strona główna » Orzeczenia

Orzeczenie z dnia 6 czerwca 2018 r. Sygn. akt: D 85/17

opublikowano: 2020-01-09 przez: Więckowska Milena

Orzeczenie z dnia 6 czerwca 2018 r. Sygn. akt: D 85/17
Orzeczenie prawomocne.

Przewodniczący:   r. pr. Gerard Dźwigała
Członkowie:    r. pr. Robert Karpiński
r. pr. Michał Rajski
Protokolant:    Karolina Szymala

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. po rozpoznaniu na rozprawie w dniach […] r., […] r., […] r., […] r. oraz […] r. w W. sprawy przeciwko radcy prawnemu W.(1), […], obwinionej o to, że:

działając jako pełnomocnik procesowy M. sp. z o. o. w sprawie przeciwko Ł. o zapłatę kwoty […] zł. – nie złożyła wniosku o uzasadnienie wyroku z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]) i apelacji jak również w okresie od dnia […] r. do […] r. nie poinformowała klienta o treści wyroku – mimo, iż roszczenie jej mocodawcy zostało częściowo oddalone, w sytuacji gdy jednocześnie nie przedstawiła klientowi informacji o bezzasadności lub niecelowości wnoszenia apelacji,
W dniu […] r., nie mając stosownego zlecenia jak również nie będąc już pełnomocnikiem procesowym M. sp. z o. o., skierowała do Sądu wniosek o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]),
w dniu […] r., nie mając stosownego zlecenia jak również nie będąc już pełnomocnikiem procesowym M. sp. z o. o., skierowała do W.(2) – komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w związku z wyrokiem z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]), w którym to wniosku wniosła o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego i przekazanie ich na jej rachunek bankowy,
w dniu […] r. w S. wystawiła dla S. fakturę VAT na kwotę […] zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w S. (sygn. akt […]) oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym –
w sytuacji braku między W.(1) a S. stosunku prawnego, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez S. wynagrodzenia lub kosztów zastępstwa procesowego na rzecz W.(1),
w dniu […] r. w S. uzależniła wydanie S. oryginału tytułu wykonawczego od uprzedniego uregulowania należności wskazanej w fakturze VAT, wystawionej w dniu […] r. przez W.(1) dla S.,
w dniu […] r. w S. skierowała do T. pismo, w którym oświadczyła, że jeśli ww. nie wyraża zgody na dalsze prowadzenie przez nią postępowania – jest zobowiązany do zapłacenia na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości […] zł. – w sytuacji braku między W.(1) a T. stosunku prawnego, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez T. wynagrodzenia lub kosztów zastępstwa procesowego na rzecz W.(1),
w dniu […] r. w S. skierowała do K.(1) pismo, w którym oświadczyła, że jeśli ww. nie wyraża zgody na dalsze prowadzenie przez nią postępowania – jest zobowiązana do zapłacenia na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości […] zł – w sytuacji braku między W.(1) a K.(1) stosunku prawnego, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez K.(1) wynagrodzenia lub kosztów zastępstwa procesowego na rzecz W.(1),

orzeka:

Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 1 wniosku o ukaranie czynu, z tym, że jego opis modyfikuje w ten sposób, że uznaje ją winnym tego, że działając jako pełnomocnik procesowy M. sp. z o. o. w sprawie przeciwko Ł. o zapłatę kwoty […] zł, począwszy od dnia […] r. do dnia […] r. nie złożyła wniosku o uzasadnienie wyroku z dnia […] r. SR w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]), mimo, iż roszczenie mocodawcy zostało częściowo oddalone, jak również w okresie od dnia […] r. do dnia […] r. nie poinformowała mocodawcy o treści tego wyroku, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. 6, 8 i 12 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych wymierza jej karę upomnienia;
Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 2 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. 6, 8 i art. 43 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych wymierza jej karę nagany;
Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 3 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. art. 6, 8 i art. 43 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza jej karę nagany;
Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 4 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. 6, 8 i 36 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza jej karę pieniężną w wysokości […] ([…]) złotych;
Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 5 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. 6, 8 i 46 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza karę pieniężną w wysokości 3.000 (trzy tysiące) złotych oraz dodatkowo na podstawie art. 65 ust. 2a ustawy o radcach prawnych zakaz wykonywania patronatu na czas […] ([…]) lat;
Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 6 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. 6, 8 i 36 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza karę pieniężną w wysokości […] ([…]) złotych;
Uznaje radcę prawnego W.(1), […], winną zarzucanego w punkcie 7 wniosku o ukaranie czynu, który to czyn stanowi przewinienie dyscyplinarne jako czyn sprzeczny z zasadami wyrażonymi w art. art. 6, 8 i 36 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego i za czyn ten na podstawie art. 64 ust. 1 i art. 65 ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych wymierza karę pieniężną w wysokości […] ([…]) złotych;
W pozostałym zakresie zarzutu pierwszego wniosku o ukaranie - radcę prawnego W.(1), […] uniewinnia.
Na podstawie art. 65¹ ust. 1 ustawy o radcach prawnych kary orzeczone w pkt 2 i 3 łączy w ten sposób, że orzeka jako karę łączną - karę nagany;
Na podstawie art. 65¹ ust. 2 pkt 3 ustawy o radcach prawnych kary orzeczone
w pkt 2 i 3 łączy w ten sposób, że orzeka jako karę łączną karę pieniężną w kwocie […] ([…]) złotych;
Na podstawie art. 70⁶ ust. 2 ustawy o radcach prawnych oraz § 1 ust. 1 pkt 1 Uchwały KRRP z dn. 20.03.2015 r. Nr 86/IX/2015 w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego zasądza od obwinionej radcy prawnego W.(1), […], tytułem zwrotu kosztów postępowania dyscyplinarnego kwotę […] ([…]) złotych.

