Orzeczenie z dnia 24 listopada 2015 r. Sygn. akt: D 55/2015
Orzeczenie prawomocne

Przewodniczący: radca prawny Marzena Okła-Anuszewska
Członkowie: radca prawny Robert Karpiński
radca prawny Artur Załuski
Protokolant: Anna Gabrysiak

 
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie [...] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu M., [...], obwinionej o to, że:
działając jako pełnomocnik ustanowiony z urzędu pismem z dnia [...] r. na rzecz pana S. w sprawie o sygn. akt [...], które otrzymała w dniu [...] r., nie dołożyła należytej staranności przy wykonywaniu czynności zawodowych, gdyż złożyła skargę kasacyjną wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia w dniu [...] r., to jest po upływie 30 dni od dnia zawiadomienia radcy prawnego o wyznaczeniu do występowania w sprawie,
tj. o popełnienie przewinienia dyscyplinarnego stypizowanego w art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego, którego tekst jednolity stanowi załącznik do uchwały
Nr 8/VIII/2010 Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z dnia 28 grudnia 2010 r. w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych
(Dz. U. z 2014r., poz. 637 ze zm.);
 

 

 
W dniu [...] r. S. (dalej także: „Skarżący”) złożył skargę na działania radcy prawnego M. (dalej także: „Obwiniona”), w której zarzucił naruszenie obowiązków radcy prawnego poprzez niedochowanie terminu do złożenia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., w której to sprawie Obwiniona wykonywała czynności jako pełnomocnik z urzędu.
Obwiniona w odpowiedzi na skargę stwierdziła, że wbrew zarzutom stawianym jej przez Skarżącego, nie uchybiła jakimkolwiek obowiązkom, w szczególności, że zgodnie z żądaniem Skarżącego, na podstawie art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w przepisanym terminie ([...]) została złożona skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. (dalej także: „ZRD”) na podstawie art. 305 § 1 pkt w zw. z  art. 325a § 2 oraz art. 325e § 1 KPK oraz w zw. z art. 74¹ ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych wydał w dniu [...] r. postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia (sygn. akt [...]). W uzasadnieniu podjętej decyzji Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wskazał między innymi, że w dniu [...] r. do OIRP w W. wpłynęły wyjaśnienia radcy prawnej M., w których Obwiniona podniosła, że zgodnie z żądaniem Skarżącego w przepisanym terminie, złożyła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a Skarżący został szczegółowo poinformowany o podjętych działaniach, w tym o fakcie złożenia skargi kasacyjnej.
W dniu [...] r. do Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w W. (dalej także: „OSD”) wpłynęło zażalenie Skarżącego na postanowienie wydane przez Zastępcę Rzecznika Dyscyplinarnego z dnia [...] r.
Okręgowy Sąd Dyscyplinarny w dniu [...] r. rozpoznał wniesione zażalenie i uchylił postanowienie Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego z dnia [...] r. W ocenie OSD, ze względu na złożone przez Skarżącego wraz z zażaleniem dokumenty, tj. Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia [...] wraz z uzasadnieniem sygn. akt [...], z którego wprost wynikało, że Obwiniona złożyła skargę kasacyjną wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu dnia [...] r., tj. po upływie 30 dni od zawiadomienia jej o wyznaczeniu do występowania w sprawie, niezbędnym stało się ponowne rozpoznanie sprawy i przeprowadzenie czynności, uwzględniając fakt, że wobec nowych dowodów, wyjaśnienia złożone przez Obwinioną są nielogiczne, przeczą jednoznacznym dokumentom.
Po ponownym zbadaniu sprawy, postanowieniem z dnia [...] r. ZRD wszczął dochodzenie w sprawie i po przeprowadzeniu czynności, w tym przesłuchaniu świadków i ponownej analizie dokumentów postawił radcy prawnemu M. zarzuty i skierował do OSD wniosek o ukaranie.
W dniu [...] r. odbyła się rozprawa przed Okręgowym Sądem Dyscyplinarnym w W., podczas której Obwiniona przyznała się do zarzucanego czynu i wniosła o ukaranie jej karą upomnienia. Skarżący oraz Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego nie sprzeciwili się propozycji Obwinionej.
 
