w dn. [...].

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:
W dniu [...]Obwiniony dzwonił do Sądu Rejonowego dla W. w celu zamówienia akt sprawy sądowej (sygn.[...]. W rozmowie telefonicznej z pracownikiem Sądu – p. P. został poinformowany, że akta mogą być przedstawione w dniu następnym.

W związku z tym Obwiniony zadzwonił ponownie w tym samym dniu – z interwencją w tej sprawie – do dyrektora Sądu, który odesłał go do Kierownika Oddziału Administracyjnego p. G. i, który powtórzył, że udostępnienie akt w tym samym dniu nie jest możliwe.

W tym samym dniu Obwiniony złożył pisemną skargę do ww. Sądu Rejonowego opisując obie rozmowy.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił na podstawie: skargi Obwinionego do SR dla W. z dn. [...], notatek służbowych ww. pracowników Sądu [...]  oraz ich zeznań na rozprawie w dn. [...].

Sporne między stronami jest czy w obu rozmowach telefonicznych Obwiniony użył słów powszechnie uznawanych za obraźliwe.

W tym zakresie Sąd ustalił, że Obwiniony użył takich słów. Mianowicie w rozmowie z p. P. [...] użył słów: [...] zaś w rozmowie z p. G. słów: [...] .

Sąd ustalił to na podstawie zeznań świadków na rozprawie w dn [...] oraz złożonych przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym (k. [...]), a także na podstawie notatek służbowych tych świadków.

Sąd ocenił zeznania obu świadków i ich notatki za wiarygodne, albowiem podczas rozprawy składane były w sposób przekonujący, spójny, klarowny i pewny, bez wahania wskazującego na niepewność twierdzeń albo jakiekolwiek wątpliwości dotyczące przebiegu zdarzeń. Pewne braki dotyczące szczegółów okoliczności Sąd uznał z jednej strony za mniej istotne, z drugiej za naturalne wobec upływu czasu i dużej liczby rozmów telefonicznych odbywanych przez świadków w związku z ich pracą. Jednakże braki te – dotyczące szczegółowego brzmienia użytych przez Obwinionego niedopuszczalnych słów – nie podważają w najmniejszym stopniu zeznań w zakresie, w jakim kategorycznie twierdzą oni, że użył on słów jednoznacznie obraźliwych. Braki te odtworzono (uzupełniono) przez przywołanie innych dowodów, z którymi zeznania świadków w pełni korespondują.

Sąd ocenił, jako wiarygodne również zeznania złożone przed Rzecznikiem, ponieważ korespondują one, co do faktów z innymi dowodami – mianowicie notatkami tych pracowników i zeznaniami na rozprawie.

Same notatki także nie budzą wątpliwości odnośnie do ich wiarygodności. Sąd nie podzielił zastrzeżeń Obwinionego dotyczących tych dowodów. Notatki służbowe z natury rzeczy mają krótką formę i przedstawiają w sposób skondensowany fakty. W ramach takiej formy notatki stanowiące dowód w sprawie zawierają wszystkie istotne elementy pozwalające na odtworzenie przebiegu zdarzeń. Szczególnego znaczenia nabiera to, że ich treść, co do podstawowych okoliczności sprawy jest w pełnej korespondencji z innym dowodem – pismem Obwinionego także przedstawiającym (z perspektywy) obie rozmowy telefoniczne. Wobec spójności wszystkich wymienionych dowodów Sąd uznał je za wartościowe źródło dla ustaleń faktycznych i dokonał ich w powyższy sposób.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Użyte przez Obwinionego słowa wobec pracowników sądu, w związku z wykonywanymi przez Obwinionego czynnościami zawodowymi, były niedopuszczalne i w oczywisty sposób stanowią obrazę obowiązku zachowania godnego przewidzianego w art. 6 ust. 1i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Użycie w sytuacji zawodowej słów obraźliwych i wulgarnych w sposób jednoznacznie negatywny świadczy o kulturze osobistej i profesjonalizmie radcy prawnego, osłabiając zaufanie nie tylko do niego, ale i osłabiając prestiż i pożądany wizerunek zawodu radcy prawnego w ogólności.

Nie jest przy tym usprawiedliwieniem, że Obwiniony mógł być ewentualnie niezadowolony  organizacji pracy Sądu i terminu udostępniania akt. Nawet, bowiem w wypadku wad tej organizacji i uzasadnionych zastrzeżeń Obwinionego w tym zakresie kategorycznie niedopuszczalne jest wzburzenie powodujące wulgarne komentowanie lub używanie obraźliwych określeń pod adresem pracowników Sądu.

Niemniej jednak wady organizacji pracy sądu, które mogą utrudniać wykonywanie obowiązków zawodowych, są brane pod uwagę przez Sąd, jako okoliczność łagodzące przy wymiarze kary.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności Sąd doszedł do jednoznacznego przekonania, że użyte przez Obwinionego słowa były niedopuszczalne i naruszały nakazy postepowania godnego i wyrażającego szacunek dla Sądu. Tym samym dopuścił się on naruszenia art.  6 ust. 1 i 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Działanie Obwinionego Sąd uznał za zawinione i nieposiadające dostatecznego usprawiedliwienia.

Dokonując wymiaru kary Sąd ocenił, że popełnione przewinienia miały charakter incydentalny i doszło do nich niewątpliwie pod wpływem wzburzenia związanego z niemożnością wykonania obowiązków zawodowych w zaplanowany sposób. Użyte słowa, jakkolwiek niedopuszczalne, nie zostały sformułowane w sposób zaplanowany i przemyślany w wykonaniu wcześniej przyjętego zamiaru, ale w emocjach wywołanych (jak Sąd przyjmuje na korzyść Obwinionego) generalnie pozytywnym nastawieniem Obwinionego do swoich obowiązków. Zatem nie ma podstaw, aby przyjąć, że Obwinionego miał zamiar obrażania innych osób, lecz tylko, że nie potrafił powstrzymać gwałtownych emocji wywołanych organizacją pracy Sądu.

W ocenie Sądu w tych warunkach ukaranie Obwinionego karami upomnienia za każde przewinienie będzie adekwatne do stopnia szkodliwości jego deliktów – zarówno z perspektywy indywidualnej Obwinionego, osób pokrzywdzonych, jak i samorządu radców prawnych. Sąd jest przekonany, że kary te będą skutecznie wpływały na reakcję Obwinionego w podobnych sytuacjach, w których może się on w przyszłości znajdować w relacjach z pracownikami sądów albo innych instytucji.

Koszty postępowania Sąd nałożył na Obwinionego na podstawie art. 70(6) ustawy o radcach prawnych.
(BU)