Uzasadnienie

W dniu […] r. Rzecznik Dyscyplinarny OIRP w W. (dalej „Rzecznik”), wniósł do tut. Sądu o pociągnięcie r. pr. W.(1) nr wpisu […] (dalej „Obwiniona”) do odpowiedzialności dyscyplinarnej, zarzucając jej to, że:
1. działając jako pełnomocnik procesowy M. sp. z o. o. w sprawie przeciwko Ł. o zapłatę kwoty […] zł. – nie złożyła wniosku o uzasadnienie wyroku z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]) i apelacji jak również w okresie od dnia […] r. do […] r. nie poinformowała klienta o treści wyroku – mimo, iż roszczenie jej mocodawcy zostało częściowo oddalone, w sytuacji gdy jednocześnie nie przedstawiła klientowi informacji o bezzasadności lub niecelowości wnoszenia apelacji,
2. W dniu […] r., nie mając stosownego zlecenia jak również nie będąc już pełnomocnikiem procesowym M. sp. z o. o., skierowała do Sądu wniosek o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]),
3. w dniu […] r., nie mając stosownego zlecenia jak również nie będąc już pełnomocnikiem procesowym M. sp. z o. o., skierowała do W.(2) – komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w związku z wyrokiem z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]), w którym to wniosku wniosła o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego i przekazanie ich na jej rachunek bankowy,
4. w dniu […] r. w S. wystawiła dla S. fakturę VAT na kwotę […] zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w S. (sygn. akt […]) oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym – w sytuacji braku między W.(1) a S. stosunku prawnego, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez S. wynagrodzenia lub kosztów zastępstwa procesowego na rzecz W.(1),
5. w dniu […] r. w S. uzależniła wydanie S. oryginału tytułu wykonawczego od uprzedniego uregulowania należności wskazanej w fakturze VAT, wystawionej w dniu […] r. przez W.(1) dla S.,
6. w dniu […] r. w S. skierowała do T. pismo, w którym oświadczyła, że jeśli ww. nie wyraża zgody na dalsze prowadzenie przez nią postępowania – jest zobowiązany do zapłacenia na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości […] zł. – w sytuacji braku między W.(1) a T. stosunku prawnego, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez T. wynagrodzenia lub kosztów zastępstwa procesowego na rzecz W.(1),
7. w dniu […] r. w S. skierowała do K.(1) pismo, w którym oświadczyła, że jeśli ww. nie wyraża zgody na dalsze prowadzenie przez nią postępowania – jest zobowiązana do zapłacenia na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości […] zł – w sytuacji braku między W.(1) a K.(1) stosunku prawnego, z którego wynikałby obowiązek zapłaty przez K.(1) wynagrodzenia lub kosztów zastępstwa procesowego na rzecz W.(1).
Sąd rozpoznał wniosek o ukaranie na rozprawach w dniach […], […], […] i […] r. odraczając publikację orzeczenia do […] r. Na rozprawie w dn. […] r.:
1. Obrońca Obwinionej i Obwiniona wnieśli o uniewinnienie,
2. Rzecznik wniósł o uznanie Obwinionej winnej zarzucanych jej czynów i wymierzenie kar dyscyplinarnych od upomnienia do kary pieniężnej,
3. Pełnomocnik pokrzywdzonego T. przyłączył się z wnioskiem do Rzecznika.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny ustalił, co następuje:

Obwiniona współpracowała z P. w okresie co najmniej od końca […] r., na podstawie umowy cywilnoprawnej, a po wpisaniu na listę radców prawnych, także umowy o pracę. P. prowadził w tym czasie oraz do dnia wyrokowania usługi prawne polegające głównie (ale nie tylko) na dochodzeniu na zlecenie należności. W zakresie tych usług P. zobowiązywał się m.in. do zapewnienia klientom reprezentacji w postępowaniach cywilnych przed sądami oraz egzekucyjnych. W związku ze współpracą z P. Obwiniona wykonywała na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez klientów P. reprezentację na ich rzecz w zleconych P. postępowaniach i posiadała dostęp do akt prowadzonych spraw. W tym zakresie m.in. przygotowywała i podpisywała w pisma oraz uczestniczyła w rozprawach lub innych czynnościach postępowania. W związku z tym posiadała dostęp do akt spraw zleconych P., w których wykonywała na jego (P.) zlecenie uzgodnione czynności pomocy prawnej.

Dowód: dokumenty k. […]-[…], wyjaśnienia Obwinionej k. […]-[…], zeznania św. P. k. […]-[…].

W ramach współpracy z P. Obwiniona wykonywała czynności pomocy prawnej na zlecenie P. w ramach umów zawartych przez niego z następującymi podmiotami i osobami:
1. M. sp. z o. o. – w sprawie o zapłatę kwoty […] zł. Przed Sądem Rejonowym w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […])
2. S. - w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym w S. (sygn. akt […]) oraz w następującej po tym sprawie egzekucyjnej,
3. T. – sprawa przeciwko Ż. w Sądzie Okręgowym w L. (sygn. akt […])
4. K.(1) – sprawa przeciwko Z.(1) i Z.(2) przed Sądem Okręgowym w W. (sygn. akt […]) - w zakresie dochodzenia i egzekucji ich roszczeń.
  
  Dowód: zeznania Obwinionej k. […]-[…], zeznania św. P., zeznania św. M. k. […]-[…] , umowa k. […], umowa k. […]-[…], umowa k. […]-[…], umowa k. […]-[…] zeznania św. K.(1) k. […]-[…], zeznania św. T. k. […]-[…]
  
  Wymienieni klienci nie zawierali umów o świadczenie pomocy prawnej z Obwinioną ale z P., który zlecał Obwinionej za odpłatnością powierzone mu przez tych klientów czynności. Dla wykonywania tego zlecenia Obwiniona uzyskiwała od klientów pełnomocnictwa procesowe jednak nie tworzyły one między nią a tymi osobami i podmiotami stosunku zlecenia pomocy prawnej, w szczególności nie tworzyły zobowiązania tych osób wobec Obwinionej do zapłaty za pomoc prawną. Obwiniona wykonywała bowiem te czynności na podstawie zlecenia (umowy cywilnoprawnej oraz umowy o pracę) od P. i od niego za te czynności otrzymywała wynagrodzenie. Z kolei klienci byli zobowiązani do zapłaty za pomoc prawną P., na podstawie zawartych umów a P. wywiązywał się z tych umów zapewniając reprezentację procesową zatrudnionym przez siebie osobom – w tym Obwinionej.
  