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W sprawie S. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. (dalej także: „WSA”) w dniu [...] r. (sygn. akt [...]) wydał postanowienie odrzucające jego skargę na decyzję Komisji Kwalifikacyjnej D..
W dniu [...] r. WSA wydał postanowienie przyznające Skarżącemu prawo pomocy. Następnie Okręgowa Izba Radców Prawnych pismem doręczonym Obwinionej w dniu [...] r. poinformowała ją o powierzeniu jej obowiązków pełnomocnika z urzędu. Obwiniona pismem z dnia [...] r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej od orzeczenia WSA wraz ze skargą kasacyjną. Uzasadnieniem dla wniosku o przywrócenie terminu było, zdaniem Obwinionej, zapoznanie się przez nią z aktami sprawy w dniu [...] r., stąd też w jej ocenie, 7-dniowy termin na złożenie wniosku o przywrócenie terminu upływał [...] r. Ponadto, podkreśliła, że 30-dniowy termin na złożenie przez skargi kasacyjnej od orzeczenia WSA winien być liczony od dnia, w którym pełnomocnik miał rzeczywistą możliwość zapoznania się z aktami, jednak przy uwzględnieniu normalnego obciążenia pracą zawodową, w związku z którą odbywała podróże służbowe. WSA postanowieniem z dnia [...] r. odrzucił wniosek sformułowany przez Obwinioną w imieniu S. o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej. W uzasadnieniu WSA stwierdził, że skoro pełnomocnik z urzędu dowiedziała się o powierzonej jej funkcji w dniu [...] r., a skargę złożyła [...] r., to uczyniła to z przekroczeniem  terminu, który wynosił 30 dni, licząc od dnia zawiadomienia jej o wyznaczeniu do występowania w sprawie.
 
Sąd zważył, co następuje:
Wszczęcie postępowania dyscyplinarnego może nastąpić, jeśli zachodzi uzasadnione podejrzenie zawinionego nienależytego wykonywania zawodu radcy prawnego (art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych) i za czyny sprzeczne ze ślubowaniem radcowskim lub z zasadami etyki radcy prawnego (art. 64 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy) bądź dopuszczenia się przez radcę prawnego nadużycia wolności słowa, stanowiącego ściganą z oskarżenia prywatnego zniewagę lub zniesławienie strony lub jej pełnomocnika, świadka, biegłego albo tłumacza.
Zdaniem Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego, zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności uzasadnienie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Dyscyplinarnego w W. z dnia [...] r. w sprawie o sygn. [...] (k. [...]) i przyznanie się przez Obwinioną do zarzucanego jej czynu (k. [...]) pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że Obwiniona  dopuściła się czynu sprzecznego  z zasadami etyki radcy prawnego, określonego w art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego – poprzez niedołożenie należytej staranności przy wykonywaniu czynności zawodowych, gdyż złożyła skargę kasacyjną w imieniu swego klienta z przekroczeniem 30-dniowego terminu liczonego od dnia zawiadomienia jej o wyznaczeniu do występowania w sprawie.
Naruszenie przez Obwinioną działającą jako pełnomocnik z urzędu Skarżącego S.
30-dniowego terminu do złożenia skargi kasacyjnej od orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia [...] r. (sygn. akt [...]) jest oczywiste. W przypadku czynności procesowych podejmowanych przez pełnomocników z urzędu terminy na ich wykonanie zaczynają biec od dnia otrzymania informacji o powierzeniu tych obowiązków.
W przedmiotowej sprawie termin na złożenie skargi kasacyjnej upływał [...] r., a żadna z okoliczności, w tym podróże służbowe Obwinionej, nie usprawiedliwia tego, że terminu tego nie dochowała. Bez wątpienia nie jest tą okolicznością fakt, że z aktami sprawy zapoznała się dopiero [...] r., co w postępowaniu o przywrócenie terminu Obwiniona podnosiła. Bez wątpienia zatem, naruszenie przez Obwinioną obowiązków zawodowych poprzez niedołożenie należytej staranności przy  wykonywaniu czynności zawodowych miało miejsce, a czyn którego dopuściła się Obwiniona, stanowi przewinienie dyscyplinarne stypizowane w art. 6 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego.
Zważywszy na fakt, że Obwiniona uznała swoją winę i poddała się dobrowolnie karze, a Skarżący i Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego się temu nie sprzeciwili, Okręgowy Sąd Dyscyplinarny, uznając zawnioskowaną przez Obwinioną karę upomnienia za adekwatną do zarzuconego czynu, działając w oparciu o przepisy art. 387 KPK w zw. z art. 74¹ ustawy o radcach prawnych, orzekł wobec Obwinionej wnioskowaną przez nią karę upomnienia zgodnie z art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach prawnych.
Wymierzona kara pozwala w ocenie Sądu dobrze spełnić funkcje prewencyjne kary – zapobiegać popełnianiu tego typu przewinień w przyszłości i jest adekwatna do stopnia winy radcy prawnego M.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych.
Mając powyższe na uwadze, należało orzec jak w sentencji.
(AG)