  Dowód: zeznania Obwinionej k. […]-[…], zeznania św. P., zeznania św. M. k. […]-[…] , umowa k. […], umowa k. […]-[…], umowa k. […]-[…], umowa k. […]-[…] zeznania św. K.(1) k. […]-[…], zeznania św. T.
  
  Sąd nie przyjął za wiarygodną linię obrony sprowadzającą się do twierdzenia, że pomiędzy Obwinioną a wymienionymi klientami istniała umowa o świadczenie pomocy prawnej i zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za pomoc prawną, nie tylko wobec przeczących temu dowodów (zeznania pokrzywdzonych i św. P., umowy P. z pokrzywdzonymi i Obwinioną) ale także z tego powodu, że byłoby to całkowicie nielogiczne. Skoro bowiem klienci Ci zawarli w dokładnie takim samym zakresie przedmiotowym umowy z P. i zobowiązali się do zapłaty mu wynagrodzenia (zależnie od rezultatu), to sprzeczne z elementarnym doświadczeniem życiowym i rozsądkiem byłoby przyjęcie, że zawarliby o to samo umowę z Obwinioną i zobowiązali się do jej odrębnego wynagrodzenia. Dodatkowo nie dałoby się tej koncepcji pogodzić z faktem, że Obwiniona za te czynności otrzymywała wynagrodzenie od P. – wynikałoby z tego, że wykonywałaby te same czynności na podstawie umowy z Klientem i drugiej z P., otrzymując z każdej takiej umowy wynagrodzenie (oczekując takiego wynagrodzenia). Sąd uznaje to za koncepcję sprzeczną z dowodami i nielogiczną, aczkolwiek dostrzegł, że Obwiniona nie była zadowolona w końcowej fazie współpracy z P. z wysokości swojego wynagrodzenia i w subiektywnym odczuciu mogła oceniać, że za wykonywane czynności należne są jej wyższe kwoty. To jednak nie uprawnia do twierdzenia, że istniał pomiędzy nią a ww. klientami stosunek prawny dający podstawę do żądania od nich wynagrodzeń bezpośrednio, tj. inaczej niż od P.
  
  Do rozwiązania współpracy pomiędzy Obwinioną a P. doszło z inicjatywy Obwinionej, z powodu rozbieżności dotyczących oczekiwań Obwinionej odnośnie do zasad i wysokości wynagrodzenia w zestawieniu z jej zaangażowaniem i zakresem wykonywanych obowiązków. Obie strony dyskutowały te kwestii i ostatecznie uzgodniły na przełomie […] i […] r. rozwiązanie współpracy. Jednak jeszcze w […] Obwiniona wykonywała jeszcze swoje obowiązki i do końca […] r. rozliczała się z posiadanych dokumentów klientów P.
  
  Dowód: Zeznania Obwinionej, k. […]-[…],
  
  W okresie od […] r. do co najmniej […] r. Obwiniona informowała klientów P. o zakończeniu z nim współpracy i oferowała, korzystając z tego, że znała ich sprawy oraz miała do nich kontakt pochodzący od P., przyjęcie zlecenia pomocy prawnej w sprawach prowadzonych do tej pory w ramach firmy P.
  
  Dowód: email k. […], k. […], k. […]
  
  Z uwagi na rozwiązanie umowy o współpracę P. przygotował dokumenty wypowiedzenia pełnomocnictw udzielonych Obwinionej przez swoich klientów i dostarczone Obwinionej przez nowego pełnomocnika – r.pr. K.(2) wraz z żądaniem rozliczenia się z wszystkich dokumentów. Mianowicie dla:
1. M sp. z o. o. – wypowiedzenie z dn. […] r. zostało Obwinionej doręczone w dn. […] r.
  
  Dowód: dokumenty k. […]-[…]
2. S. – pełnomocnictwo zostało wypowiedziane w dn. […] r.
  
  Dowód: dokument k. […]
3. T. i K.(1) – wypowiedzenia pełnomocnictw zostały Obwinionej doręczone w dn. […] r.
Sąd ustalił ponadto, że w odniesieniu do M. sp. z o. o.:
- Wyrok sądu I instancji w sprawie z pozwu tego klienta, reprezentowanego przez Obwinioną był wydany w dn. […] r. i częściowo oddalał powództwo. Obwiniona nie stawiła się na tej rozprawie a o terminie Sąd zawiadomił stronę powodową także bezpośrednio:
  
  Dowód: wyjaśnienia Obwinionej, k. […]-[…], pismo Sądu k. […]
- W terminie […] dni od dnia wydania tego wyroku, tj. do […] r. Obwiniona nie złożyła wniosku o uzasadnienie orzeczenia mimo częściowo niekorzystnego wyniku sprawy. Ponadto w okresie gdy była pełnomocnikiem tj. do […] r. nie poinformowała tego mocodawcy o wyroku. Oba te zaniechania przyczyniły się bezpośrednio do jego uprawomocnienia się częściowo niekorzystnego dla mocodawcy wyroku.
  
  Dowód: wyjaśnienia Obwinionej, k. […]-[…], zeznania św. M. k. […]-[…]
- W dniu […] r., tj. już po wypowiedzeniu jej pełnomocnictwa Obwiniona wystąpiła w imieniu M. sp. z o. o. do Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]) o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi z dnia […] r. Następnie w dniu […] r., na podstawie uzyskanego tytułu skierowała do W.(2) – komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w związku z wyrokiem opatrzonym klauzulą wykonalności a także z dnia […] r. Sądu Rejonowego w S. […] Wydział Gospodarczy (sygn. akt […]), w którym to wniosku wniosła o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego i przekazanie ich na jej rachunek bankowy.
Ponadto Obwiniona podejmowała działania w celu naprawienia skutków zaniechania w zakresie zaskarżenia wyroku z […] r. tj. zaoferowała M. sp. z o. o. skorzystanie dla rekompensaty z jej ubezpieczenia do czego jednak ostatecznie nie doszło. W wyniku podjętych rozmów i działań Obwinionej podmiot ten cofnął w dn. […] r. skargę

Dowód: Dowód: wyjaśnienia Obwinionej, k. […]-[…], zeznania św. M. k. […]-[…], pismo k. […]
W odniesieniu do S. Sąd ustalił, że:
- W dn. […] r. Obwiniona wystosowała do S. pismo, w którym informowała o stanie sprawy i zasądzonych kosztach informując go nieprawidłowo, że pełnomocnictwo procesowe udzielone jej jest jednocześnie zleceniem, w związku z czym ma on obowiązek zapłaty jej wynagrodzenia. W piśmie tym poinformowała, że oryginał tytułu wykonawczego zostanie mu wydany po uregulowaniu jej wynagrodzenia.
  
  Dowód: pismo k. […], wyjaśnienia Obwinionej, k. […]-[…]
- W dn. […] r. Obwiniona wystawiła na S. fakturę na kwotę […] zł za zastępstwo procesowe w sprawie przed Sądem Rejonowym w S. (sygn. akt […]) oraz tytułem zwrotu kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym. Dotyczyło to czynności wykonywanych przez Obwinioną w ramach współpracy z P., który zlecił je w związku z zawartą przez siebie umową z S. Faktura ta była więc pozbawiona podstawy prawnej, tj. Obwinionej nie należało się zafakturowane wynagrodzenie od S. Pomimo to faktura ta została zapłacona w gotówce w lokalu kancelarii Obwinionej.
  
  Dowód: faktura k. […], zeznania św. S. odczytane na rozprawie k. […]-[…], Dowód: wyjaśnienia Obwinionej, k. […]-[…]
  
  W dn. […] r. S. oświadczył o cofnięciu skargi na Obwinioną i o tym, że nie ma wobec niej żadnych roszczeń.
  
  Dowód: pismo k. […]
W odniesieniu do T. Sąd ustalił, że w dn. […] r. Obwiniona skierowała do niego pismo, w którym zaproponowała mu kontynuowanie świadczenia pomocy prawnej w sprawie egzekucyjnej, a w razie nieskorzystania z tej propozycji zażądała wypowiedzenia pełnomocnictwa oraz zapłaty kwoty […] złotych. Żądanie zapłaty było bezpodstawne bowiem dotyczyło czynności wykonywanych przez Obwinioną na zlecenie nie T. ale P. i za należnym od tego ostatniego wynagrodzeniem. T. pełnomocnictwo Obwinionej wypowiedział (jak to ustalono powyżej), a żądanej kwoty nie zapłacił.

Dowód: pismo k. […], zeznania k. […]-[…]
Analogicznie w przypadku K.(1) Sąd ustalił, że w dn. […] r. Obwiniona skierowała do niej list informujący o stanie sprawy z propozycją kontynuowania świadczenia pomocy prawnej w postępowaniu egzekucyjnym. W piśmie tym zastrzegła, że w razie nie wyrażenia zgody na kontynuowanie pomocy prawnej prosi o wypowiedzenie pełnomocnictwa i zapłatę na jej rzecz kwoty […] zł. Żądanie zapłaty było bezpodstawne bowiem dotyczyło czynności wykonywanych przez Obwinioną na zlecenie nie K.(1) ale P. i za należnym od tego ostatniego wynagrodzeniem. T. pełnomocnictwo Obwinionej wypowiedział (jak to ustalono powyżej) a żądanej kwoty nie zapłacił.

Dowód: pismo k. […], zeznania św. K(1) k. […]-[…]
Sąd ustalił również, że w okresie […]-[…] r. przypadającym na zakończenie współpracy z P. Obwiniona miała trudną sytuację zawodową i spiętrzenie spraw wynikłe m.in. ze zmiany siedziby kancelarii i organizacją na nowo, samodzielnie kancelarii radcowskiej, otrzymanymi wypowiedzeniami pełnomocnictw oraz brakiem swobodnego dostępu do akt spraw wcześniej prowadzonych. Miała także w tym samym czasie ([…] r.) problemy osobiste związane z zalaniem mieszkania oraz zdarzeniami kryminalnymi, w których była poszkodowana: zniszczeniem farbą drzwi wejściowych do jej mieszkania, oblaniem farbą jej samochodu, zniszczeniem farbą szyldu kancelarii. Sprawcy tych czynów nie zostali przez policję ustaleni. Dodatkowo w tym czasie zajmowała się dwójką małych dzieci – wówczas pierwsze w wieku […] lat oraz drugie – […]-miesięczne niemowlę. To spowodowało, że od połowy […] do końca […] nie panowała należycie nad obiegiem spraw i terminami procesowymi, w których była pełnomocnikiem.

Dowód: wyjaśnienia Obwinionej, k. […]-[…], zeznania św. J. k […]-[…]

Pozostałe dowody Sąd ocenił jako nieistotne z punktu widzenia podstawy faktycznej i zakresu wniosku oraz celów postępowania, w szczególności dotyczy to dokumentów dotyczących spraw prowadzonych przez Obwinioną na zlecenie P.
Sąd ocenił wymienione wcześniej w uzasadnieniu przyjętych okoliczności dowody z dokumentów jako wiarygodne, bowiem w sposób trwały ustalające treści w nich pomieszczone. Strony także nie podważały ich prawdziwości. Również zeznania świadków i wyjaśnienia Obwinionej (z jednym zastrzeżeniem poniżej) Sąd uznał za wiarygodne – w odniesieniu do okoliczności faktycznych. Są one z jednej strony wsparte wiarygodnymi dokumentami, z którymi merytorycznie korespondują, z drugiej Sąd ocenił, że świadkowie zeznawali w sposób przekonujący i pewny, nie wzbudzając podejrzeń odnośnie do podawania nieprawdy lub przeinaczania faktów. Pewne rozbieżności zeznań czy wyjaśnień dotyczące dat, np. wypowiedzenia pełnomocnictw, czy dat spotkań są naturalne i związane z upływem czasu, jednak mogły być w sposób wystarczający rozstrzygnięte dowodami z dokumentów.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania Obwinionej co do faktów, natomiast nie podzielił jej ocen tych faktów, mianowicie tego, że z wymienionymi wyżej osobami i podmiotami miała stosunek prawny zlecenia oparty na pełnomocnictwie. Powody braku akceptacji takich ocen wyjaśniono wcześniej. Stanowisko Obwinionej w tym zakresie dotyczące oceny istnienia faktu instytucjonalnego (stosunku prawnego z klientem) nie podważa jednak wiarygodności jej zeznań jako takich lecz jest wyrazem przyjmowanego stanowiska. Można jedynie dodać, że w postępowaniu nie wykazano dowodami, że strony (Obwiniona i jej mocodawcy) złożyły sobie w odpowiedni sposób oświadczenia woli tworzące między nimi umowę, w szczególności aby potwierdziły w sposób zgodny i precyzyjny elementy umowy wskazane w art. 43 ust. 2 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Samo tylko posiadanie (do 1.07.2016 r.) pełnomocnictwa procesowego umowy takiej nie potwierdza.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 64 ust. 1 Ustawy o radcach prawnych radca prawny odpowiada dyscyplinarnie za naruszenie prawa, Kodeksu Etyki Radcy Prawnego lub godności zawodu a także za naruszenie obowiązków zawodowych. W tej sprawie w ocenie Sądu doszło do naruszenia norm etyki zawodowej, przepisów prawa oraz obowiązków zawodowych. W każdym wypadku Sąd uznał to za przewinienia zawinione, tzn. albo za działania umyślne albo co najmniej wynikające z niedbalstwa. Poniżej Sąd odniesie się odrębnie do każdego z przypisanych Obwinionej czynów.
Odnośnie do zarzutu pierwszego, uznając Obwinioną winną tego, że nie złożyła wniosku o uzasadnienie częściowo niekorzystnego dla swojego mocodawcy orzeczenia oraz tego, że nie poinformowała o tym orzeczeniu mocodawcy, Sąd miał na uwadze obowiązek wykonywania zawodu radcy prawnego rzetelnie (art. 6 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego – dalej „KERP”), zgodnie z interesem klienta i lojalnie (art. 8 KERP) oraz sumiennie i ze starannością profesjonalnego prawnika (art. 12 ust. 1 KERP). W ocenie Sądu nieuzgodnione z mocodawcą zaniechanie złożenia wniosku otwierającego drogę do zaskarżenia częściowo niekorzystnego wyroku i ułatwiającego podjęcie decyzji o takim zaskarżeniu (przez dokładne zapoznanie się z motywami orzeczenia) jest ewidentnym przejawem nieprawidłowego działania profesjonalnego pełnomocnika. Tym bardziej, że Obwiniona nie była na publikacji orzeczenia, a więc uzasadnienie orzeczenia jawi się jako niezbędne dla podjęcia przez mocodawcę decyzji odnośnie do dalszych działań w sprawie. Obwiniona zaniechała także bez wyraźnego powodu pozyskania w odpowiednim terminie informacji o treści wyroku i w konsekwencji nie udzieliła informacji o nim klientowi. W tym zakresie Sąd przyjmuje względniejszą dla niej wersję, tzn. że nie uzyskała informacji o wyroku i dlatego nie poinformowała o nim klienta a nie, że mając tę informację nie podzieliła się nią z klientem.

Sąd zmodyfikował opis czynu, eliminując z niego pomieszczone w zarzucie wniosku o ukaranie elementy zaniechań, które miały mieć miejsce po […] r. tj. brak zaskarżenia niekorzystnego wyroku albo przedstawienia informacji o braku podstaw do apelacji, albowiem – jak ustalono – od tego dnia Obwiniona uzyskała informację o wypowiedzeniu jej pełnomocnictwa i przejęciu spraw przez innego radcę prawnego. Zatem obowiązek wniesienia środków zaskarżenia albo poinformowaniu o braku podstaw do zaskarżenia (przy biegnącym terminie zaskarżenia) spoczywał już na kim innym, tym bardziej, że Obwiniona nie dysponowała w tym czasie aktami sprawy (były w dyspozycji firmy P.). W zakresie wyeliminowanym z zarzutu w ten sposób Sąd Obwinioną od popełnienia tych czynów uniewinnił w pkt 8 wyroku.

Oba przypisane Obwinionej zaniechania miały charakter nienależytego, nierzetelnego i niesumiennego wykonywania obowiązków zawodowych, co stanowi samodzielną przesłankę odpowiedzialności z art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych, a także naruszenie wyrażonych w art. 6, 8 i 12 ust. 1 KERP zasad dotyczących profesjonalnego, nastawionego na ochronę interesu klienta postępowania.

W ocenie Sądu w obu wypadkach naruszenia były zawinione, przy czym nie ma podstaw aby twierdzić, że były one umyślne. W tym zakresie Sąd przyjmuje za wiarygodne, logiczne oraz spójne z innymi dowodami i zgodne z doświadczeniem życiowym wyjaśnienie Obwinionej, że zaniedbania do których doszło (do których się dopuściła) miały związek z jej trudną sytuacją zawodową i osobistą. Faktem jest bowiem, że w krótkim czasie po narodzinach drugiego dziecka w atmosferze konfliktu zakończyła w […] r. współpracę z P., wobec czego bieżąca współpraca w zakresie spraw prowadzonych na jego zlecenie była utrudniona. W ocenie Sądu jednak winy za sposób rozwiązania współpracy i załatwienia spraw bieżących nie sposób przypisać tylko jednej stronie tego konfliktu. Obwiniona w drugiej połowie czerwca namawiała jego klientów do powierzenia jej bezpośrednio prowadzenia spraw, co można traktować jako sprzeczne z dobrymi obyczajami pozyskiwanie klientów. Jakkolwiek działanie to nie jest objęte zarzutami Rzecznika, to jednak Sąd bierze to pod uwagę jako kontekst sprawy, w tym konkretnie, że mogło wywołać uzasadniony sprzeciw P. i utrudniało bezproblemowe i nie narażające interesów klientów przekazanie spraw i wykonywanie przez Obwinioną jej obowiązków. Ponadto było w ocenie Sądu błędem Obwinionej, że nawiązała z P. wadliwą relację umowną w związku z jego działalnością gospodarczą w obszarze pomocy prawnej. Ten ostatni nie jest radcą prawnym lub adwokatem, ograniczonym w formach wykonywania pomocy prawnej. Natomiast takie ograniczenia dotyczą Obwinionej jako radcy prawnego. W ocenie Sądu niezgodną z art. 8 ustawy o radcach prawnych jest formuła wykonywania pomocy prawnej na rzecz klientów (tu wierzycieli dochodzących zapłaty), nie bezpośrednio na zlecenie tych klientów ale pośrednio, tj. na zlecenie osoby trzeciej, z którą Ci klienci zawierają umowę o pomoc prawną. Z art. 8 ustawy o radcach prawnych wynika, że radca prawny (poza formami spółek wymienionymi w tych przepisach) winien nawiązać bezpośrednią relację prawną z klientami, w tym – co szczególnie istotne - ponosić wobec nich odpowiedzialność za wykonywaną pomoc prawną za ewentualne szkody, a także mieć zapewniony bezpośredni dostęp do klienta i jego dokumentów. Trójstronny układ tworzy też zasadnicze wątpliwości odnośnie do zachowania wymogów tajemnicy zawodowej w sytuacji gdy zlecający (P.) jest dysponentem dokumentów i nie ma zobowiązań w tym zakresie wobec radcy prawnego. W tej sprawie Obwiniona działała na zlecenie P. ale wykonywała pomoc prawną na rzecz jego klientów i ich interes reprezentowała. Umowy z Klientami dotyczącej tych czynności nie zawierała. Umowę na te czynności miała właśnie z P., za co otrzymywała od niego wynagrodzenie. Stanowiło to następnie źródło zarówno nieporozumień z P., jak i spowodowało niezrozumienie co do tego czy między Obwinioną a klientami P. istniała (i jaka) umowa o pomoc prawną. Otóż umowy takiej, jak wcześniej Sąd ustalił nie było i przekonanie o tym Obwinionej czynione z faktu wykonywania pomocy prawnej na rzecz klienta w oparciu o pełnomocnictwo jest bezpodstawne.

Wobec tego nie można przyjąć, że zaniechania Obwinionej związane z wykonywaniem reprezentacji na rzecz M. sp. z o. o. nie były przez Obwinioną zawinione i pozostawały poza jej kontrolą, bowiem ich źródłem było nieprawidłowe ukształtowanie przez Obwinioną, w sposób celowy i świadomy (choć być może historycznie bez należytego rozeznania i wyobraźni co do możliwych skutków w razie konfliktu) relacji z P., którego nie dotyczą zasady etyki zawodowej. Obwiniona świadomie przyjęła pełnomocnictwo nie mając pełnej kontroli nad aktami sprawy i w tej sytuacji nie można mówić, że jej zaniechania wynikają z działań innych osób.

Powyższe okoliczności, tj. stopień winy sprowadzający się do niedbalstwa i nie nacechowany umyślnością, jak również okoliczności osobiste dotyczące Obwinionej w czasie gdy dopuściła się zaniedbań spowodowały, że za czyn przypisany Obwinionej w pkt 1 orzeczenia Sąd wymierzył jej karę upomnienia, tj. najłagodniejszą karę dyscyplinarną.
Odnośnie do zarzutu drugiego i trzeciego w ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że Obwiniona dopuściła się działania wobec Sądu i organu egzekucyjnego w imieniu M. sp. z o. o. bez posiadania prawidłowego umocowania. Umocowanie takie wygasło bowiem w związku z wypowiedzeniem jej pełnomocnictw przez tego mocodawcę o czym została poinformowana w dn. […] r. przez kolejnego pełnomocnika. Działanie takie jest więc oczywiście nieuprawnione, tj. sprzeczne z prawem i podlega odpowiedzialności na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych samodzielnie oraz jako naruszenie art. 43 ust. 1 KERP, tj. przepisu zakazującego prowadzenie sprawy, w tym jej poszczególnych czynności, bez zlecenia i należytego umocowania. Jak ustalono M. sp. z o. o. nie była nigdy klientem Obwinionej, a od […] r. także mocodawcą, zatem od tego dnia Obwiniona nie była władna podejmować dla tego podmiotu jakichkolwiek czynności procesowych. Działanie w imieniu tego podmiotu było więc w pierwszej kolejności wprowadzaniem w błąd Sądu (co do reprezentacji wierzyciela) i organu egzekucyjnego. Stanowiło to również działanie nierzetelne, zatem sprzeczne z art. 6 KERP, a nadto nieuzgodnione z zainteresowanym i nielojalne, co narusza art. 8 KERP. Przepisy ustawy o radcach prawnych oraz KERP nie tylko nie dopuszczają ale wręcz – poprzez art. 43 ust. 1 KERP - zakazują prowadzenia spraw w oparciu o przepisy prawa cywilnego o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. To nie radca prawny decyduje bowiem (bez klienta) czy dana osoba zostanie jego klientem i czy poprowadzi daną sprawę. Prowadzenie sprawy zawsze musi być oparte o świadomie udzielony mandat klienta, czego w tej sprawie nie było.

Sąd zwraca też uwagę, że czynności te – nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności oraz skierowanie do egzekucji - zmierzały co prawda do realizacji obiektywnie istniejącego interesu M. sp. z o. o., jednakże przy ocenie tego postępowania należy brać pod uwagę także i to, że czynności te były też okazją dla Obwinionej do wnioskowania do organu egzekucyjnego o zasądzenie na rzecz wierzyciela (rzekomo przez nią reprezentowanego) kosztów zastępstwa (którego nie było) z zastrzeżeniem, żeby kwoty te przelać bezpośrednio na rachunek bankowy Obwinionej.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że motywem działania Obwinionej w wykonywaniu czynności bez upoważnienia nie była wyłącznie ochrona interesu byłego mocodawcy ale także zamiar uzyskania wynagrodzenia za podjęte bez umocowania czynności.

Powyższe, tzn. umyślny charakter działania oraz fakt, że w ramach podjętych bez umocowania czynności Obwiniona wnioskowała także o przekazanie jej kosztów (które wobec wadliwości umocowania nie były należne co do zasady), powoduje, że w ocenie Sądu sankcja za te przewinienia powinna być surowsza. Dlatego za przypisane w zarzucie drugim i trzecim czyny Sąd wymierzył Obwinionej kary nagany, a następnie na podstawie art. 65(1) ust. 1 ustawy o radcach prawnych kary te połączył wymierzając karę łączną – nagany.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę także to, że ostatecznie pokrzywdzona spółka wycofała swoją skargę (co nie odnosi skutku procesowego w postępowaniu dyscyplinarnym prowadzonym z urzędu). Postawa Obwinionej, która powoduje, iż pokrzywdzony nie oczekuje jej ukarania wpływa na złagodzenie odpowiedzialności, jednak w sposób powodujący, że to kara nagany (a nie surowsza) jest adekwatna do stopnia winy, okoliczności sprawy i stopnia szkodliwości przewinienia w warstwie indywidualnej oraz ogólnej.
W odniesieniu do zarzutu czwartego, szóstego i siódmego, Sąd nie miał wątpliwości, że Obwiniona nie miała tytułu prawnego do obciążania S. jakimikolwiek kosztami wykonywanego przez siebie zastępstwa, a w przypadku T. i K., do żądania od nich zapłaty w związku z wykonywaną pomocą prawną. Nie istniała bowiem żadna umowa między Obwinioną a tymi osobami, na podstawie której zlecałyby one wykonywanie przez Obwinioną czynności za wynagrodzeniem. Czynności te Obwiniona wykonywała na podstawie odrębnej umowy z P. za co otrzymała lub miała otrzymać wynagrodzenie. Okoliczność, że Obwiniona w […] r. była z P. w konflikcie i być może nie otrzymała oczekiwanego wynagrodzenia za czynności wykonywane w sprawie tych osób nie uprawnia do poszukiwania rekompensaty u klientów P.

Sąd uznał przy tym, że w okolicznościach tej sprawy wystawianie faktury bez podstawy prawnej oraz żądanie – także bez podstawy – wynagrodzeń (bez wystawiania faktur), z podawanymi wyjaśnieniami, że są to kwoty należne za prowadzone sprawy, może być obiektywnie kwalifikowane nawet jako próba wyłudzenia środków, ponieważ Obwiniona powinna była jako radca prawny rozumieć, że nie ma podstawy prawnej do żądania od tych osób jakichkolwiek wynagrodzeń. Tymczasem w pismach do nich kierowanych i w rozmowach z nimi przekonywała, że ma uprawnienie do żądania wynagrodzeń, nie przedstawiając sytuacji prawnej tych spraw w sposób rzetelny. Radca prawny posiadający przewagę informacyjną nad klientem jeżeli chodzi o kwestie prawne, w tym podstawy prawnej wynagrodzenia, musi zachować szczególną rzetelność i skrupulatność aby tej przewagi nie wykorzystywać w ten sposób, że sugeruje drugiej stronie niekorzystne dla niej działania i rozliczenia. Wykorzystywanie takiej przewagi i wprowadzanie osób (szczególnie o gorszym rozeznaniu prawnym i ogólnym) w błąd co do podstawy żądania wynagrodzenia należy traktować jako działanie szczególnie negatywne. Ingeruje to nie tylko w interes działających w zaufaniu do radcy prawnego osób ale podważa także w sposób istotny zaufanie do całego zawodu.

W ocenie Sądu postępowanie Obwinionej w tym zakresie, tzn. formułowanie wobec osób niezobowiązanych do zapłaty żądań (oczekiwań) wynagrodzenia, było postępowaniem sprzecznym z prawem (art. 64 ust. 1 ustawy o radcach prawnych), nierzetelnym (art. 6 KERP), nielojalnym (art. 8 KERP) oraz sprzecznym z obowiązkiem ustalenia wynagrodzenia w umowie (art. 36 ust. 1 KERP).

Sąd uznał, że Obwiniona dopuściła się tych czynów w pełni świadomie, w sposób przygotowany (o czym świadczy wystawienie faktury i wystosowanie pism) a zatem umyślny. Ponadto Sąd uznał, że działanie było nakierowane na uzyskanie nienależnej korzyści materialnej.

Z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę (także przy wymierzaniu pozostałych kar) stosunkowo młody wiek Obwinionej, jej wcześniejszą niekaralność, a także specyficzne okoliczności (trudności) życiowe i zawodowe i ich nagromadzenie, które mogły zaowocować zachwianiem prawidłowego rozeznania powinności i zakazów dotyczących postępowania Obwinionej.

Okoliczności te doprowadziły Sąd do przekonania, że adekwatne za czyny przypisane Obwinionej w pkt 4, 6 i 7, co do rodzaju i wysokości będą kary pieniężne w wysokości po […] zł każda. W ocenie Sądu kary te są stosunkowo surowe, jednak mimo wszystko proporcjonalne do rodzaju czynu, stopnia zawinienia i motywacji Obwinionej. Są one w ramach wybranego rodzaju kary umiarkowane co do wysokości (w dolnych granicach zagrożenia), uwzględniając okoliczności względniejsze dla Obwinionej.
W odniesieniu do zarzutu piątego Sąd uznał, że Obwiniona dopuściła się celowego i świadomego uzależnienia wydania dokumentu (tytułu wykonawczego) należącego do mocodawcy (S.) od zapłaty na jej rzecz kwot pieniężnych. Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że chodziło przy tym o kwoty jej nienależne (co zostało omówione wcześniej i podlegało odrębnej ocenie). Zgodnie z art. 46 zdanie drugie KERP radca prawny nie może w żadnych warunkach uzależniać wydania dokumentów klienta od zapłaty wynagrodzenia. Rozliczenia radcy prawnego zawsze są niezależne od obowiązku zwrotu dokumentów i jest to wymóg o charakterze elementarnym. Radca prawny nie ma prawa wywierać nacisku na klienta w ten sposób, że uniemożliwi mu ochronę jego praw (poprzez zatrzymanie ważnych dokumentów) jeżeli nie otrzyma wynagrodzenia. W istocie dokumenty takie nie należą bowiem do radcy prawnego ale są mu powierzone z obowiązkiem natychmiastowego i bezwarunkowego rozliczenia się z nich na żądanie właściciela (klienta). Przepis ten należy stosować odpowiednio do mocodawcy nie będącego (jak w tej sprawie) klientem oraz (tym bardziej) do sytuacji, w której radca prawny żąda kwot mu nie należnych, nazywając je wynagrodzeniem. W ocenie Sądu Obwiniona formułując oczekiwanie zapłaty nienależnego jej wynagrodzenia, warunkując wydanie istotnego dla byłego mocodawcy dokumentu rażąco naruszyła art. 46 KERP oraz obowiązek działania rzetelnego i lojalnego wobec Mirosława Skup (art. 6 i 8 KERP). Wywieranie tego rodzaju, niedozwolonej presji, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nadto nienależnej zasługuje na szczególnie negatywną ocenę.

W ocenie Sądu Obwiniona dopuściła się tych naruszeń przepisów KERP w sposób umyślny, tzn. w sposób w pełni świadomy i przygotowany, zatem podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za ten czyn na podstawie art. 64 ust. 1 KERP. Jej późniejsze wyjaśnienia, że nie zamierzała uzależniać wydania dokumentów od zapłaty wynagrodzenia, w świetle jej pisma do S. nie zasługują na uwzględnienie i świadczą jedynie o uświadomieniu sobie przez Obwinioną naganności jej postępowania.

Sąd bierze to pod uwagę jako okoliczność łagodzącą, podobnie jak fakt, że ostatecznie Obwiniona wydała nie należące do niej dokumenty oraz doprowadziła do cofnięcia przez S. skargi i oświadczenia o braku roszczeń, aczkolwiek doszło do tego dopiero po wniesieniu do tut. Sądu wniosku o ukaranie. Sąd bierze również pod uwagę także trudną sytuację zawodową i osobistą Obwinionej w tamtym czasie, z którą łączy się generalnie zmniejszony stopień rozeznania i oceny powinności zawodowych i etycznych Obwinionej. Okoliczności te nie usprawiedliwiają naruszeń ale wpływają na ocenę stopnia zawinienia Obwinionej.

Z drugiej strony dokonując wymiaru kary Sąd miał na względzie, że w sprawie doszło do rażącego i umyślnego naruszenia jednego z podstawowych zakazów etycznych, w celu uzyskania nienależnej korzyści materialnej, co Sąd traktuje jako przewinienie samo w sobie bardzo poważne i szkodliwe dla zaufania do zawodu radcy prawnego.

W związku z tym Sąd uznał, że w tym wypadku adekwatną w związku z tymi wszystkimi okolicznościami karą dyscyplinarną będzie kara pieniężna w kwocie […] tysięcy złotych.

Karę tę, na podstawie art. 65 (1) ust. 2 pkt 3 ustawy o radcach prawnych Sąd połączył w karę łączną z pozostałymi karami pieniężnymi orzeczonymi w tej sprawie, tj. w kwocie […] tysięcy złotych. Zgodnie z powołanym przepisem Sąd może łącząc tego rodzaju kary wymierzyć karę łączną w granicach pomiędzy wysokością najwyższej orzeczonej kary (tu: […] tysiące złotych) a sumą orzeczonych kar (tu: […] tysięcy złotych). W tym wypadku kara łączna została orzeczona w wysokości nieco niższej od połowy tego przedziału, mając na celu to aby nie była nieproporcjonalnie dolegliwa ale również i to aby połączenie kar nie powodowało ich nadmiernego, nieuzasadnionego złagodzenia z tego powodu, że doszło do popełnienia wielu przewinień.

Dodatkowo za czyn przypisany Obwinionej w pkt 5 orzeczenia Sąd orzekł w stosunku do niej zakaz patronatu na czas […] lat, w oparciu o art. 65 ust. 2a ustawy o radcach prawnych. Sąd doszedł do przekonania, że z uwagi na poważne naruszenie oraz stopień winy Obwiniona nie powinna mieć przez wskazany okres wpływu na proces przygotowania zawodowego aplikantów radcowskich. Czas ten będzie właściwy dla samodzielnego przeanalizowania i praktycznego wdrożenia przez Obwinioną dla własnej działalności standardów etycznych i postępowania zgodnych z KERP i ustawą o radcach prawnych.
W ocenie Sądu wymierzone w tej sprawie kary i środek są adekwatne i sprawiedliwe. I choć w przypadku łącznej kary pieniężnej są także istotnie dolegliwe, to w ocenie Sądu należało je wymierzyć w takim właśnie zakresie ponieważ liczba oraz zakres naruszeń przez Obwinioną jej powinności był bardzo duży. W ocenie Sądu kary te powinny spełnić swoją funkcję zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i prawidłowo na przyszłość ukształtują podejście Obwinionej do jej obowiązków w zakresie pozyskiwania Klientów, kształtowania relacji umownej z innymi prawnikami lub firmami na rynku pomocy prawnej oraz rozliczeń finansowych.
O kosztach postępowania Sąd postanowił na podstawie art. 70(6) ust. 2 ustawy o radcach prawych oraz uchwały KRRP nr 86/IX/2015 KRRP z dnia 20 marca 2015 r. w sprawie określenia wysokości zryczałtowanych kosztów postępowania dyscyplinarnego, biorąc pod uwagę, że sprawa dotyczyła w istocie siedmiu zarzutów, była rozpoznawana na […] terminach merytorycznych oraz jednym publikacyjnym. W związku z tym koszty ryczałtowo obciążające Obwinioną z powodu jej skazania określono w kwocie […] zł.

(WK)

Prawo i praktyka

Ochrona konsumencka rolnika indywidualnego

Zapisy zwykłe i windykacyjne w testamentach (część I)

Akt o usługach cyfrowych (DSA)

Nowe zasady odpowiedzialności karnej nieletnich

Charakter roszczeń odszkodowawczych za działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne

Orzeczenie z dnia 6 czerwca 2018 r. Sygn. akt: D 85/17

Prawo i praktyka

Przygody Radcy Antoniego

Odwiedź także

Nasze inicjatywy